บททั้งหมดของ กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์: บทที่ 111 - บทที่ 120

ในเมื่อตัดสินใจผิดคิดว่าคนผู้นั้นจะช่วยให้นางไปจากที่นี่ได้กลับหายหัวไปหนำซ้ำยังพาความซวยมาให้โดยไม่ทันตั้งตัว หากจะต้องตายเพราะต้องถูกย่ำยีศักดิ์ศรีครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ตายเสียให้มันจบๆ เรื่องไป คงจะดีกว่าอยู่ก็เหมือนตายกระมัง...“เป็นอย่างไร เจ็บปวดกับความจริงที่ได้รู้หรือไม่”“ไม่!” นางส่งเสียงกร้าวตอบ “จะฆ่าก็ฆ่า ข้ารออยู่”ฟางถิงถิงค่อยๆ หลับตาลงอย่างจำนน ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าขยับให้ได้ยิน นางรู้สึกเหมือนโลกกำลังหยุดหมุน เวลาชีวิตของนางใกล้หมดเต็มที่แต่พลันดวงตาของฟางถิงถิงก็ต้องเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงฟึบฟับคล้ายกระพือปีกของเจ้านกน้อยที่ดังอยู่ด้านหลังนางหันขวับไปหามันแล้วกระซิบบอกมันอย่างระแวงระวัง “นกน้อย... เจ้ารีบไปบอกนายเจ้าให้หนีไป หากข้ายังไม่ตายให้เขามารับข้าไปด้วย!”เหยี่ยวทะเลทรายปราดเปรียวส่งเสียงในลำคอแทนการรับรู้ ไม่นานมันก็กระพือปีกบินจากไปอย่างรวดเร็วฟางถิงถิงมองตามแล้วพรูลมหายใจหนักหน่วง หันกลับมาเผชิญหน้าโจรตัวโตที่ก้าวเข้ามายืนประจันหน้า มันก้มมองดวงหน้านางก่อนจะเชยคางจ้องดวงตาบวมช้ำแต่เด็ดเดี่ยวของนาง พลันรอยยิ้มก็ผุดขึ้นเหนือมุมปากข้างหนึ่ง“เจ้านี่

“ข้าเปล่านะ ข้าแค่เห็นแก่มนุษยธรรม”“นี่เจ้า! เพียงเพราะเด็กนั่น เจ้าก็เถียงข้าคำไม่ตกฟากอีกแล้วนะ”“ก็ข้า...”ไม่ทันที่เศรษฐีฟางจะแก้ข้อครหา ผู้ตรวจการเหอก็เข้าห้ามทัพเสียก่อน “เอาเถอะๆ พวกเจ้า ทะเลาะกันเสร็จพอดีไอ้โจรสองคนนั่นหนีไปได้เสียก่อนหรอก”“ก็ได้ เห็นแก่พี่เหอ” ฟางเหยียนพูดจบก็ค้อนสามีขวับใหญ่ผู้ตรวจการเหอเดินเข้าไปยังโจรทั้งสองที่ถูกล้อมไว้โดยเหล่าเจ้าหน้าที่ แต่ไม่มีทีท่าว่าคนถูกล้อมทั้งสองจะเกรงกลัว กลับยืนถือกระบี่จังก้า ทำให้ผู้ตรวจการเหอถึงกับหนวดกระตุกที่อีกฝ่ายดูจะท้าทายในที“เหตุใดข้าคุ้นตาเจ้านัก”ผู้ตรวจการมุ่นคิ้วพลางลูบเคราครุ่นคิดขณะเดินไปรอบๆ โจรทั้งสองอย่างสำรวจตรวจตรา แต่ดูเหมือนจะช้ากว่าฮูหยินฟางที่ใจร้อนรุ่มราวไฟลน“เจ้าพวกโจรราคะ ถ่อยต่ำช้า สถุน เอาตัวบุตรสาวข้าไปไว้ที่ไหนบอกมา!” ฟางเหยียนโวยวายโจรชุดดำร่างใหญ่หรืออีกนัยก็คือหลี่หลานหมิง อ๋องพยัคฆ์ผู้แสนเย็นชาแห่งตำหนักเหมันต์กับหม่าชิงเทียนองครักษ์คู่ใจถึงกับหัวเราะลั่นยิ้มเยาะแต่หม่าชิงเทียนถึงกับเดือดที่ผู้เป็นนายถูกวาจาผรุสวาทใส่ “เจ้าพูดถึงใครว่าโจรถ่อย”“ก็เจ้าสองคนไงจะเป็นผู้ใดไปได้” ผู้ตรวจการเ

“ข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างไร ทั้งเนื้อทั้งตัวข้าไม่มีสมบัติติดตัวมาสักชิ้น”“แต่ข้าว่าหากเจ้าขายนางให้หอนางโลมที่ไหนสักแห่งก็คงได้เงินทองมากโขอยู่” หม่าชิงเทียนเอ่ยเสียงเข้มให้สมบทบาทเต็มที่ฟางถิงถิงฟังแล้วถึงกับผงะ ดวงตากวางเคลือบคลอน้ำตาขณะเหลียวมองหลี่ชงเหอที่งันไป ในใจนางยามนี้เริ่มร้อนรนหากคนผู้นี้คิดทำเช่นที่พวกมันบอกจริงด้วยการขายนางเข้าหอนางโลมมิเท่ากับว่าหนีเสือปะจระเข้หรอกหรือ “ว่าอย่างไร...ไอ้พ่อค้าหน้าโง่! เอาเงินที่โกงพวกข้าคืนมาสามพันตำลึงแล้วจบกัน หาไม่แล้วก็ส่งนางนี่มา”หม่าชิงเทียนตวาดพลันสาวเท้าเข้าหาพร้อมชักกระบี่ออกจากฝักจ่อไปยังทั้งสอง“ขะ ข้า ข้าไม่มีเงินเลยนายท่าน”“เช่นนี้เห็นทีต้องจัดการทั้งคู่แล้วเอาศพพวกมันไปทิ้งให้เป็นเหยื่อนกกา”“ไม่นะ! ข้ายังมีที่ต้องไป ข้ายังตายไม่ได้” ฟางถิงถิงถอยหลังกรูดจนชนกับหลี่ชงเหอที่ยืนอยู่ด้านหลัง นางละล้าละลังเพราะจวนตัว “จะเอายังไงก็เอาสักทางสิคนถ่อย”“ขะ ข้า ข้าไม่รู้!”หลี่ชงเหอแสร้งกลัวจนลนลานแล้วคว้าร่างอรชรเข้ามากอดแล้วส่งเสียงกร้าวตอบ “เช่นนี้แล้วเราก็ตายด้วยกันเถอะนะ”“เจ้าไม่มีเงินเลยเหรอ ให้พวกมันไปก่อนสักเล็

หลี่ชงเหอไม่ตอบกลับหมุนตัวเดินต่อไปทรุดนั่งยังริมตลิ่ง ก้มหน้าก้มตาตักน้ำใส่กระบอกไม้ไผ่ที่หยิบมาจากหน้ากระท่อม พอเสร็จก็เดินเลี่ยงฟางถิงถิงนำไปที่กระท่อมหน้าตาเฉย นางถึงกับงุนงงแต่ก็ต้องเดินแกมวิ่งตามร้องเรียก แต่หลี่ชงเหอกลับไม่นำพา“นี่เจ้า! หยุดก่อน ข้าบอกให้หยุด” หลี่ชงเหอไม่หยุดรีบเดินกลับเข้ามาในตัวบ้าน วางกระบอกน้ำบนโต๊ะแล้วเดินไปที่มุมหนึ่งในกระท่อมหยิบผ้าเก่าๆ ผืนหนึ่งขึ้นมาปูลวกๆ บนแคร่ไม้ไผ่แล้วล้มตัวลงนอนหนุนแขนตัวเองขณะจ้องฟางถิงถิงที่หยุดยืนตรงหน้าประตูไม่วางตา “นั่นคือที่นอนของเจ้ารึ” “มานี่สิ มานอนกัน” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “ข้ายังไม่ง่วง”“ก็ตามใจ” เขาตอบพลันเปลี่ยนอิริยาบทเป็นนอนตะแคงจ้องนางด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่มฟางถิงถิงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก นางค่อยๆ เดินฉากหนีไปที่มุมห้องพอได้ที่เหมาะก็ทรุดนั่งชันเข่าระแวงระวัง ดวงตากวางจับจ้องอีกฝ่ายไม่วางตาจนเขาผุดลุกนั่ง นางถึงกับสะดุ้งเฮือก“มานอนนี่สิ ถิงถิง” เขาเอ่ย “ข้ารู้ว่าเจ้าก็ง่วงเต็มที”“ข้ายังไม่ง่วง” นางย้ำคำเดิมหลี่ชงเหอยักไหล่ล้มตัวลงนอน ตามองมาที่นางแล้วขับลำนำเบา

หลี่ชงเหอมือไพล่หลังเดินกลับไปกลับมาประมวลความคิดครู่หนึ่งจึงเอ่ย “ยังหรอก ข้ายังตบแต่งนางมิได้ นางยังไม่ทำให้ข้าวางใจ” “นั่นก็มิได้ นี่ก็ไม่ดี กระหม่อมเกรงว่าเรื่องนางจะทำให้ท่านอ๋องต้องลำบาก”“ไม่เป็นเช่นนั้นหรอก เรื่องหลังบ้านข้า ข้าจัดการได้”เฉินเผิงซู่ที่เป็นทั้งองครักษ์และเพื่อนเล่นในวัยเด็กเพราะเป็นบุตรของแม่ทัพใหญ่ถึงกับหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นท่าทีมั่นใจแต่ก็หวาดระแวงของผู้เป็นนาย เขารู้สึกอยู่ไม่น้อยว่ายามนี้อารมณ์ส่วนตัวของอ๋องสามหลี่ชงเหอผู้น่าหวาดหวั่นในสายตาผู้คนกำลังตกอยู่ในห้วงรักที่อยู่นอกเหนือเหตุการณ์บ้านเมืองล้วนเป็นสิ่งที่ไม่เคยได้เห็น ช่างน่าประหลาดแท้...ทว่ากิริยาท่าทีอ้ำอึ้งของเฉิงเผิงซู่ที่ดูยำเกรงก็ทำให้นึกสงสัย“มีเรื่องอันใดที่เจ้าอยากบอกข้าหรือไม่”“ก็มีอยู่แต่คงมิได้สลักสำคัญอันใดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ว่ามา” หลี่ชงเหอเค้นถามอย่างไม่ใคร่ใส่ใจเพราะมัวแต่มองเหม่อไปยังกระท่อมที่ไร้ความเคลื่อนไหวใดๆ“วันก่อนเผ่าหรวนส่งทูตคนใหม่ไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทที่เมืองหลวง แต่ทว่าทรงมิให้เข้าพบอ้างเหตุประชวรจึงให้ทูตฝ่ายนั้นกลับไป”“กลับไปก็ดีแล้ว แต่ว่าเหตุใดพวกมันยังปร