Semua Bab กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์: Bab 91 - Bab 96

ทางด้านกวางน้อยเนื้ออ่อนที่ไม่รู้ตัวว่าจะถูกเหยี่ยวทะเลทรายจอมวายร้ายจับกิน ยังคงง่วนอยู่กับการเก็บฝักบัวอย่างสนุกสนาน “คุณหนูขึ้นมาเถิด ระวังจะตกเรือนะเจ้าคะ”“ไม่ได้หรอกเชียนเอ๋อร์ ข้าต้องเก็บฝักบัวให้หลิวเอ๋อร์ก่อน” ฟางถิงถิงเอ่ยพลันเงยหน้าขึ้นมองสาวใช้วัยใกล้เคียงกันกับนางร้องเสียงหลงห้าม “โธ่! ให้เด็กๆ เก็บให้แทนเถิดนะเจ้าคะ”“ไม่ได้หรอก หากเก็บไม่ถูกใจ มีหวังพวกเจ้าถูกหลิวเอ๋อร์ดุเอา เห็นทีไม่ดีแน่” ดรุณีน้อยว่าพลางก้มหน้าก้มตามองหาฝักบัวขนาดพอเหมาะทั่วทั้งสระเต็มไปด้วยบัวสีขาวบานสะพรั่งไม่ต่างจากฝักบัวอวบงามที่ชูช่อรออยู่ นางค่อยๆ เลือกอย่างพิถีพิถันจนเจอที่หมายตา แต่ทว่ามันช่างไกลสุดมือเอื้อม“อีกนิดเดียว โธ่! เชียนเอ๋อร์ เจ้าจับเรือให้ข้าที ข้าจะเอื้อมไปเด็ดฝักบัวดอกนั้น”“แต่มันไกลมากนะเจ้าคะคุณหนู!”“เถอะน่า เจ้าก็รอบนศาลาแล้วผูกเชือกกับเรือให้ข้า ข้าอยากเอามันไปให้หลิวเอ๋อร์ ถ้านางเห็นต้องดีใจมากแน่ๆ”นางว่าพลางค้อมตัวไปข้างหน้า มือหนึ่งเกาะกาบเรือแน่น อีกมือเอื้อมสุดปลายมือแต่คว้าได้แต่ลม“โอ๊ย! ไกลไป ข้าเอื้อมไม่ถึง เจ้าปล่อยเชือกอีกนิดสิเชียน

ถึงแม้ภายในคฤหาสน์จะมีเรื่องคอขาดบาดตายเกิดขึ้น แต่ฟางลี่หลิวที่อยู่ด้านนอกกลับยังไม่รู้เพราะมัวแต่พลอดรักอยู่กับอวี๋เสิ่นเฉิน นักดนตรีหนุ่มรูปงามแห่งเหลาบุปผาที่ชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่เลื่องลืออีกทั้งยังเป็นคนรักของที่มีสถานะต่ำชั้นกว่าฟางลี่หลิวเพราะอวี๋เสิ่นเฉินเป็นบุตรชายคนเดียวของอวี๋เหลียนเถ้าแก่เนี้ยเหลาบุปผา เพราะความหลังเก่าก่อนของมารดาทำให้เขากับฟางลี่หลิวถูกกีดกัน แต่คนอย่างฟางลี่หลิวหรือจะยอมแพ้ นางที่นิสัยดื้อรั้นยังคงลักลอบพบปะกับเขาเป็นประจำ และครั้งนี้ก็เช่นกันที่อวี๋เสิ่นเฉินใจอ่อนยอมอยู่สองต่อสองกับนางในโรงเตี๊ยมเก่าๆ ท้ายตรอกเจ็ดที่แสนห่างไกลผู้คน“เจ้ายังไม่พอใจอีกรึ ลี่หลิว”“ยัง ยังไม่ ไม่มีวันพอ” นางกระซิบเสียงแผ่วแล้วระดมจูบริมฝีปากหนาหวานฉ่ำรสรักไม่ลดละ“ข้าว่าดึกมากแล้วนะ เจ้าควรกลับไปได้แล้ว”“ไม่กลับ กว่าข้าจะได้อยู่สองต่อสองกับเจ้าก็ยากลำบากจะแย่แล้ว”“วันหน้าก็ยังมี” “แต่ข้าแทบมิอยากรอแม้แต่ชั่วยามเดียว” นางไม่เพียงปฏิเสธความหวังดีของคนรักแต่ยังดื้อรั้นอีกอวี๋เสิ่นเฉินพรูลมหายใจอึดอัดก่อนจะดันร่างระหงที่คร่อมทับเขาอย่างกระหายขึ้นแล้วเบี่ยง

บุรุษหนุ่มจึงชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยก่อนเอ่ย “ข้าสัญญากับนางแล้วว่ากลับมาจะซื้อขนมมาฝาก”“ก็บอกว่าลืมก็ได้”“ไม่ได้ คำพูดก็เหมือนสัญญาที่ต้องรักษา เจ้าแค่เอาไปให้นางก็ถือว่าช่วยให้ข้าไม่เสียผู้เสียคนนะ อาหลิว”“ก็ได้” นางค้อนขวับพลันคว้าห่อผ้ามาใส่ไว้ในอกเสื้อ แล้วบ่นต่อ “ครั้งนี้ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเจ้าจะมีน้ำใจต่อกัน นะ มิเช่นนั้นข้าก็ต้องหึงหวงพวกเจ้าสองคนไม่เลิกรา”“ข้าสัญญา”ฟางลี่หลิวสบตาคนรักที่ได้แต่พยักหน้ายิ้มบางๆ เขาก้มลงประทับริมฝีปากนางแผ่วเบาครู่หนึ่งจึงผละออก“ไปได้แล้ว”“อืม... ข้าไปนะ”อวี๋เสิ่นเฉินพยักหน้าน้อยๆ มองตามดรุณีงามค่อยๆ เดินห่างออกไปส่วนฟางลี่หลิวนั้นถึงกับลิงโลดเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นางกำลังใจฟูเพราะความอ่อนโยนของเขาช่างจับใจนาง ทำให้นางเคลิบเคลิ้มจนลืมสิ้นผิดชอบชั่วดีอีกทั้งหน้าตาของวงศ์ตระกูลที่ต้องแบกรับไว้ก็มิอาจรั้งไว้ได้นางยอมแล้ว...ยอมทุกอย่างเพื่อคนผู้นี้...ยอมทั้งใจ...ทั้งกาย...แต่ทว่า...“หลิวเอ๋อร์!”เสียงกรีดแหลมจรดลงกลางใจดรุณีงามจนรีบหันขวับไปหาคนที่ห่วงใย เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นมิได้หลบหนีหายไปไหน ไม่นานก็ปรากฏร่างอวบอัดของมารดา