All Chapters of นางบำเรออุ้มรัก: Chapter 101 - Chapter 110

Chapter 101“ลุงเมฆ ฮือ ลุงเมฆอย่าตายนะฮะ ฮือ”“รีบพาเมฆไปโรง’ บาลเถอะ ท่าทางไม่ดีเลย”ก้องเกียรติบอก หันไปเรียกอนันต์ให้มาช่วยกันอุ้มร่างเมฆาขึ้นรถยนต์ และขับไปโรงพยาบาลในตัวเมืองให้เร็วที่สุด โดยมี ณัฐรวีกับเนาวรัตน์ติดรถไปด้วย สายวันต่อมา ห้องวีไอพีภายในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังกลางเมืองจังหวัดภูเก็ต ร่างเมฆานอนตะแคงร่างอยู่บนเตียงมีสายน้ำเกลือและสายให้เลือดติดอยู่บนหลังมือทั้งสองข้าง หลังเมฆาถูกนำตัวมารักษาที่นี่ ทางสถานพยาบาลนำร่างเมฆาเข้าห้องผ่าตัดเพื่อผ่าตัดกระสุนที่ฝังอยู่ตรงช่วงบั้นเอวออก เป็นความโชคดีว่า อีกไม่กี่เซนติเมตรกระสุนจะถูกกระดูกสันหลัง หากถูกตรงจุดนั้น เมฆาจะอาการสาหัสมากกว่านี้ระหว่างที่เมฆาอยู่ในห้องผ่าตัด คนที่รอด้านนอกใจร้อนรุ่ม ความเป็นห่วงในจิตใจพุ่งสูง เนาวรัตน์นั่งแทบไม่ติด ร้องไห้เป็นระยะตามประสาแม่เป็นห่วงลูก ภาวนาขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขอให้ลูกชายปลอดภัย อยู่ตลอดเวลาณัฐรวีที่มีความหลังเจ็บปวดจากการกระทำของเมฆา ตอนนี้หล่อนแทบไม่รู้สึกถึงเรื่องนั้น การที่เขาทำงานในไร่กอบกุลโดยไม่ปริปากบ่น ยอมรับการกลั่นแกล้งต่างๆ นานา เผื่อยอมให้หล่อนอภัยให้ทำใ

Chapter 103หนึ่งสัปดาห์ต่อมา มีเรื่องราวทั้งดีและร้ายเกิดขึ้นในระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ กล่าวถึงเรื่องร้ายที่หนีไม่พ้นเรื่องการเสียชีวิตของกิ่งโพยม และอาการป่วยของแก้วตา ทันทีที่เมฆารู้ข่าว เขาอยากไปกราบศพคนเป็นย่า ถึงแม้จะโกรธเคืองเรื่องในอดีต ทว่ากิ่งโพยมคือคนที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เกิด นางมีบุญคุณกับเขาไม่น้อย จึงอยากไปกราบศพและกล่าวอโหสิกรรมให้คนเป็นย่าเรื่องคิดฆ่าลูกเมียตน ทว่าร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย ส่งผลให้เขาต้องอยู่โรงพยาบาลเพื่อรักษาตัวเองให้ดีขึ้น เรื่องแก้วตาเป็นอีกเรื่องที่เมฆาเสียใจและเห็นใจ รวมถึงสงสาร แก้วตาอายุยังน้อย ยังมีอนาคตที่ดีรออยู่เบื้องหน้า ทว่าตอนนี้กลับนอนขยับตัวไม่ได้อยู่บนเตียง และที่น่าแปลกคือ แก้วตามีอาการหวาดกลัวตลอดเวลา โดยเฉพาะเวลากลางคืน ความหวาดกลัวเพิ่มเป็นสองเท่า ดวงตาเลิ่กลั่ก เบิกกว้างด้วยความตกใจทุกคืน หาสาเหตุไม่ได้ว่าทำไม แพทย์สันนิษฐานว่า แก้วตาคงเห็นเหตุการณ์ตอนกิ่งโพยมถูกฆ่าตายจึงหวาดกลัวยามค่ำคืน อาการจึงเป็นเช่นนี้ ทุกคนที่รู้เรื่องนี้จึงพากันสงสารและเห็นใจที่แก้วตาเหมือนคนเสียสติขึ้นทุกวัน ส่วนเรื่องดีคือเรื่

Chapter 105 สามคนพ่อแม่ลูกมองหน้าคนพูด พวกเขาไม่คิดว่าณัฐรวีจะแกร่งและแข็งเช่นนี้ แบบทดสอบนี้โหดมากสำหรับชีวิตคนคนหนึ่งที่ไม่เคยถือปืนปกป้องชาติบ้านเมือง แล้วต้องอยู่ในพื้นที่สามปีเต็ม นั่นเท่ากับว่าอยู่ในดงอันตรายเสี่ยงกับชีวิต ที่แย่ที่สุดคือ การติดต่อกับเมฆินทร์เดือนละหนึ่งครั้ง มันดูน้อยเกินไปกับความรักและความคิดถึงที่สองพ่อลูกมีต่อกัน ต่างฝ่ายต่างคิดถึงกันปานขาดใจแน่นอน “ได้ ตกลงตามนี้” เมฆารับคำอย่างรวดเร็ว ไม่คิดไม่ตรองใดใดทั้งสิ้น “ฉันติดต่อผู้ใหญ่ให้จัดการเรื่องรับคุณเป็นทหารอาสาไว้แล้ว วันจันทร์หน้าคุณไปรายงานตัวกับเขาได้เลย” ณัฐรวีจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ เพราะมั่นใจว่าเขาทำตามข้อตกลงของตนแน่นอน “เหลือเวลาอีกสองวันคุณถึงจะไปรายงานตัว สองวันนี้ฉันจะให้คุณอยู่กับลูกให้เต็มที่ เก็บความทรงจำเอาไว้ตอนที่คุณไปอยู่ที่นั่น และรอคอยจะได้คุยกับลูกอีกครั้งในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า” คำพูดของณัฐรวีราบเรียบ หล่อนกำลังทรมานเมฆาทางอ้อม อยู่ในพื้นที่นานสามปีไม่เท่าไหร่ เป็นการทรมานกายที่พอทนไหว แต่การรอคอยได้พูดคุยกับเมฆินทร์นี่สิ คือการทรมานใจอย่างแสนสา

Chapter 107ก้องภพ ประภาพร เนาวรัตน์และก้องเกียรติที่เดินทางมารับเมฆาเห็นภาพสามพ่อแม่ลูกกอดกันก็พากันยิ้ม เนาวรัตน์ไม่เพียงแค่ยิ้ม นางตื้นตันดีใจจนร้องไห้ นางภาวนาขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกวัน ขอให้คุ้มครองเมฆาแคล้วคลาดปลอดภัยกลับมา บททดสอบของณัฐรวีไม่ได้ส่งผลต่อเมฆาคนเดียว เนาวรัตน์ได้รับผลกระทบนั้นด้วย สามปีที่ผ่านมาเนาวรัตน์ทรมานใจเช่นกัน กินไม่ค่อยได้ นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงบุตรชาย คืนนี้คงเป็นคนแรกที่เนาวรัตน์หลับได้เต็มตา ไม่ใช่หลับๆ ตื่นๆ เช่นทุกคืนที่ผ่านมาพวกเขารอคอยเห็นภาพนี้มานานแล้ว อยากเห็นครอบครัวเมฆาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา โยนความโกรธแค้น เจ็บปวดและความทรงจำอันเลวร้ายทิ้งไป แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยความรัก ความปรารถนาดีที่เมฆากับณัฐรวีที่มีต่อกัน งานเลี้ยงต้อนรับเมฆากลับบ้านจัดขึ้นภายในบ้าน ก้องภพ แขกที่ถูกเชิญมาร่วมงานเป็นคนในครอบครัวและเพื่อนสนิทของเมฆาที่มากันยกก๊วน อาหารมื้อพิเศษโดยแม่ครัวสาวนามว่าณัฐรวีถูกลำเลียงไว้บนโต๊ะอาหาร โดยแบ่งเป็นสองชุดเพื่อสะดวกในการตักกิน ขณะที่ณัฐรวีกำลังจัดเตรียมอาหาร เมฆานั่งเล่นกับลูกชายในห้อง เมฆินทร์มีเรื่องเล่

Chapter 109 “พี่เมฆพอก่อน...รวีเสียวค่ะ...อ๊า...รวี...รวีไม่ไหวแล้ว...อ๊า” ณัฐรวีร้องครางเสียงหวานจากความกระสันเสียวที่เล่นงานทุกรูขุมขน ทว่าชายหนุ่มที่ฝังใบหน้าอยู่บนกลีบมณฑาได้หยุดการกระทำของตน เขาใช้ลิ้นและนิ้วมืออย่างช่ำชอง มอบความสุขระคนซาบซ่านให้หล่อนต่อเนื่อง ดื่มชิมน้ำสวาทหวานล้ำด้วยความกระหายหลังจากที่เมฆินทร์หลับสนิท เมฆาอุ้มลูกชายมานอนที่ห้อง ก่อนที่เขาจะรีบกลับมาห้องนอนของณัฐรวี เพื่อสานต่อความคิดถึงที่ค้างคา“ยังไม่หายคิดถึงเลย ขอชื่นใจอีกนิดนะ”เมฆาใช้ลิ้นและปากไม่หยุด ปรนเปรอความเสียวเต็มที่ ณัฐรวีก็คิดถึง โหยหาเขาเช่นกัน เขาและหล่อนร่วมหลับนอนกันหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่มีครั้งใดที่เขาจะโอ้โลมน้องสาวหล่อน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกทำให้ณัฐรวีรู้ซึ้งถึงคำว่า เสียวปานขาดใจ“โอ้...พี่เมฆ...รวี...รวีใจจะขาดแล้ว...อา...อ๊า”ณัฐรวีรู้สึกคล้ายกับว่า มีพายุหมุนกลางมหาสมุทร ก่อให้เกิดคลื่นสูง เกลียวคลื่นนำน้ำจำนวนมากเข้าหาชายฝั่ง ก่อนกวาดทุกอย่างที่ขวางหน้า ตอนนี้คลื่นนั้นกำลังเหมือนมีคลื่นน้ำมหาศาลซัดกระหน่ำภายในกาย หล่อหลอมกับเม็ดเลือดที่สูบฉีด ความสุขจากการโอ้โลมของเมฆา