CHAOTIC LOVE รักวุ่นวาย...นายจอมหยิ่ง의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

“กะ…กูหมายถึงที่อื่นไง ที่ไหนๆ รสชาติแม่งก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ มึงจะตื่นเต้นอะไร!!” ผมข่มเสียงเข้มขณะตอบ พลางล้วงบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาจุดสูบเพื่อกลบเกลื่อน แล้วเบือนหน้าไปทางที่ไม่มีคนนั่ง“ร้อนตัวอะไรเราอะ อธิบายซะยาวเชียว แค่ถามเอง” ไอ้ยูตะแม่งยังจี้ไม่หยุด ผมพ่นควันสีขาวออกปากก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้ามัน“จะแดกติ่มซำหรือตีนกู” พร้อมกับชี้มือที่คีบบุหรี่ลงด้านล่างให้มันเห็นภาพชัดๆ เพราะถ้ายังไม่หุบปาก มีโอกาสสูงมากที่มันจะได้ลิ้มลอง“เกรี้ยวกราดฉิบหาย” มันก้มหน้ากับอาหารพลางบ่นอุบอิบดูเหมือนป๊าไอ้ดินจะเคลียร์เรื่องเมื่อคืนจบแล้ว เพราะวันนี้ผับยังเปิดได้ปกติ ส่วนตัวมันก็คงไปอยู่กับลูกเมีย นี่แหละนะ…พอมีครอบครัว ชีวิตก็ถูกกักขังด้วยพันธะหลายๆ อย่างทันทีว่าแต่ไม่เห็นมิณพูดอะไรยัยหมาน้อยไม่ได้ฝากเสื้อมาคืนผมหรอกเหรอวะ ดื้อด้านชะมัด วันนี้ต้องโผล่มาให้ผมรำคาญอีกแน่ๆผมหยิบมือถือขึ้นมาเช็กการขึ้นลงของกราฟนิดหน่อย“เออ พฤหัสนี้ กูจองลานกางเต็นท์ไว้ ไปออกแคมป์

ครืดดดด…ครืดดดดหน้าจอมือถือบนโต๊ะหัวเตียงที่แจ้งเตือนการโทรเข้า คิ้วหนาขมวดยุ่งเพราะเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก ก่อนผมจะตัดสินใจเอื้อมหยิบมาเลื่อนรับสาย[เพลินเองค่ะ] หึ…โทรมาจนได้สินะ“มีอะไร” ผมถามเสียงแข็ง[เพลินจะโทรมาบอกว่า พรุ่งนี้จะเอาเสื้อไปคืนนะคะ] โทรมาดึกขนาดนี้เพื่อจะบอกเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ…“อือ” ผมครางตอบพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมุมปาก เพราะคิดว่าน่าจะรู้สาเหตุที่ยัยหมาน้อยโทรมาตอนนี้ เธอน่าจะรู้เรื่องที่ผมเรียกเด็กจากมิณแล้วแน่ๆ ไม่โทรมาเช็กก็โทรมาขัดจังหวะ[เออ…เฮียกลับบ้านรึยัง]“ยัง”[อ๋อ…] ปลายสายเงียบไปหลายวิ…ทำให้ฉากตอนเล่นเกมด้วยกันวนกลับเข้ามาอยู่ในความคิดผมอีกครั้ง สำคัญคือผมดันเผลอพูดออกไป“คุยกับอีกคนเสร็จแล้วเหรอ ถึงได้โทรหาฉัน”[ใครคะ…] เยอะจนจำไม่ได้เลยว่างั้น ปลายสายเงียบไปราวครึ่งนาที [อ๋อ...พี่นนท์นะเหรอ เขาโทรมาถามเรื่องฝึกงานเฉยๆ ค่ะ]“บอกฉันทำไม” ผมรีบขัดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะอยาก

ก็ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกนะ มันแค่ตื่นเต้นนิดหน่อยเท่านั้นเอง แต่ฉันเชื่อว่าเรื่องแบบนั้นมันจะเป็นไปเองโดยธรรมชาติ พอถึงเวลาจริงๆ มันก็คงจะไม่ล่กแบบนี้แน่“ลงไปได้ละ” เขาพูดขณะออกเดินนำหน้า“ค่า…” ฉันส่งเสียงตอบรับก่อนจะก้าวตามและพึมพำกับตัวเอง “แทนที่จะบอกกันหน่อย ปล่อยให้รออยู่ได้ ใจร้ายชะมัด”“ว่าอะไร” คนถูกเอ่ยถึงหยุดชะงักและหันกลับมาทันที…หูดีซะด้วย“คนเยอะชะมัดเลยเนอะวันนี้” ประเด็นถูกเบี่ยงไปยังบรรยากาศโดยรอบแทน“ฉันลืมมือถือไว้ที่นี่ พอใจยัง” เฮียฟิวส์ชูมือถือขึ้นในระดับสูงกว่าปลายคางเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินลงบันไดประโยคคำถามทิ้งท้ายของเขาส่งผลให้ฉันหลุดอมยิ้มจนปวดแก้ม รู้สึกเหมือนกำลังได้รับการใส่ใจอยู่เลยแฮะ“แล้วเฮียจะกลับเลยเหรอคะ” ฉันเอ่ยถามหลังเร่งฝีเท้าไปขนาบข้างเขาได้สำเร็จ“ยุ่ง” คำเดียวเน้นๆ แต่ไม่เป็นไร…เปลี่ยนเรื่อง“งั้นเฮียได้กินของที่เพลินส่งไปให้ไหมคะ” ฉันเอียงคอถามขณะ

“หมายถึงเฮียค่ะ”เสียงที่เปล่งออกมาเหมือนกับการร่ายคาถา เพ็ตตริฟิคัส โททาลัส ที่เฮอร์ไมโอนี่ใช้เพื่อหยุดการเคลื่อนไหวเพราะผมนิ่งสนิท…นิ่งแบบที่ไม่รู้ว่าจะไปต่อยังไง ผมไม่สามารถจัดการกับสถานการณ์คับขันได้ ภาพที่ปรากฏตรงหน้าปรับเป็นโหมดสโลว์โมชั่นโดยอัตโนมัติ รอยยิ้มบางที่แสนอ่อนโยนค่อยๆ คลี่ออก วินาทีต่อมาผมหลุมมองริมฝีปากบางแต่งแต้มสีชมพูมันวาวอย่างเผลอไผล มีความคิดอยากครอบครองแทรกเข้ามาในหัวฉับพลันครืดดด~ ครืดดด~ผมกะพริบตาปรับภาพให้เข้าสู่โหมดปกติ เมื่อถูกปลุกให้ตื่นจากแรงสั่นของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ภายใต้กางเกงยีน ก่อนจะดึงตัวขึ้นตรงเพื่อล้วงมือถือออกมาดู หน้าจอแจ้งเตือนสายเรียกเข้าจาก ‘ไอ้หมอเวร’หมอเวรจริงๆ …ผมเลื่อนสไลด์รับสายแล้วเอาเข้าแนบหู[มึงอยู่ไหนแล้ว]ผมเหลือบมองเจ้าของแก้มป่องๆ แดงก่ำราวกับมะเขือเทศที่ตอนนี้กำลังก้มหน้างุดกับกองทิชชูเปียกบนพื้น อะไรวะ…หยอดเอง เขินเองก็ได้เหรอ หึ…แล้วลากสายตาไปจดจ่อฝ่ามือที่ยังกอบกุมกันแน่น[ไอ้เหี้ยฟิวส์!! มึงฟังกูอยู่

[Special Part Thayukorn]ผมขมวดคิ้วมุ่นระหว่างใช้ความคิดกับภาพที่เห็น ในตอนที่เดินสวนกับเฮียฟิวส์ในระยะใกล้ หางตาผมเหลือบไปเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา มันเป็นสีชมพูอ่อน คล้ายกับรอยปาก หรือว่า…ดวงตาผมเบิกกว้างก่อนเร่งฝีเท้าไปให้ถึงจุดหมายโดยเร็วปึงงง!!“เฮีย!!!” ประตูถูกผลักเข้าไปพร้อมตัวผมพุ่งไปขั้นกลางสองเฮียที่เด้งตัวขึ้นด้วยความตกใจ“ไอ้สัสนิ!! ตกใจหมด” เฮียวาโยก่นด่า ตามด้วยเฮียหมอไวน์“มึงจะตะโกนหาพ่อง”“เดี๋ยวๆ พ่อมันกะพ่อกูคนเดียวกัน” เฮียวาโยรีบเตือนสติเพื่อนตัวเอง แต่ผมไม่มีเวลาสนใจเรื่องที่พวกมันทะเลาะกันหรอก“ไอ้เฮียฟิวส์มันไปไหนมา”“มึงรู้ได้ไง” เฮียวาโยเลิกคิ้วถาม“ก็ผมเห็นบนเสื้อมันมีรอยลิปสติก”พรวดดดดสิ้นเสียงผมเหล้าที่เฮียหมอไวน์กระดกเข้าไป พุ่งออกปากทันที“ฮะ!!!” เฮียวาโยตกใจจนเกือบช็อก“จริง?” เฮียหมอถามย้ำขณะปาดเช็ดปากตัวเองแบบลวกๆ&ld