Semua Bab นางบำเรออุ้มรัก: Bab 21 - Bab 26

Chapter 21 “เอาน่า ลงไปกันเถอะ”แก้วตาตัดบท จูงมือณัฐรวีเดินออกจากห้อง ลงไปร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดกิ่งโพยม ขณะที่พากันเดินไปนั้น ใบหน้าอันสวยสดของแก้วปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ หล่อนปรายตามองณัฐรวีด้วยสายตาที่ไร้ซึ่งความจริงใจสักนิดเดียว แขกที่ถูกเชิญมาร่วมงานต่างทยอยกันมาเกือบครบทุกคน กิ่งโพยมนั่งอยู่บนโต๊ะหน้าเวที มีเนาวรัตน์ สมสมรและครอบครัว รวมถึงภารดรที่นั่งร่วมโต๊ะด้วย ทั้งหมดพูดคุยกันอย่างถูกคอตามประสาคนสนิทตั้งแต่รุ่นทวด “เอ...ตั้งแต่มายังไม่เห็นแก้วตาเลยนะคะ” สมสมรพูดขึ้นเพราะทุกปีจะเห็นแก้วตานั่งข้างกิ่งโพยมตลอดเวลา “นั่นสิครับ รวีด้วย ผมก็ไม่เห็น” ผู้พูดคือประพจน์ สามีสมสมร กิ่งโพยมหน้าบึ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อณัฐรวี แต่ก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยังไม่ทันที่กิ่งโพยมหรือเนาวรัตน์จะตอบคำถาม เสียงภูมิภัทรพูดขึ้นเสียก่อน “นั่นไงครับ แก้วตากับรวีเดินมาโน่นแล้ว”ทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะหันมาอมสองสาวที่กำลังเดินเข้ามาในงาน ไม่เพียงสายตาของทุกคนโต๊ะนี้จะมองคนถามถึง บุคคลภายในงานหลายคนต่างพากันมองไปยังแก้วตากับณัฐรวีเป็นตาเดียว โดยเฉพา

Chapter 23“คุณเมฆ...แค่กๆ พะ...พอค่ะ” ณัฐรวีสำลักน้ำ พูดขาดๆ หายๆ“พอเหรอ ฉันจะพอต่อเมื่อฉันอยากพอ อยากหาที่หมายใหม่งั้นเหรอ อย่าหวังเลย”เมฆาไม่รู้ตัวเลยว่า การกระทำของตนเองมีความหึงหวงเป็นตัวชักนำ ยิ่งเขานึกถึงคำพูดของเพื่อนรัก และสายตาของชายอื่น เขารู้สึกทนไม่ได้ หล่อนไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น ณัฐรวีจะอยู่หรือไปจากที่นี่ เขาคือคนกำหนดเพียงคนเดียวในขณะที่ณัฐรวีกำลังถูกลงโทษ เนาวรัตน์ได้เดินมายังห้องนอนของบุตรชาย นางสาวเท้าเร็วขึ้นเมื่อได้ยินเสียงณัฐรวีดังออกมาจากในห้อง แต่จับใจความไม่ได้ว่า หล่อนพูดว่าอะไร แต่เป็นเสียงที่ทำให้เนาวรัตน์อยู่นิ่งไม่ได้ นางรีบผลักประตูห้องนอนที่เปิดแย้ม เร่งฝีเท้าไปยังต้นเสียง และภาพที่นางเห็นเรียกความตกใจและสงสาร“เมฆ! หยุดนะ หยุด เป็นบ้าอะไร” เนาวรัตน์ตะเบ็งเสียงพูด โดยไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน เพราะคนรับใช้และคนในบ้านอยู่ในงาน ซึ่งในงานก็กำลังมีดนตรีสร้างความครื้นเครง กลบเสียงของตนไปในที “แม่บอกให้หยุดไงล่ะ”เนาวรัตน์คิดว่า แค่พูดห้ามเมฆาคงไม่ฟังและไม่ทำตามแน่นอน นางจึงปรี่ไปหาลูกชาย ดึงแขนกำยำของเมฆาด้วยแรงทั้งหมดที่มี เมฆาหันมามองมารดาและยอมถอยห่างร่า

 Chapter 25 เป็นความเจ็บปวดที่ค่อนข้างมากเนื่องจากรอยจ้ำแต่ละรอย เขาดูดเนื้อหล่อนแรงๆ ราวกับให้เจ้าของเนื้อตัวจำไว้ว่า อย่าทำให้เขาโกรธ และตามแรงโทสะที่สุมในจิตใจเมฆา ไม่เพียงแค่รอยจ้ำเท่านั้นที่ปรากฏบนตัวณัฐรวี รอยฝ่ามือใหญ่ทับซ้อนอยู่บนภูเขาลูกย่อมที่เขาทั้งบีบและขยำมันมือ ไม่กลัวว่าอวัยวะที่เขาจับต้องจะบอบช้ำ เขาทำตามอารมณ์ ทำตามความรู้สึกย้อนแย้งในใจ           “อา...คุณเมฆ...ระ...รวีเจ็บ...อา” ณัฐรวีระบายเสียงคราง น้ำตาไหลริน เวลานี้หล่อนเจ็บระบมไปทั่วสรรพางค์กาย โดยเฉพาะดอกไม้งามร้อนฉ่าและชอกช้ำไปกับแรงกำลังดุจช้างสารของเมฆา เขาสอดประสานกายรุนแรงไม่ผ่อนปรนจังหวะตั้งแต่เริ่มต้น จนถึงตอนนี้เรี่ยวแรงเขาก็ไม่ถดถอย ดูเหมือนว่ากำลังกายจะเพิ่มมากขึ้นทุกขณะด้วยซ้ำไป มือเขาไม่ใช่ว่าจะอยู่นิ่งเฉย กอบกุมทรวงอกแรงๆ เคล้นหนักๆ ขยำขยี้ราวกับว่า สิ่งที่ตนจับต้องอยู่ไม่มีชีวิต “นั่นแหละที่ฉันต้องการ เธอจะได้จำใส่หัวไว้ว่า อย่าคิดไปจาก