Semua Bab กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์: Bab 61 - Bab 70

นางผละออกแล้วถามหน้าแดงก่ำ “จูบแล้ว ซิงซินไปบอกท่านลุงได้แล้วหรือไม่”“อย่าเพิ่งเลย” “แต่ว่า...”จินซิงซินโอดครวญได้เพียงนั้นก็ถูกรวบร่างลงมานอนบนแคร่ หลี่หลานหมิงที่กำลังวังชาคืนกลับมาเพราะได้ยาดีจึงยกตัวขึ้นทาบทับไม่สนบาดแผลที่ท้องยังไม่สมานดีกลับระดมจูบดวงหน้านวลผ่องจากหน้าผากไล่ลงมาข้างแก้ม กระทั่งหยุดที่ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อนวลนุ่ม“ทะ... จะทำอะไร...” นางละล่ำละลักดวงหน้าแดงก่ำหลี่หลานหมิงเห็นดังนั้นก็อดเอ็นดูไม่ได้จึงกระซิบข้างหูนางหยอกเย้า “ข้าจะสอนเจ้าจูบแบบถูกวิธี”“แต่นี่ไม่...”หลี่หลานหมิงไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายเรียกร้องอิสรภาพกลับส่งลิ้นร้อนดุดันเข้าสำรวจโพรงปากของนางโดยพลัน จินซิงซินลืมตาโพลงกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่เขาส่งมาให้จนมือไม้อ่อนไร้เรี่ยวแรงปล่อยให้หลี่หลานหมิงนำพานางเข้าสู่รสรักอย่างยากถอนตัวกระทั่ง...“นี่พวกเจ้า!”สองหนุ่มสาวได้ยินเสียงเรียก สติจึงกลับคืนมาหลี่หลานหมิงถึงกับผงะลุกขึ้นยืนทันใด ในขณะที่กระต่ายน้อยผู้ไร้เดียงสาอายจนแทบอยากแทรกแผ่นดิน“ท่านลุงเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง” อ๋องพยัคฆ์เอ่ยแก้เก้อ“ข้าก็ไม่คิดว่าพวกเจ้าจะหักห้ามใจไม่ได้ถึงเพียงนี้

หลี่หลานหมิงรีบจูบปิดปากกระต่ายน้อย ก่อนที่ความสงสัยของนางจะเพิ่มมากไปกว่านี้เอาเถอะ!ยังมีเวลาอีกมากนักที่เขาจะสอนนางให้เรียนรู้ทุกท่วงท่าจนต้องร้องขอชีวิตไม่ให้มีขาดตกบกพร่องหน้าที่ความเป็นสามีเลยทีเดียวอ๋องพยัคฆ์กัดฟันส่งความแข็งกร้าวลงมายังเรือนร่างนุ่มนิ่มไม่หยุดยั้งจนกระทั่งถึงฝั่งฝันทั้งคู่ ต่างคนต่างหมดแรงพลัง หลี่หลานหมิงผละลงมานอนเคียงข้างคว้าร่างภรรยากระต่ายน้อยเปลือยเปล่ามากอดแนบอกจินซิงซินเขินอายอย่างที่ไม่เคยเป็นเมื่ออีกฝ่ายกอดก่ายนางภายใต้เนื้อตัวเปลือยเปล่าและสายลมพัดแผ่วเข้ามาเป็นระยะชวนให้ต่างแนบชิดจนเรือนกายร้อนผะผ่าวไม่นานต่อมานางก็ต้องประหลาดใจที่เขายังมีแก่ใจสอนท่วงท่าใหม่ให้นางจวบจนเช้าวันใหม่จึงต่างเข้าสู่นิทราไปด้วยกัน กระทั่งรุ่งสาง... หลี่หลานหมิงเปิดประตูกระท่อมออกมาหลังจากตื่นขึ้นมาพบเพียงที่นอนเย็นเยียบไม่พบภรรยาที่นอนกอดอยู่เคียงข้าง รอบกระท่อมเงียบกริบไร้ความเคลื่อนไหวใดๆ จนรู้สึกถึงความผิดปกติ ครั้งเดินดูรอบๆ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา มีเพียงอาหารที่ถูกจัดวางอยู่บนแคร่ด้านหน้าห้องครัวเก่าผุผังแห่งนั้น เมื่อไม่เห็นหน้า

“หามิได้... โรคปิดกั้นความจำ คือสมองสั่งไม่ให้จำเรื่องราวเลวร้ายเหล่านั้นต่างหาก”หลี่หลานหมิงฟังแล้วจ้องเขม็งไปที่จินซิงซิน เขาจำได้ว่าเมื่อก่อนนางไม่เป็นเช่นนี้ หรือว่าเกิดเรื่องอะไรกับนางคราวนั้น จะเกี่ยวกับเรื่องการเสียชีวิตของมารดา หรือถูกทารุณจากจินฮูหยินก็มิอาจคาดเดาจริงสิ...อาจจะเป็นเรื่องหลังนี้ก็เป็นได้...หลี่หลานหมิงนิ่งงัน เขาไม่เคยคิดถึงข้อนี้เลยว่าที่นางเป็นเช่นนี้อาจะเป็นเพราะเกิดเรื่องร้ายแรงกับนางมาก่อน ไม่แน่ว่าหากพานางไปวังหลวงแทนที่จะกลับตำหนักเหมันต์อาจเป็นหนามยอกเอาหนามบ่งก็เป็นได้แต่ทว่า...“สามี! ช่วยด้วย!”หลี่หลานหมิงหันขวับไปตามเสียง ภาพที่เห็นคือชายากระต่ายน้อยของเขากำลังถูกไก่แม่ลูกอ่อนวิ่งไล่ ครั้นพอมองให้ชัดๆ เต็มสองตาจึงเห็นว่าที่อยู่ในอ้อมแขนนางคือลูกไก่กำลังน่าชังสีเหลืองนวลหนึ่งตัว อ๋องพยัคฆ์ถึงกับส่ายหน้าระอาก่อนตะโกนบอก “เจ้าก็ปล่อยลูกมันสิ... ซินซิน”“ไม่! ข้าชอบ ข้าตั้งชื่อให้มันแล้วด้วยว่า ติ้งติ้ง!”โอย...จะบ้าตาย!ที่ตำหนักก็มีตุ้งตุ้ง ที่บ้านป่ายังมีติ้งติ้งอีก!“แม่นางน้อย ข้าว่าเจ้าปล่อยมันให้แม่มันเถอะ” คราวนี้เป็นเถาเฟยที่ร้องตะโกนบ

นางอ้ำอึ้งหลบตาแต่มิอาจซ่อนน้ำตาแห่งความอับอายได้ “หากคุณหนูไม่อยากทำตามต้องการของมารดาก็บอกกล่าวกับนางมิได้หรือ” “ท่านแม่บอกว่าฝ่าบาทสัญญาว่าจะจัดการให้ข้าแต่งเป็นพระชายาส่วนซิงซินเป็นน้องให้เป็นชายารอง ข้าจะทำได้อย่างไรให้ข้าใช้สามีร่วมกับน้องสาว แต่หากองค์ชายสี่ไม่ตกลงจะทรงให้ข้าเป็นสนมแทน ข้าจะทำเช่นไรได้ โดนเขาโยนไปทางนั้นทางทางนี้ทางจะเหลือชื่อให้ผู้ใดชื่นชมกัน” นางพูดไปพลางร่ำไห้สะอึกสะอื้น หวังเฉาเสี่ยนเห็นใจ ก้าวเข้าไปใกล้จะเอื้อมมือไปแตะไหล่แต่ยั้งใจเพราะรู้ว่าไม่ควรจึงได้แต่ปลอบ “คุณหนูอย่าได้คิดเช่นนั้นเลย” “แล้วข้าจะคิดอะไรได้อีกหรือ ท่านลองหาทางออกให้ข้าสักครั้งได้หรือไม่” นางว่าเพียงนั้นก็ช้อนตาขึ้นสบแต่กลับพบว่าอีกฝ่ายหลบตาไม่ยอมมองหน้าก็ให้นึกละอาย “แม้แต่ท่านเองก็ยังเวทนาข้าใช่หรือไม่” “ข้า... คือข้ามิได้คิดเช่นนั้นเลย” “ถ้าหากข้าสามารถเลือกทางเดินเองได้ก็คงดี ข้าอยากขอให้คนคนนั้นเป็นท่าน” “คุณหนู!” หวังเฉาเสี่ยนอุทานไม่เชื่อสายตาก่อนผงะออกห่าง “คงเป็นไปไม่ได้” “ข้ารู้ว่าแ

ดรุณีน้อยทะลุกลางปล้องแต่ตัวหลบหลังสามีสั่นเทา“เจ้ากล้าเถียงข้าแล้วรึ”“แม่ใหญ่ไม่มีเหตุผล! แม่ใหญ่ชอบตีซิงซิน” นางไม่วายโพล่งสิ่งที่อยู่ในใจที่ไหลพรั่งพรูราวทำนบแตก “ท่านพ่อ! ช่วยซิงซินด้วย ซิงซินไม่กลับไปอีกแล้ว แม่ใหญ่ใจร้าย ท่านพ่อก็ไม่สนใจซิงซิน มีแต่พี่ใหญ่กับท่านยายที่รักซิงซิน... ฮือฮือ ท่านยาย ท่านยายไปไหน!”“มันจะไปไหนได้ มันก็ตายไปแล้วไง มันตายเพราะเจ้ารู้หรือไม่เด็กโง่”“ไม่จริง! ไม่ใช่เพราะซิงซิน” ดรุณีน้อยสติหลุดหวีดร้องสุดเสียง กระทั่งหลี่หลานหมิงต้องคว้าร่างนางมากอดปลอบครู่หนึ่งจึงสงบลงเล็กน้อย แต่จินซิงซินยามนี้หวาดกลัวน้ำเสียงของจินฮูหยินจากจิตใต้สำนึกจึงไม่ยอมเชื่อฟัง“แต่ท่านยายต้องไม่ตายเพราะซิงซิน ไม่จริง”“ซิงซินใจเย็นๆ ท่านยายของเจ้าน่ะ...”หลี่หลานหมิงไม่ทันได้บอกกล่าว จินฮูหยินก็โพล่งขึ้น“ฝ่าบาทเพคะ เห็นแก่องค์ชายอย่าให้ราชวงศ์ต้องมัวหมอง ลูกคนนี้หม่อมฉันขอพากลับไปอบรมสั่งสอน นางไม่สมควรอยู่ที่นี่ ไม่สมควรเลยจริงๆ” จินฮูหยินเสียงเล็กเสียงน้อยวิงวอนขอความเมตตาฮ่องเต้ต้าหลี่เหลือบมองน้องชายปกป้องชายาตัวน้อยที่ตัวสั่นราวลูกนกแล้วได้แต่ทอดถอนใจก่อนตัดสินใจเอ