All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยในหมู่บ้านหนานชุน: Chapter 31 - Chapter 40

ระหว่างที่นางถึงเขตเรือนของตนแล้วก็รีบเข้าห้องโดยไม่ได้สนใจสิ่งใด เพราะเรือนนอนของนางนอกจากคนในครอบครัวแล้วก็มีเสี่ยวถิงเท่านั้นที่เข้ามาได้ นางคิดว่าลู่เพ่ยเดินตามนางมาเพราะทั้งคู่นัดแนะกันแล้วว่าลู่เพ่ยจะเข้าไปไหนมิติด้วยพอนางหันมาอีกครั้งเพื่อจับตัวลู่เพ่ยให้เข้าไปในมิติด้วย กว่านางจะรู้ตัวว่าคนที่เข้ามาด้วยไม่ใช่พี่ชายนางก็เข้ามาอยู่ในมิติแล้ว ลู่จื้อตบหน้าผากของตนอย่างหงุดหงิด ส่วนหวังเหอรุ่ยนั้นตอนนี้สติของเขามิได้รับรู้สิ่งใดแล้วภาพตรงหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับหายตัวมาโผล่อีกที่หนึ่ง (ก็ใช่ไงคุณพี่) เขามองไปรอบๆ ตัว ลำธารที่ไหลทอดยาว ภูเขาสูงใหญ่หลายลูกด้านหลัง บึงดอกบัวหลากหลายสี กระท่อมหลังน้อย แปลงผัก แปลงสมุนไพรล้ำค่ามากมาย ทุ่งข้าวที่เหลืองอร่ามพร้อมให้เก็บเกี่ยว ผลไม้หายากที่มีขนาดของผลใหญ่กว่าที่เขาเคยพบ"เห้ออ ท่านตามข้ามาทำไม" ลู่จื้อถามขึ้นอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์"ข้าเพียงจะนำตำรามาคืน แต่มิทันได้พูดอันใด เจ้าก็ดึงข้ามาที่แห่งนี้แล้ว" หวังเหอรุ่ยพูดแล้วก็หยิบตำราออกมาส่งให้ลู่จื้อ เขาไม่คิดว่าลู่จื้อจะมีความลับที่ยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ตำราที่เขาอ่านมามาก

เซียวซีซวนที่ได้รับจดหมายจากหลงจู๊หานก็ตกตะลึงอยู่นานกว่าจะเรียกสติกลับมาได้ เรื่องน้ำแข็งนับเป็นข่าวดีสำหรับเขาช่วงนี้ เพราะในเมืองหลวงย่อมร้อนกว่าทางเมืองเฉียนไห่มากนักน้ำแข็งที่ถูกเก็บไว้ตั้งแต่หน้าหนาว ยามนี้ก็ลดน้อยลงทันที หากลู่จื้อนางทำได้จริง นับว่าเขาได้เงินเข้าถุงเงินอีกไม่น้อยเลยคนเมืองหลวงมีใครบ้างที่ไม่มีเงิน การค้าครั้งนี้เรียกได้ว่าทำกำไรให้เขาได้อย่างมหาศาล เมื่อตั้งสติได้ เซียวซีซวนเร่งเดินทางไปพบหลินตงหยางเพื่อให้เขาช่วยหาดินประสิวให้โดยด่วนหลินตงหยางที่รับรู้ว่าคนที่ต้องการดินประสิวคือลู่จื้อเขาก็ไม่รอช้า ให้องครักษ์ของตนจัดหาแล้วส่งไปให้ลู่จื้อที่เมืองเฉียนไห่โดยเร็วที่สุดเซียวซีซวนจึงมีข้ออ้างอีกครั้งที่ได้เดินทางมาเมืองเฉียนไห่ในครั้งนี้ แต่ใครจะคิดว่าหลินตงหยางกับโจวหรงเฉิงก็ติดตามมาด้วย ทั้งสองให้เหตุผลว่าอยากจะเห็นว่าลู่จื้อทำได้จริงหรือไหม"พวกเจ้ารออยู่ทางนี้เถิด ข้ากลับมาจะนำวิธีทำมาทำให้พวกเจ้าได้เห็นที่เมืองหลวง มิต้องทิ้งงานทางนี้ไปให้เสียเวลา" เซียวซีซวนเน้นคำว่าทิ้งงานกับทั้งสองคนแต่คำพูดเพียงแค่นี้จะไปกระทบกระเทือนกับคนเช่นโจวหรงเฉิงได้อย่างไร เข

การเดินทางครั้งนี้ยังคงมีเสี่ยวถิงติดตามไปด้วย ห้องพักบนเรือถูกจองไว้ทั้งหมดสามห้อง ห้องกว้างขวางสมกับราคาที่เสียไปยิ่งนัก แม้จินเจาจะนอนกับเด็กทั้งสองของตระกูลอู๋ก็ไม่อึดอัดแต่อย่างใดการบริการที่จัดไว้ก็นับว่าใช้ได้ หากไม่อยากไปกินอาหารที่ห้องอาหารก็จะมีเสี่ยวเอ้อยกขึ้นมาส่งด้านบน ชั้นที่พวกลู่จื้ออยู่นั้นเป็นชั้นสาม มีทางบันไดขึ้นไปชมวิวบนดาดฟ้าให้ด้วย มีห้องอาหารอยู่ในชั้นสามไม่ต้องลงไปด้านล่างของเรือแต่หากเป็นชั้นสองจะมีเพียงระเบียงด้านหน้าห้องพักเท่านั้นให้นั่งชมวิว ชั้นหนึ่งนอกจากจะเป็นห้องอาหารสำหรับคนที่เข้าพักชั้นสองกับชั้นหนึ่งแล้วก็เป็นห้องรวมสำหรับคนที่มีงบน้อยใช้ในการเดินทางการเดินทางโดยเรือก็ไม่ได้แย่อย่างที่ลู่จื้อนึกไว้ นางไม่ได้มีอาการเมาเรืออย่างที่คิด (มันจะมีได้ไง เจ้าเป็นผู้ฝึกตน) ที่เลือกเดินทางทางเรือ พวกบัณฑิตทั้งหมดจะต้องรีบไปรายงานตัวกับสำนักศึกษา หากรู้ตัวกันเร็วกว่านี้คงเดินทางด้วยรถม้าเช่นที่ผ่านมานับว่าการเดินทางด้วยเรือเร็วไม่น้อย เพียงไม่กี่วันพวกเขาก็เดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้วเมื่อเดินทางถึงเมืองหลวงเซียวซีซวนให้คนมารอรับที่ท่าเรือเพื่อนำทางไปส่งท

หลินตงหยางไล่ให้คณิกาทั้งห้องออกไปเสียก่อน ก่อนที่สหายทั้งสองจะระเบิดอารมณ์ออกมา ไม่มีบุรุษคนใดที่เห็นสตรีที่ตนหมั้นหมายแล้วมาในสถานที่เช่นนี้แล้วจะพึงพอใจ"พวกเจ้าเล่นสนุกกันเกินไปแล้ว" เซียวซีซวนที่เห็นฟางซินก้มหน้าไม่รู้ว่านางอับอายหรือเสียใจที่พบตน แต่เขาก็ทำใจตำหนินางไม่ลง ได้แต่ถอนหายใจ"หรือคุณชายเซียวคิดว่าพวกท่านมาได้ แต่สตรีเช่นข้าทั้งสองมาไม่ได้" ลู่จื้อมองค้อนบุรุษทั้งสามที่แสดงท่าทีใจแคบ"กลับประเดี๋ยวนี้!!! ข้าจะไปส่ง" โจวหรงเฉิงที่กดข่มอารมณ์ได้แล้วก็เอ่ยปากขึ้น"ไม่รบกวนใต้เท้าโจวเจ้าค่ะ พวกข้าเพิ่งจะมาถึง เชิญพวกท่านหาความสำราญตามสบายเจ้าค่ะ" ลู่จื้อยังไม่อยากจะกลับ หญิงคณิกาพวกนั้นทำให้ชีวิตในเมืองหลวงที่น่าเบื่อหน่ายหลายวันมานี้มีสีสันมากขึ้น"จื้อ เออร์ อย่าให้ข้าหมดความอดทน" ลู่จื้อ มองโจวหรงเฉิงที่เหมือนมองคนโง่ จะมาหมดความอดทนอะไรกัน นางยังไม่ได้ทำอะไรเขาเลย"ซินซิน ข้าจะไปส่งเจ้ากลับจวน" ฟางซินรีบลุกขึ้นเดินก้มหน้ากลับไปพร้อมเซียวซีซวนทันที จนนางลืมลู่จื้อไปเลย“อ้าว...พี่หญิงจะทิ้งข้ารึ รอข้าด้วย" ลู่จื้อที่ได้สติก็รีบตามฟางซินไป"มากับข้า" โจวหรงเฉิงดึงมือของ

ลู่จือที่เห็นเขาจ้องมองใบหน้าของนางอย่างตกตะลึง ก็เอ่ยปากไล่ให้เขาไปนั่งเดินลมปราณที่ด้านนอก“...” หากอาจารย์ของเขาได้รู้ว่านางใช้เวลาฝึกเพียงปีเดียวก็อยู่ในขั้นปรมาจารย์แล้วคงได้กระอักเลือดออกมา“ท่านไปนั่งเดินลมปราณเถิด อ้อ...เกือบลืมไป หากท่านไปแช่น้ำในสระดอกบัวข้างศาลา จะช่วยให้ท่านเดินลมปราณได้เร็วขึ้น”“อืม...เข้าใจแล้ว” โจวหรงเฉิงหยิบตำราการฝึกหายใจติดมือมาด้วยก่อนจะอุ้มเสี่ยวเฮยไปที่สระดอกบัวแต่สิ่งที่ลู่จื้อไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องเดินลมปราณ หากนั่งสมาธิเดินลมปราณในสระดอกบัวจะยิ่งช่วยขยายเส้นลมปราณให้ใหญ่มากกว่าเดิม การเดินลมปราณเพื่อเลื่อนขั้นจึงเร็วขึ้นเรื่องนี้เสี่ยวเฮยตัวดีแอบบอกโจวหรงเฉิง หากลู่จื้อนางรู้ มันได้ถูกนางตีแน่ โทษฐานที่เลือกบอกโจวหรงเฉิงแต่ไม่ยอมบอกนางโจวหรงเฉิงที่กำหนดลมหายใจตามคำบอกของเสี่ยวเฮย เขารับรู้ได้ถึงลมปราณที่วิ่งพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ยิ่งได้อยู่ในน้ำจิตวิญญาณ ดูเหมือนว่าพลังฟ้าดินภายในมิติจิต กำลังไหลเข้าสู้ร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว“เกิดอันใดขึ้น” ลู่จื้อที่เป็นเจ้าของมิติจิต รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนางลุกออกจากห้องปรุงยาไปที่สร