All Chapters of เกิดใหม่เป็นตัวประกอบที่คุณพระรองสนใจ: Chapter 11 - Chapter 20

 เขมกรผมที่รู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันก็พลันขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยสีหน้างงงวย ที่นี่ที่ไหนวะ คำถามนี้แล่นเข้ามาในหัวของผมอย่างกับในละครที่เวลาตัวพระนายตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลแล้วมักจะเอ่ยคำถามโง่ ๆ นี้ออกมาเสมอ ซึ่งผมในตอนนี้เองก็ไม่ต่างกันแต่ทว่าผมที่กำลังเกิดความสงสัยนั้นเป็นต้องเบิกตาโตอ้าปากค้าง เมื่อภาพความทรงจำอันร้อนแรงเมื่อคืนวิ่งพุ่งเข้ามาในหัวเป็นฉาก ๆ ให้ผมได้เห็นว่าค่ำคืนที่ผ่านมานี้ผมได้ทำอะไรลงไปบ้างไอ้แม่เย็x "แม่เจ้ากูพึ่งรู้ว่าโดนผู้ชายเสียบมันเจ็บขนาดนี้"คำพูดประโยคแรกของวันหลุดออกจากปากของผมหลังจากสติสตางค์ของผมกลับสู่ภาวะปกติ คงจะสงสัยล่ะสิว่าเหตุไฉนผมไม่โวยวายหรือเสียใจกับเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นเลยสักนิด ก็นะ ก็เพราะเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นการตัดสินใจของผมทั้งนั้น 

 เขมกร"ไอ้เหี้ยใครวะ!"ผมสบถออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าตกใจพร้อมกับหันไปมองว่าใครกันที่กล้ามาจับตัวคนอื่นแบบนี้"เจอคุณทีไรผมไม่เคยจะได้เป็นคนเลย"ไอ้คนที่มันมารั้งแขนของผมให้หันไปมองเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเหมือนเอือมระอากับคำพูดของผม"คุณที"ทว่าทันทีที่ผมหันไปเห็นหน้าเจ้าของมือที่รั้งผมไว้ผมก็เผลอสบถชื่อนายแบบหนุ่มในโลกปัจจุบันออกมาอย่างลืมตัว เพราะเมื่อสบสายตากับคนตรงหน้าภาพใบหน้าของคุณทีนายแบบชื่อดังที่โลกของผมดันลอยเข้ามาในหัวเสียอย่างนั้น"มันอะไรนักกับชื่อนี้ ทำไมถึงได้ชอบเรียกผมคุณทีตลอดเลย"หัวคิ้วเรียงเส้นสวยขมวดเข้าหากันพลางนัยน์ตาคมก็จ้องมองผมด้วยแววตาแสดงถึงความไม่สบอารมณ์กับการที่โดนผมเรียกชื่อคุณทีอยู่บ่อยครั้งอย่าว่าแต่นายที่ไม่เข้าใจเลยธีโอ ฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเ

"อ่าส์พี่เขมอย่ารัดธีแน่นนักสิ"ทีปกรครางเสียงต่ำในลำคอ ใบหน้าหล่อก็โน้มลงไปกระซิบพูดเสียงแหบพร่าข้างใบหูเล็กของเขมกร ที่ในตอนนี้นอนหอบหายใจหมดสภาพอยู่บนเตียงนอนนุ่มหลังใหญ่นัยน์ตากลมสีน้ำตาลจ้องมองเด็กตัวสูงที่ยังคงรังแกเขาไม่ยอมปล่อยมานานหลายชั่วโมงแล้ว ในตอนนี้เปลือกตาสีมุกของเขมจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่อยู่รอมร่อ เขาโดนไอ้พระรองหน้าหล่อนี้กระทำชำเรามาตั้งแต่ฟ้าสว่างจนตอนนี้ฟ้ามืด ไอ้พระรองนี้ก็ยังไม่ปล่อยเขาให้เป็นอิสระเลย ทำไปไม่รู้ตั้งกี่รอบแล้วก็ไม่รู้ (เพราะไม่มีเวลามานั่งนับ) ไอ้พระรองนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดทำ ไม่รู้ไปเก็บกดมาจากไหน"อึก ธีพอเถอะพี่ไม่ไหวแล้วจริง ๆ "ร้องขอคนเด็กกว่าพลันสะอึกออกมาด้วยหายใจไม่ทัน จนคนที่อายุน้อยกว่าอดเอ็นดูคนพี่ไม่ได้โน้มใบหน้าลงมาใช้ริมฝีปากกดจูบและดูดดึงปากล่างโดยไม่ได้รุกล้ำ ก่อนจะละริมฝีปากมาเอ่ยพูดด้วยรอยยิ้มหวาน"ไม่ไหวอะไรกันครับ พี่เขมยังรัดของธีแน่นอยู่เลย"ไม่พูดเปล่าธีโอยังเริ่มโยกขยับเอวสอบของตัวเองเบา

 เขมกร"พี่ข้าวตังเป็นอย่างไรบ้างครับ จันทร์ได้ยินจากธีโอว่าพี่ข้าวตังได้รับบาดเจ็บจันทร์ก็เลยซื้อผลไม้และทำขนมมาเยี่ยม"เสียงใสของวันจันทร์ชายหนุ่มร่างบอบบางพ่วงสถานะคือนายเอกของเรื่องเอ่ยถามขึ้นด้วยความห่วงใย สองเท้าย่างก้าวท่วงท่าสง่าตรงมายังเตียงคนไข้ภายในมือก็ถือผลไม้และขนมที่ทำเองกับมือมาเป็นของเยี่ยมไข้"ขอบคุณที่มาเยี่ยมพี่นะ ตอนนี้พี่ดีขึ้นเยอะแล้วครับ"ผมเอ่ยตอบอย่างสุภาพ นัยน์ตาก็ทอดมองสังเกตนายเอกหนุ่มร่างบางผู้น่าทะนุถนอมที่มาเยี่ยมผมคนเดียวโดยข้างกายไร้เงาของอาทิตย์เพื่อนสนิทข้าวตัง ทั้งที่แต่ก่อนเวลาไปไหนมาไหนอาทิตย์จะไม่ยอมห่างและไม่มีว่าจะปล่อยให้วันจันทร์ไปไหนไกลคนเดียวอีกทั้งแววตาของวันจันทร์ในวันนี้ยังเศร้าหมองจนผมมองออกเลยว่าเจ้าตัวต้องมีเรื่องทุกข์ใจอยู่แน่ ๆ รอบนี้คงจะทะเลาะกันแรงน่าดู จะถามถึงอาทิตย์กับน้องเลยดีไหมนะ อีกอย่างภา

 "ผมรู้ครับ.... แต่ว่าข้าวตังผมว่าผมชอบคุณเข้าให้แล้วล่ะ"สิ้นประโยคคำสารภาพความในใจของพระรองอย่างธีโอที่มีต่อตัวละครข้าวตังหรือก็คือเขมกรในตอนนี้ ภายในห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังก็เกิดความเงียบสงัดปกคลุมเขมกรนั่งนิ่งเงียบไม่ไหวติงที่เขานั่งนิ่งอยู่อย่างนี้ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้ยินหรือฟังประโยคคำพูดของธีโอไม่ชัด เขมได้ยินเต็มสองรูหูว่าธีโอบอกว่าชอบเขา เพียงแต่ว่าเขาไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไรกับธีโอดี ถ้าจะถามว่าเขารู้สึกอย่างไรกับคนตรงหน้า เขาตอบได้เต็มคำเลยว่าเขามีความรู้สึกที่ดีต่อธีโอ ดีถึงขั้นความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของเขาในตอนได้ยินธีโอบอกว่าชอบเขา เขาเกือบจะตอบรับความรู้สึกของธีโอในทันทีแต่ทว่าเขมกรต้องหักห้ามความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ในใจ เพราะต่อให้เขาอยากจะตอบรับความรู้สึกธีโอมากขนาดไหนความสัมพันธ์ของพวกเขามันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี ด้วยเพราะธีโอนั้นเป็นเพียงตัวละครในนิยาย แล้วอีกอย่างสักวันหนึ่งตัวของเขมกรก็ต้องกลับไปในโลก