All Chapters of ฟ่านรั่วเจี๋ยอัปลักษณ์ตำหนักเย็น : Chapter 71 - Chapter 80

รักมั่นดั่งเหล็กกล้าเทศกาลล่าสุนัขจิ้งจอกจัดที่ป่าสนและน้ำตกสายรุ้งห่างจากเมืองหลวงแคว้นต้าหลางราวๆ หนึ่งร้อยลี้ การเดินทางค่อนข้างลำบากอยู่สักหน่อยด้วยต้องขึ้นเขาลูกน้อยใหญ่ที่สูงและชัน กระนั้นบรรยากาศกับธรรมชาติก็ชวนให้พิศวงฟ่านรั่วเจี๋ยตื่นเต้นจมเหงื่อชุ่มฝ่ามือนาง ถึงตอนนี้ใบหน้ามิได้อัปลักษณ์จากพิษหนอนกู่ในร่างกายด้วยสามารถทำให้พวกมันหลับใหลคล้ายจำศีลแต่มู่ชิงซานไม่อยากให้ผู้ใดยลโฉมนาง“สวมหมวกตาข่ายไว้เถิด กันทั้งลมและตอนนี้แดดแรงมาก สามีไม่อยากให้เจี๋ยเจี๋ยไม่สบาย”ฟ่านรั่วเจี๋ยซึ้งใจเมื่อชายหนุ่มดูแลนางอย่างดี อีกทั้งเขาไม่ได้แสดงท่าทีสนใจสตรีนางอื่น ส่วนคุณหนูของเจ้ากรมโยธาเมื่อมาถึงป่าสนก็เพียงแค่ทักทายกันเล็กน้อย ฝ่ายนั้นหันไปยิ้มแย้มให้หยวนซาง เมื่อมองแล้วหญิงสาวพอจะเดาออกว่าทั้งคู่คงชอบพอกันมิน้อย“ท่านอ๋อง อย่าได้ห่วงข้าเลย ทางนี้มีคู่แฝดจางฉีจางหมิ่นคอยรับใช้อีกทั้งหยวนปิงอีก ท่านสบายใจได้ ข้าไม่หลงทางแน่นอน”“ฮ่าๆ ห่วงเจ้านั้นประเด็นหนึ่ง แต่ข้าหวงมากกว่า ไม่อยากให้ใครมาเข้าใกล้มารดาของลูก”“ตะ...แต่ข้ายังไม่ได้ตั้งครรภ์” ฟ่านรั่วเจี๋ยรีบแย้ง โดยหารู้ไม่ว่านางไม่ทันเ

ฟ่านรั่วเจี๋ยรู้สึกร้อนเนื้อร้อนตัวแปลกๆ คราแรกอยากใส่หมวกตาข่ายคลุมหน้าดังเดิม แต่นางกลับรู้สึกคันบนใบหน้า เมื่อเกาก็มีรอยแดงเป็นจ้ำๆดังนั้นเลยปล่อยหน้าเปลือยเปล่า และสั่งให้จางหมิ่นรีบนำทางกลับกระโจมที่พักของตน ซึ่งก่อนเดินออกจากกระโจมรับรองของไทเฮาเสี่ยวเชี่ยน เป็นฟ่านรั่วเจี๋ยที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นเหม็นเน่า และกลิ่นเลือดสดๆ ที่ลอยอยู่ในร่างกายของไทเฮาเสี่ยวเชี่ยนที่มีใบหน้ามิต่างจากสตรีวัยเพียงสามสิบตอนปลาย อีกทั้งการเจรจาที่มีน้ำเสียงคล้ายชาวแคว้นหมิงถึงสามส่วน ความผิดปกตินี้ดูแล้วชวนให้ประหวั่นใจจางหมิ่นห่วงคนเป็นนายมาก นางสังเกตตั้งแต่อีกฝ่ายก้าวออกมาจากกระโจม พอเห็นว่าฟ่านรั่วเจี๋ยรีบเดินราวกับจะวิ่ง นางก็ไม่รอช้า จึงเปิดทางให้อีกฝ่ายเดินทางด้วยสะดวกระหว่างทางผู้คนให้ความสนใจต่อฟ่านรั่วเจี๋ย บ้างก็โบกมือทักทายบ้างอยากพูดคุยด้วย แต่จางหมิ่นเห็นว่าฮูหยินของชินอ๋องมีอาการไม่สู้ดีจึงยกมือกันผู้คนให้ออกห่าง“ฮูหยิน ท่านเดินไหวหรือไม่”ร่างของฟ่านรั่วเจี๋ยอ่อนแรง เหงื่อผุดท่วมใบหน้า ความร้อนหนาวทั่วสรรพางค์กายเกิดขึ้น อาการเช่นนี้นางรับรู้ได้ว่าตนถูกวางยา!“เมื่อครู่ในกระโจมแห่งนั้น

หมาป่ารัตติกาล...ให้ข้ากลืนกินท่าน!ความมืดปกคลุมทุกอย่างรอบด้าน แต่ฟ่านรั่วเจี๋ยยังก้าวต่อไม่หยุดหัวไหล่นางที่มีบาดแผลลึกยามนี้มันชาหนึบ ชาและมิอาจตอบสนองต่อสิ่งใดยามนั้นความหิวเล่นงานฟ่านรั่วเจี๋ยอย่างหนัก เพราะหนอนกู่ต้องการอาหาร นางรู้สึกปั่นป่วนไปหมด สองขาสั่น ร่างกายก็สั่นตาม จนสูญเสียการควบคุมไปชั่วขณะเสียงของอวิ๋นฟงอาจารย์ผู้สอนวิชาแพทย์ดังย้ำเข้ามาในหัว รวมถึงสิ่งที่มารดาเขียนเอาไว้ในตำราสูตรลับ ‘หมื่นพิษพันกร’ เป็นอาหารสำหรับหนอนกู่ ดังนั้นถึงจะเหม็นคล้ายซากศพเน่า นางก็มิอาจเลี่ยงได้ จึงฝืนกัดกินไปหลายคำนางบ่ายหน้าไปได้อีกเล็กน้อยจึงเห็นว่าเบื้องหน้ามีทะเลสาบ และแสงของจันทร์ที่ตกกระทบผิวน้ำงามจับตาเหลือเกิน ทุกอย่างเหมือนภาพฝันก่อนจะไปถึงทะเลสาบมีโพรงถ้ำขนาดใหญ่ที่พอจะให้นางซ่อนตัวได้ เมื่อไตร่ตรองให้ดี นางจึงตัดสินใจฝืนสืบเท้าไปอีกนิด ทว่าในห้วงเวลานั้นเองที่หูได้ยินเสียงดังกรอบแกรบฟ่านรั่วเจี๋ยกำปิ่นปักผมในมือ มันคืออาวุธเดียวที่นางจะใช้ป้องกันตัวทว่าหากอีกฝ่ายเป็นสัตว์ร้ายนางคงพอรับมือได้ แต่ถ้าเป็นคนที่หวังฆ่านางปิดปาก นางมิแคล้วต้องตายอย่างไร้ดินกบหน้าอยู่ที่นี่หญิ

หลังจากลองชิมความหวานของแท่งหยกแล้ว ฟ่านรั่วเจี๋ยก็เริ่มสนุกยิ่งถูกมู่ชิงซานกระตุ้นด้วยการใช้นิ้วเปิดกลีบนุ่มชื้นที่เริ่มฉ่ำแฉะ นางก็หวามไหวอย่างที่สุดฟ่านรั่วเจี๋ยโลมเลียความแข็งแกร่ง นางทำให้มู่ชิงซานส่งเสียงต่ำๆ ไม่หยุด กระทั่งเขาแทบจะไม่ไหว บั้นท้ายงอนของนางจึงถูกยกสูงคราวนี้มู่ชิงซานอยากเอาคืนหญิงสาวบ้าง เขาเลยแหย่ลิ้นเข้าสู่ทางสวาท ความสยิวที่นางปรารถนาบังเกิดแล้ว และเขาส่งให้นางไปถึงความสุขล้ำลึกและสั่นไปทั้งร่าง“ทะ...ท่านอ๋อง...” ดวงตากลมโตลืมตื่นช้าๆ ยามนี้นางเห็นทุกอย่างจากแสงจันทร์ที่ทาบทับสรรพสิ่งเบื้องหน้า ความขัดเขินมีมาก แต่นางกับมู่ชิงซานเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง ไฉนยังต้องปกปิดความรู้สึกที่อยู่ข้างในใจอีก“อ๋องซาน...ท่านยั่วข้า”“เจี๋ยเจี๋ย...เจ้าอย่าได้ถือโทษ สามีภรรยายามใกล้ชิดกันย่อมผูกพันรักใคร่ แม้กายห่างใจคะนึงหา ยามนี้ข้ากับเจ้าได้เวลาบอกรักกัน และอุ่นร่างกายให้ร้อนแล้ว”ยิ่งฟังสิ่งที่เขาเอ่ย นางยิ่งหวามไหวหนัก“ผู้ชายเช่นท่าน มักมาก...”“แล้วภรรยาเช่นเจ้าไม่ชอบหรอกรึ”คนช่างยั่วยุกล่าวเช่นนั้น แทนที่นางจะตะบึงตะบอนใส่ กลับรู้สึกชอบใจ และอยากสนุกกับกายแกร

หญิงสาวพับจดหมายเก็บลงแล้ว นางยังมีความสุขกับสิ่งที่ฟ่านเจียว-หมิงเล่า พลอยทำให้นึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่จำความได้ นางใช้ชีวิตเรียบง่าย ไม่ได้รับเกียรติอันใดจากผู้คน ถึงจะเป็นลูกสาวของอดีตฮ่องเต้แต่มีชีวิตมิต่างจากบ่าวรับใช้ผู้หนึ่ง หากสิ่งนี้นับว่าดี ด้วยทำให้นางอยู่รอดปลอดภัยมาจนทุกวันนี้หญิงสาวออกจากเรือนไปดูตือเมี่ยว เห็นว่ามันกำลังเล่นซุกซนอยู่ที่เรือนเพาะเห็ดซึ่งนางนำกลับมาจากป่าลึกลับแห่งนั้นด้วยเห็ดดังกล่าวคือ ‘หมื่นพิษพันกร’ ที่หายสาบสูญไปจากใต้หล้านี้นานแล้ว เรื่องที่นางเพาะเห็ด มู่ชิงซานสนับสนุนเต็มที่ และยังยอมให้นางเลี้ยงเป็ด เลี้ยงปลาอีกด้วย ดังนั้นเรือนทานตะวันในยามนี้จึงแลดูเหมือนตำหนักเย็นที่นางเคยอาศัยมาตั้งแต่เด็ก กระนั้นหลายครั้งนางก็คิดถึงที่ที่จากมา หากนับว่าโชคดีที่หลังจากจางฉีหายป่วย นางมาอยู่รับใช้หญิงสาว ฝ่ายนี้ชอบปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ ฟ่านรั่วเจี๋ยจึงมีลูกมือ ไม่ต้องออกแรงมากจนเกินไป ส่วนจาง-หมิ่นยังเป็นองครักษ์ประจำตัวฟ่านรั่วเจี๋ยเช่นเดิม ส่วนหยวนปิงที่ทำงานผิดพลาด มู่ชิงซานได้ส่งเขาไปประจำที่ค่ายในแคว้นหมิง คอยสืบเรื่องราวต่างๆ และอยู่ประจำค่ายนอกปร