All Chapters of กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์: Chapter 51 - Chapter 60

“ซิงซิน! หากเจ้าไม่บอกและข้ารู้ทีหลังไม่เพียงแต่ชีวิตเดียวของมันที่ยังมิอาจยื้อได้ ครอบครัวของมันข้าก็จะไม่ละเว้น บอกมา!”จินซิงซินสะดุ้งเฮือกเมื่อสบแววตาแข็งกร้าวและคำพูดโหดร้ายอย่างที่ไม่เคยเจอ หลี่หลานหมิงลืมตัวลุกนั่งคร่อมร่างนางไม่พอยังเขย่าแขนอย่างแรง จินซิงซินตกใจหน้าแดงก่ำน้ำตาไหลพรากเพราะถูกบีบต้นแขนแน่นถึงกับปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นครู่หนึ่งจึงค่อยๆ บอกเสียงแผ่วโหย “ข้าบอกก็ได้ สามีอย่าทำร้ายท่านยายเลยนะ ซิงซินรักท่านยายมีท่านยายเพียงคนเดียวที่สั่งสอนซิงซิน”“ที่แท้เป็นท่านยายเจ้าอีกแล้วหรือ!”จินซิงซินพยักหน้าพลางปาดน่ำตา “เป็นท่านยายที่สั่งสอน”“แล้วนางสอนอะไรเจ้าอีกบ้าง!”“ฮือ ฮือ ท่านยายสอนว่าหากโตเป็นสาวเข้าพิธีปักปิ่นแล้วต้องแต่งงานเป็นภรรยาของใครสักคน ก่อนที่จะแต่งงานห้ามมิให้ผู้ใดเห็นเรือนร่างที่ไม่สวมใส่เสื้อผ้า ห้ามมิให้ผู้ใดจับสัมผัสของสงวนทั้งบนและล่างภายใต้ร่มผ้านอกเสียจาก... ฮือ ฮือ นอกเสียจาก...”อ๋องพยัคฆ์ใจหล่นทันใดที่เห็นน้ำตาดรุณีน้อยไหลหลั่งราวทำนบแตกกว่าจะรู้สึกตัวและคลายนิ้วมือที่บีบต้นแขนนางจนเกิดรอยแดงก็ต่อเมื่อนางร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดจึงได้อ่อนล

หม่าชิงเทียนแม้งุนงงแต่ก็ไม่กล้าถามต่อเพราะเห็นท่าทีหนักใจของผู้เป็นนายก็พอจะรู้ว่าศึกนอกศึกในยังใหญ่หลวงนัก จึงได้แต่รับคำ “เช่นนั้นหม่อมฉันจะรีบเตรียมการให้พ่ะย่ะค่ะ” “ดี... อย่าลืมเรื่องที่ตกลงกัน”“พ่ะย่ะค่ะ” หม่าชิงเทียนรับคำก่อนจะล่าถอยออกไป หลี่หลานหมิงกุมขมับบีบนวดเบาๆ ด้วยความอึดอัดใจ เขาหลีกเลี่ยงมาตลอดที่จะเผชิญหน้ากับพี่ชายหลังจากเหตุการณ์คราวนั้น แต่ครานี้เห็นทีจะเลี่ยงมิได้ หากเกิดเหตุร้ายกับรัชทายาทไม่แคล้วต้องเป็นเหตุให้อ๋องสามหาเรื่องเล่นงานอีก ร่างสูงใหญ่เฝ้ามองหมู่ดาวยามรัตติกาลครู่หนึ่งจึงนึกได้ล้วงหาของที่ซ่อนไว้ในอกเสื้อแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าก็เหลียวมองหาแต่ไม่พบก็ให้รู้สึกวิตกกังวลจนอยู่ไม่ติดจิตใจพุ่งพล่านทันใด “หายไปไหนกัน!” จินซิงซินนอนไม่หลับเพราะกระวนกระวายสับสนในใจกับสิ่งที่ผู้ที่ได้ชื่อว่าสามีกระทำกับนางเมื่อยามย่ำค่ำ นางบังเกิดความรู้สึกประหลาดยามที่กายทั้งสองแนบชิด จิตใจที่เคยสงบนิ่งไร้ความรู้สึกรู้สมกลับพุ่งพล่าน ร่างกายร้อนผ่าวราวกับก้อนเนื้อในอกกำลังเต้นระรัวจนแทบถลนออกมากองด้านนอก

รถม้าแล่นด้วยความเร็วเท่าที่กำลังจะนำพาผ่านแนวป่าสันเขาลูกสุดท้าย หากพ้นสันเขาลูกนี้ไปได้ก็จะถึงเมืองหลวง แต่ไม่ทันพ้นไหล่เขาก็ต้องหยุดรถกะทันหันเพราะด้านหน้าคือเฉินเป่ยอวี๋พร้อมเหล่าสมุนที่ยืนดักทาง แต่ละคนถือคันธนูไฟจ่อตรงมายังรถม้า ฉับพลันเสียงหัวเราะเยาะหยันก็ดังตามมา“เลิกเล่นได้แล้วท่านอ๋อง” เฉินเป่ยอวี๋เอ่ยเสียงกร้าวหลี่หลานหมิงเห็นทีจวนตัวจึงกระโดดลงจากหลังมาก้าวเข้าหาพร้อมกระบี่คมกริบในมือ “พวกเจ้าต้องการสิ่งใด หรือคิดจะมาปล้น หากเพียงเท่านั้นเจ้าอยากได้อะไรก็เอาไป”“ข้าต้องการตัวรัชทายาทที่อยู่ในรถม้านั่น!”“ในรถม้า?” หลี่หลานหมิงทวนคำสีหน้าปั้นยาก “เจ้าเข้าใจผิดสิ่งใดหรือไม่”“ข้าหรือจะเข้าใจผิด” เฉินเป่ยอวี๋ในชุดหนังสัตว์คาดหลังด้วยธนูคันใหญ่อีกทั้งยังมีอาวุธดาบในมือก้าวเข้ามาเผชิญหน้าอย่างไม่เกรงกลัวก่อนคำรามเสียงกร้าว “ส่งตัวองค์รัชทายาทมา!”“เหตุใดข้าต้องส่ง”“หรือพวกเจ้าอยากตายกันทั้งหมดเล่า”หลี่หลานหมิงได้ฟังก็หัวเราะหยัน ส่งเสียงดุดันไม่แพ้กัน “ใครกันแน่ที่จะตาย อยากได้นักก็ข้ามศพข้าไปก่อนเถอะ?”“นึกหรือว่าข้ามิกล้าสังหารอ๋องพยัคฆ์ผู้เกรียงไกร”“ข้าก็ไม่คิดว่าจะให้

ภาพดวงหน้าอ่อนโยนของมารดาที่สว่างวาบเข้ามาในความทรงจำกับน้ำเสียงเอ็นดูขณะที่เด็กน้อยกำลังวิ่งเล่นและหันมาหัวเราะแจ่มใสทำให้จินซิงซินตาเบิกกว้าง วูบหนึ่งนางรู้สึกใจหายเสมือนว่าจะไม่ได้ยินคำพูดเช่นนั้นอีก นางเผลอตะโกนสุดเสียงเมื่อร่างนั้นเลือนหายไปในความมืด“ท่านแม่!”หลี่หลานหมิงสะดุ้งลืมตาทันทีที่ได้ยินเสียงร่ำร้องของจินซิงซิน เห็นนางกำลังยืนหันรีหันขวางอยู่ไม่ไกลก็ให้บังเกิดความรู้สึกคลายใจไม่เป็นไรก็ดีแล้ว...“กระต่ายน้อย...”น้ำเสียงแผ่วโหยคุ้นเคยทำให้จินซิงซินหันขวับมา เพียงเห็นรอยยิ้มของสามีนางก็ยิ้มกว้างผลุนผลันมานั่งคุกเข่าตรงหน้าจับจ้องอีกฝ่ายไม่วางตา“สามีฟื้นแล้ว!” นางเอ่ยเพียงนั้นก็พุ่งเข้ากอดหลี่หลานหมิงไม่ทันตั้งตัวจึงถูกร่างอรชรโถมตัวทับอยู่เบื้องบน นางเอื้อมมือสั่นเทาอ่อนนุ่มทั้งสองข้างแนบแก้เขาแล้วฟุบหน้าลงแนบอก“เจ้าเป็นอย่างไรบ้างกระต่ายน้อย”“ไม่เป็นไร ซิงซินสบายดี”“แต่ดูหน้าเจ้าสิ” ว่าพลางเอื้อมมือปัดปอยผมนางเบาๆ “มีแผล เจ็บหรือไม่”นางส่ายหน้าจนผมเส้นเล็กปลิวไสวก่อนเผยรอยยิ้มจางๆ ตอบ “ไม่เจ็บ ไม่เจ็บเลย ซิงซินเก่ง”“ดีแล้ว” หลี่หลานหมิงเอ่ยเพียงนั้นก็ไอโขลกจนกร

สองขุนพลหน้าหยกรู้สึกถึงความผิดปกติต่างพยักหน้าให้กันอย่างรู้งานก่อนที่หวังเฉาเสี่ยนจะเป็นฝ่ายออกหน้าเพราะถูกเรียกไว้ก่อนจะผ่านเข้าประตูเมืองไป “พวกเจ้ามาจากที่ใด” “นายท่านทั้งสอง พวกเราเป็นพ่อค้ามาจากเมืองฉู่นำเครื่องบรรณาการมาถวาย” “ช่วงนี้ไม่มีเทศกาล พวกเจ้าเอาของอะไรมา” “เป็นเพียงพวกของทะเลที่เป็นผลผลิตจากเมืองเราเท่านั้น” ทหารยามเฝ้าประตูสองนายพร้อมอาวุธครบมือมองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินมารอบๆ รถม้าที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวจนแม้แต่จะเปิดผ้าคลุมก็ยังยั้งไว้ หนึ่งในสองเอ่ยน้ำเสียงขื่นขม “ไปๆ ข้าเกลียดกลิ่นของมันนัก”“เดินทางรอนแรมมาไกล ของสดยิ่งเน่าเสียขืนช้าไปยิ่งไม่เป็นผลดี” หวังเฉาเสี่ยนเอ่ยสีหน้าเคร่งขรึมพอๆ กับน้ำเสียงหม่าชิงเทียนพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้ว หากช้าไปกว่านี้เห็นทีคงโดนโทษทั้งพวกข้าและพวกท่าน”“ไปๆๆ”สองทหารยามปัดมือไปมาด้วยความรังเกียจ สองขุนพลหน้าหยกมองหน้ากันพลันลอบถอนใจ แต่ครั้นจะออกเดินทางต่อหนึ่งในสองทหารยามเกิดสังเกตเห็นรถม้าเก่าคร่ำคร่าคันที่อยู่ด้านหลังจึงเอื้อมมือจะไปเปิด แต่ทว่า...