Semua Bab ฟ่านรั่วเจี๋ยอัปลักษณ์ตำหนักเย็น : Bab 91 - Bab 100

ราชโองการมู่ชิงซานได้รับทราบว่าฟ่านรั่วเจี๋ยออกไปที่สำนักการแพทย์ เขาเกิดความกังวลใจจึงให้หยวนซางออกไปดูแลนาง เมื่อได้ข่าวว่าอวิ๋นฟงปรากฏที่เมืองหลวงเขาก็เบาใจลงตอนนี้เขามาอยู่กับบิดา เป็นสถานที่ลับพร้อมหมอหลวงหลายคนอาการของมู่เส้าซือไม่ได้มีสิ่งใดน่ากังวล เพียงแต่เขาเป็นคนที่สุขภาพไม่สู้ดีมาตั้งแต่ออกไปช่วยลูกชายคนโตที่ติดวงล้อมศัตรู หมอหลวงจึงไม่อยากให้มู่เส้าซืออยู่ใกล้แหล่งที่อาจมีโรคภัยกระจายถึงเขาได้“ซานเอ๋อ...” เสียงเรียกของชายวัยกลางคนดังอย่างแหบแห้ง มู่ชิงซานเข้าไปใกล้ๆ ผู้เป็นบิดา เขาเห็นว่ามู่เส้าซือดูเหนื่อยล้า อีกทั้งผมบนศีรษะขาวโพลนกว่าวัย ช่วงเวลาไม่กี่วัน ชายผู้นี้มีสุขภาพถดถอยลงไปมาก“ตามจริงเจ้าควรจะได้เป็นองค์รัชทายาท และขึ้นครองบัลลังก์ต้าหลาง”“เสด็จพ่ออย่าได้เอ่ยเช่นนั้น ลูกรักชาติบ้านเมืองก็จริง แต่การนั่งบัลลังก์อยู่ท่ามกลางขุนนางที่ชอบประจบสอพลอเป็นเรื่องน่าเบื่อหน่าย”“แต่เจ้ากุมกำลังทหารหลายแสนนาย และยังเป็นที่เกรงกลัวต่อทุกคนแม้แต่พี่ชายเจ้าจะกล่าวสิ่งใดยังถอยให้เจ้าถึงสามส่วน”“ฮ่าๆ เสด็จพ่อ ข้าไม่เคยข่มขู่พี่ใหญ่”“แต่เขาก็มิอาจเทียบรัศมีและบารมีของเจ้

เมื่อฟ่านรั่วเจี๋ยเข้าไปดูอาการรัชทายาทพร้อมอวิ๋นฟง ทั้งสองคนก็พบกับฮองเฮาเซี่ยเหยียน อีกฝ่ายหายกลัดกลุ้มใจอาการของลูกชายคนโตแล้ว มู่จื้อถิงไม่ได้นอนซมเช่นเดิม เขากินอาหารอ่อนๆ ได้ สีหน้าจึงผ่องใสอีกทั้งกล่าวขอบใจยาของฟ่านรั่วเจี๋ยที่มอบให้“น้องสะใภ้ นึกไม่ถึงว่ากว่าจะได้พบหน้ากัน เจ้าก็เป็นคนช่วยข้าให้หายป่วย เช่นนี้สมควรได้รับการตอบแทน”“รัชทายาท ตามที่ข้าได้ข้อมูลจากฮองเฮาและหมอหลวง แต่เดิมท่านมีโรคประจำตัว พอเป็นไข้หวัดอาการป่วยจึงหนักหนาอยู่สักหน่อย”มู่จื้อถิงเป็นโรคหอบหืดตั้งแต่เด็ก เขาหายใจไม่สะดวกยามอากาศเปลี่ยน พอได้รับเชื้อไข้หวัดจากนางสนมผู้หนึ่งเขาจึงแทบเอาชีวิตไม่รอดและมีรับสั่งจากฮ่องเต้เส้าซือว่า หากหมอหลวงรักษารัชทายาทให้หายไม่ได้ก็ให้ตัดหัวหมอในสำนักการแพทย์วันละคนจนกว่าอาการของรัชทายาทจะดีขึ้น ดังนั้นเหล่าหมอหลวงจึงพยายามช่วยเหลือทุกวิถีทาง พอเห็นว่าฟ่านรั่วเจี๋ยรักษาคนป่วยที่สำนักการแพทย์หาย จึงใช้วิธีเดียวกันนี้กับรัชทายาท สุดท้ายเลยรักษาอาการป่วยของอีกฝ่ายได้ อีกทั้งศีรษะของเหล่าหมอหลวงก็ยังอยู่บนบ่าเช่นเดิม“อย่างไรก็ดี ข้าขอบใจเจ้ามากน้องสะใภ้ เจ้าสมควรได้รับร

สถานการณ์บ้านเมืองตึงเครียดขึ้นทุกวัน อีกทั้งหยวนซางยังบอกให้ฟ่านรั่วเจี๋ยระวังคนแปลกหน้า หากไม่มีธุระอันใดห้ามออกจากจวนชินอ๋องเด็ดขาด เพราะไส้ศึกลอบเข้าเมืองหลวงไม่เว้นวัน เช่นนี้แล้วอาจนำภัยที่คาดไม่ถึงมาได้วันแล้ววันเล่าผ่านไป กระทั่งฟ่านรั่วเจี๋ยฝันร้ายติดกันหลายคืน นางจึงอยากไปไหว้พระขอพรนอกเมืองซึ่งตอนนี้ฮองเฮาเซี่ยเหยียนอยู่ที่นั่น แต่ที่ทำได้คือสวดมนต์และขอพรที่เรือนทานตะวันแทน“ฮองเฮาเป็นอย่างไรบ้างตอนนี้”“ยังคงถือศีลที่วัดเช่นเดิมเจ้าค่ะ” จางหมิ่นตอบฟ่านรั่วเจี๋ย“ชีวิตคนเราไม่มีสิ่งใดแน่นอนเลย” ฟ่านรั่วเจี๋ยกล่าวแล้วลุกขึ้นเดินออกจากเรือนทานตะวัน นางรู้สึกไม่ใคร่สบาย ตัวร้อน และเบื่ออาหาร แต่ถูกทั้งพ่อบ้านเหลียงและจางฉีบังคับให้กินของต่างๆ เพื่อบำรุงทั้งตัวนางและเด็กในครรภ์กระทั่งตกบ่ายของวันเดียวกัน สถานการณ์น่าหวั่นวิตก มีข่าวว่ากองกำลังของมู่หรูซื่อบุกเข้าเมืองหลวง“ฮูหยิน...ที่จวนชินอ๋องอาจไม่ปลอดภัยสำหรับท่านในยามนี้ เราอาจตกเป็นเป้าโจมตีได้ง่าย” หยวนซางแจ้งข่าวแก่ฟ่านรั่วเจี๋ย“เช่นนั้นกุนซือหยวนซางจะพาข้าไปที่ใด บ้านเมืองอยู่ในเหตุคับขันมองทางไหนมีแต่ภาพคนตายและเล

หมิงอ๋องเจ้าสำราญมู่ชิงซานยืนมองดูเหตุการณ์เบื้องหน้าบนเนินเขาเตี้ยๆ ผู้ที่อยู่ข้างเขาคือหยวนปิง องครักษ์หน่วยวิหคเพลิง ซึ่งถูกเรียกกลับมาใช้งานหลังจากปลอมตัวปะปนอยู่ในแคว้นหมิงได้พักใหญ่ยามนั้นดวงตาคมกริบของหมาป่ารัตติกาลมองหมูแคระตัวอวบอ้วนที่เดินดมสิ่งต่างๆ การเคลื่อนไหวอันคุ้นตา ทำให้มู่ชิงซานอมยิ้มอย่างมีความสุข เขาคิดถึงภาพต่างๆ ในหนหลัง คาดว่าตอนนี้ผู้เป็นนายคงกำลังต่อว่าเขาไม่หยุดปาก หรือไม่คงถึงขั้นเผาพริกเผาเกลือสาปแช่งเขาอยู่เป็นแน่แท้ ทว่ายามนี้เขามีอีกหนึ่งภารกิจที่ต้องทำให้สำเร็จ จากนั้นจะรีบตรงไปหานาง และรับขวัญลูกน้อยที่กำลังจะลืมตาขึ้นมาดูโลกหมูแคระสีขาวแซมดำที่แสนจะมีเนื้อหนังจู่ๆ ก็วิ่งเร็วจี๋ตรงไปเบื้องหน้า พอมันพบสิ่งที่ต้องการจึงหยุด ก่อนยกสะโพกสูง หางเล็กๆ ชี้ขึ้นสั่นไหวแรงๆ แสดงให้เห็นว่ากำลังพึงใจต่อสิ่งที่ค้นพบอึดใจต่อมาพลันมีอีกร่างโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ หนุ่มน้อยผู้นั้นสวมชุดมอซอสีเทาทึบ ผิวพรรณของเขาราวกับหยกเนื้อดีสีขาวบริสุทธิ์ คิ้วกระบี่พาดเฉียงโดดเด่น จมูกโด่งสวย ดวงตาคู่สีดำจดจ้องหมูแคระเขม็ง ท่าทางของเขาเหมือนได้พบสมบัติล้ำค่า“ฮ่าๆๆ สวรรค์เมตตา ข้า

“หรูซื่อ ดูเหมือนว่าวันนี้คนที่ต้องคุกเข่าให้แก่เด็กน้อยเช่นข้าย่อมต้องเป็นเจ้า”เมื่อเอ่ยจบ ทหารของเกาเจียวหั่วจึงกระจายกำลังโอบล้อมคนของมู่หรูซื่อ“ถ้ายังอยากมีศีรษะอยู่บนหัว จงปล่อยหมิงอ๋องเสีย” แม่ทัพเกาแจ้งความประสงค์“อยากได้ตัวเขาก็จงก้าวเข้ามา อย่ามัวแต่ร้องเสียงดังน่ารำคาญ”“จวิ้นอ๋อง ท่านรู้หรือไม่ ลูกดอกที่ข้ายิงออกไปเมื่อครู่มันอาบยาพิษและยาพิษนั้นเป็นสิ่งสกปรกอยู่สักหน่อย”ได้ยินเช่นนั้นมู่หรูซื่อจึงครั่นคร้ามใจ เขาไม่คิดว่าตนจะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ถูกลอบกัดยังไม่พอ เกาเจียวหั่วยังกล้าข่มขู่เขาด้วยความประสงค์ร้าย“แคว้นหมิงมีแม่ทัพขี้ขลาดเช่นนี้ด้วยรึ ถึงขั้นใช้อาวุธต่ำช้าโจมตีผู้อื่น”“ฮ่าๆ เกรงว่าทั้งหมดนี้ข้าทำด้วยตัวข้าเอง มิเกี่ยวกับกองทัพ และลูกธนูนั้นข้าตั้งใจมอบให้แก่จวิ้นอ๋องเป็นพิเศษ เพื่อตอบแทนที่ท่านกล้าคิดทำร้ายแคว้นหมิง ทั้งที่พวกเราให้เกียรติท่านเสมอมา!” เกาเจียวหั่วเอ่ยจบก็หมายเข้าไปประชิดตัวมู่หรูซื่อ แต่เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่บุรุษรูปงามคิดแผนหนีเอาตัวรอด ระเบิดควันจากมือสังหารจึงทำงานทันทีแม่ทัพหนุ่มหัวเสียหนัก และรีบสั่งคนให้ออกติดตามอีกฝ่ายเพื่อช่ว