All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยในหมู่บ้านหนานชุน: Chapter 51 - Chapter 60

เวลาภายในมิติเพิ่งจะผ่านไปเพียงหนึ่งชั่วยามเท่านั้น ลู่จื้อนางยังคงนอนหลับสนิท ตอนที่โจวหรงเฉิงแอบย่องเข้ามานางยังไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดเขาถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วขึ้นไปนอนกอดนางบนเตียง“อื้อ...” ลู่จื้อที่ถูกรบกวนก็ร้องประท้วงออกมา“จื้อเออร์ ข้ากลับมาแล้ว” เขาดึงนางให้พลิกหันกลับมาทางเขา“อืม...เมาหรือไม่ หากเมาไปแช่น้ำในสระบัวก่อนจะได้ดีขึ้น” นางตัวที่แช่มาแล้วรู้สึกสดชื่นขึ้นไม่น้อย“ข้าเดินไม่ไหว” เขาซุกใบหน้าลงกับซอกคอขาวของนาง“ให้ข้าพาไปหรือไม่”“ไม่ ข้าอยากจะนอนกอดเจ้าแล้ว” เขาดึงรั้งนางเข้ามากอดไว้แน่น“เช่นนั้นก็นอนให้มันดีๆ” นางดันตัวเขาออกอย่างหงุดหงิด“จื้อเออร์...” เขาเอ่ยเรียกนางเสียงเบา“มีอันใด” ลู่จื้อขยับคออย่างไม่สบายตัว เมื่อถูกลมหายใจร้องของโจวหรงเฉิงเป่ารดอยู่ที่ต้นคอของนาง“วันนี้อาซวนเข้าหอ”“แล้วอย่างไร” นางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ก็วันนี้เป็นวันแต่งงาน เซียวซีซวนเข้าหอก็ถูกแล้วไง“ข้าอยากเข้าหอบ้าง” เขาเงยหน้าขึ้นมามองนาง“กลับไปนอนที่จวนของท่านเลย” ลู่จื้อหางคิ้วกระตุกไม่หยุด นางอยากจะซัดบุรุษหน้าหนาให้สลบไปเลย จะได้หยุดพูดเรื่องน่าละลายออกมาเสียที“เจ้าจะกลั

ลู่เพ่ยหันมามองน้องสาวอย่างเอาเรื่อง เรื่องสำคัญเพียงนี้นางไม่คิดจะบอกกล่าวเขาที่เป็นพี่ชายเลยรึ“ไม่ต้องมองข้าเลย ไปถามเจ้าเสี่ยวเฮยนู้น” ลู่จื้อยื่นปากไปทางเสี่ยวเฮยที่นอนแผ่อยู่ในศาลาริมสระบัว แล้วนางก็เดินหายเข้าไปในห้องปรุงยาของนางต่อ ปล่อยให้ลู่เพ่ยมึนงง ไม่เข้าใจอยู่ผู้เดียววันต่อมา ลู่จื้อนางให้คนทั้งหมดเข้ามาอยู่ในมิติจิต พร้อมทั้งเก็บรถม้าเข้ามาด้วย ตัวนางขี่ม้ากลับเมืองเฉียนไห่เพียงลำพังจินเจา เสี่ยวถิงและเด็กหนุ่มตระกูลอู๋อีกสองคนที่ยังไม่เคยได้เข้ามาต่างก็ตกใจไม่น้อย พวกเขารู้เพียงว่าลู่จื้อนางหายตัวได้ นำของออกมาได้ แต่ไม่รู้ว่าหายไปที่ใดลู่จื้อเมื่อขี่ม้าเพียงลำพัง การเดินทางจึงเร็วขึ้นกว่าเดิมมากนัก ยิ่งนางใช้พลังปราณส่งถ่ายไปที่ตัวม้าด้วยแล้ว จากเดิมที่ใช้ม้าเร็วอีกห้าวันจะถึง นางสามารถมาถึงเมืองเฉียนไห่ได้ในเวลาเพียงสามวันเท่านั้นพอใกล้ถึงประตูเมืองเฉียนไห่ ลู่จื้อนางก็พาคนทั้งหมดออกมาจากมิติ“ถึงเฉียนไห่แล้วรึ” ลู่เพ่ยยืนมองประตูเมืองที่อยู่ไกลๆ อย่างตกตะลึง“เจ้าค่ะ” ลู่จื้อกล่าวจบนางก็ขึ้นไปนั่งบนรถม้าทันที พร้อมทั้งงีบหลับเอาแรงแม้จะไม่ได้เหนื่อยล้าอันใดแต่ก

เจ้าเมืองเฉียนไห่ที่นั่งอึ้งอยู่ก็ทำสิ่งใดไม่ถูก ไม่รู้ว่าเทพองค์ใดมาโปรดตระกูลจางที่เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา ทำให้ตำหนักองค์ชายรองและจวนเสนาบดีโจวแย่งตัวบุตรีกันได้ หากรู้เขาจะไปขอพรท่านเทพบ้าง“เอ่อ...ข้ายินดีกับเจ้าด้วยอาหมิน วาสนาของเจ้าดีไม่น้อย มีบุตรีเช่นนี้”“ขอบคุณท่านมากขอรับท่านเจ้าเมือง” จางหมินยิ้มแห้งออกมา ไม่รู้ว่าจะเรียกวาสนาได้หรือไม่ หากบุตรสาวของนางไม่มีใบหน้าที่งดงามราวกับนางจิ้งจอก หรือไม่มีความรู้เช่นที่นางทำให้ตระกูลจางสายรองรุ่งเรือง คงไม่มีผู้ใดที่มาหมายปองนางมากเป็นแน่จางหมินเดินออกไปส่งท่านเจ้าเมืองที่หน้าประตูจวน ชาวบ้านที่รู้เห็นการมาของท่านเจ้าเมืองและนางกำนัลในวังหลวงก็เอาเรื่องราวไปพูดคุยในหมู่บ้านจางเยว่รู้เรื่องจากปากของชาวบ้าน นางก็รีบกลับมาบ้านเดิม เพื่อบอกนางเกาหงทันที“ท่านแม่เหตุใดนังลู่จื้อถึงได้วาสนาดีเช่นนี้เล่า” นางกัดฟันแน่นด้วยความแค้นใจ เหตุใดถึงไม่เป็นตัวนางที่ถูกบุรุษแย่งชิง“เหอะ จะดีเพียงใด สตรีชาวบ้านแต่งให้ตระกูลใหญ่สักวันก็จะถูกขับไล่ราวกับสุนัขข้างทาง” นางเกาหงก็อิจฉาในความโชคดีของลู่จื้อเช่นกัน หากเปลี่ยนเป็นบุตรสาวของนาง นางคงได้

หากมิใช่ว่าฮูหยินโจวเอ่ยบอกเรื่องราวกับนางไว้แล้ว นางคงตกใจกับสิ่งที่ชาวบ้านพูดไม่น้อย ในตอนแรกที่รู้ว่าคุณหนูจาง นางเป็นผู้ฝึกตน แม่สื่อก็ตกใจมากเช่นกันนับว่าการเดินทางไกลของนางครั้งนี้ไม่เสียเปล่า ที่ได้สู่ขอผู้ฝึกตนให้กับตระกูลโจว แม่สื่อสามารถนำเรื่องนี้ไปกล่าวอ้างช่วยเหลืออาชีพของนางในครั้งต่อไปได้“ผู้ฝึกตนรึ จริงรึ” ชาวบ้านไม่น้อยที่ได้ยินต่างก็ตกใจหากลู่จื้อนางเป็นผู้ฝึกตนจริง นางก็ทำเช่นที่จางเสียนเล่าได้เช่นกัน มิใช่ว่ามีแต่ปีศาจที่มีพลังปราณที่แข็งแกร่งเมื่อปากต่อปากถูกพูดออกไปภายในหมู่บ้าน เรื่องก็มาถึงตระกูลกู้และตระกูลจางสายหลัก“เป็นผู้ฝึกตนทั้งครอบครัวเลยรึ” จางเสียนกลืนน้ำลายลงอยากยากลำบากเขานึกย้อนไปเมื่อครั้งที่เข้าไปหาเรื่องน้องชาย หากจางหมินตอบโต้เขากลับมาไม่รู้ว่าจะรักษาชีวิตไว้ได้หรือไม่การแลกเปลี่ยนเทียบชะตาของโจวหรงเฉิงและลู่จื้อเป็นไปอย่างราบรื่น งานมงคลของทั้งสองจะเกิดขึ้นหลังจากที่ลู่เพ่ยเดินทางกลับเข้าเมืองหลวงจางหมินและนางจินหรูจึงตัดสินใจที่จะเดินทางไปอยู่ที่เมืองหลวงกับบุตรทั้งสองด้วย จวนที่หมู่บ้านก็เป็นท่านตาท่านยายที่จะอยู่ดูแล โดยจางหมินยังทิ้

เซียวซีซวนที่สัมผัสได้ถึงพลังปราณของโจวหรงเฉิง เขาก็จัดการกับทหารที่ล้อมวังอยู่ด้านนอกหลินตงหยางที่เร่งเคลื่อนกำลังพลมา ก็ใช้พลังปราณทะยานออกหน้ามาที่วังหลวงก่อน“ข้าเกือบมาไม่ทันแล้วรึเนี่ย” เขาร้องออกมาก่อนจะเข้าไปช่วยเซียวซีซวนจัดการกับองครักษ์ขององค์ชายรองและตระกูลหลี่โจวหรงเฉิงเดินเข้าไปหาองค์ชายรองที่ยกดาบพาดคอของฮ่องเต้อย่างช้าๆ พร้อมปล่อยพลังปราณออกมาด้วย“จะ เจ้า อย่าเข้า มา...มิเช่นนั้น” องค์ชายรองที่โดนพลังปราณกดทับก็หายใจไม่ออก แทบจะทิ้งดาบที่อยู่ในมือ“ผู้ฝึกตนเช่นนั้นรึ” ฮ่องเต้พึมพำออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ พร้อมมองไปที่เสื้อดำที่เข้าไปตะปบตัวของหลี่กุ้ยเฟยและเสนาบดีหลี่ให้อยู่ใต้อุ้งเท้าของมัน“พระองค์จะทิ้งดาบเอง หรือให้กระหม่อมเข้าไปแย่งชิง” โจวหรงเฉิงจ้องมององค์ชายรองอย่างเรียบเฉยเข้าไม่มีทางให้ถอยแล้ว อย่างไรก็ต้องตายอยู่ดี องค์ชายรองรวบรวมพลังที่มีทั้งหมดเพื่อจะสังหารให้เสด็จพ่อของตนตายไปพร้อมตนด้วยโจวหรงเฉิงเพียงส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเคลื่อนตัวด้วยพลังปราณไปอยู่ข้างองค์ชายรอง แล้วหักข้อมือของเขา เพื่อแย่งดาบมาความจริงแทบไม่ต้องหักข้อมือขององค์ชายรองทิ้งเลยก็