Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยในหมู่บ้านหนานชุน: Bab 11 - Bab 20

สองพี่น้องจึงออกไปด้านนอกก่อน ลู่เพ่ยไปอาบน้ำ ลู่จื้อนำน้ำออกไปให้บิดาได้ลองใช้ แต่นางยังไม่รู้ว่าจะให้บิดาใช้ยังไง นางเลยรอปรึกษาพี่ชายของนางก่อนลู่เพ่ยเดินเข้ามาในบ้านที่ลู่จื้อนั่งรออยู่“ว้าว บุรุษบ้านไหนหลงเข้ามาในบ้านข้าได้” ลู๋จื้อส่งสายตาหยอกล้อพี่ชาย ลู่เพ่ยได้เค้าโครงใบหน้ามาจากบิดา หากบิดาของนางอยู่ดีกินดีคงจะรูปงามเช่นท่านพี่ของนางแน่ตอนนี้ลู่เพ่ยผิวพรรณเหมือนคุณชายในตระกูลใหญ่ๆ อาจจะกล่าวได้ว่าตอนนี้พี่ชายของนางท่าทางดีกว่าบัณฑิตทั้งหลายในหมู่บ้านอีกด้วย หรือจะให้พี่ชายไปเข้าเรียนดี ลู่จื้อเหมือนจะมีความคิดดีๆ ขึ้นมา ลู่เพ่ยเห็นสายตาของน้องสาวถึงกับขนลุก ไปทั้งตัวทั้งคู่ได้ข้อสรุปจะลองให้บิดาลงไปแช่ในน้ำ เพราะบิดาบาดเจ็บที่ขา หากไม่ได้ผลก็ไม่เป็นไรแค่ลองดู ทุกอย่างย่อมมีความหวังจากนั้นลู่เพ่ยไปหาอ่างน้ำขนาดใหญ่ที่พอให้บิดาลงไปได้เข้ามาในห้องของบิดา จางหมินมองอย่างสงสัย แต่สองพี่น้องยังไม่ยอมบอกเพียงแค่บอกให้บิดาลองแช่น้ำก่อนแล้วจะเล่าให้ฟัง เพราะทั้งคู่กลัวหากไม่ได้ผลบิดาจะเสียใจจางหมินถึงจะสงสัยแต่ก็ทำตามความต้องการของลูก เขามองลู่เพ่ยเหมือนมองคนแปลกหน้าจนลู่เพ่ยหน้

ยามเหมา (05.00-6.59น.) ท่านลุงพาลู่จื้อและพี่ชายทั้งสองไปที่แม่น้ำที่ชาวบ้านไม่ค่อยจะมากัน นางขุดหลุมให้ท่านลุงกับท่านพี่จินเจาดู หลังจากนั้นทั้งสองก็ลองขุดเองทั้งคู่ยังคิดว่าหลุมแบบนี้จะมีปลาเข้ามาได้อย่างไร พอขุดเสร็จหลุมแรกที่ขุดไว้มีปลาเข้ามาสองตัว ท่านลุงหัวเราะเสียงดังอย่างดีใจ จินเจ๋อไม่คิดว่าหลุมง่ายๆ แบบนี้จะมีปลาเข้ามาทั้งสี่จึงนำปลาสองตัวกลับบ้านเพื่อไปทำอาหาร ลู่จื้อเอ่ยขึ้นว่าเมื่อกินข้าวเสร็จจะกลับมาจับปลาไปส่งให้เหลาอาหารหมานอี้เลย เพราะนางต้องไปบอกกล่าวหลงจู๊ว่าจะให้ท่านลุงเป็นคนนำปลามาส่งแทนนางให้จินเจาไปเช่าเกวียนเช่นเมื่อวานหากให้นางเดินคงต้องมีถึงสามชั่วยามแน่ นางเดินไม่ไหวจินเจ๋อที่มาจับปลาเขาไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีปลาอยู่ทุกหลุม ลู่เพ่ยบอกว่าตอนแรกที่ตนเห็นก็ตกใจเช่นนี้เหมือนกัน“มาเสียทีอาเยว่ ข้าคิดว่าเจ้าจะเลิกจับปลามาขายแล้ว” เขาร้องเรียกให้เสี่ยวเอ้อมายกปลาไปชั่ง“ได้อย่างไรเจ้าคะ ข้ารับปากท่านไว้แล้ว ย่อมต้องนำมาส่งตามที่พูดไว้”“ดีๆ หากไม่ได้เจ้าวันนี้เห็นทีข้าจะแย่” เขาถอนหายใจออกมาหลงจู๊เหลาอาหารเห็นลู่จื้อมาก็ดีใจเพราะวันนี้มีแขกจากเมืองหลวงมา แขกท่า

“ขออภัย ข้าเซียวซีซวน เจ้าของเหลาอาหารหมานอี้” ชื่อช่างสมกับคนจริงๆ สง่างามและชาญฉลาดลู่จื้อนึกในใจ“คารวะคุณชายเซียว ข้าน้อยจางลู่เพ่ย นางสาวข้าน้อยจางลู่จื้อขอรับ”“ผักที่ท่านได้ลองทานเป็นบ้านข้าน้อยปลูกเองขอรับ ไม่ทราบว่าเหลาอาหารหมานอี้รับซื้อหรือไม่ขอรับ”เซียวซีซวนพิจารณาสองพี่น้อง เขาเคยได้ยินเรื่องผักวิญญาณมาจากท่านอาจารย์ของตนแต่ไม่คิดว่าในเมืองเล็กที่ห่างจากเมืองหลวงนับพันลี้จะมีผักวิญญาณโผล่ออกมา“ข้ารับซื้อ พวกเจ้ามีเยอะหรือไม่”“ขึ้นอยู่กับราคาที่ท่านเสนอให้เจ้าค่ะ” ตั้งแต่ต้นลู่จื้อไม่ได้พูดเลยนางเพียงรับฟังพี่ชายเจรจาเท่านั้นเซียวซีซวนมองลู่จื้อ แม่นางน้อยคนนี้น่าสนใจ เพียงเอ่ยปากทางเขาก็ไม่สามารถบิดพลิ้วได้เลย“ข้ารับซื้อทั้งหมด แม่นางเสนอราคามาได้เลย”“ข้าบอกตามตรงว่าพวกข้าไม่รู้จะขายราคาเท่าใด หากคุณชายให้ราคาที่ข้าพอใจผักบ้านข้าทั้งหมดจะส่งให้ท่านที่เดียว”ลู่เพ่ยกับหลงจู๊หานฟังทั้งสองตอบโต้กันถึงกลับปาดเหงื่อเซียวซีซวนเคาะนิ้วกับโต๊ะอย่างใช้ความคิด ลู่จื้อนั่งจิบชาอย่างสบายๆ รอคำตอบ“ข้าให้ชั่งละ สิบตำลึงเงินเจ้าพอใจหรือไม่” ลู่เพ่ยกับหลงจู๊หานตกใจจนอ้าปากกว้าง ผ

วันนี้ทั้งสี่ออกเดินทางไปหมู่บ้านหนานไฉเพื่อไปบ้านท่านตา ลู่จื้อกับลู่เพ่ยขนผักไปสองตะกร้ากับข้าวสาวอีกห้าสิบชั่งเมื่อถึงบ้านท่านตาท่านลุงจินเจ๋อกับจินเจาก็กลับมาจากขายปลาพอดีจึงได้เข้าบ้านไปพร้อมกัน“เจ้ามาทุกครั้งก็เอาของมาด้วยทุกครั้ง ตอนนี้บ้านแม่ไม่ได้ขาดแคลนเช่นเดิมแล้ว ไม่ต้องเอามาให้ลำบากแค่พวกเจ้ามาหาคนแก่เช่นข้า ข้าก็ดีใจยิ่งแล้ว” ท่านยายจับมือมารดาพูดไปน้ำตาคลอไปที่ลูกหลานล้วนกตัญญู“ไม่ลำบากเจ้าค่ะท่านแม่ พี่สะใภ้ท่านเตรียมมื้อกลางวันหรือยัง เดี๋ยวข้าช่วยเจ้าค่ะ พวกท่านจะได้ลองกินของที่บ้านข้าปลูก” นางจินหรูอยากให้บิดามารดาของตนได้กินของของบ้านตน จะได้แข็งแรงมากขึ้นตระกูลจินเมื่อได้ลองกินของที่บ้านรองจางนำมาก็รู้สึกข้าวที่ตนกินนั้นช่างอร่อยเหลือเกิน แล้วผักที่ทั้งหวานทั้งกรอบเช่นนี้อีก พวกเขาไม่เคยกินที่ใดอร่อยถึงเพียงนี้ ข้าวมื้อนี้จึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะบ้านจางทั้งสี่คนคอยสังเกตทุกคนในตระกูลจินว่าสงสัยในสิ่งของที่ตนนำมาหรือไม่ แต่นอกจากทุกคนจะกินอย่างเอร็ดอร่อยแล้วก็ไม่มีใครแสดงท่าทีสงสัยออกมา พวกเขาจึงไม่พูดสิ่งใดก่อนจะกลับหมู่บ้าน จินหรูยัดเงินใส่มือของจินเจ๋อหนึ

ลู่จื้อก็มิใช่คนโลภนางต้องการขายระยะยาวราคานี้นางจึงพอใจ“แต่ข้าขายให้คุณชายได้เดือนละยี่สิบไหเท่านั้นขอรับ” จางหมินคาดไม่ถึงว่าสุราที่หมักธรรมดาจะขายไหละสิบตำลึงทอง แต่เขานั้นไม่ได้นึกถึงว่าใช้น้ำจิตวิญญาณในการหมัก แคว้นที่ตนอยู่พลิกหาให้ทั่วยังไม่รู้ว่าจะมีหรือเปล่า“เช่นนั้นก็เขียนสัญญากันเถิด แต่ยังคงเป็นเช่นเดิม ข้าจะเก็บเป็นความลับ” เซียวซีซวนรีบพูดเมื่อเขาเห็นลู่จื้อเหมือนจะเอ่ยปากเรื่องนี้ (ทำเป็นมารู้ดี)จากนั้นทั้งสามขอตัวออกไปตลาดค้าทาส ลู่จื้ออยากจะได้ทาสมาปลูกผักในที่ดินสี่สิบหมู่ที่ว่างอยู่ ผักส่วนนี้นางจะทำเป็นผักดอง หรือกิมจิ แต่นางจะให้บ้านท่านตาเป็นคนทำกิจการนี้ เพราะการขายปลาเพียงอย่างเดียวคงทำได้ไม่นาน ชาวบ้านที่มาพบหลุมดักปลาก็สามารถนำไปทำได้นางอยากจะช่วยให้บ้านท่านตาสามารถยืนได้ตนเอง จินเจากับจินฉือสมควรที่จะได้เข้าสถานศึกษา ยังไงคนมีความรู้ติดตัวก็ใช้ชีวิตได้ง่ายกว่าคนไม่มีความรู้และอีกอย่างหากจินเจามีความสามารถเมื่อเดินทางไปสอบพี่ชายนางจะได้มีเพื่อนไป ความจริงเลยคือนางไม่อยากเดินทางด้วยรถม้าไปที่ไหนไกลๆ แค่คิดว่าตนต้องนั่งรถม้านานๆ ที่กระแทกกระทั้นแค่คิดก็เวี