All Chapters of นางบำเรออุ้มรัก: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter 22“พี่เมฆจะจัดการยังไงคะ แก้วตาว่า ช่างมันเถอะค่ะ รวีใส่ก็ดีแล้ว เผื่อรวีจะได้เจอคนดีๆ คนรวยๆ อย่างที่รวีตั้งใจ จะว่าไปงานนี้ถือเป็นโอกาสเดียวที่รวีจะสุขสมหวังค่ะ ปล่อยรวีไปนะคะ แก้วตาสงสาร”แก้วตาทำตัวราวกับเป็นนางฟ้านางสวรรค์ เปี่ยมล้นไปด้วยความดีและน้ำใจ เมฆาได้ยินแล้วยิ่งแค้นณัฐรวีมากขึ้นที่มาแย่งชิงความโดดเด่นจากแก้วตาไปซึ่งหน้า“แก้วตาลืมไปแล้วเหรอว่า แม่ของรวีทำอะไรไว้กับครอบครัวเรา”เมฆาเท้าความในอดีต แก้วตาไม่มีวันลืม หล่อนจำได้ขึ้นใจ ตนเคยได้รับความเอ็นดูจากเชษฐา พอณัฐรวีเข้ามา หล่อนก็ตกเป็นรอง อยู่นอกสายตา ได้สิ่งของทีหลังณัฐรวีเสมอ เป็นความแค้นที่สะสมมาหลายปี“แก้วตาจำได้ค่ะ แก้วตาไม่อยากให้พี่เมฆผูกพยาบาทอาฆาต อีกอย่างรวีก็ไม่มีส่วนผิดในเรื่องนี้ คนที่ผิดคือแม่ของรวีไม่ใช่เหรอคะ” แก้วตาพยายามพูดดีต่อ“พี่จะไปจัดการรวีก่อน แก้วตาไปหาคุณย่าเถอะ”“พี่เมฆจะจัดการรวียังไงคะ อย่าทำรุนแรงนะคะ แก้วตาขอร้อง” หน้าตาคนพูดเต็มไปด้วยความกังวลใจ“แก้วตาช่วยไปบอกรวีให้พี่ทีว่า ไปหยิบกล่องของขวัญในห้องพี่ให้หน่อย แก้วตาทำแค่นี้แหละ ที่เหลือพี่จัดการเอง” แก้วตาทำท่าทางลังเลใจทำตา

Chapter 24แก้วตาหมุนลูกบิดประตูห้องนอนเนาวรัตน์ หลังจากเคาะประตูตามมารยาท หล่อนถือนมอุ่นๆ มาหนึ่งแก้ว ก่อนส่งให้เนาวรัตน์ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง “นมอุ่นๆ เพื่อสุขภาพค่ะคุณป้า” “ขอบใจจ้ะ” เนาวรัตน์ยกแก้วนมขึ้นดื่มไปครึ่งแก้ว ทำท่าจะไม่ดื่มต่อ “ดื่มให้หมดแก้วสิคะคุณป้า ดื่มนมก่อนนอนนอกจากจะเสริมสร้างกระดูกแล้ว ยังซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอของร่างกายอีกด้วย ไขมันจากนมช่วยเพิ่มพลังงาน เสริมสร้างภูมิต้านทานโรคนะคะคุณป้า มีแต่ประโยชน์ค่ะ” แก้วตาบอกคุณประโยชน์ของนมโคที่ตนนำมาให้เนาวรัตน์ดื่ม “จ้ะ ว่าที่คุณหมอ” นางพูดหยอก ดื่มนมที่เหลือจนหมดแก้ว “ป้าถามอะไรแก้วตาหน่อยนะ ป้าว่าจะถามแต่ก็ลืม” “ค่ะ คุณป้าจะถามอะไรแก้วตาคะ” “ทำไมรวีถึงใส่ชุดที่เมฆตัดให้แก้วตาล่ะ” เป็นคำถามที่แก้วตาเตรียมคำตอบไว้แล้ว “รวีขอใส่ค่ะ พอรวีเห็นก็ถูกใจ ขอร้องและอ้อนวอนแก้วตายกใหญ่ แก้วตาสงสารค่ะ เลยให้รวีใส่” แก้วตาตอบ “พี่เมฆก็ไม่พอใจนะคะที่รวีใส่ชุดนั้น แต่คนผิดไม่ใช่รวีค่ะ แก้วตาเองที่ใจอ่อนยอมให้รวีใส่” คำตอบแก้วตาต่างกับคำพูดณัฐรวี ทว่าเน

Chapter 26         “โอ๊ย...คุณเมฆ...คุณเมฆ”ช่องทางนั้นค่อยๆ ขยายกว้างรับความยิ่งใหญ่ที่แทรกเข้ามา ณัฐรวีเจ็บตามประสาครั้งแรก รู้สึกอึดอัด ตื่นเต้นและยังคงความกลัว หล่อนไม่ใช่สาวไร้เดียงสาถึงไม่รู้ว่า ช่องทางนี้สามารถร่วมรักได้ แต่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองเมฆาเหมือนจะรู้ว่าสาวใต้ร่างรู้สึกเช่นไร เพราะเขาเองก็รู้สึกเจ็บร้าวเช่นกัน เมฆาก้มหน้าเชยชมทรวงอกสล้างสองดอก สลับดูดดื่มสร้างความกระสัน ชักนำความรู้สึกของหล่อนให้อยู่ที่ความสยิวซ่าน ค่อยๆ ดันกายแกร่งช้าๆ ไม่รีบร้อน ชักเข้าชักออกสร้างความคุ้นเคยไปในที ไม่เพียงแค่กระตุ้นอารมณ์หล่อนส่วนบนเท่านั้น นิ้วมือใหญ่สะกิดเร็วๆ ตรงอัญมณีเม็ดน้อยไปพร้อมกัน ความเจ็บปวดที่ณัฐรวีได้รับบรรเทาลง ถูกความกระสันเสียวเข้าแทนที่“โอ้...พระเจ้า...แม่งเอ๊ย” เขาสบถออกมาอย่างสุดจะกลั้น เมฆาอธิบายไม่ถูกว่า ตนรู้สึกเช่นไร รู้แค่ว่า ช่องทางที่เขากำลังบุกบั่นนี้ ทำให้หัวใจตนเต้นแรงและพองโต เลือดในกายเดือดพล่าน ความเสียวไหลเวียนไป

Chapter 28“นังรวี” เสียงเรียกชื่อคนกำลังสวดมนต์ดังทั่วทั้งห้อง เจ้าของเสียงเดินมาจิกเส้นผมณัฐรวี กระตุกจนหน้าแหงนหงาย“โอ๊ย!” ณัฐรวีร้องเจ็บ “คุณย่า รวีเจ็บค่ะ”“เจ็บสิดี ฉันชอบ” กิ่งโพยมกระตุกมือที่กำเส้นผมณัฐรวีหลายครั้ง คนถูกกระทำเจ็บแต่ก็ไม่กล้าทำอะไร ได้แต่ดึงมือหญิงชราไว้“คุณแม่คะ พอเถอะค่ะ รวีกำลังสวดมนต์อยู่นะคะ ทำอย่างนี้มันบาปนะคะคุณแม่” เนาวรัตน์ที่กำลังเดินลงไปชั้นล่าง มองเห็นเหตุการณ์พอดี นางจึงเข้าห้ามปราม “ปล่อยให้รวีสวดมนต์ต่อเถอะค่ะ”เรื่องณัฐรวีเข้ามาสวดมนต์ในห้องพระ เป็นเรื่องที่คนในบ้านต่างรู้ดี และเป็นเรื่องที่เนาวรัตน์กับเมฆาไม่เคยต่อว่าหรือคิดยุ่ง จะมีแค่กิ่งโพยมคนเดียวที่ไม่สนใจบาปบุญคุณโทษ หาเรื่องทำร้ายณัฐรวีได้ทุกเวลา“เดี๋ยวนี้เธอเข้าข้างมันเหรอ” กิ่งโพยมหันมาโวยใส่ลูกสะใภ้ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะคุณแม่ รัตน์เห็นว่ารวีกำลังสวดมนต์อยู่ เราก็ไม่ควรไปขัดให้เป็นบาปติดตัว รอให้รวีสวดมนต์เสร็จก่อนจะดีกว่าค่ะ” เนาวรัตน์ให้เหตุผล แต่มีหรือที่กิ่งโพยมจะยอม“แต่ฉันต้องการตบหน้ามันตอนนี้” ว่าแล้วก็ตบหน้าณัฐรวีอย่างไร้เหตุผลไปหนึ่งฉาด เนาวรัตน์เข้าใจอา

Chapter 30ผ้าขนหนูหมาดน้ำถูกเช็ดไปบนดวงหน้าณัฐรวีอย่างเบามือ คนที่เช็ดหน้าให้คนเป็นลมคือเมฆา ขณะที่เช็ดใบหน้าณัฐรวี เขาได้พินิจมองหน้าหล่อนไปด้วย เมฆาจำภาพครั้งแรกที่เจอณัฐรวีได้ดีไม่มีลืม วันนั้นณัฐรวีส่งยิ้มให้เมฆา และยื่นพวงกุญแจตุ๊กตาหมีตัวเล็กให้กับเขาเป็นของขวัญในวันพบหน้า เมฆารับมันไว้ก่อนปาใส่หน้าณัฐรวี โดยไม่สนใจว่าการกระทำของตนเองจะนำพาความเสียใจมาให้ผู้ให้แค่ไหน เขาแสดงความไม่เป็นมิตรในครั้งแรกที่พบหน้า ทว่าในตอนค่ำวันเดียวกัน พวงกุญแจตุ๊กตาหมีถูกคล้องอยู่บนลูกบิดประตูห้องนอนเมฆา เจ้าของห้องมองมันนิ่ง ก่อนหยิบมันเข้าไปในห้องนอน เปิดลิ้นชักหัวเตียงชั้นล่างสุดก่อนโยนพวงกุญแจตุ๊กตาหมีเข้าไปในนั้น แล้วปิดลิ้นชัก เก็บมันไว้ตั้งแต่นั้นจนถึงตอนนี้ “ถ้าเธอไม่ใช่ลูกของรดีก็คงดี” เมฆาพูดกับตัวเองประโยคนี้หลายครั้ง “ในเมื่อเธอคือลูกของรดี เธอก็ต้องรับกรรมที่แม่เธอทำไว้กับครอบครัวฉัน” “มันเป็นไง ตายหรือยัง” เสียงของกิ่งโพยมดังขึ้น หน้าตาคนพูดเรียบตึง “จะไปเช็ดหน้าให้มันทำไม ปล่อยให้มันนอนอย่างนั้นแหละ เป็นลมเองได้ก็ตื่นเองได้...สำออย”เมฆาไม่ได้พูดตอบโต้ เขาเช็ดหน