Lahat ng Kabanata ng กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์: Kabanata 101 - Kabanata 110

“คำก็เลว สองคำก็คนสารเลว คิดแล้วใช่หรือไม่ว่าเสียงขู่ฟ่อราวกับลูกกวางน้อยของเจ้าจะทำให้ข้ากลัวได้”ชิงอ๋องชงเหอผู้สยบใต้หล้าอาศัยที่เผลอใช้ปลายนิ้วบิดนิดเดียวกระบี่ก็หลุดจากข้อมือนาง“โอ๊ย!” นางร้องลั่นแต่ช้ากว่าหลี่ชงเหอที่ได้ทีคว้าร่างนางจับมือทั้งสองไพล่หลังด้วยแรงมือเดียวก่อนกระชับเอวนางเข้าใกล้จนแผ่นหลังนางชนกับอกแกร่ง“ฆ่าข้าเลยสิ” นางเค้นเสียงสั่นตอบ“ฆ่าก็อดได้ของดีสิ”“นี่เจ้า! ต้องการอะไรจากข้ากันแน่”ดรุณีน้อยดิ้นรนขัดขืนแต่กลับถูกลมหายใจร้อนรดต้นคอจนระทวยก่อนที่น้ำเสียงกดต่ำราวกับขู่ของหลี่ชงเหอจะตอบคำถามที่ทำให้นางถึงกับชาไปทั้งตัว“ต้องการตัวเจ้า...”บทที่ 7 ให้โอกาส ฟางถิงถิงถึงกับงุนงงกับถ้อยคำของอีกฝ่าย นางจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ารู้จักคนผู้นี้หรือไม่เขาเป็นใคร...หรือเป็นคนรักของนางที่ลักลอบคบหากันหรือที่แท้แล้วมีจุดประสงค์ใดแอบแฝงกันแน่ นางแค่คิดก็ปวดหัวขึ้นมาอีกครา“จะ เจ้า เจ้าบอกว่าต้องการตัวข้ารึ?”“ใช่”“แต่ข้าคือคุณหนูตระกูลฟางนะ เจ้ามีเงินทองมาสู่ขอข้ารึ”“ข้ามีเงิน”หลี่ชงเหอแสร้งว่า อยากรู้ว่าที่นางโกหกพกลมเป็นคำลวงหรือว่านางสติไม่สมประดีจนลืมตัวตน

ฟางลี่หลิวปรับสีหน้าเคียดแค้นให้คลายลงก่อนจะยิ้มแล้วก้าวเดินฉับๆ กลับเข้าไปในห้องน้องสาวบุญธรรมหลังจากลับหลังบิดาที่ออกมาจากเรือนแล้วกลับเรือนใหญ่ไปเพียงแค่บิดาลับตา...ฟางถิงถิงก็เลื่อนผ้าห่มออกแล้วผุดลุกขึ้นนั่งหย่อนเท้าลงบนพื้นเย็นเฉียบ ที่นอกหน้าต่างสายลมเริ่มพัดพลิ้วรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ คงไม่ต่างจากนางที่ในอกรุ่มร้อนราวกับกำลังโต้คลื่นลมบนเวหา นางเห็นเหยี่ยวตัวหนึ่งบินโฉบไปมา ไม่นานก็โผลงมาเกาะขอบหน้าต่างราวกับภาพจำติดตา แต่นางจำมิได้ว่าเคยเห็นมันที่ใด“มานี่สิ... เหยี่ยวน้อย”นางกวักมือเรียก มันกระพือปีกก่อนจะบินอ้อยอิ่งโฉบมาเกาะขอบเตียง ฟางถิงถิงถึงกับยิ้มออก“เชื่องจัง...” นางค่อยๆ เอื้อมมือไปลูบขนมันด้วยความเอ็นดู “ข้าคิดว่าเคยเห็นนกหน้าตาเหมือนเจ้า แต่เป็นตัวเล็กๆ แต่ข้าจำมิได้ว่าเคยเห็นมันที่ใด”นางยิ้มให้ขณะประสานสายตากับมัน เหยี่ยวทะเลทรายดวงตาคมกริบสีน้ำตาลเข้มล้ำลึกช่างแตกต่างกับขนนิ่มสีน้ำตาลแซมดำที่มิได้แข็งดังตาเห็น ราวกับมันถูกเลี้ยงดูมาอย่างเอาใจใส่“ขนนิ่มจัง ข้าขอบเจ้า” นางเอ่ยพลันเผยรอยยิ้มกว้างไม่พอดวงตากวางยังยิ้มเมื่อเจอของเล่นถูกใจ “ข้าไม่เคยเลี้ยงสัตว์เลย หาก

อวี๋เสิ่นเฉินชะงักไปครู่จึงพยักหน้าตอบ “ความสัมพันธ์ของเจ้ากับข้าก็เป็นเช่นนั้น” “แต่ข้ามีภารกิจที่จะต้องแต่งงานกับคนที่ท่านพ่อหมายมั่นให้” “ใครบอกเจ้า” “กะ ก็...” ครานี้นางอึกอึกไปครู่ เพราะคำพูดของฟางลี่หลิวที่ขอร้องแต่เหมือนบังคับกลายๆ ให้นางไม่มีทางเลือกมากนัก” “ข้าถามว่า เหตุใดเป็นเจ้า” “ก็เพราะข้าเป็นบุตรสาวคนโตของตระกูล หน้าที่นี้จะเป็นใครไปได้เล่านอกจากข้า” “ช้าก่อน... ผู้ใดบอกว่าเจ้าเป็นบุตรสาวคนโต” เขาละล่ำละลัก สีหน้างุนงงหนักหน่วงเมื่อได้ฟัง “น้องสาวข้า”“น้องสาวเจ้ารึ”“ใช่แล้ว น้องสาวข้าทั้งงดงามและสง่า อีกทั้งวาจาอ่อนหวาน เจ้าก็ย่อมต้องรู้จักนาง”“ข้าย่อมต้องรู้จักนางอยู่แล้ว ก็เพราะข้ากับนาง...” อวี๋เสิ่นเฉินอึกอักไปไม่กล้าตอบฟางถิงถิงนึกรู้จากความนัยจึงเอ่ย “เจ้าไม่ต้องพูด ข้าเข้าใจความสัมพันธ์ของพวกเจ้าแล้ว”อวี๋เสิ่นเฉินพยักหน้ารับรู้ทั้งที่ยังงัน เริ่มจับต้นชนปลายตามคำพูดของฟางถิงถิง หรือที่แท้แล้วเป็นเล่ห์กลของฟางลี่หลิวทำให้เรื่องทั้งหมดเป็นเช่นนี้...ฟางลี่หลิวอาศัยที่น้องสาวบุญธรรมความจำ

หลี่ชงเหอฟังจบก็พยักหน้าก่อนจะโบกมือไล่อีกฝ่ายให้ออกไปจากห้องฟางถิงถิงเข้ามาอยู่ที่นี่เมื่อตอนห้าขวบ เป็นบุตรของผู้ใดไม่มีใครล่วงรู้ รู้แต่เพียงว่าเศรษฐีฟางไปได้นางมาเมื่อครั้งเดินทางไปค้าขายที่แคว้นชิงมันจะบังเอิญเกินไปแล้ว!ร่างสูงกำยำลุกเดินโงนเงนไปยังหน้าต่างวงโค้งที่มองออกไปเบื้องนอกเห็นเพียงความมืดและแสงสะท้อนผ่านท้องน้ำในสระบัวเปล่งประกายระยิบระยับ นึกถึงเมื่อวานที่ได้พบนางอีกครั้งที่นี่ลูกกวางน้อยฟางถิงถิง...บางทีความทรงจำที่หายไป อาจจะทำให้นางหลงลืมความเจ็บช้ำจากการถูกกดข่มและโดนรังแก นางอาจไม่เจ็บไม่ปวดดังที่เคยเป็นมา แต่ทว่าสิ่งที่ชิงอ๋องชงเหอคิดนั้นอาจมิได้เป็นอย่างที่คิดที่ด้านนอก...ฟางถิงถิงหยุดยืนนิ่งงันอยู่หน้าประตูจนกระทั่งบ่าวรับใช้ออกมา นางจึงรู้สึกตัวว่าเผลอยืนอยู่นานเต็มที“คุณหนู! เหตุใดมายืนตากฝนอยู่ตรงนี้ขอรับ” “เขาอยู่ในห้องหรือไม่” “เอ่อ... “ บ่าวรับใช้อึกอัก “อยู่ขอรับ แต่ว่า...” ฟางถิงถิงจึงโบกมือไล่ให้บ่าวรับใช้ออกไป ส่วนนางยืนนิ่งงันอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน กระทั่งฝนเริ่มโปรยสายบางเบาแต่ฟางถิงถิงกลับไม่มีทีท่าถอยหนี

นางว่าเพียงนั้นก็จ้องเขม็งแล้วเอ่ยวาจาแข็งกร้าว “จะทำร้ายข้าก็ทำอย่ามากความ”หลี่ชงเหอถึงกับผงะ จ้องนางตอบแต่ฟางถิงถิงหลบตา เขาจึงได้แต่แค่นหัวเราะราวขบขันก่อนเอ่ย “เจ้านอกจากจะสมองเสื่อมจนทำให้คนอื่นปั่นหัวเล่นแล้วยังมักง่ายถอดเสื้อผ้าให้ข้าก็ได้เช่นนี้สินะ”เพียะ!!“เจ้ากล้าตบข้า!”“อย่ามาหยามเกียรติข้า” หลี่ชงเหอจับมือดรุณีงามที่กำลังเงื้อตบเขารอบสองพลันต้องชะงักเมื่อเห็นหยดน้ำตาที่จากดวงหน้างามน่าสงสาร...“ทำใจซะเถอะในเมื่อครั้งนี้เป็นเจ้าเอาตัวเข้าแลกเอง” เขาเอ่ยเสียงแผ่วขณะจ้องร่างบอบบางงดงามราวรูปสลักใต้ร่าง นางขัดขืนแต่มิอาจต้านทานแรงปรารถนาของเขาได้หลี่ชงเหอนั่งคุกเข่าเหนือร่างขาวนวลเนียน ถอดผ้าคาดเอวและเสื้อออกเผยให้เห็นลอนกล้ามท้องเป็นมัดๆฟางถิงถิงถึงกับสะดุดตากับรอยแผลเป็นเป็นแนวยาวพาดผ่านหน้าอกแข็งแกร่ง ลอนหน้าท้องของเขาเป็นลอนกำลังขยับตามลมหายใจเข้าออก“ข้าเกลียดเจ้า”“ข้าก็มิได้รักท่าน”“เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าต้องเจ็บปวดไปจนตลอดชีวิตที่คิดเล่นเล่ห์กับความรู้สึกข้า”“ขอแค่ไปจากที่นี่ ข้าไม่สนดีหรือร้าย นรกหรือสวรรค์อะไรทั้งนั้น”“เจ้าจะไม่เสียใจภายหลัง?”“แน่นอนว่าไม่