All Chapters of นางบำเรออุ้มรัก: Chapter 31 - Chapter 40

Chapter 32 มือทั้งสองข้างกุมอยู่ตรงท้อง หล่อนนอนขดตัว ส่งเสียงร้องเจ็บปวดตลอดเวลา ทำให้เข้มละล้าละหลัง ขับรถไม่มีสมาธิ หันมามองณัฐรวี แล้วหันกลับไปมองถนน แสงจากไฟรถบรรทุกส่องกระทบตาเข้มในระยะใกล้ “เฮ้ย!” สิ้นเสียงเข้มร้องตกใจ เสียงประสานงารถก็ดังขึ้นตาม “โครม” แรงปะทะส่งผลให้เข้มเสียชีวิตคาที่ ส่วนณัฐรวีกลิ้งไปมาอยู่เบาะหลัง ก่อนที่ตัวหล่อนจะกระเด็นออกมานอกรถผ่านกระจกหลัง ลงนอนหมดสติท้ายรถกระบะ รถแลนโลเวอร์คันหนึ่งจอดสนิทเมื่อเห็นอุบัติเหตุข้างหน้า ปกติแล้วเขาไม่คิดช่วยเหลือใคร เพราะคิดประสาคนเห็นแก่ตัวว่า ไม่ใช่เรื่องของตน ทว่าครั้งนี้ไม่มีความคิดนั้นในหัว สมองเขาสั่งย้ำๆ ว่า ให้ลงไปช่วย “รวี” ก้องเกียรติจำผู้หญิงนิสัยดีคนนี้ได้ เขาเปิดท้ายกระบะ กระโดดขึ้นไปอุ้มร่างหมดสติของณัฐรวีลงมาจากรถ ก่อนอุ้มไปยังรถยนต์ของตน โดยไม่คิดช่วยเหลือคนอื่น นอกจากหล่อนเพียงคนเดียว ความเป็นความตายของณัฐรวีเท่ากัน หล่อนจะอยู่หรือไป ขึ้นอยู่กับสวรรค์กำหนด เวลาเดียวกัน ณ ห้องชุดของแก้วตา ในขณะชะตาชีวิตของณัฐรวีกับลูกอยู่บนความเ

Chapter 34“รวีเกิดมาในครอบครัวไม่สมบูรณ์ พ่อกับแม่แยกทางกันแล้วถูกแม่ทิ้งในที่สุด รวีอยู่กับคนที่เกลียดรวีมาหลายปี ก่อนจะได้รับความเมตตาจากคุณลุงคุณป้าและพี่ก้อง รวีอยากเห็นครอบครัวที่ช่วยเหลือรวีมีความสุขที่สมบูรณ์ ไม่ใช่มีเงินมากมายแต่มีเรื่องทุกข์ใจไม่หยุดหย่อน ทุกข์ที่ลูกไม่ช่วยเหลือดูแลกิจการ ทุกข์ที่ต้องตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวของลูก ทุกข์ที่ต้องคิดมากเรื่องอนาคตของลูกว่าจะไปเป็นในทิศทางใด ทั้งที่ก่อร่างสร้างตัวให้ลูกชายจนเป็นปึกแผ่นมั่นคง ที่ท่านไม่พูดกับพี่ก้องเพราะรักค่ะ รักมากจึงปล่อยตามใจเรื่อยมา แล้วการที่ตามใจนี่แหละค่ะที่ทำให้พี่ก้องเสียนิสัย ทำอะไรไม่คิด รวีสงสารคุณลุงคุณป้า รวีอยากให้พี่ก้องปรับปรุงตัวซะใหม่ ไม่ต้องทีเดียวหรอกค่ะ ค่อยๆ ทำไป ทีละนิดละน้อย ละก่อเรื่องไม่ดี สร้างเรื่องดีให้ท่านภูมิใจ” แต่ละคำพูดของณัฐรวี เรียกความนิ่งอึ้งให้กับคำเตือนกึ่งสั่งสอน เขาไม่เคยคิดเรื่องนี้ เรื่องทำความดี เรื่องช่วยเหลืองานบิดามารดา ไม่มีอยู่ในหัวด้วยซ้ำไป เขาสนใจแต่ความสุขของตัวเอง ไม่ต้องเดือดร้อนดิ้นรนทำงานก็มีกินมีใช้สบายมือ แต่พอได้ฟังคำพูดณัฐรวี ก้องเกียรติถึงคิดได้ และเริ่ม

Chapter 36 ณ ท่าอากาศยานนานาชาติกระบี่ หลังจากส่งลูกค้ารายใหญ่ของก้องภพกับประภาพรหน้าประตูผู้โดยสารขาออกเสร็จ ณัฐรวีเดินจูงมือเมฆินทร์เดินไปยังลานจอดรถ โดยมีสุขใจพี่เลี้ยงเมฆินทร์เดินตามมาด้วย อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงรถยนต์ เมฆินทร์เกิดปวดท้องหนักขึ้นมา “แม่ฮะ คีย์ปวดท้องอึ” เมฆินทร์บอกมารดา “สุขใจพาคีย์ไปเข้าห้องน้ำเองค่ะ คุณรวีไปรอที่รถนะคะ” สุขใจทำหน้าที่พี่เลี้ยงที่ดี “ได้จ้ะ” สุขใจจูงมือเมฆินทร์เข้าไปในอาคารสนามบิน ส่วนณัฐรวีก้าวเดินไปยังรถยนต์คันใหม่ป้ายแดงที่ประภาพรซื้อให้ “ไม่เอา คีย์จะเข้าห้องน้ำผู้ชาย” เสียงเมฆินทร์ดังขึ้น เมื่อสุขใจจะพาเข้าห้องน้ำผู้หญิง “ให้น้าใจพาไปดีกว่าครับ คีย์ยังเด็กเข้าห้องน้ำผู้หญิงได้” สุขใจบอก “ไม่เอาฮะ คีย์จะเข้าห้องน้ำเอง” “งั้นก็ได้ครับ น้าตรงโน้นนะ” ตรงโน้นของสุขใจคือ เก้าอี้ที่อยู่ไม่ห่างนัก เมฆินทร์พยักหน้าก่อนรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เมฆินทร์เข้าห้องน้ำที่ว่างห้องสุดท้ายซึ่งอยู่ริมสุด ความที่ณัฐรวีสอนการเข้าห้องน้ำสาธารณะให้บุตรชาย เด็กชายทำตามคำแน

Chapter 38วรวิทย์บุตรชายวรวุฒิ เศรษฐีใหญ่ทางภาคใต้เดินออกมาจากลิฟต์ภายในโรงแรมแห่งหนึ่งในตัวเมืองกระบี่ เขาก้าวเท้าไปหยุดยืนหน้าประตูห้องพักหมายเลข 402 เขาเคาะประตูแล้วยืนรอไม่กี่อึดใจ ประตูห้องพักดังกล่าวก็เปิดออก “กูให้มึงพักที่บ้านก็ไม่เอา ห้องที่บ้านก็ว่างตั้งหลายห้อง” วรวิทย์บ่นขณะเดินเข้าไปในห้อง “จะบ่นทำไมวะ พักที่นี่ก็เหมือนกัน อีกอย่างแม่มึงก็ไม่ค่อยสบายด้วย คนไปอยู่เยอะๆ กูกลัวแม่นายจะพักผ่อนไม่เต็มที่”การเดินทางมาภูเก็ตครั้งนี้ เมฆาไม่ได้มาคนเดียว เขามาพร้อมกับเพื่อนสนิทอีกห้าคน หากไปพักบ้านวรวิทย์ทั้งหมด อาจรบกวนการพักผ่อนของจิตรา มารดาวรวิทย์ เขาและเพื่อนอีกสี่คนจึงลงความเห็นว่า พักโรงแรมดีที่สุด“กูรู้ กูแค่อยากให้มึงกับไอ้สี่ตัวพักบ้านกูไง” วรวิทย์เข้าใจเหตุผลเพื่อน “แล้วไอ้สี่ตัวยังไม่มาเหรอ นัดกันสิบโมงนะ หลับอุตุนิยมวิทยาอยู่แน่ๆ”“เดี๋ยวคงมา เมื่อคืนพวกมันหิ้วสาวไปนอนกก” เมฆาตอบ“เออลืมคิดไป พวกหนุ่มโสด เราสองคนมีเมียก็ต้องนอนกกเมีย” วรวิทย์พูดยิ้มๆ “พูดถึงเมียก็นึกถึงกับข้าวที่นกหัดทำ”“นกหัดทำกับข้าวเหรอ ปกติไม่ชอบเข้าครัวนี่”“เมื่อก่อนน่ะใ

Chapter 40 จวนบ่ายสามโมงไม่กี่นาที รถตู้ของวรวุฒินำลูกชายและกลุ่มเพื่อนสนิทมาถึงร้านอาหารเมฆินทร์ ร้านอาหารแห่งนี้มีพื้นที่สองไร่ไม่ขาดไม่เกิน เป็นส่วนอาคารร้านอาหารคิดเป็นหนึ่งในสี่ ส่วนหนึ่งเป็นสวนหย่อมเต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้นานาพรรณ ศาลาไม้ระแนงตั้งวางอยู่สามหลัง มีไว้ให้ลูกค้าทั้งในส่วนร้านอาหารและร้านกาแฟนั่งพักผ่อนหย่อนใจ ที่เหลือจะเป็นลานจอดรถที่จอดได้นับร้อยคัน หากเป็นช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์หรือวันนักขัตฤกษ์ ลานจอดรถจะล้นมาจอดริมถนนเป็นทางยาว “ร้านอาหารใหญ่มากเลยนะครับคุณพ่อ พื้นที่น่าจะไม่ต่ำกว่าหนึ่งไร่” ไกรศรพูดเมื่อเห็นสถานที่ “ร่มรื่นด้วย มีต้นไม้เยอะเลย” “ที่ดินสองไร่ แต่ก่อนเป็นที่ดินรกร้าง ภพมาซื้อต่อจากเจ้าของเดิมเมื่อยี่สิบปีก่อน ซื้อไว้ตอนนั้นไม่เท่าไหร่เองนะ ตอนนี้น่ะเหรอ สิบล้านยังน้อยเกินไป” ก้องภพตอบ “ผมว่านะครับ ไม่น่าจะต่ำกว่าสามสิบล้าน ที่ดินก็สวย แถมติดถนนใหญ่ด้วย” เอกภพให้ความคิดเห็น “ถึงจะร้อยล้านลุงภพก็ไม่ขายหรอก แกจะเก็บไว้ให้หลานรัก ไม่งั้นคงไม่ตั้งชื่อร้านอาหารเป็นชื่อคีย์” วรวิทย์เอ่ยขึ้นบ้าง