All Chapters of กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์: Chapter 131 - Chapter 140

หลี่ชงเหอได้สติรีบผละ กำชับมือฟางถิงถิงแน่น “ไปกันเถอะ แถบนี้มีพวกโจรป่าชุกชุม ข้าเกรงว่า...”ไม่ทันขาดคำ พงหญ้าพุ่มไม้ใหญ่น้อยรอบบริเวณก็สั่นไหว ปรากฏร่างชายฉกรรจ์นับสิบก้าวออกมาล้อมพวกเขาไว้ในวงล้อม หลี่ชงเหอกอดลูกกวางน้อยตัวสั่นเทาเอาไว้ข้างหนึ่ง มืออีกข้างชักกระบี่จังก้าหมายฟาดฟัน แต่ครั้นพวกมันกระเหี้ยนกระหือรือกรูกันเข้ามา หลี่ชงเหอก็ส่งเสียงกังวานกร้าว“หากไม่อยากตายไวก็อย่าเข้ามา!”“คิดว่าพวกข้าคนมากกว่าจะกลัวคำขู่ของเจ้ารึ” หนึ่งในโจรป่าเอ่ยเสียงห้าวเย้ยหยันหลี่ชงเหอกระตุกยิ้มก่อนเอ่ย “ใครกันแน่ที่คนมากกว่า”“ถุ๊ย! ก็เห็นอยู่ยังจะกล้าปากดี” หนึ่งในนั้นถากถางไม่พอยังแสดงกิริยากักขฬะใส่ฟางถิงถิงตัวสั่นจนต้องกอดกระชับหลี่ชงเหอเอาไว้จนเขาต้องกอดนางแน่นปลอบโยน ไม่มีทีท่าหวาดกลัวในแววตาดุร้ายราวสัตว์ป่าที่จ้องมองมารอบทิศ เขากระตุกยิ้มครู่หนึ่งจึงผิวปากเป็นทำนองไม่นานเสียงฟึ่บฟั่บก็ดังขึ้นเหนือท้องฟ้า รอบกายปรากฏเหล่าทหารจำนวนมากล้อมกรูกันเข้ามารายรอบโจรป่าที่ตกอยู่ในวงล้อมอีกที เฉิงเผิงซู่แหวกวงล้อมเข้ามาหยุดต่อหน้าหลี่ชงเหอทันที“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” เขาค้อมศีรษะคำนับผู้เป็นนางพล

“เสด็จแม่!” หลี่ชงเหอถึงกับอุทานฟางถิงถิงที่ถูกรวบร่างสวมกอดแน่นก็ถึงกับหน้าซีดคอหดพยายามผลักไส แต่อ้อมแขนอีกฝ่ายแข็งแกร่งราวคีมเหล็ก ไม่ว่านางจะพยายามอย่างไรก็มิอาจหลุดออกจากอ้อมกอดได้ ยิ่งเห็นสายตาของเหยียนชิวอี้ที่มองมาราวกับเห็นนางเป็นตัวประหลาดก็ยิ่งหวั่นใจ“ปล่อยเพคะ”หลี่ชงเหอคนดื้อยิ่งโดนว่ายิ่งดื้อแพ่ง ผละจากร่างนุ่มนิ่มด้วยความเสียดายแล้วจับมือนางก้าวขึ้นบันไดมาเผชิญหน้ามารดาด้วยสีหน้ายิ้มกริ่ม“เสด็จแม่หายประชวรแล้วรึพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่หายจะมายืนรอเจ้าตรงนี้รึ” เหยียนชิวอี้สีหน้าเรียบเฉยตอบ “แล้วดรุณีน้อยผู้นี้คือ...” “บุตรีเศรษฐีฟางที่ลูกเคยบอกเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ”“งดงาม งดงามมาก”“ลูกถึงได้เลือกนางอย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ”เหยียนชิวอี้หรือเหยียนหลิว แม่ครัวเอกสกุลจินเมื่อกาลก่อนรับรู้คลื่นความสุขของบุตรชายจากน้ำเสียงก็ให้คลายใจ นางเพ่งมองฟางถิงถิงครู่ใหญ่ก่อนจะเผยรอยยิ้มยินดี“มาให้ดูใกล้ๆ ทีสิ สะใภ้”ฟางถิงถิงถึงกับงันกับคำเรียก แม้จะสงสัยในบทสนทนาที่ดูจะมีอะไรๆ มากกว่านั้น แต่นางได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของคนผู้นี้แล้ว นางก็ค่อยๆ ปลิดมือหลี่ชงเหอออกก่อนจะย่อตัวลงค้อมคำนับ

ทางด้านฟางถิงถิงนั้นแม้พยายามเล่าเรียนมารยาทการใช้ชีวิตเยี่ยงในวังให้สมฐานะมากมายแค่ไหนก็ดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างที่ใจต้องการ นางต้องการเป็นเพียงใครสักคนที่สามารถทำประโยชน์ต่อผู้คนได้เพียงแค่รู้ว่าหมอม้าถังเหวินกลับมา นางก็ดีใจเป็นที่สุดไปขลุกอยู่ที่คอกม้าเพราะเพิ่งรู้ว่าท่านหมอผู้นั้นนั้นคือเจ้าของคอกสัตว์ขนาดใหญ่ไม่ไกลจากตรอกสามบ้านสกุลฟาง ยามว่างเว้นจากเล่าเรียนนางมักขลุกอยู่ที่นั่นตั้งแต่ยังเล็กจนสามารถเรียนรู้วิถีชีวิตสัตว์แต่ละชนิดได้ดี และยามนี้ที่ท่านหมอม้ากลับมานางจึงแอบลักลอบไปเรียนรู้งานเพื่อจะช่วยแบ่งเบาภาระของสามี “เจ้าเอาผ้าตรงนั้นมาให้ข้า แล้วต้มน้ำร้อนให้ข้าที แม่เหยี่ยวกำลังแย่ ข้าเห็นทีต้องทำความสะอาดบาดแผลไม่ให้ติดเชื้อเสียก่อนจึงจะรักษาต่อได้” หมอถังหรือถังเหวินเอ่ยพลางปาดเหงื่อ “เจ้าค่ะ”“เร็วๆ อย่าช้า เวลาทุกชั่วยามมีค่า” ถังเหวินสำทับ“ได้เจ้าค่ะ!”นางกระตือรือร้นสีหน้าแตกตื่น รุดไปหยิบผ้าผืนบางส่งให้อย่างรู้งานแล้วไปต้มน้ำอุ่มให้ ขณะรอก็เฝ้ามองทุกการกระทำของถังเหวินด้วยความตื่นเต้น“มันจะรอดหรือไม่เจ้าคะท่านหมอ”“หากพ้นคืนนี้แม

“ข้าก็รักเจ้าตั้งแต่แรกเห็นที่งานเทศกาลโคมไฟ เจ้าคือโคมดวงใหญ่ที่สว่างไสวในใจข้าตั้งแต่บัดนั้น” เขาเอ่ยเพียงนั้นก็เห็นลูกกวางน้อยที่รักมีน้ำตา จึงโน้มหน้าเข้าหาบดริมฝีปากนางอย่างหิวกระหายดรุณีงามถึงคราวอ่อนระทวยมิอาจหักห้ามใจ นางจ้องลึกเข้าไปในแววตาอีกฝ่ายคล้ายจะค้นหาความในใจ แต่กลับพบเพียงความดำดิ่งแห่งความปรารถนาในตัวนางตอบแทนหลี่ชงเหอจึงเริ่มลำนำบทใหม่ ส่วนฟางถิงถิงก็ให้ความร่วมมือ นางกอดกระชับรอบเอวแกร่งที่ยามนี้ต่างไร้ปราการกั้นขวาง สองร่างก็มิอาจต้านทานความต้องการของตัวเองไปได้นางยินยอมพร้อมใจขับเคลื่อนลำนำรักร่วมกับเขา ยามสอดประสานกายเป็นหนึ่งเดียวก็มิหวั่น แม้หยาดเหงื่อแห่งความหฤหรรษ์จะทะลักทลายราวกับกำลังลอยละลิ่วเหินหาวกลางอากาศก็มิอาจนำพากระแสเสี้ยวความเจ็บปวดที่สุขสมไปได้ท่ามกลางความมืดของรัตติกาล มีเพียงแสงดาวทอประกายระยิบระยับท่ามกลางท้องฟ้าที่ดวงจันทร์กลมโตส่องแสงเรืองเรื่ออร่าม ชิงหลงสัตว์เลี้ยงคู่ใจหลี่ชงเหอที่เปรียบเสมือนพยัคฆ์วิหคเหนือท้องฟ้าก็บินฉวัดเฉวียนไปมาราวกับรับรู้ความดื่มด่ำแห่งความรักของทั้งสองไม่รู้คลาย... หลายวันต่อมาที่สนามรบระหว่างแคว้

“แล้วทำไม ข้าเป็นสตรีชาวหรวนแล้วไม่มีหัวใจรักท่านรึอย่างไร” นางย้อนถามน้ำหูน้ำตาไหลพรากหลี่ชงเหองันไป เขาเข้าใจดีว่าหัวใจรักบังคับมิได้ แต่ถึงอย่างไรน้ำไฟก็ไม่หลอมรวม เจ้ากับข้าก็เช่นกัน”“แต่น้ำไฟก็ส่งเสริมกันได้หรือมิใช่!”“ท่านอ๋อง ไฟยังส่งเสริมน้ำให้อบอุ่นได้ น้ำก็ย่อมดับไฟได้เช่นกัน หม่อมฉันว่า.... เรา”“แต่ต้องมิใช่ข้า” หลี่ชงเหอตัดบท “เจ้าไปเตรียมตัวออกเดินทางได้แล้ว”แม้ใจจะเจ็บช้ำแสนสาหัสแต่มิอาจรั้งนางไว้กับตัวได้ เขามิอาจให้อารมณ์เป็นใหญ่เหนือชาติบ้านเมือง มิอาจให้ต้าฮั่นต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่มีเขาเป็นผู้ร่วมสร้างไม่มีวัน!ฟางถิงถิงลูบท้องน้อยที่ยามนี้มีทารกน้อยพยานรักของนางและเขาด้วยใจอาวรณ์ สิ้นแล้วความรักที่วาดหวัง นางไม่ควรเลย ไม่ควรรักคนที่มิอาจรักเลย“ท่านอ๋องแค่บอกมาว่าเกลียดข้าแล้วใช่หรือไม่!” นางตะโกนถามย้ำอีกครั้งแต่อีกฝ่ายยังยืนหันหลังนิ่งงันท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ฟางถิงถิงระเบิดเสียงหัวเราะร้องไห้สลับกับสายฟ้าที่ฟาดลงมาเป็นระยะ “ก็ได้... หากท่านอ๋องไม่ต้องการข้าแล้ว ข้าก็จะไป...”ฟางถิงถิงกลั้นใจเอ่ยเสียงแผ่วโหยออกมาอีกครั้งก่อนจะกระโจนลงไ