Semua Bab กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์: Bab 71 - Bab 80

“อย่างไร”“เพราะนางผู้นั้นเป็นฆาตกร!”เหยียนหลิวส่งเสียงกราดเกรี้ยวไม่พอยังชี้มือไปทางจินฮูหยินที่ตกใจหน้าซีดเข่าอ่อนแทบทรุดแต่ครั้นถูกประกบด้วยหม่าชิงเทียนและหวังเฉาเสี่ยนสองขุนพลของอ๋องพยัคฆ์ก็หวาดกลัวแทบล้มทั้งยืน“โกหก! นางเฒ่านั่นมันโกหก!”“หุบปาก! เจ้าพูดต่อ”เหยียนหลิวแสยะยิ้มส่งสายตาเย็นเยียบไปยังจินฮูหยินที่ถูกคุมตัวไว้ นางก้าวทีละก้าวอย่างมั่นคงไปหยุดตรงหน้าจินเหว่ยถิงแล้วส่งสายตาคมกล้าให้ก่อนจะพูดต่อ“หม่อมฉันเลี้ยงดูคุณหนูเหมือนลูก แต่ฮูหยินจินผู้นั้น” นางชี้ไปยังจินฮูหยินที่กำลังตกตะลึงตาค้างอีกครั้ง “นางเข้ามาสกุลจินได้เพราะมารดาของนายท่านต้องการบุตรสืบสกุลฮูหยินของเราไม่ต้องการขัดแย้งกับผู้ใดก็เลยแยกห้องนอนกับนายท่านนับแต่นั้น จากนั้นก็รับนางผู้นี้เข้ามาอยู่ในบ้านเพราะนางตั้งครรภ์จนกระทั่งมีคุณหนูฮุ่ยอิง แต่ทว่าหนึ่งปีต่อมาฮูหยินของเราก็ตั้งท้องคุณหนูซิงซินตามมา โดยศักดิ์แล้วฮูหยินเหยาที่เป็นภรรยาแต่งจึงยังเป็นฮูหยินใหญ่”“เจ้าจะบอกเราว่าจริงๆ แล้ว ชายาของอ๋องสี่คือบุตรสาวที่เกิดจากฮูหยินใหญ่ของเศรษฐีจินเช่นนั้นหรือ” “ไม่ผิดเจ้าค่ะ เพราะฉะนั้นที่ฝ่าบาททาบ

ล่วงเข้าฤดูร้อน...ทุกตรอกซอกซอยในเมืองหลวงอุดมงดงามไปด้วยดอกจี๋ฮวา[1]สีเหลืองสดใสบานสะพรั่งประดับประดาไปทั่ว ไม่เว้นแม้แต่ในราชสำนักที่จัดงานให้ประชาชนได้ชื่นชมในเทศกาลพิเศษนี้ในรูปแบบต่างกัน บรรดาเหล่าช่างฝีมือชั้นสูงและเหล่าคุณหนูจากตระกูลใหญ่ต่างได้รับคัดเลือกเข้ามาประชันฝีมือตกแต่งสวนขนาดย่อมให้กลายเป็นลวดลายโดยอาศัยดอกไม้ชนิดนี้เป็นดอกไม้ประจำฤดูร้อน ทั่วทั้งสวนพฤกษชาติใจกลางเมืองจึงเต็มไปด้วยดอกจี๋ฮวาสีเหลืองสดใสประดับประดางดงามเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจจินซิงซินกระโดดลงจากรถม้าด้วยความตื่นเต้นจนอ๋องสี่หลี่หลานหมิงผู้เป็นสามีถึงกับตกตะลึงด้วยความเป็นห่วงชายาที่กำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ ไม่เว้นแม้แต่หม่าชิงเทียนกับหวังเฉาเสี่ยนสองขุนพลคู่ใจที่ต่างเงื้อมือไม้ค้างไม่กล้าเข้าช่วย จนกระทั่งหวังเฉาเสี่ยนที่ตั้งสติได้ก่อนหน้าตาตื่นตรงรี่เข้าถาม“ท่านอ๋องจะไม่ทรงห้ามพระชายาหรือพ่ะย่ะค่ะ” “ปล่อยนางไปเถอะ” “แต่ว่า!” “นางแค่ยังไม่ละทิ้งนิสัยเด็กๆ คงต้องอีกสักพัก” หลี่หลานหมิงว่าจบก็ก้าวลงรถม้าลงมายืนต่อหน้าขุนพลผู้เงียบขรึม ขณะมองตามร่างอรชรไปด้วยควา

บุรุษเจ้าสำราญสำรอกคำทรามออกมาไม่พอยังสืบเท้าเข้าหาทำท่ากร่างใหญ่ ทว่าหวังเฉาเสี่ยนเข้าขวาง ดวงหน้าเคร่งขรึมเป็นนิจยิ่งเครียดขึ้นก่อนเอ่ยเสียงกร้าว “สารเลวคือเจ้าต่างหาก เห็นอยู่ว่านางมิได้อยากพูดจาด้วยยังจะหาเรื่อง!”“ใครจะรู้เล่าว่านางจะทำตัวสกปรกต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้กัน”“ข้ามิได้สกปรก คนสกปรกเป็นเจ้า!” จินซิงซินโมโหจึงทะลุกลางปล้องออกไป“หนอย! เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร เหตุใดช่างกล้า”“ผู้ใดอยากรู้”“ข้านี่ไงจะให้เจ้ารู้!”“เชอะ! เจ้าใหญ่มาจากไหนกัน หน้าตาก็งั้นๆ ยังกล้ามาทำตัวเช่นนี้ ไม่เห็นแก่หน้าบิดามารดาก็เห็นแก่หน้าตัวเองบ้างเถอะ” จินซิงซินว่าพลางสะบัดหน้าหนี ดึงมือสามีเงื้อกระบี่ค้าง “ไปเถอะ”“ไม่ไป ข้าจะสั่งสอนมัน”“แต่สามีเคยบอกว่าห้ามไม่ให้ข้าก่อเรื่องต่อหน้าสาธารณชนมิใช่หรือ แล้วเหตุใดสามีจะทำเสียเอง”“มันก็ใช่... แต่...”“หรือคำพูดของสามีข้าไม่ต้องเชื่อถือก็ได้”“ซิงซิน โธ่!” หลี่หลานหมิงชะงักจ้องหน้าชายาตัวดีก่อนหันไปหาหวังเฉาเสี่ยนหาพวก “เจ้าดูสิ เฉาเสี่ยน นางไม่ทันไรก็จะเป็นแม่ข้าแล้ว”“ท่านอ๋องก็สอนนางเช่นนี้จริงๆ”“เจ้าก็อีกคนที่เข้าข้างนาง” หลี่หลานหมิงส่ายหน้

เถาเฟยพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินนำเข้าไปด้านใน หลี่หลานหมิงตามเข้าไปสมทบมีเสี่ยวเอ้อยกน้ำร้อนน้ำชาและไหสุราตามเข้าไปตั้งไว้ยังโต๊ะกลางห้องก่อนจะกลับออกมาพร้อมหวังเฉาเสี่ยนที่ปิดประตูแล้วยืนเฝ้าระวังอยู่ด้านนอกพร้อมอาวุธเตรียมพร้อม เพียงเห็นหน้าจินซิงซินก็ลุกขึ้นต้อนรับชายชราด้วยความดีใจ“ท่านลุง!”“พระชายากระต่ายน้อย” เถาเฟยเอ่ยหยอกเย้าจินซิงซินหน้ามุ่ยแต่พักหนึ่งจึงยิ้มสดใสตอบ “ข้าดีใจที่ได้เจอท่านลุง”“กระหม่อมก็ดีใจที่เห็นพระชายาอ้วนท้วนสมบูรณ์ดี”“ข้าอ้วนมากหรือ” นางผุดลุกยืนสำรวจทรวดทรงองค์เองของตัวเองแต่ครู่หนึ่งถึงกับบ่นพึมพำ “สงสัยลูกข้าหิวบ่อย ข้าก็เลยกินบ่อยไป”เถาเฟยได้ฟังเพียงยิ้มน้อยๆ ด้วยความเอ็นดูก่อนจะหยิบห่อผ้าขนาดย่อมในย่ามส่งให้ จินซิงซินรับมาด้วยความตื่นเต้นรีบเปิดออกดูทันใด“ไข่ไก่?”“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” เถาเฟยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอบจินซิงซินมุ่นคิ้วหยิบไข่ไก่ขึ้นมาเขย่าก่อนวางลงรวมกับอีกหลายลูกในห่อผ้าแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย “เหตุใดท่านลุงจึงเอาไข่ต้มมาฝากข้า”“มันเป็นไข่ที่ฟักมาจากเจ้าติ้งติ้งของเจ้า”“ติ้งติ้งของข้าก็มีลูกแล้วหรือ” นางน้ำเสียงตื่นๆ“พ่ะย่ะค่ะ”“โถ ต

“เหตุใดถามเช่นนั้น” หลี่หลานหมิงถามพลันหยุดการเคลื่อนไหวจ้องนางเอาคำตอบ แต่จินซิงซินส่ายหน้าจนหยาดน้ำตากระจาย “ซิงซิน บอกข้า เหตุใดพูดเช่นนี้ตอนนี้” “เมื่อค่ำ ข้าได้ยินสามีคุยกับท่านลุงเรื่องท่านพ่อท่านแม่ ข้าก็เลยสงสัยว่าหากข้าตายไป สามีจะรับอนุเข้ามาเป็นภรรยาหรือไม่ สามีจะลืมข้าหรือไม่หากว่า...”“หยุดพูดเรื่องตาย เจ้าคิดมากไม่มีเหตุผล” อ๋องพยัคฆ์แม้ปากจะตัดพ้อแต่ใจอ่อนยวบ “ไม่มีวันที่ข้าจะมีใคร ไม่ว่าคนอื่นเป็นเช่นไรแต่ข้ามีเจ้าคนเดียว”“แม้ข้าจะเป็นคนไม่เต็มคนเช่นที่คนอื่นว่าเช่นนั้นหรือ” นางเอ่ยถามเสียงเครือแต่กลับถูกอีกฝ่ายรุกเร้าอีกหนหลังจากพักไปครู่ใหญ่ “อื้อ! ตอบข้าก่อนสิ”“ใครว่าเจ้าให้ได้ยินข้าจะตบปากมันและสั่งมันให้หุบปาก”“ทั้งที่ข้า... ข้า” นางพูดไม่ทันขาดคำก็ถูกริมฝีปากหนาประกบปิดตามด้วยเรียวลิ้นรุกเร้าจนแทบหายใจหายคอไม่ทันแต่ก็เท่านั้น เพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่ปล่อยนาง“พูดมาก” หลี่หลานหมิงหยอกเย้าก่อนจะประกบจูบอีกครั้งไม่ให้ชายากระต่ายน้อยได้ทันตั้งตัวจินซิงซินร้องร่ำครวญครางแต่สองมือโอบกระชับรอบคอผู้เป็นสามีที่กำลังสอดรัดเรือนกายผสานเป็นหนึ่งเดียวกับนาง