All Chapters of CHAOTIC LOVE รักวุ่นวาย...นายจอมหยิ่ง: Chapter 31 - Chapter 40

ผลัวะ!!เสียงฝ่ามือกระทบหลังศีรษะดังลั่นก่อนที่ทุกคนจะหันไปมองแทบจะพร้อมกัน ท่ามกลางบรรยากาศที่ครึกครื้นในตอนแรก บัดนี้เงียบสงัดก่อนจะตามมาด้วยเสียงสบถจากคุณหมอไวน์“สัสเอ๊ย!” เขายกมือลูบหัวป้อยๆ ก่อนจะหันขวับกลับไปมองเจ้าของฝ่ามือพิฆาต ใบหน้าผู้มาเยือนตกกระทบแสงสีส้มภายใต้โคมไฟอันใหญ่ตรงกลางตอนเขาเปิดหมวกเสื้อฮูดออกและนั่นทำให้ฉันเผลอกลืนปูอัดลงคอทั้งที่ยังเคี้ยวไม่ละเอียดดีและหยุดการกระทำทุกอย่างนิ่ง จ้องคนตัวสูงไม่วางตา ตะเกียบก็ไม่วางด้วย“เป็นการทักทายที่ส้นตีนมาก” คนโดนกระทำอย่างอุกอาจบ่นอุบ“มาจนได้สินะ” คุณวาโยว่าพลางแค่นหัวเราะในลำคอ“ฉิบหายละกู เสียเงินหมื่นจนได้” ประโยคนี่ออกมาจากปากCEOสุดหล่ออย่างคุณแม็กซ์ แต่ฉันไม่รู้ถึงความหมาย“ลุก กูจะนั่งนี่” เจ้าของใบหน้าหงุดหงิดจนเป็นเอกลักษณ์เอ่ยอย่างเอาแต่ใจ ไม่วายสะกิดไหล่ให้คุณหมอไวน์ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่“นี่ก็นั่งได้ปะ” คนถูกรุกรานไม่ยอม แถมยังพยักพเยิดหน้ามาที่เก้าอี้ตัวเดียวที่ว่างอยู่

22:00 น.เวลาผ่านไปสักพักจนในที่สุดก็เหลือแค่ผมกับไอ้หมอไวน์สองคน แต่ผมยังหันไปมองเต็นท์ยัยหมาน้อยเป็นระยะด้วยความเป็นห่วง กลัวเธอจะเดินออกมาเพราะทางตรงนั้นมันไม่ได้สว่างจนเห็นชัดเจน สะดุดล้มไปนี่เป็นเรื่องใหญ่อีก“เมื่อไหร่มึงจะเข้าไปนอน” ผมถามไอ้เพื่อนเวรที่แม่งนั่งเฝ้าอยู่ได้“แล้วมึงจะทำอะไร” มันสวนกลับพลางหรี่ตามองอย่างจับผิด ปรากฏรอยยิ้มมุมปากเหมือนอ่านใจผมออกยังไงยังงั้น เก่งฉิบหาย เก่งแต่เรื่องที่ไม่น่าชื่นชม“....” ผมถอนหายใจพลางตวัดตามอง“เออๆ ไปก็ได้” มันลุกเดินไปทางเต็นท์ตัวเองแต่ไม่วายหันกลับมาทำสองนิ้วขึ้นชี้ดวงตาและชี้มาที่ผม เป็นเชิงว่ามันกำลังจับตาดูอยู่ ก่อนจะหายเข้าไปในเต็นท์ ไอ้หมอเวรนี่…เริ่มเป็นบุคคลอันตรายสำหรับผมแล้วนะต่อมาผมจึงลุกขึ้นปิดโคมไฟใหญ่บริเวณที่ลานปาร์ตี้ เพื่อลดความสว่างลงไปอีกหลายระดับ ถึงจะยังมีแสงจากโคมที่มีอยู่โดยรอบแต่มันก็ไม่เพียงพอให้มองเห็นไปถึงเต็นท์มุมขวาได้ เพราะนั่นคือจุดหมายปลายทางของผม แค่อยากจะไปดูเพื่อความสบายใจว่าคนเม

ฉันไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไง เราจะยังมีโอกาสได้เจอกันอีกไหม และนึกขึ้นได้ว่ามีบางสิ่งที่อยากให้เขา“รออยู่ตรงนี้อย่าไปไหนนะคะ” พูดจบฉันก็วิ่งกลับมาที่เต็นท์ตัวเอง เข้าไปเอา ตาข่ายดักฝัน ออกมาจากกระเป๋าเป๋และวิ่งกลับหาเขาอย่างเร่งรีบดีนะที่เขายังรออยู่ที่เดิม…อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เมินซะทีเดียวและเพราะเขาเป็นแบบนี้แหละ ฉันเลยสับสน“เอาไปค่ะ ไหนๆ ก็ตั้งใจซื้อมาให้แล้ว วันนั้นเพลินเห็นเฮียนอนฝันร้าย เอาอันนี้แขวนไว้ตรงระเบียง มันอาจจะช่วยได้” ฉันพูดขณะยัดตาข่ายดักฝันใส่มือเขา เพราะคืนนั้นที่ฉันตื่นขึ้นมาเห็นเขาเหมือนกำลังฝันร้าย สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนั้นคือเอามือวางบนหน้าอกและออกแรงตบเบาๆ เขาจึงเริ่มนิ่งและหลับต่อได้ นี่เป็นเรื่องเดียวที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากม้าและเพิ่งรู้ว่ามันได้ผลจริงฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นแบบนี้บ่อยแค่ไหน แต่ก็หวังว่ามันจะช่วยได้บ้าง“....” ไม่มีรีแอคชั่นใดๆ เกิดขึ้น นอกจากปรายตามองสิ่งที่อยู่ในมือตัวเองเท่านั้น“แต่ถ้าคิดว่ามันไร้สาระก็ถือซะว่าฝากไปทิ้งแล้วกันนะคะ แต่ไป

“ดูอะไร”“ทำไมมึงถามจี้จังอะ” ผมตวัดตามองมันด้วยความหงุดหงิด ไอ้ห่านี่มันกะต้อนผมจนมุมให้ได้“ก็กูอยากรู้” มันพูดพลางเคาะบุหรี่ออกจากซองเพื่อจุดสูบ“ไม่ต้องอยากรู้”“อะ งั้นเปลี่ยนเรื่อง ไอ้ที่น้องจะไปฝึกงานล่ะ ว่าไง” หัวข้อการสนทนาใหม่ที่ไม่พ้นเรื่องเดิม เปลี่ยนตรงไหนวะ…ความอึดอัดไม่ได้น้อยลงไปกว่าเดิมเลยสักนิดผมถอนหายใจแรงหนึ่งครั้งก่อนจะขยับปากตอบไอ้นักข่าวสายบรรลัย“ก็ไม่ว่าไง ปกติก็ไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยอะไรขนาดนั้นอยู่ละ”“หราาาา ไอ้สัส มึงนี่มันเหี้ยจริงๆ จับได้คาหนังคาเขา ขนาดนี้ยังไม่ยอมรับ กูละหมดคำจะพูดเลย”“ก็ไม่ต้องพูด” หมดคำจะพูดส้นตีนอะไร ตั้งแต่เดินออกมาจากเต็นท์ยังพูดไม่หยุด“นี่กูช่วยงูเห่าไว้ชัดๆ รู้งี้นะ ปล่อยให้แม่งรู้กันหมดนี่ละ กูจะบอกให้หมดเลย คอยดู”“ไหนหลักฐาน”“นั่นแน่…มีท้าทาย มึงคิดว่ากูโง่ขนาดนั้นเลยเหรอเพื่อน” มันจุดยิ้มมุมปากอย่างเจ้า

[Part Plernta] หลายวันต่อมา….@พีพีเอ็น07:50 น.ป้ายห้อยคอที่มีโลโก้พีพีเอ็นกำกับบ่งบอกถึงสถานะเจ้าของได้อย่างชัดเจนถูกชูขึ้นกลางอากาศพร้อมกับมือถือที่เตรียมบันทึกภาพ ไม่นานรูปก็แสดงขึ้นหน้าหลักไอจี พร้อมกับข้อความ‘The only reason I came here…? ’ลมหายใจพ่นยาวผ่านปลายจมูกขณะเปิดเข้ามาดูหน้าแชทที่ถูกส่งไปจากฉันเพียงฝ่ายเดียวระหว่างรอการหยุดนิ่งของห้องสี่เหลี่ยมโดยสารภายในตึกใหญ่ ที่สุดฉันก็พาตัวเองฝ่าฟันกับเด็กบัญชีหลายพันคนเพื่อมายืนเป็นหนึ่งเดียว ในฐานะเด็กฝึกงาน ได้สำเร็จ แต่กลับไม่มีความดีใจเลยสักนิดมันคงจะดีกว่านี้ถ้าคนที่เป็นเหตุผลของความพยายามทั้งหมดนี้ เขารับรู้…และไม่เมินเฉยต่อฉันขนาดนี้หลังจากจบแคมป์ ความสัมพันธ์ที่เหมือนจะดีของเราก็จบลงไปด้วย ข้อความไม่อ่าน ไม่ตอบ โทรก็ไม่รับ แถมเขายังพยายามเลี่ยงที่จะเจอกันอีกด้วยฉันคิดว่ามันถึงเวลาที่ต้องหยุดแล้วแหละมั่ง การยัดเหยียดตัวเองเข้าไปในชีว