All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยในหมู่บ้านหนานชุน: Chapter 41 - Chapter 50

โจวหรงเฉิงมาหาลู่จื้ออีกครั้งในวันต่อมา แต่เมื่อเข้ามาในห้องของนางก็ไม่พบว่ามีผู้ใดอยู่“เจ้าแอบหนีเข้าไปก่อนข้ามาถึงรึ” เขานั่งลงที่เตียงของนางอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์ทั้งที่บอกกล่าวไว้แล้วว่าจะมาพบในวันนี้ แต่นางกลับไปรอเขา จนถึงเกือบฟ้าจะสว่างลู่จื้อนางก็ยังไม่ออกมา โจวหรงเฉิงจำต้องกลับไปที่จวนของเขาเพื่อเตรียมตัวไปทำงานตลอดทั้งวันอารมณ์ของโจวหรงเฉิงไม่คงที่นัก หากลูกน้องทำงานไม่ได้ตั้งใจ เขาจะโมโหมากกว่าปกติขึ้นอีกสองส่วน“รองผู้ตรวจการไปกินรังผึ้งที่ใดมาถึงได้ฉุนเฉียวเพียงนี้” เจ้าหน้าที่นครหลวงนินทาผู้เป็นนายลับหลังแม้แต่ตอนที่เขาไปพบเซียวซีซวนและหลินตงหยางในตอนเย็น คิ้วของเขาก็ขมวดอยู่ตลอดเวลา“เป็นอันใด เจองานยุ่งยากเช่นนั้นรึ” หลินตงหยางเอ่ยถามสหาย ถึงแม้ว่าคิ้วของเขาจะขมวดเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่วันนี้ดูจะมากกว่าเดิม“ไม่มีอันใด” เขาจะบอกสหายได้อย่างไรว่าเขาไปพบลู่จื้อที่เรือนตอนกลางคืนมิใช่เพียงโจวหรงเฉิงที่มีเรื่องให้คิด แม้แต่เซียวซีซวนเองก็เป็น ประเดี๋ยวเขาก็ขมวดคิ้ว ประเดี๋ยวก็ทำท่ากังวล“เจ้าอีกคน วันนี้เป็นอันใดกันไปหมด” หลินตงหยางเอ่ยออกมา เมื่อหันไปเห็นใบหน้าของ

เสี่ยวจิ้นนำตั๋วเงินมาส่งลู่จื้อตรวจสอบว่าได้ครบตามจำนวนหรือไม่ เมื่อเห็นว่าเป็นตั๋วเงินหนึ่งหมื่นห้าพันตำลึงทอง นางจึงเก็บเข้าไปในมิติต่อหน้าพวกเขาโจวหรงเฉิงกับเซียวซีซวนที่เคยเห็นมาก่อนแล้ว ก็ไม่ได้ตกใจอันใด ผิดกับหลินตงหยางที่เขากระโดดจนตัวลอย เมื่อได้เห็นตั๋วเงินหายไปต่อนห้าต่อหน้า“ทำดีๆ เจ้าเป็นถึงแม่ทัพอาหยาง” เซียวซีซวนเอ่ยเย้าสหายที่ดูเหมือนสติของเขายังไม่กลับมา“พวกท่านจะเริ่มฝึกเมื่อใดเจ้าคะ” ลู่จื้อเอ่ยถามขึ้นมาด้วยไม่อยากเสียเวลามาก“ข้าเริ่มได้เลย” เซียวซีซวนอยากจะเป็นผู้ฝึกตน ใจแทบขาด“ข้าก็ด้วย” หลินตงหยางรีบเอ่ยขึ้นอีกคน เรื่องงานเขาจะไปจัดการในภายหลัง“เจ้าค่ะ” ลู่จื้อส่งสายตาให้โจวหรงเฉิงให้จับสหายทั้งสองไว้ พอตัวของนางสัมผัสที่ตัวของโจวหรงเฉิงทั้งหมดก็เข้ามาปรากฏตัวภายในมิติทันที“เฮ้ยยย/เฮ้ยยย” เซียวซีซวนและหลินตงหยางออกมาด้วยความตกใจสถานที่ตรงหน้าไม่ใช่ห้องโถงตระกูลจางแล้ว แต่มันเป็นพื้นที่กว้าง ทั่วทั้งลานมีแต่พืชพันธุ์ที่ลู่จื้อนางปลูกไว้ ฝั่งทิศตะวันออกมีเรือนหลังไม่ใหญ่มากอยู่ ไม่ไกลจากกันมีศาลาริมสระบัวที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ ไหนจะป่าทึบทางทิศเหนือ ลำธา

ลู่จื้อก็นำรถม้าออกจากมิติแล้วกลับไปที่จวนของนางเช่นกันองค์ชายรองมีโทสะไม่น้อย เมื่อองครักษ์กลับไปรายงานเรื่องที่คลาดกับรถม้าของนาง“ไม่ได้เรื่อง!!! เปิ่นหวางยังมีความจำเป็นที่ต้องเลี้ยงพวกเจ้าไว้อีกรึไม่” เขาขว้างถ้วยชาในมือใส่องครักษ์“กระหม่อมขออภัยพ่ะย่ะค่ะ ตะ แต่...กระหม่อมจะไปสืบว่าบัณฑิตที่นางมาส่งเมื่อเช้าเป็นผู้ใด เช่นนี้คงจะรู้เรื่องที่อยู่ของนาง”“ยังดี ที่ไม่โง่เขลาจนเกินไป รีบไปจัดการเสีย”นับตั้งแต่วันที่นางออกไปส่งลู่เพ่ยที่หน้าสนามสอบ ลู่จื้อก็อยู่แต่ภายในจวนมิได้ออกไปที่ใดเลย ขนาดฟางซินส่งสาวใช้มาแจ้งเรื่องที่ให้นางไปซื้อของด้วยกัน นางยังบอกปัดว่าไม่ค่อยจะสบาย วันหน้าคอยไปหาฟางซินที่จวนโจวหรงเฉิงต้องอยู่ดูแลความเรียบร้อยในสนาม หลังจากที่เป็นเวลาพักของเขา เขาก็เข้ามาบอกกล่าวลู่จื้อเรื่องความเป็นอยู่ของลู่เพ่ยและคนอื่นในสนามสอบ เพื่อไม่ต้องให้นางเป็นห่วงแต่เรื่ององค์ชายรอง เขาไม่เคยเอ่ยถึงอีกเลย แม้จะรู้มาจากเจ้าหน้าที่ ว่ามีองครักษ์ขององค์ชายรองมาสอบถามถึงความเป็นมาของลู่เพ่ย และที่อยู่ของเขา“เจ้าได้บอกกล่าวไปแล้วรึยัง” เขาเอ่ยถามเจ้าหน้าที่ในปกครอง“ยังขอรับ บัณฑิ

นางอยากจะหันไปทุบตีโจวหรงเฉิงสักยก เขาพานางมาโดยที่นางไม่ได้เตรียมตัวให้ดีเสียก่อน ตอนนี้นางจึงเสียอาการทำตัวไม่ถูกสักนิด“เอ่อ...ข้าน้อยจางลู่จื้อเจ้าค่ะ” นางยิ้มแห้งออกมา ด้วยไม่รู้จะทำตัวเช่นใด“นั่งก่อนเถิด” เสนาบดีโจวผายมือไปที่เก้าอี้“แล้วเจ้ามาที่จวนของข้าได้อย่างไร” ฮูหยินโจวที่เพิ่งจะหาเสียงตนเองเจอก็เอ่ยถามออกมาอย่างสงสัยเวลานี้เป็นเวลาที่ห้ามออกนอกจวนแล้ว หากบุตรชายของเขาไปรับนางมาก็คงต้องพบเจอเจ้าหน้าที่ระหว่างทาง พรุ่งนี้ในเมืองหลวงคงได้มีแต่คนพูดถึงเรื่องนี้กันแน่“นางเป็นผู้ฝึกตนขั้นเซียน มีมิติจิตขอรับ”“มิติจิตเช่นนั้นรึ!!!” เสนาบดีโจวพอจะรู้เรื่องนี้อยู่ไม่น้อย จึงได้ร้องออกมาเสียงดัง ผิดกับฮูหยินโจวที่นั่งน่าฉงน นางไม่เข้าใจเรื่องมิติจิต ทั้งยังไม่เข้าใจว่ามีมิติจิต เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ลู่จื้อเข้ามาอยู่ในจวนของนาง“เอ่อ...แล้วเกี่ยวอันใดกับที่นางเข้ามาอยู่ในจวนได้เล่า” ฮูหยินโจวกระซิบถามผู้เป็นสามีถึงแม้นางจะใช้เสียงเบากว่านี้ โจวหรงเฉิงและลู่จื้อก็ยังได้ยินอยู่ดี ลู่จื้อได้แต่ยิ้มแห้งออกมา ประเดี๋ยวโจวหรงเฉิงต้องพาบิดามารดาเขาเข้าไปในมิติของนางอย่างแน่นอนและเ

นางได้แต่กลอกตาอย่างเบื่อหน่าย นางยังไม่รู้เลยว่าองค์ชายรองจะมาไม้ไหน เจ้าพวกนี้ก็เข้ามาขวางไว้เสียแล้ว“เจ้าหมายความเช่นไร” องค์ชายรองมองไปที่โจวหรงเฉิงอย่างไม่พอใจ“เป็นเช่นที่พระองค์ได้ยิน จื้อเออร์นางเป็นว่าที่คู่หมั้นของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” ลู่จื้อหันไปมองเขาอย่างรวดเร็ว แม้แต่เซียวซีซวนกับหลินตงหยางยังอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่สหายเอ่ยพูดออกมา“เป็นแค่ว่าที่ มิใช่รึ” ฉีเฟยเทียนยิ้มเยาะออกมา แม้แต่ภรรยาผู้อื่นหากเขาต้องการ เขายังแย่งมาได้ นับประสาอะไรกับแค่ว่าที่ ยังไม่ได้มีสัญญาหมั้นหมายเสียหน่อยใบหน้าของโจวหรงเฉิงคล้ำขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่ได้เห็นรอยยิ้มเยาะขององค์ชายรอง“เอ่อ...พวกท่านออกไปจากห้องข้าได้แล้ว ข้าจะรอดูบัณฑิต” ลู่จื้อเอ่ยออกมาอย่างหมดความอดทน ที่พวกเขาเข้ามาขัดความสุขของนางองค์ชายรอง นั่งลงที่เก้าอี้ทันที โดยไม่สนใจสายตาของทุกคนภายในห้อง“มาแล้ว” ฝ่ายบุรุษจะจ้องหากันเช่นไร ลู่จื้อนางไม่สน นางดึงแขนของฟางซินให้ลุกขึ้นไปที่ริมหน้าต่าง เพื่อมองหาพี่ชายของนางทันทีองค์ชายรองที่ทำท่าจะลุกขึ้นไปยืนข้างลู่จื้อที่หน้าต่าง แต่ความเร็วของเขาก็ยังสู้โจวหรงเฉิ