Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยในหมู่บ้านหนานชุน: Bab 21 - Bab 30

ตอนนี้ลู่เพ่ยเข้าไปอยู่ในสำนักศึกษาแล้ว ลู่จื้อจึงเหงานิดหน่อย แต่นางก็ได้อู๋ถิงมาติดตามแทน ถึงอู๋ถิงจะทำทุกอย่างเหมือนสาวใช้ส่วนตัว แต่ลู่จื้อนั้นชอบทำอะไรด้วยตัวเอง นางคิดว่าอู๋ถิงเป็นสหายนางมากกว่านางใช้เวลาฝึกวรยุทธ์ เริ่มฝึกปรุงโอสถในมิติ โอสถที่นางทำขึ้นก็เป็นพวกยาลดไข้ ยาห้ามเลือด นางเจอตำราหมื่นพิษ และตำราทลายพิษ ช่วงนี้นางเลยลองทำออกมาเก็บไว้เผื่อวันหนึ่งจะได้ใช้ และนางก็ได้ใช้จริงเสียด้วยครอบครัวอู๋ตอนนี้แข็งแรงกันทุกคน ผิวพรรณก็ดูดีกว่าก่อนที่จะอพยพมาที่นี่เสียอีก“ท่านพ่อ ท่านน่าจะหาซื้อพ่อบ้านกับคนคุ้มกันมาช่วยงานนะเจ้าคะ ท่านลุงกังบอกข้าว่าช่วงนี้มีคนคอยมาลอบมองบ้านเราหลายครั้งแล้ว ถึงเราจะมีคนของคุณชายเซียวคอยช่วยเหลือ แต่พึ่งตนเองดีที่สุดเจ้าค่ะ”จางหมินเห็นด้วยกับความคิดของลู่จื้อ เขาจึงเข้าเมืองไปหาซื้อคนเพิ่ม เรื่องที่พักเขาก็ไม่กังวล ชุนหยุนสร้างให้ครั้งนี้หลายเรือน แม้จะซื้ออีกสักสิบคนก็มีที่ให้อยู่จ้าวหยวนมารับผักวันนี้แต่เขามีสีหน้าที่ดูไม่ดี“พี่หยวนเหตุใดท่านถึงสีหน้ามิดีเช่นนี้”“ตัวข้ามิได้เป็นอันใด แต่คุณชายเซียวกลับไปเมืองหลวงเที่ยวนี้ ท่านพาคนกลับมาด้ว

เวลาล่วงผ่านมานับเดือน ตระกูลจินเริ่มนำผักดองออกมาวางขาย แล้วก็ไม่ทำให้ผิดหวัง รสชาติที่แปลก ราคาที่จับต้องได้ ทำให้ชื่อเสียงของผักดองตระกูลจินเป็นที่ชื่นชอบในเวลารวดเร็วโรคระบาดทางชายแดนทางชายแดนเหนือก็ควบคุมไว้ได้ ชาวบ้านที่อพยพมาก็เริ่มเดินทางกลับบ้านเกิดของตน ตระกูลอู๋ได้ยินข่าวก็ไม่คิดจะกลับไป ถึงแม้จางหมินจะยินดีให้พวกเขาไถ่ตัว เพราะความเป็นอยู่ของพวกเขาในครอบครัวรองจางนับว่าดีกว่าที่ผ่านมามาก อีกทั้งด้วยสำนึกในพระคุณของผู้เป็นนายจึงยินดีที่จะอยู่ต่อจางหมินก็มิได้เอาเปรียบในเมื่อเห็นถึงความดีที่ทุกคนตั้งใจคนทำงานยังฉีกสัญญาขายตัวทิ้งแล้วเปลี่ยนทั้งหมดให้เป็นลูกจ้างแทน จินเจาก็ได้เริ่มเข้าเรียนในสำนักศึกษาแล้ว ทั้งหมดจึงคิดจะลองเข้าร่วมการสอบถงเซิงในอีก สามเดือนข้างหน้าแต่ข่าวใหม่ที่ทำให้คนทั้งแคว้นเริ่มหวาดกลัวคือข่าวทั้งสองแคว้นที่ทำศึกกันมานาน แม้จะพักรบช่วงพายุหิมะไปแล้ว เพียงไม่นานแคว้นฉู่ก็เริ่มเข้ารุกรานอีกครั้ง ไฟสงครามครั้งนี้ดูจะต่อสู้จนล้มตายไปข้างทหารแคว้นฉีอพยพคนออกจากพื้นที่ จึงทำให้เมืองอื่นเริ่มเตรียมตัวแล้วเช่นกัน ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยมีการรบเช่นนี้เกิดขึ้น เพียง

เมื่อเป็นเซียวซีซวนเจรจาการค้าครั้งนี้ก็นับว่าผ่านไปโดยง่าย ลู่จื้อขายยาแก้ไข้ ยาห้ามเลือด และยาบำรุงร่างกายให้ ที่มียาห้ามเลือดเพิ่มมาเพราะการค้าครั้งนี้ส่งเข้ากองทัพชายแดนเหนือทั้งหมดจากสภาพสงครามที่โจวหรงเฉิงได้ไปพบมา ทหารบางคนไม่อาจทนสภาพอากาศที่หนาวเหน็บของทางเหนือได้ ทำให้ล้มป่วย ยาที่เขาแบ่งไปจากเซียวซีซวน เมื่อให้ทหารที่ล้มป่วยได้ลองกินผลคือเกินคาด ทหารคนนั้นไม่จำเป็นต้องรับยาครั้งที่สองเลย เขาจึงต้องการยาของลู่จื้อส่งไปให้กองทัพตอนนี้ทั้งสองกลับออกไปด้วยอารมณ์ที่ต่างกัน เซียวซีซวนนั้นอารมณ์ย่อมเบิกบานเพราะการค้าครั้งนี้โจวหรงเฉิงต้องนำเงินส่วนตัวของตนมาออกเพิ่มให้กับทางกองทัพเพราะปากที่ดีของเขานั้นเองโจวหรงเฉิงแม้จะได้ยากลับไปแต่อารมณ์ยามที่เดินออกจากเรือนไปก็แทบจะฆ่าคนได้ด้วย"เจ้ามีความสุขมากรึ" โจวหรงเฉิงหันไปถลึงตาใส่เซียวซีซวน"ก่อนมาข้าเตือนเจ้าแล้ว ข้าทำการค้ากับนางมาหลายเดือนย่อมรู้ว่าควรพูดเช่นไร" เซียวซีซวนยิ้มอย่างยียวน"หรือเจ้าอยากรับนางไปเป็นอนุ" เซียวซีซวนรีบกระโดดปิดปากโจวหรงเฉิง พวกตนยังเดินออกมา เจ้าบ้านยังไม่ปิดประตูเลย"เจ้าพูดอันใด หากนางมาได้ยิน เหอะ

จ้าวหยวนเป็นคนที่นำของขวัญจากเมืองหลวงมาส่งให้ลู่จื้อ เพราะเขาต้องมารับผักกับสุราอยู่แล้วตอนนี้ครอบครัวรองจางทั้งสี่นั่งมองกล่องของขวัญตรงหน้า แต่ละคนต่างก็มีความคิดของตนเอง ลู่จื้อไม่ได้คิดมากขนาดนั้นเพราะนางคิดว่าพวกเขารู้ว่าเป็นวันเกิดนางจึงส่งมาให้ นางเริ่มแกะของทั้งหมดออก มีทั้งรอยยิ้มบนใบหน้างามกับคิ้วที่ขมวดจนยุ่งเหยิงส่วนมากจะเป็นผ้าไหมหลายพับที่นิยมกันในเมืองหลวง เป็นหลินตงหยางส่งมาให้ พร้อมกำไลหยกขาวมันแพะอีกสองวงเนื้องามไม่น้อยเลย"จื้อเออร์สองชิ้นนี้ของผู้ใด" นางจินหรูชี้ไปที่กล่องไม้ ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่สองใบข้างหน้าลู่จื้อนางเปิดออกมาพร้อมรอยยิ้มที่กว้างกว่าเดิม ทำให้ภายในห้องโถงดูสดใสขึ้นทันตา แต่ลู่เพ่ยที่เห็นเช่นนั้นถึงกับลูบแขนที่ขนกำลังลุกอยู่"เป็นของคุณชายเซียวหนึ่งกล่องกับรองผู้ตรวจการเจ้าค่ะ"ทั้งสามมองอย่างสงสัย เซียวซีซวนส่งมาให้ทุกคนย่อมเข้าใจได้ แต่โจวหรงเฉิงส่งมาให้สร้างความแปลกใจให้ทุกคนยิ่งนัก เพราะเขากับลู่จื้อดูจะไม่ถูกชะตากันอย่างไรก็บอกไม่ถูก"คุณชายเซียวส่งโฉนดจวนที่พักในเมืองหลวงใกล้กับสำนักศึกษามาให้เจ้าค่ะ ส่วนของรองผู้ตรวจการโจวส่งตั๋วเงินห้าพัน

โจวหรงเฉิงหยิบยกพกของตนขึ้นมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะเลื่อนไปตรงหน้าของนาง สีหน้าของเขาก็ยังคงเรียบเฉยเช่นเดิม จนลู่จื้อต้องเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่าให้นางเพื่ออันใด"พกไว้กับตัว พี่ชายเจ้ากับเด็กที่เหลือล้วนสอบผ่านกันทุกคน"“หากเป็นค่าอาหาร เห็นจะมากเกินไปเจ้าค่ะ ข้ารับไว้ไม่ได้” นางเลื่อนคืนส่งให้เขาไป โดยไม่ได้สนใจดูเลยว่าหยกหน้าตาเป็นเช่นใด“ข้าให้เจ้าแล้วก็รับไว้เถิด อย่าได้ทำหายเก็บเอาไว้ให้ดี” เขาหยิบยกมาผูกที่ข้างเอวของนาง โดยไม่เอ่ยถามความสมัครใจ“ทำอันใดของท่านเจ้าคะ” นางร้องถามออกมาด้วยความตกใจเสียงที่ดังไม่น้อย ทำให้เสี่ยวถิงที่นอนอยู่หน้าห้องร้องถามขึ้น “คุณหนูมีอันใดหรือเจ้าคะ”“ไม่ ไม่มี” นางรีบร้องบอกด้วยกลัวว่าเสี่ยวถิงจะเข้ามาเสียก่อนพอหันมาเห็นโจวหรงเฉิงยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ นางก็โกรธจนดึงหยกพกที่เขาเพิ่งจะผูกให้ทิ้ง แต่มือของโจวหรงเฉิงเร็วกว่าเล็กน้อย เขาจับมือของนางไว้แน่น“ผูกไว้เช่นนี้เข้าใจหรือไม่ หากครั้งหน้าข้าเจอเจ้า แต่ไม่เห็นหยก หึหึ...” มีเพียงเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ยังคงดังข้างหูของนาง แต่ตัวของคนหายออกจากห้องไปเรียบร้อยแล้ว“ท่าจะเป็นประสาท” ลู่จื้อดึงหยกพกโ