All Chapters of พันธะลวงสามีแสนเลว: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 19 แม้แต่ฝนก็ยังลงโทษฉันเฉินลู่ต้องการให้เธอเจ็บหัวเหมือนกับที่เขาเจ็บอยากให้หลินหลินหัวแตกโดยที่เขาไม่ต้องลงมือเอง บนลานปูนของร้านอาหารเขาให้เธอนั่งคุกเข่าลงตากฝนที่ตกหนักส่วนเขานั้นนั่งอยู่บนโต๊ะในร่มมีลูกน้องคอยคุมและที่สำคัญเขาอุ้มลูกของเธอไว้ เรือนร่างบางคุกเข่าลงกลางสายฝนคำนับมือแตะพื้นทั้ง 2 ข้างใบหน้าน้อยไม่กลัวความเจ็บแต่กลัวลูกชายที่อยู่กับเขานั้นจะเป็นอันตราย ในสายตาของผู้เป็นแม่จ้องมองหน้าลูกชายด้วยความเจ็บปวดขอเพียงแค่อย่างเดียวอย่าทำอะไรลูกของเธอ"ธาราม ฮึก คุณมาช่วยลูกด้วย" หลินหลินเงยหน้ารับกับสายฝนที่ตกแรงชีวิตที่ไม่เคยคิดจะก้มหัวให้กับใครโดยเฉพาะคนที่ใจร้ายกับตัวเองก่อนในวันนี้ที่ยอมทำเพียงเพราะอยากให้ลูกปลอดภัย เมื่อก่อนนี้เธออาจจะเป็นแม่ที่ไม่ดีไม่ดูแลไม่เอาใจใส่แต่ในวันนี้ทั้งสองมือของเธอจะทำให้ดีที่สุดและพาเขาไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยให้ได้"มัวแต่นั่งทำอะไรอยู่เอาหัวโขกลงไปให้ครบ 100 ครั้ง" ฉันลู่โกรธหลินหลินมากด้วยที่มีอำนาจของภรรยาทำอะไรก็ได้เดี๋ยวภรรยาก็ตามเก็บ ในวันนี้เขาไม่ได้ต้องการตัวของเธอแต่ต้องการความสะใจและแก้แค้นที่หลินหลินนั้นใช้แจกันดอกไม้ตี

บทที่ 21   คุณพ่อคุณแม่ของหมอคิมหลังจากรู้ว่าหลินหลินผู้หญิงที่ลูกชายตัวเองรักและเฝ้ารอเข้าโรงพยาบาล พวกเขาก็มาเยี่ยมถึงแม้ว่าจะไม่ชอบที่หลินหลินมีลูกแล้วและยังไม่หย่ากับสามีก็ตาม ทั้งสองรู้สึกสงสารและเอ็นดูน้องณธีด้วยซ้ำหลังจากที่ทั้งสองคนกลับไปหมอคิมจ้องมองหน้าของหลินหลินเขาได้เพียงแต่ถอนหายใจและยกเก้าอี้มานั่งด้านข้าง"ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้กับเธออีกแล้ว" มือหนากุมมือน้อยวางอยู่บนเตียง ผู้หญิงคนนี้ที่เขาไม่อยากให้เจ็บปวดอยากทะนุถนอมไว้ให้ดีที่สุด ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต้องดูแลหลินหลินก็ตามแต่หมอคิมก็ยังคงรอหลินหลินหลินหลินนั้นรู้ตัวดีจึงดึงมือของเธอออกจากมือหมอคิมเธอยิ้มให้กับเขา เพียงไม่นานน้ำตาไหลออกมา"ทำไมมันเหนื่อยเหลือเกินคะพี่หมอ หรือว่าฟ้ากำลังลงโทษหลินที่เมื่อก่อนนี้ไม่เคยรู้จักคุณค่าของเงินไม่เคยรู้จักกับคำว่าไม่มี รู้เพียงแค่ว่าต้องใช้ รู้เพียงแค่ว่าไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอ ใช้แต่เงินไปวันๆ" หลินหลินนอนลงไปที่หมอนปล่อยให้น้ำตาไหลเงยหน้าขึ้นมองบนเพดานยิ่งทำให้หมอคิมกังวลใจ เขายังไม่ได้บอกอีกเรื่องนึงกับเธอแต่ถ้าไม่บอกต

บทที่ 23     "อ๊ะ" เรือนร่างบางถูกพลิกกลับลงนอนเบาะด้านข้างเรียวขาน้อยชันขึ้นเป็นรูปตัวเอ็ม ลำตัวหนาที่แทรกกายลงไประหว่างขาของเธอ มือทั้งสองข้างจับประคองใบหน้าน้อยไม่ให้ขยับเคลื่อนหนีในขณะที่เขาบดขยี้เรียวปากน้อยอันนุ่มนวลของเธอจนแทบจะแดงช้ำ เสียงลมหายใจหืดหอบของทั้งคู่บดขยี้เล้าโลมด้วยกันทั้งสองฝ่ายเบาะรถปรับเอนลงจนสุดดั่งกับที่นอนอันใหญ่ คนตัวโตกวาดสายตามองใบหน้าสวยจนถึงเนินอกทั้งสองเต้า "ธารามฉันไม่ไหวแล้ว" ลำตัวเล็กที่ชันขาขึ้นเป็นรูปตัวเอ็มรอให้คนตัวโตนั้นก้มลงไปด้านล่างเพียงไม่นานธารามยกยิ้มด้วยมุมปาก พรมจูบอันร้อนผ่าวตั้งแต่หน้าท้องจนกระทั่งถึงโหนกนูนโดยที่ลำตัวแทรกลงไประหว่างกลางได้ง่ายเพราะเธอนั้นอ้าขารอรับทั้งสองข้างโหนกนูนอันขาวอวบอิ่มอมชมพูโดดเด่นภายใต้แสงที่ส่องเข้ามาในรถ สายตาเบิกกว้างของคนตัวโตนั้นแสดงอาการถึงความชอบเขาไม่รอช้าที่จะเชยชมโหนกนูนอย่างเต็มที่ริมฝีปากขบเข้ายอดจุดเสียวเเรงๆ ใช้ลิ้นตวัดตรงช่วงจุดเสียวไปมารูดขึ้นและลงจนกระทั่งถึงรูคับแคบด้านล่าง คนตัวเล็กกระสับกระส่ายขยับสะโพกแอ่นตามไปลิ้นของเข

บทที่ 25  เรือนร่างบางขยับในช่วงตอนเช้าเธอลืมตาตื่นขึ้นรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เคยผ่านมาในช่วงตลอดระยะเวลาสี่ปี ผู้ชายคนที่กอดเธออยู่นั้นยังคงเป็นเขา เมื่อคืนหลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นเขาไม่ได้อยู่กับผู้หญิงคนนั้นแต่เขาเลือกที่จะมาอยู่กับเธอ มือน้อยประกบจับใบหน้าหนาเบาๆ ในระยะใกล้ชิดจากที่ถอดใจและจะยอมปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามทาง ขอเพียงแค่เขาดูแลลูกให้ดีเพราะเธอไม่อยากให้ลูกต้องมาลำบากกับเธอ ยิ่งจ้องมองผู้ชายที่เคยแสนดีในวันนั้นเปลี่ยนเป็นคนละคน เธอยิ่งรู้สึกเสียใจน้ำตาไหลพราก ไม่ได้เสียดายในสิ่งที่พ่อของเธอมอบให้เขาไม่แค้นในสิ่งที่เขาแก้แค้นคืน แต่ในวันนี้เธอมีกำลังใจที่จะสู้ต่อต้องทำให้เขากลับมาเป็นสามีที่แสนดีเหมือนเดิมให้ได้ "คุณยังรักฉันอยู่ไหมหรือว่าในใจของคุณมีเพียงแต่ผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว คุณจะรู้ไหมว่าผู้หญิงที่เอาแต่ใจอย่างฉันนั้นรักคุณมากแค่ไหน ฉันไม่เคยสวมเขาให้กับคุณเลย ฉันไม่เคยมีผู้ชายคนอื่นและฉันก็สาบานว่าน้องณธีคือลูกของคุณจริงๆ" หลินหลินเธอได้เพียงแต่พูดเบาๆ โดยที่คนตัวโตนั้นนอนหลับ "คลืดด" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัด

บทที่ 27  คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาในขณะตกอยู่ในพะวงฝันร้ายในฝันนั้นเธอพยายามที่จะดึงมือของผู้เป็นพ่อแต่ธารามกลับผลักพ่อของเธอลงไปที่ปากเหว ขณะที่หลินหลินกำลังส่ายหน้าไปมาจากฝันร้ายมืออุ่นของใครบางคนที่อยู่ด้านข้างของเตียงกุมมือของเธอไว้ "เจ้าตัวเล็กได้ยินพี่ไหมตื่นสิ หลินหลินตื่น" เรือนร่างบางสะดุ้งพรวดใบหน้าน้อยน้ำตาไหลเปื้อนแก้มมือสองข้างผวาจับมือหนาที่กุมมือของเธอเอาไว้"ฮื่อ...คุณพ่อ" คนตัวโตยืนอยู่ด้านข้างถูกกุมมือด้วยผู้หญิงตัวเล็กกำลังฝันร้ายเขาสวมใส่ชุดกาวน์สีขาว หมอคิมยกมือลูบหัวของหลินหลิน"แค่ความฝันน่ะ ไม่มีอะไรแล้วนะ" เธอเงยหน้ามองคนตัวโตคนที่ส่งยิ้มให้ด้วยความอบอุ่นเธออยากพุ่งตัวโอบกอดเขาแต่ไม่อยากให้คนที่ยืนอยู่ตรงนี้นั้นคิดมากไปกว่านี้ หลินหลินเธอรู้ดีว่าหมอคิมคิดยังไรกับเธอมือน้อยทั้งสองข้างจึงดึงออกจากมือของเขา"เมื่อไรจะกลับมารักตัวเองสักที" ด้วยความสนิทของหมอคิมกับหลินหลินก็ไม่ต่างอะไรจากพี่น้องเขาขึ้นนั่งบนเตียงจ้องมองหลินหลินและเอ่ยถามถึงเรื่องอาการป่วย "ยังไม่ถึงเวลาค่ะ หมอคิมอย่าบอกเรื่องนี้กับใครน