All Chapters of พันธะลวงสามีแสนเลว: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 39 ทางด้านของนิตาในวันนั้นยศพานิตาหนีออกมาด้วย ยศคิดว่าตัวเองได้ทุกอย่างแล้วแต่จริงๆ ถูกตลบหลังจนถูกจับเข้าคุกส่วนนิตาเธอไม่ถูกกับแม่เลี้ยงหรือภรรยาใหม่ของยศตั้งแต่แรก เมื่อเดินออกจากบ้านพร้อมกับกระเป๋าหนึ่งใบ แม่เลี้ยงชื่อว่าศันสนีย์ เธอนั้นเดินตรงมาหาพร้อมกับแม่บ้านสามถึงสี่คน จับตัวของนิตาไว้"ฉันหมั่นไส้เธอมานานแล้ว ปากดีมากนักวันนี้พ่อของเธอไม่อยู่ ไม่สิมันไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของเธอ ฉันจะเอาคืนเธอให้สาสมเลย" นิตาพยายามสะบัดตัวออกเพื่อที่จะเอาตัวรอดรู้ดีว่าแม่เลี้ยงคนนี้กำลังจะทำร้ายตัวเองแต่เธอไม่สามารถสู้แรงของแม่บ้านหลายๆ คนที่รุมจับเธอไว้"แกจะทำอะไรอย่านะ ศันสนีย์ถึงแม้ว่าพ่อของฉันไม่อยู่ แต่อีกไม่นานเขาก็ต้องออกมาถ้าเขารู้ว่าแกทำอะไรฉัน เขาคงไม่ปล่อยมึงไว้แน่ๆ ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นลูกเลี้ยงแต่ฉันทำประโยชน์ให้เขาเยอะและทำเงินให้เขาได้ ที่มึงมีเงินมีทองกินอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะกู" มือหนาของศันสนีย์ตบหน้าของนิตาด้วยความแรงทั้งตบด้วยฝ่ามือและหลังมือ"ปากดีนักนะมึง อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้ว่ามึงหาทางกำจัดกูอยู่ทุกวัน ในตอนที่อยู่บ้านมึงก็พยายามใส่ร้ายกู ของทุกอย่างที่ยังเหลืออยู่ไ

บทที่ 41 หลังจากที่หมอคิมลาพักร้อนไปสองอาทิตย์ก็กลับมาทำงานเช่นเดิม หมอคิมรักในอาชีพหมอตั้งใจศึกษาจนเรียนจบนอกและมาเป็นหมอที่เก่งในประเทศไทย หลังจากที่เขาปิดเคสล่าสุดได้ก็เดินออกมาดื่มกาแฟด้านล่างของโรงพยาบาล"ทำไมวันนี้มันปวดร้าวไปทั่วร่างกายเลย" ขณะที่นั่งอยู่โต๊ะอาหารเพื่อดื่มกาแฟนั้นหมอคิมยกมือลูบต้นคอตัวเองส่ายหน้าไปมารู้สึกเหนื่อยมาก "หมอคิม" น้ำเสียงเรียกที่ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นเสียงใคร ไม่ใช่ครั้งแรกที่ธารามนั้นพยายามมาถามหาหลินหลิน หมอคิมถอนหายใจลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อที่จะเดินหนีแต่ธารามนั้นขวางทางเอาไว้"อย่าเพิ่งไป" ธารามยอมคุกเข่าต่อหน้าของหมอคิมถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ไม่มีวันที่เขาจะยอมก้มหัวให้กับใครอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เขายอมทุกอย่างขอแค่ได้เจอหลินหลินกับลูก ชีวิตที่ผ่านมาในสิบสี่วันเจอแต่ความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานพยายามตามหาลูกกับเมียไม่เจอ "ได้โปรด ช่วยบอกกับฉันได้ไหมว่าหลินหลินกับลูกอยู่ที่ไหน" ในดวงตาคู่นั้นเคยเป็นสัตว์ร้ายที่จ้องจะกัดทุกคนมองมาที่หมอคิมตอนนี้ดั่งกับหมาร้องขอเศษอาหาร "นายไม่แค้นหลินหลินแล้วเหรอ" ธารามส่ายหน้าไปมาให้กับหมอคิมทุกอย่างคือความเข

บทที่ 43 "จึก!" หลินหลินยกมือปิดปากของตัวเองหลังจากร้องเรียกชื่อของสามีไม่คิดว่าธารามนั้นจะกล้าใช้มีดพกแทงตัวเองตรงหน้าอก ประตูรั้วที่กั้นอยู่ถูกเปิดออกทันทีหลินหลินรีบเข้ามาประคองจับธาราม เธอรู้ดีว่ามันเจ็บมากแค่ไหนเพราะเธอเพิ่งผ่านการถูกแทงในจุดตรงนั้นมา"ฉันขอโทษ" เขามองหน้าของเธอน้ำตาไหลเอ่ยคำขอโทษและบีบมือของเธอไว้แน่นส่วนอีกข้างจับที่หน้าอก "ฮื่อๆ คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ คุณทำแบบนี้ทำไม" มือของเขายังคงจับมีดไว้ที่หน้าอกหลินหลินร้องไห้ถึงแม้ว่าเขาจะทำไม่ดีต่อเธอแก้แค้นในสิ่งที่พ่อเธอไม่ได้ทำแต่เธอก็ไม่อยากให้เขาตาย "เธอยังรักฉันอยู่ใช่ไหม ฉันอยากฟังก่อนที่ฉันจะตาย อึก" เขาคงเจ็บและจุกมากกว่าที่หลินหลินถูกแทงจนตัวของเขานั้นสะดุ้งขึ้น "คุณมาถามอะไรตอนนี้ ใครก็ได้มีใครอยู่แถวนี้ไหมช่วยเรียกกู้ภัยหรือว่ารถโรงพยาบาลที สามีของฉันแทงตัวเองฮื่อๆ" หลินหลินร้องเรียกเสียงดังให้คนช่วยสามีของเธอแต่ไม่มีใครมาดู"ตอบฉันมาสิว่าเธอยังรักฉันอยู่ใช่ไหม" ธารามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเป็นครั้งที่สอง เขาอยากรู้ว่าเธอนั้นยังรักเขาอยู่ไหมหรือว่าเกลียดจนหมดรักเขาไปแล้ว หลินหลินพยักหน้าแทนคำตอบ"ไม่ว่าค

บทที่ 45หมอคิมโทรหาหลินหลินบอกว่าธารามป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ให้หลินหลินมาดูอาการด้วยที่ธารามไม่ยอมกินอะไรไม่ทานอะไรไม่รักษาตัว ดูเหมือนว่าหมอคิมก็อยากให้หลินหลินสมหวังอยากให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขกลับไปมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบหลินหลินเธอตกใจในตอนแรกเธอจะไม่มาที่โรงพยาบาล แต่หมอคิมขอให้มาเพราะไม่มีใครดูแลธาราม เธอชั่งใจอยู่พักใหญ่จนกระทั่งยอมมาที่โรงพยาบาลกับลูก"ทำไมต้องตามหลินมาค่ะพี่หมอ เขาจะเป็นจะตายยังไงก็เรื่องของเขาสิ" ปากบอกไม่อยากมาแต่ก็แอบชะเง้อมองหา หมอคิมได้เพียงแต่มองหลินหลินและแอบยิ้ม"น้องณธีครับมาหาลุงหมอเร็ว เดี๋ยวลุงหมอพาไปเล่นของเล่นที่ห้องของลุงหมอนะ ให้หม่ามี๊ไปดูป๊าก่อน" หมอคิมอยากเปิดโอกาสให้กับธารามและหลินหลินได้อยู่ด้วยกันสองคน เขาจึงจะพาน้องณธีไปที่ห้องทำงานตัวเอง"ที่รักขา อุ๊ย...นี่มันอะไรกันคะที่รักกำลังจะหมั้นอยู่แล้วนะ ทำไมถึงมาอุ้มเด็กคนนี้หรือว่านี่เป็นชู้ของที่รักไม่ยอมนะคะ หนูไม่ยอม หน้าด้านเหรอรู้ทั้งรู้ว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้วยังพาลูกมายุ่งเกี่ยวอีก" เสียงแว๊ดๆ ของผู้หญิงตรงหน้าซึ่งทำให้หมอคิมนั้นไม่พอใจ เธอแต่งตัวไม่ต่างจากเด็กสก๊อยที่ซ้อนท้ายมอเต

บทที่ 47หลินหลินมาหาพ่อของธารามซึ่งเธอได้ฟังเรื่องราวจากเขาหลายๆ อย่างได้ฟังเรื่องราวของคุณพ่อที่ลำบากเพื่อเธอยิ่งทำให้หลินหลินนั้นสงสารพ่อตัวเอง พ่อของธารามพยายามขอโทษและอยากให้คุณหนูนั้นให้โอกาสลูกชายเขาสักครั้งด้วยความเข้าใจผิดธารามจึงโกรธและอยากแก้แค้นความผิดทั้งหมดเกิดขึ้นจากยศน้องชายต่างสายเลือดกับแม่เลี้ยงของเดชาที่อยากได้ทุกอย่างที่เป็นของพ่อหลินหลินพร้อมกับตั้งใจใส่ร้ายเพื่อให้ธารามโกรธเกลียดเดชาพ่อของหลินหลิน"คุณหนูครับให้ผมคุกเข่ากับคุณหนูก็ได้ แต่ขอร้องคุณหนูอย่าทิ้งมันเลยนะ ผมรู้ว่าลูกชายของผมรักคุณหนูมาก มันหลงผิดคิดชั่วกับคุณหนูผมอยากจะฆ่ามันจริงๆ ความผิดทั้งหมดคงเป็นเพราะผมถ้าผมฟื้นเร็วกว่านี้ทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้"หลินหลินมองหน้าพ่อของธารามก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับมือของท่าน"อดีตที่มันผ่านมาแล้วช่างมันเถอะค่ะ คุณดูแลตัวเองรักษาตัวให้หายและกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่นะ หลินไม่เอาอะไรเลยค่ะ ขอแค่ได้อยู่กับลูกและชีวิตที่มีความสุขก็พอแล้ว""ชีวิตที่มีความสุขของคุณหนูคือการไม่มีมันใช่ไหม"หลินหลินเธอเงียบไม่กล้าสู้หน้าพ่อของธารามหลังจากที่ถูกพ่อธารามนั้นเอ่ยถามชีวิตที่มี