All Chapters of ฟ่านรั่วเจี๋ยอัปลักษณ์ตำหนักเย็น : Chapter 111 - Chapter 120

ชนะเป็นฮ่องเต้ แพ้ถูกตัดหัวฟ่านเยี่ยฉียังจับต้นชนปลายไม่ถูกสักเท่าใด นางหลับๆ ตื่นๆ อยู่หลายหนและรู้สึกว่าเนื้อตัวเหนียวเหนอะหนะ อีกทั้งครั่นเนื้อครั่นตัวมาก แต่สิ่งที่ทำให้นางรู้สึกคับแค้นใจจนอยากฉีกร่างคนที่นอนอยู่ข้างกันคือ ชายผู้นี้ข่มเหงนาง และไม่ใช่เพียงแค่ครั้งเดียว เขาทำราวกับนางเป็นสุนัขเพศเมียทั้งระบายความใคร่ใส่ ตบตี จับกดอย่างหื่นกระหายจนเนื้อตัวนางบอบช้ำกระนั้นตัวนางเองกลับรู้สึกวาบหวามในแอ่งเนื้อนิ่ม อีกทั้งสมยอมเขาอย่างประหลาดหนึ่งชั่วยามก่อนนางยังอยู่ในรถม้า แต่จู่ๆ ก็มีการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจนนางหวีดร้องลั่น ทั้งกลัว ทั้งไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใด กระทั่งรถม้ากระแทกเข้ากับหินก้อนใหญ่ ตัวนางกับชายผู้นั้นจึงกระเด็นออกมาอยู่ข้างนอกมันเป็นช่วงเวลายามบ่ายที่แดดร้อนจนแสบไปทั้งผิวกายและเกิดบาดแผลใหญ่น้อยหลายแห่งจากการออกมาอยู่ด้านนอกรถม้า ถึงเจ็บแผลและเคล็ดขัดยอก แต่นางพยายามลุกหนีเพื่อเอาตัวรอด ทว่าเกิดความโชคร้ายด้วยนางไม่อาจหลบหนีไปได้เพียงลำพัง พวกสิบสองเผ่าคนเถื่อนใช้เถาวัลย์เคียงคู่มัดนางกับชายผู้นี้เอาไว้ด้วยกัน แขนขวานางกับแขนซ้ายของเขาจึงถูกพันธนาการไว้คนละข้าง“ลุกซ

ฟ่านเยี่ยฉีเริ่มหน้ามืดด้วยเลือดยังไหลไม่หยุด ยามนี้การที่นางจะเอ่ยคำใดออกมาช่างยากเย็น ลิ้นค่อยๆ แข็ง อีกทั้งหนาวสั่นทั้งร่าง“อย่าทำข้า” นางรวบรวมกำลังแผดเสียงร้องแหบพร่าออกไป เมื่อเห็นว่ามือสังหารกำลังจะฟันดาบลงที่ข้อมือซ้ายของนาง“เจ้าอยากเป็นลูกอกตัญญูรึ”“ชะ...ใช่ ข้าไม่ต้องการทำชั่วอีก เสด็จแม่บังคับให้ข้าทำเรื่องเลวร้ายตลอดมา”“เป็นข้ารึที่ทำร้ายเจ้า หึๆ”ฟ่านเยี่ยฉีที่ใกล้จะสลบฝืนร่างกายของตน นางจำต้องประกาศความคับแค้นในใจตน“ท่านบังคับให้ข้าวางยาเสด็จพ่อ และพูดให้ร้ายต่อสนมหรงจื่อ”“สารเลว โป้ปดเก่งนัก ข้ารึจะทำเยี่ยงนั้น” อี๋เซียงกระชากผมบนศีรษะฟ่านเยี่ยฉีอย่างแรง “มันคือแผนของท่านที่บีบข้าให้ต้องลงมือ” ฟ่านเยี่ยฉีตัวสั่นกว่าเดิมนางมองเห็นภาพบิดาในยามนั้น เขาอาจไม่ใช่ฮ่องเต้ที่ดี ไม่ได้รักเอ็นดูนางเท่าที่ควรด้วยเห็นว่าเป็นลูกสาว แต่นับว่าเอาอกเอาใจมิน้อย หากอี๋เซียงมักจะเป่าหูนางว่าต่อไปหากนางมีน้องชาย บิดาย่อมทุ่มเทความรักให้แก่ท่านอ๋องเหล่านั้นฟ่านเยี่ยฉีกลายเป็นเมล็ดพันธุ์แห่งความชั่วร้ายของอี๋เซียง นางเติบโตขึ้นด้วยจิตใจพิกลพิการ ตรงกันข้ามกับการเป็นหญิงงามล่มเมือง ซึ

จางหมิ่นไม่คิดว่าเมื่อครู่ที่ออกตามหาหมูแคระให้จูหว่านจะทำให้ต้านเทียนหายตัวไป แต่เมื่อหาเด็กชายอยู่เกือบชั่วหนึ่งก้านธูปดับ ก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ชอบมาพากล อีกทั้งเหล่าองครักษ์ยังมารายงานว่า คุณชายน้อยอาจถูกใครบางคนลักพาตัวไปเมื่อมู่ชิงซานทราบข่าวเขาไม่ได้ตำหนิใคร เพียงแต่ให้กระจายกำลังตามหาลูกชาย ส่วนจูหว่านที่ก่อเรื่องนางเอาแต่นิ่งเงียบ ด้วยรู้ว่าบิดากับมารดากำลังร้อนใจเรื่องต้านเทียนฟ่านรั่วเจี๋ยสังหรณ์ใจไม่ดี กระทั่งนางเดินไปตามตรอกเล็กๆ ก็ได้ความว่ามีคนเห็นต้านเทียนถูกคนขายเครื่องประดับที่แต่งตัวเหมือนขอทานพาตัวไป“ท่านยายมั่นใจว่าไม่ได้ตาฝาด”“แน่นอน ข้ากับหลานเห็นเต็มสองตา คนพวกนั้นเหมือนขอทานเร่ร่อนตอนแรกจะแจ้งเจ้าหน้าที่มาไล่แล้ว แต่เห็นว่าภรรยาของเขาน่าเวทนา ข้าเลยยอมให้นั่งขายของใกล้ๆ กัน”“พวกเขามีหน้าตาและแต่งตัวเช่นไร”หญิงชราเล่ารายละเอียดที่นางพบเห็นให้ฟ่านรั่วเจี๋ยฟัง และเมื่อรับรู้หญิงสาวก็ใจหาย“เป็นพวกเขาจริงๆ แต่เหตุใดถึงได้รับความทุกข์ทรมานเช่นนั้น”“เจี๋ยเจี๋ย...พวกเขาก่อกรรมมามิน้อย เจ้าสงสารได้แต่อย่าใจอ่อนให้อีก มิเช่นนั้นอาจเป็นเจ้าที่ต้องถูกพวกเขาทำร

เนื้อแท้ของสตรีอัปลักษณ์เซี่ยเหยียนยืนอยู่ที่ลานวัด นางปลาบปลื้มใจเมื่อเห็นหลานฝาแฝดหญิงชาย จูหว่านต้านเทียนเป็นเด็กน่ารัก อีกทั้งใบหน้าและอากัปกิริยาเดินเหินล้วนทำให้ผู้มองมีความสุข“ซานเอ๋อ เจ้าเป็นเด็กใจร้ายต่อแม่ไม่เปลี่ยน” เซี่ยเหยียนเอ่ยจบแล้วต้องหัวเราะอีกคราเมื่อจูหว่านส่งยิ้มให้นาง พร้อมมอบขนมแป้งทอดไส้ไก่สับหน่อไม้ให้ด้วยชิ้นใหญ่ โดยไม่รู้ว่าตั้งแต่มาอยู่บนวัดแห่งนี้ คนเป็นย่ากินเจและถือศีลอย่างเคร่งครัด เซี่ยเหยียนตั้งใจมั่นว่าชีวิตที่เหลืออยู่จะอุทิศตนเพื่อช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยาก ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในวังหลวงอีก ดังนั้นยามนี้เซี่ย-เหยียนจึงมีฐานะเป็นเพียงสามัญชน “หลานย่าช่างมีจิตใจดี” นางว่าแล้วจึงลูบผมเด็กหญิงซึ่งตัวโตกว่าน้องชาย ทั้งแข็งแรง เสียงพูดดังกังวาน ท่าทางแม่นางน้อยเฉลียวฉลาด ดูเป็นผู้นำเกินวัย ซึ่งกล่าวไปแล้วหากจูหว่านจะเอาดีทางด้านการทหาร มู่ชิง-ซานคงสนับสนุนนางอย่างไม่คัดค้าน “ท่านย่า ข้ามีของมาฝากเช่นกัน” เด็กชายว่าแล้วจึงส่งปิ่นไม้ปักผมให้เซี่ยเหยียน มันเป็นปิ่นที่เขาซื้อมาจากมู่หรูซื่อนั่นเอง“หลานชายช่างเอาใจสตรีเก่ง” เซี่ยเหยียนว่าและจับปิ่นไม้พลิ

ตอนพิเศษสองใจรวมเป็นหนึ่ง ผมขาวไม่ทอดทิ้งมู่ชิงซานใช้เวลาที่เมืองหลวงต้าหลางไม่นานนัก กระนั้นเด็กฝาแฝดทั้งสองคนก็ได้มีเวลาเที่ยวเล่นจนเป็นที่พอใจ แต่ดูเหมือนคนเป็นบิดาจะไม่ได้ทำหน้าที่แม่ทัพใหญ่เท่าที่ควร ทั้งที่ฮ่องเต้กับฮองเฮาส่งเทียบเชิญมาให้เขาหลายฉบับ แต่ชายหนุ่มเมินเฉย และให้หยวนชางจัดการธุระต่างๆ แทนส่วนตัวเขาเอาแต่อยู่ในเรือนทานตะวัน และหาเรื่องกินฟ่านรั่วเจี๋ยไม่หยุด“เจี๋ยเจี๋ย...อีกนานกว่าข้ากับเจ้าจะได้กลับมาที่นี่ ฉะนั้นเราควรใช้เวลาอย่างเต็มที่ เมื่อจากไปจะได้ไม่คิดเสียดาย”ฟ่านรั่วเจี๋ยมองสามีตัวโต ผู้ชายอย่างเขาพอได้คืบก็จะเอาศอก ตอนแรกที่นางคลอดสองแฝดใหม่ๆ เขาไม่ยอมร่วมเตียงด้วย ทว่าเมื่อนางเปิดโอกาสให้กินปากกินเต้าหู้นาง เจ้าเป็ดน้อยก็กลายร่างเป็นหมาป่าจอมตะกละ“เยี่ยงนั้นอ๋องซานจงออกไปชื่นชมต้นไม้ สวนหิน และน้ำตกจำลองสิเหตุใดถึงเดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอมภรรยาอยู่เช่นนี้”“มิได้ ข้าหมายถึงการอยู่ด้วยกันสองต่อสองในเรือนทานตะวันอันหอมหวานอย่างไรเล่า หาใช่ออกไปสูดอากาศข้างนอก”ฟ่านรั่วเจี๋ยอมยิ้มอย่างรู้ทันสามี คนอย่างเขาเมื่อตั้งใจจะกระทำสิ่งใดหากให้ล้มเลิกความคิดย่อมเป็นไปไม