Semua Bab กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์: Bab 121 - Bab 130

อวี๋เซวียนได้ฟังถึงกับทอดถอนใจ “ใช่ มันคือสิ่งที่เจ้าควรทำและต้องทำ”“แต่ข้าทำให้ท่านแม่ต้องเสียใจที่ต้องนับญาติกับสองผัวเมียใจร้ายนั่น” อวี๋เซวียนงันไป มิใช่แค่ความรู้สึกของบุตรชายที่ต้องรักษาแต่เพราะเรื่องความสัมพันธ์ของนางกับเศรษฐีฟางในอดีต ไม่มีผู้ใดในเมืองนี้ไม่รู้เพราะครอบครัวของฟางเหยียนดูถูกดูแคลนนางมาตลอดและอวี๋เสิ่นเฉินรับรู้มาตลอดแต่เรื่องมันก็แล้วไปแล้ว...สายน้ำมิเคยหวนกลับเช่นไร...อดีตของนางก็มิอาจหวนคืนกลับไปได้เช่นนั้น...ยังดีที่อวี๋เสิ่นเฉินเป็นเพียงบุตรบุญธรรม มิเช่นนั้นนางไม่อยากนึกเลยว่าเหตุการณ์จะยุ่งเหยิงอีรุงตุงนังกันถึงเพียงไหน“เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าแม่รักเจ้า”“ข้ารู้ ข้ารู้ดีว่าท่านแม่รักข้ามากขนาดไหน” อวี๋เสิ่นเฉินเงยหน้าตาแดงก่ำมอง “หากไม่มีท่านแม่ชุบเลี้ยง ข้าคงเป็นเพียงเด็กกำพร้าข้างถนนไร้คนเหลียวแลมิได้ร่ำเรียนหนังสือ”“แม่ดีใจที่เจ้าไม่ลืมลมหายใจดั้งเดิมของเจ้า”“ข้าไม่มีวันลืม!” อวี๋เสิ่นเฉินละล่ำละลัก“เช่นนั้นพรุ่งนี้ทำในสิ่งที่ถูกที่ควรเสีย นึกว่าเห็นแก่แม่และชื่อเสียงเหลาบุปผาของเราอย่าให้ใครมาตราหน้าว่าไร้ความละอาย”“แต่ข้าต้องอยู่กับนางตราบชีว

“แม่แก่ชรามากแล้ว หวังได้เห็นเจ้าเป็นฝั่งเป็นฝา มีชายาที่เจ้ารักและรักเจ้า ถือว่าแม่ขอได้หรือไม่”“เสด็จแม่อยากให้ลูกรับไฉ่อีเป็นชายาหรือพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่”“เช่นนั้นคือ...”“แม่อยากเห็นคนที่ลูกรักและอยากอยู่ด้วย ที่สำคัญแม่กลัวเจ้าเหงา แม่อยากเห็นหลานน้อยน่ารักก่อนตายได้หรือไม่”“โธ่!” หลี่ชงเหอนึกได้รีบโบกมือไล่นางกำนัลที่คอยชายตามองออกไปก่อนจะพยุงมารดาที่กำลังออกแรงลุกนั่ง แต่ดูเหมือนอ่อนล้าเต็มที พอลับตานางกำนัลเขาจึงค่อยผ่อนคลายลง“เสด็จแม่ไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องนั้นลูกจะจัดการได้”“แต่ก็ไม่จัดการเสียที”“ก็ลูก...”อ๋องทะเลทรายผู้ทระนงเกิดนี่งอั้นตันคอเมื่อสบตามารดา เขาไม่ทันได้สังเกตเลยว่าเพียงช่วงเวลาสามปีที่อยู่ด้วยกัน นางจะอ่อนล้าลงไปถึงเพียงนี้คิดแล้วก็เจ็บใจ...เขาเกือบต้องเสียมารดาไปเพราะการกระทำของฮูหยินฟางผู้นั้นเสียแล้วเหยียนชิวอี้เผยรอยยิ้มอ่อนล้า ดวงหน้าซีกหนึ่งยังมีริ้วรอยแผลเป็นจากน้ำร้อนลวกไม่คลาย ตั้งแต่ที่เจ็บหนักคราวนั้นนางก็ป่วยออดๆ แอดๆ เรื่อยมา อีกทั้งยามนี้ก็อ่อนล้าลงตามประสาและยังมีอาการไอโขลกๆ อยู่เป็นระยะนางรู้ตัวดีว่าคงอยู่ได้ไม่นานแล้ว สำหรับนางแล้วนั้น

“เหตุใดต้องเพาะพันธุ์” นางทวนคำรู้สึกแปลกใจที่ได้รู้ว่าว่าที่สามีก็มิใช่คนสิ้นไร้ไม้ตอกจนถึงกับมีโจรป่ามาตามทวงหนี้ได้ แล้วเหตุใดเรื่องราวจึงวุ่นวายเช่นนี้“ก็เพราะ...”ไม่ทันที่องครักษ์หนุ่มจะได้ไขข้อข้องใจ ก็มีเสียงร้องโวยวายดังขึ้นทำให้ความสนใจทั้งหมดพุ่งเป้าไปยังต้นเสียงที่แท้ก็เป็นขายชราผู้หนึ่งที่วิ่งหน้าตั้งเข้ามา“เกิดเรื่องใหญ่แล้วๆ ““เกิดเรื่องอันใดรึพ่อเฒ่า” เฉินเผิงซู่ถามด้วยความร้อนใจชายชราสีหน้าร้อนรนแต่ก็กลัวๆ กล้าๆ ตอบ “แม่พันธุ์บรรณาการจากเผ่าตี้มอบให้ท่านอ๋องไม่ยอมออกลูกร้องโหยหวนเลยขอรับ”“แล้วตามหมอม้ามาแล้วหรือไม่”“ท่านหมอม้าไม่อยู่ขอรับ ในเมืองตอนนี้มีแต่หมอทำคลอดเด็กแต่ก็มิมีผู้ใดกล้ามา ตอนนี้มันกำลังดิ้นทุรนทุราย เห็นทีว่าหากพาท่านหมอมาไม่ได้มันคงต้องตายแน่”“ไม่ได้การ ข้าจะไปดูเผื่อแก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้าได้”เฉินเผิงซู่ร้อนรนหันมาหาฟางถิงถิง ไม่ทันได้เอ่ยอะไรนางก็รีบบอก “ข้าไปด้วย” “แต่มันมิได้น่าดู ฮูหยินเป็นสตรีอาจจะไม่เหมาะสมนักที่จะเห็นมัน” “แต่ข้าเห็นมานักต่อนักแล้ว ข้าไม่เป็นไรจริงๆ” “เห็นมานักต่อนัก?”

“โล่งอกไปที ดีนะที่ท่านอ๋องไม่ลงโทษข้ากับเจ้า คงต้องขอบคุณพระชายาแล้ว”พูดจบเขาก็เหลือบมองไปที่ผู้ดูแลม้าที่ได้แต่ยืนก้มหน้าขาสั่นกับภาพชิงอ๋องชงเหอกับสตรีที่เขาเพิ่งได้ยินเต็มสองหูว่ามีศักดิ์เป็นพระชายา...รือนน้ำตกที่หลี่ชงเหอสั่งให้สร้างตามภาพจำเรือนหมิงหลางแห่งตำหนักเหมันต์ที่มารดาของเขาเคยพัก เป็นเรือนไม้ที่ถูกปิดตายมานานแสนนาน ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปใกล้จนกระทั่งครั้งนั้นที่ชิงอ๋องชงเหอพามารดากลับมาอยู่ด้วยกัน เรือนนี้จึงได้เปิดต้อนรับการมาถึงของเขาเป็นครั้งคราวราวกับว่าบาดแผลในใจได้รับการสมานแล้ว และครั้งนี้ที่พาฟางถิงถิงมาพักที่นี่เพราะเขายังไม่อยากเปิดเผยสถานะที่แท้จริงต่อนางหลี่ชงเหอเดินจ้ำนำร่างอรชรขึ้นเรือนเดินอ้อมไปทางด้านหลังที่เป็นระเบียงทางเดินไปสู่แอ่งน้ำตกขนาดใหญ่ ในขณะที่ฟางถิงถิงดิ้นรนจนเหนื่อยจึงปล่อยให้เขาอุ้มโดยไม่ขัดขืนฟางถิงถิงลอบมองดวงหน้าหมดจดของคนที่กำลังอุ้มนางอยู่ไม่วางตา ดวงหน้าคมผิวหน้าเนียนหมดจดไร้หนวดเคราให้รกตา สันกรามนูนเด่น จมูกโด่งเป็นสันปลายงุ้มเล็กน้อย ดวงตาเรียวชี้ขึ้นดั่งนกหงส์ คิ้วโก่งดังตัวหนอนไหมทำให้นางเผลอลืมตัวเคลิบเคลิ้มกับความงดงามราวภ

“เจ้าเกลียดข้าไม่เป็นไร แต่ข้าจะเป็นที่รักของเจ้าให้ได้”“เจ้าแน่ใจว่าทำได้รึ” เขาเอ่ยตามน้ำอันที่จริงเขามิได้เกลียดนางแม้แต่น้อย ที่พูดไปวันนั้นก็เพราะรู้สึกเหมือนกำลังถูกหลอก นางทำให้เขาหัวปั่น เขาจะไม่ถอนความเข้าใจของนางแต่จะใช้ขีวิตที่เหลือทั้งหมดเป็นคำตอบให้“ข้าย่อมทำได้”นางเอ่ยเพียงนั้นก็แนบริมฝีปากเข้ากับซอกคอของเขาแล้วกัดเบาๆ หนึ่งที “นี่สำหรับที่เจ้าทำให้ข้าเจ็บเมื่อครู่ แต่ข้าก็มีความสุขมาก”“ข้าก็สุข” เขาตอบสั้นๆ ขณะไล้นิ้วบนแก้มนวลของนาง ดวงตาดำสนิทล้ำลึกวูบไหวครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจ “ข้ามีเรื่องหนึ่งจะบอกเจ้า”“ข้าก็มีเหมือนกัน”“เรื่องใด”“ข้าจะไม่โกหก” นางนิ่งไปครู่ก่อนเอ่ยต่อ “ที่ข้าตามเจ้ามาก็เพราะอยากตามหาครอบครัวที่แท้จริงของข้า แต่ข้าไม่รู้ว่าต้องตามหาที่ใดก็เลย...”“มากับข้า”“ใช่... เจ้ารู้แล้วคิดว่าข้าใจง่ายเกินไปหรือไม่” นางย้อนถามน้ำเสียงหวาดหวั่นหลี่ชงเหอเชยคางนางแล้วบรรจงจูบริมฝีปากเบาๆ ก่อนตอบ “ข้าก็มีเรื่องสำคัญจะบอกเจ้าถือว่าเราหายกัน”“แล้วเรื่องของเจ้าคือเรื่องใด” นางถามเสียงหวาน ดวงตากวางวูบไหวหลี่ชงเหองันไป เขาสัมผัสได้ว่ายามนี้นางมีความไว้เนื้อเชื่