บทที่9...เขาร้อน เธออุ่น

ผาภูมิเอ่ยพลางย่างเท้าขวาลงน้ำแล้วสะดุ้งสุดตัว ร้องลั่นพร้อมชักเท้ากลับ แต่ดันลื่นพรวดลงไปทั้งสองขาแล้วเต้นเหมือนเจ้าเข้า

“โอ๊ยย! ร้อนฉิบหาย!!”

ลดาละมัยถึงกับนิ่วหน้า มองชายหนุ่มขยับสองเท้าหนีห่างจากริมตลิ่งด้วยความแปลกใจ

“โอ๊ย!!” เขาร้องไม่หยุด “ตีนพองหมดแล้ว ลดาลงไปอาบได้ไง น้ำร้อนอย่างกับหม้อต้ม!”

เธอถึงกับงง “แค่อุ่น ๆ เองค่ะ ไม่เห็นจะร้อนเลย”

ผาภูมิจ้องมองสายน้ำด้วยความหวาดหวั่นเกรงกลัว รู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งจะก้าวลงไปในกระทะทองแดงของนรกภูมิ

“ร้อนนะ ร้อนจริง ๆ อูย เจ็บตีนเหมือนจะร้าวเลย พี่ว่าลดาขึ้นมาดีกว่า เดี๋ยวก็ไหม้หรอก”

ลดาละมัยแอบคิด...ดูเหมือนความโชคร้ายจะมาเยือนผาภูมิแล้วสินะ

“เฮ่อ...เห็นมั้ยคะ ลดาเตือนพี่ผาแล้ว ทำไมไม่ฟังฮึ ดื้อทำไม”

“ลดาทนร้อนได้ไง โอยยพี่ร้อนฉิบ ไม่ไหวเลย ซี๊ดส์” ผาภูมิตัวแดงก่ำเหมือนโดนไฟเผา สองเท้าสั่นรัวเหมือนจะยืนไม่อยู่ “โอยไม่ไหวแล้ว แสบร้อนไปทั้งตัวเลย แสบเหมือนโดนไฟเผาเลยลดาจ๋า พี่กลับไปทายาดีกว่า ก่อนที่จะไหม้ไปทั้งตัว”

ผาภูมิร้องโอดโอย เดินลากขากลับออกไปอย่างทุลักทุเล โดยไม่คิดจะหันกลับมามองหญิงสาวเลยสักนิดเดียว เพราะตอนนี้เขาต้องเอาชีวิตให้รอดก่อน

“ทำไมนะ...ทำไม ทำไมกัน อ่า อ่า..ทำไมเป็นแบบนี้...สงสัยชาตินี้จะหาผัวไม่ได้แน่...เนื้อคู่ 3 คนอะไรกัน ไม่เห็นจะโผล่มาสักคน ชิ!”

ลดาละมัยโล่งใจที่ไม่โดนผาภูมิจัดการ แต่ก็อดเอือมระอากับชะตาสวาทของตัวเองไม่ได้

“เอ๊ะ!” เธออุทานกับตัวเอง เพราะอยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีสายตาของใครสักคนจับจ้องมองอยู่ แต่กวาดสายตามองรอบทิศก็ไม่เห็นใครเลยสักคน

“ใครน่ะ??” เธอลองตะโกนถาม แต่เงียบกริบ มีเพียงเสียงสายลมและเสียงเสียดสีของกิ่งไม้

"ฉันถามว่าใคร??"

แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา

“หรือว่า...พวกสัตว์...สงสัยเราคิดมากไปเอง แต่ทำไมรู้สึกเหมือน...ไม่ได้อยู่คนเดียวนะ!”