All Chapters of พันธะลวงสามีแสนเลว: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 9หลินหลินกลับมาที่บ้านในตอนเช้าเห็นลูกชายตัวเล็กซึ่งหลายวันที่เขาไม่ได้เห็นน้องณธีเลยมีแต่พี่เลี้ยงอยู่ดูแล ตัวเธอละเลยความเป็นแม่ขนาดนี้เลยเหรอ เธอทิ้งทุกอย่างและก้าวเดินตรงไปหาลูกชายวัยสองขวบที่นั่งทานข้าวบนโต๊ะอาหารสำหรับเด็ก พี่เลี้ยงที่ป้อนข้าวอยู่นั้นขยับออก"คุณผู้หญิง" หลินหลินพยักหน้าให้กับพี่เลี้ยงและรับถ้วยข้าวมา เพื่อที่จะป้อนข้าวลูกชายเองเด็กชายตัวเล็กวัยสองขวบกำลังหัดพูดยิ้มหวานให้ผู้เป็นแม่ด้วยความเป็นเด็กดีใจมากที่แม่ของตัวเองนั้นมาหา"หม่ามี๊ รักมี๊ คิดถึง" ในดวงตาคู่น้อยน้ำตาเอ่อล้นหลินหลินละเลยความเป็นแม่ให้แต่พี่เลี้ยงดูแลจนตัวเองนั้นไม่เคยได้เข้าใกล้ลูก เมื่อได้ฟังคำพูดของลูกบอกว่าคิดถึงมันรู้สึกจุกอกและพูดอะไรไม่ออกนอกจากน้ำตาที่ไหลออกมา"ฮึ๊บ มี๊ก็คิดถึงลูกมากๆ เลยนะ รู้ไหมมี๊จะไม่ไปไหน วันนี้หม่ามี๊จะอยู่ดูแลน้องณธีและเล่นกับน้องณธีนะลูก" มือของหลินหลินสั่นมากเธอยกมือลูบหัวของลูกชายและยิ้มทั้งน้ำตาเด็กชายตัวเล็กยิ้มหวานให้กับผู้เป็นแม่และจับมือตอบ"รักมี๊สุดๆ" ถ้วยข้าวในมือนั้นปกติแล้วพี่เลี้ยงบอกว่าน

บทที่ 11 "นายครับเรื่องที่นายให้ผมไปจัดการผมไปสืบมาแล้ว คุณเฉินลู่เป็นแฟนเก่าสมัยมัธยมของคุณหลินหลิน และในวันนั้นที่คุณเฉินลู่พาคุณหลินหลินออกไป ทางคุณหลินหลินสมยอมไม่ได้มีการอุ้มหรือฉุดกระชากไปโดยเด็ดขาด" ธารามกำหมัดและทุบลงที่โต๊ะทำงานของตัวเองลูกน้องที่เขาไว้ใจที่คอยให้สืบเรื่องนั้นรายงานว่าหลินหลินเต็มใจไปกับเฉินลู่ "เธอนี่มันร่านจริงๆ" "และยังมีเรื่องเมื่อสามปีก่อน ทั้งคู่เคยพากันเข้ารีสอร์ทนี่คือหลักฐานครับ" ธารามก้มมองภาพถ่ายที่รีสอร์ทแห่งหนึ่งมีผู้หญิงและผู้ชายยืนกอดคอกันซึ่งด้านหลังเหมือนกับหลินหลินจริงๆ และมันเป็นภาพถ่ายตอนกลางคืนซึ่งมองไม่ชัดแฟนเก่าอย่างนั้นเหรอ แล้วนัดเจอกันเมื่อสามปีก่อนก็ต้องหลังจากที่แต่งงานเป็นปีแล้วทำไมหลินหลินถึงยังไปเจอแฟนเก่า"ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนี้จะทำกับฉันได้" ยิ่งทำให้ธารามโกรธมาก ลูกน้องคนนั้นยังไม่พูดไม่จบเขาเอ่ยพูดขึ้นอีก"คุณธาราม ถ้าผมจะพูดอะไรบางอย่างคุณจะโกรธผมไหม" ธารามเงยหน้ามองลูกน้องคนนั้น เขาไว้ใจในตัวลูกน้องคนนี้ระดับหนึ่ง แต่ไม่ถึงกับไว้ใจทุกอย่างในทุกๆ ครั้งที่ต้องการให้ลูกน้องคนนี้สืบหาความจริง เขามักจะโทรไม่ค่อยใ

 บทที่ 13 หลินหลินเธอเดินออกมาจากห้องนอนเห็นนิตานั้นออกมาพอดี ใบหน้าเจ้าเล่ห์ดั่งกับสุนัขจิ้งจอกฉีกยิ้มและใบหน้านั้นที่ซ่อนไปด้วยความร้าย "ฉันเตือนเธอแล้วหลินหลินว่าให้เธอหย่ากับคุณธารามตั้งแต่แรกเขาจะได้ไม่เกลียดเธอไปมากกว่านี้ อีกอย่างลูกของเธอจะได้อยู่อย่างสุขสบายแต่นี่เธอเลือกทางเดินชีวิตเองก็คงต้องออกไปทั้งแม่ทั้งลูกอะนะ" หลินจ้องมองสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตัวนี้ทำท่าทีผยองเดินเข้ามาหาและพูดถึงตัวเองกับลูก แผนการทั้งหมดต้องเป็นนิตาที่ใส่ร้ายให้เธอดูเป็นคนเลวในสายตาธารามแน่นอนหลินหลินเธอยิ้มให้กับนิตาและกอดอกเดินก้าวขาขยับตรงมาหานิตาและดูนิตากลัวจนต้องก้าวขาถอยหลังหนี"เธอไม่รู้เหรอว่าการลงโทษของเขาเมื่อคืนนี้มันหนักแค่ไหน ถึงกับจุกไปหมดเลยนะ เธอรู้ไหมว่าการโดนกระแทกแบบใส่อารมณ์มันฟินแค่ไหน" นิตายืนกำหมัดเข้าหากันอยากจะตบหน้าของผู้หญิงคนนี้ เมื่อพูดเยาะเย้ยถึงเรื่องเมื่อคืน แต่ใบหน้าของหลินหลินที่ยิ้มให้ยังคงแสดงถึงความสุข"ลิ้นของเขานะดีมากเลย เขาไม่เคยเปลี่ยนเลยแหละทั้งดูดทั้งดึงแทบจะดึงวิญญาณฉันออกจากร่างอยู่แล้วอะ ฮ่าๆ พูดแล้

บทที่ 15  "หลินหลิน" หมอคิมมาที่บริษัทได้ทันเวลาเขาคว้าประคองหลินหลินพยุงขึ้น เธอลุกขึ้นหลังจากที่ถูกรปภ.ทั้งสองคนผลักออกมาจากบริษัท "พี่หมอแล้วลูกหลินล่ะ" "ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พี่พาลูกไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ของผมแล้ว ไว้ใจได้ท่านทั้งสองเอ็นดูลูกของหลินเอามากๆ" ใจที่หมดแรงที่จะต่อสู้นั้นมันหายไปหมดแล้วหลินหลินพุ่งตัวเข้ากอดหมอคิมด้วยความเสียใจสายตาของผู้เป็นสามีมองลงมาจากบนตึกชั้นสูงเห็นภรรยาตัวเองกอดอยู่กับผู้ชายคนอื่นยิ่งทำให้เขาโกรธจนยืนกำหมัดเข้าหากันแน่น"เห็นแล้วใช่ไหมว่าคุณผู้หญิงของแกมันร่านมากแค่ไหน ถ้าแกยังอยากทำงานอยู่กับฉันเป็นมือขวาของฉันก็เปลี่ยนทัศนคติใหม่จงท่องเอาไว้ว่าฉันคือเจ้านายของแก" ลูกน้องคนสนิทของพ่อหลินหลินนั้นพยักหน้าให้กับธารามที่เขายอมเป็นลูกน้องของธารามก็เพราะว่าต้องการรู้และสืบเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับหลินหลินตามที่คุณหนูของเขาต้องการ"ผมยอมเป็นลูกน้องของคุณ แต่ผมขอถามคุณสักคำได้ไหม ทำไมคุณถึงไล่คุณชายน้อยผู้เป็นสายเลือดของคุณออกจากบ้าน" ธารามหันกลับมาด้วยสายตาที่กวาดมองมายังลูกน้องคนสนิทพ่อต

บทที่ 17ประตูห้องของโรงพยาบาลเปิดเข้ามาพรวดพราดโดยที่ไม่เคาะประตู หมอคิมกำลังพูดกับหลินหลินแต่ยังไม่ทันได้บอกเรื่องที่หลินหลินท้องสามีของเธอก็เข้ามาขัดจังหวะ "โอ๊ย หลินเจ็บนะคะธาราม" ธารามไม่ได้พึ่งมาเขายืนอยู่หน้าประตูตั้งแต่เห็นหมอคิมจับมือของหลินหลินแล้วเขาพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองอยู่ภายใต้กระจกบานเล็กด้านหน้าประตูและอดไม่ไหวจึงรีบเดินเข้ามา "คุณจะทำอะไรหลินหลินเจ็บอยู่นะ" หมอคิมพยายามที่จะจับมือของธารามออกแต่ถูกต่อยเข้าใบหน้าจนเขาล้มลงไปกองกับพื้น"ผัวะ! คงเป็นมึงสินะ ที่สวมเขาให้กับกูแต่ไม่ใช่กูคิดผิด มึงเองก็โดนสวมเขาด้วยผู้หญิงแพศยาคนนี้ไม่ได้เป็นแค่เมียกูคนเดียว เธอร่านเธอเอาไปทั่ว" ธารามที่โมโหมากชี้หน้าด่าหมอคิมแต่พูดถึงหลินหลินภรรยาตัวเองทั้งดูถูกและต่อว่าจนกระทั่งหลินหลินทนไม่ได้ เธอลุกขึ้นตบหน้าธารามผู้เป็นสามี"เพี๊ยะ! พอสักทีหยุดดูถูกฉันได้แล้ว ในสิ่งที่คุณคิดอยู่นั้นมันเป็นเพียงเรื่องโกหก ฉันถูกใส่ร้ายผู้หญิงของคุณกำลังใส่ร้ายฉัน ฮื่อๆ ทำไมคุณถึงไม่ฟังเหตุผลฉันบ้าง"ธารามจ้องมองหน้าหลินหลินดวงตาแดงก่ำ เขาส่ายหน้า