All Chapters of กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์: Chapter 81 - Chapter 90

ตำหนักเหมันต์บัดนี้วุ่นวายราวกับเกิดเหตุการณ์จราจลเนื่องจากเป็นวันที่ชายากระต่ายน้อยให้กำเนิดบุตรคนแรก อ๋องสี่หลี่หลานหมิงเดินวนไปมาราวพยัคฆ์ติดกับดักกระวนกระวายจนสองขุนพลคู่ใจถึงกับถอนหายใจออกมาพร้อมกัน “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” “มีอะไร” หวังเฉาเสี่ยนที่ยืนอยู่ด้านหลังถึงกับสะดุ้งเพราะน้ำเสียงกึ่งดุกึ่งตวาดของผู้เป็นนายที่เอาแต่ชะเง้อมองไปด้านในเหมือนจะให้ทะลุม่านมู่ลี่ให้ได้ “คือว่า... กระหม่อมว่าท่านอ๋องทรงพักผ่อนก่อนดีหรือไม่” หลี่หลานหมิงหันขวับมาตวาด “ชายาข้าเป็นตายอยู่ข้างใน เจ้าจะให้ข้าพักผ่อนเช่นนั้นหรือ เฉาเสี่ยน!”“แต่ว่า...” หวังเฉาเสี่ยนถึงกับผงะเมื่อถูกดวงตาแดงก่ำของผู้เป็นนายพิฆาตใส่จึงได้แต่คอยห่วงใยแต่ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากอยู่เป็นกำลังใจ“เจ้าว่าข้าจะได้ลูกชายหรือลูกสาว”“กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ” หวังเฉาเสี่ยนเอ่ยหวาดๆ เพราะกลัวจะทำให้กริ้วอีก “แต่หากให้เดาคงเป็นองค์ชายเพราะพระชายาซุกซนโลดโผนเหลือเกิน”“ที่สุดก็ต้องลำบากเจ้าทำกรงงูเผือกให้อีก”“ไม่เป็นไรหรอกพ่ะย่ะค่ะ” หวังเฉาเสี่ยนเอ่ยพลางอม

ย่ำค่ำอันหนาวยะเยือกหลังกลับจากพาจินซิงซินไปพบเถาเฟยเพื่อตรวจดูอาการและแวะเที่ยวชมเทศกาลโคมไฟในเมืองแล้วก็ถึงเวลาต้องกลับตำหนักเหมันต์ทีแรกจินซิงซินไม่ยอมรับการรักษาแต่อาการผิดปกติของนางที่เริ่มดีขึ้นตามลำดับนั้นจำเป็นต้องอาศัยการฝังเข็มอย่างต่อเนื่อง หลี่หลานหมิงมิได้นิ่งนอนใจสำนึกบุญคุณและเห็นฝีมือการรักษาสมฉายาหมอเทวดาของเถาเฟย จึงตอบแทนด้วยการเปิดสำนักการแพทย์ให้สานต่อเจตนารมย์ที่ยังหลงเหลือของชายชราต่อไปแต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นจนได้...ไม่นานมานี้จินซิงซินแปลกไป นางยังดื้อรั้นอยู่บ้างก็จริงแต่ที่เปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดก็คืออาการตีอกชกตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจเริ่มลดน้อยถอยลงตามลำดับ แต่แม้บางสิ่งน้อยลงแต่กลับมีสิ่งที่ยากต่อการรับมือมาแทน ที่แท้เป็นผลพวงจากที่นางกำลังตั้งครรภ์ได้สามสัปดาห์หลี่หลานหมิงลูบเส้นผมนุ่มดุจแพรไหมของชายาที่บัดนี้หลับใหลบนตักด้วยความรักใคร่ ตลอดชีวิตตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยรู้สึกห่วงใยหรือหวงแหนสิ่งใดมากมายเท่านี้มาก่อน ยิ่งรู้ว่าในครรภ์ของนางมีทารกน้อยที่เกิดจากความรักของเขากับนางด้วยแล้วแทบไม่อยากปล่อยนางไปไกลหูไกลตาและไม่อยากให้นางต้องขุ่นข้องหมองใ

ยามซวี่เรือนไม้ไผ่หยู่จี้ ตำหนักคิมหันต์ ป้อมทะเลทรายเทียนอิ่ง ฝนพรำนอกหน้าต่าง อากาศอบอ้าวกลับหนาวเย็น ร่างสูงใหญ่สมส่วนสวมอาภรณ์สีดำขลิบลายเมฆสีแดงเข้มยืนห่อตัวขณะจ้องมองแสงจันทร์นวลที่ถูกบดบังด้วยเมฆาทึบหนาเงียบๆ ลำพัง จนกระทั่งเสียงฝีเท้าแผ่วเบาก้าวเข้ามาก็ยังไม่รู้ตัวหลี่ชงเหอยังคงจ่อมจมกับความคิดคำนึงถึงใครคนหนึ่งจึงไม่ทันได้สนใจว่าสตรีสูงวัยในชุดไหมสีเขียวหยกเนื้อบางพลิ้วที่ก้าวเข้ามา นางชะเง้อมองอีกฝ่ายก่อนจะวางถาดกาชาควันกรุ่นที่โต๊ะแล้วเอ่ยเรียกแผ่วเบาราวกับเกรงอีกฝ่ายจะรำคาญ“คิดเรื่องใดอยู่หรือลูกแม่”หลี่ชงเหอชะงัก หันกลับมาหาเจ้าของน้ำเสียงอ่อนโยนซึ่งมิใช่ใครแต่คือมารดา จึงฝืนยิ้มฝืดเฝือก่อนตอบ “เสด็จแม่ เหตุใดมาเงียบๆ” “เจ้ามิใช่รึที่มาหาแม่ยามนี้” เหยียนชิวอี้หรืออีกนามเหยียนหลิว อดีตพระสนมตกยากว่าพลางเยี่ยมกรายเข้ามาแล้วเผยรอยยิ้มอ่อนโยนขณะจ้องบุตรชายตาไม่กะพริบ “มีเรื่องไม่สบายใจอันใด ปรึกษาแม่ได้ทุกเมื่อ หากแม่รู้จะ...” “ไม่มีสิ่งใดหรอก ข้าก็แค่กังวล” ฉับพลันที่ได้สบตา หลี่ชงเหอถึงกับอึกอัก แต่มีหรือมารดาที่ถึงแม้จะได้กลับมาอยู

ฟางลี่หลิวกลับหัวเราะชอบใจแล้วเล็มเลียขนมของตัวเองจนพอใจแล้วแกล้งเย้า “โธ่ ข้าแค่พูดเล่นมิได้อยากให้เจ้ากินของเหลือข้าสักหน่อย”“แน่นะ”“แน่สิ เจ้าก็รู้นิสัยข้า ของของข้า ข้าไม่ให้ใคร ของที่เจ้าให้ข้าแล้ว ข้าก็ไม่คืน นอกจากสิ่งนั้นเป็นของที่ข้าไม่ต้องการแล้ว ข้าถึงจะยกให้เจ้า” ฟางถิงถิงฟังจบก็ถึงกับหน้าเจื่อน รู้สึกถึงความนัยแปลกๆ กับคำพูดอีกฝ่ายแต่ก็ไม่อยากใส่ใจจึงรีบเดินนำ ฟางลี่หลิวจึงได้ทีวิ่งตาม “อะ นี่ข้าให้เจ้า”“นี่คือ...” ฟางถิงถิงรับมาหน้าฉงน แต่ฟางลี่หลิวยิ้มกว้าง“เซาปิ่งหน้ายิ้มของโปรดเจ้าไง ข้าตั้งใจซื้อให้เจ้าเชียวนะ ไม่ต้องเสียใจกับคำพูดของข้านะ” ฟางลี่หลิวแสร้งเย้าไม่พอยังยื่นนิ้วชี้เรียวยาวไปที่มุมปากของฟางถิงถิงดันขึ้นให้ริมฝีปากจิ้มลิ้มยกขึ้น “นี่ๆ เจ้ายิ้มแล้ว” “เจ้าทำถึงขนาดนี้ ข้าก็ต้องยิ้มสิ” ฟางถิงถิงว่าพลางสีหน้าหดหู่พลันดีขึ้นเมื่อก้มมองขนมเซาปิ่งโรยงาที่วาดเทียนรูปโค้งสีแดงเหมือนรอยยิ้มอยู่ "ข้ากินละนะ” “อืม เดินไปกินไปดูโคมไฟทางโน้นกันดีกว่า” “ก็ได้ๆ เห็นแก่เจ้า”“ลองไม่เห็นแก่ข้าสิ ข้าจะโกรธเจ้าให้ดู”

ร่างอรชรในชุดบางพลิ้วสีฟ้าสีหน้าตระหนกสุดขีดเมื่อเห็นคมกระบี่วาววับผ่านเข้ามาในครรลองสายตา ไม่เพียงเท่านั้นมันยังจ่อที่ลำคอของนางในระยะประชิดจนรู้สึกถึงความเย็นเฉียบเมื่อแรกสัมผัสฟางถิงถิงตัวสั่นงันงกเมื่ออีกฝ่ายพุ่งเข้ามาหาดวงหน้าแนบชิดอย่างจงใจ “ทำอะไร” “ข้ามิได้ทำ!” หลี่ชงเหอมองปราดไปที่มือนางก่อนตะคอกถาม “หลักฐานคามือยังว่ามิได้ทำรึ!” ฟางถิงถิงถึงคราวจำนนจนปล่อยหลักฐานที่ว่าหลุดมือไปต่อหน้า สุดที่หลี่ชงเหอจะรั้งไว้เพราะมันหายลับไปในรัตติกาลเสียแล้ว “นี่เจ้า! รู้หรือไม่ว่าทำอะไรลงไป อยากตายใช่หรือไม่!” เขาตะคอกซ้ำกำข้อมือนางกระชากเข้าหาจนร่างอรชรปะทะเข้ากับอกแกร่ง “ก็คือ คือ ข้า ข้ามิได้” นางละล่ำละลักขณะเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากอีกฝ่ายและรู้ตัวว่าถูกรั้งไว้ด้วยอ้อมแขนแกร่ง “นี่เจ้า! เจ้าจะทำอะไร ปล่อยข้านะ!” “ไม่ปล่อยหากเจ้าไม่บอกเจตนาของเจ้า” “ข้ามิได้มีเจตนาร้ายหรอกน่า” นางเสียงแข็ง ดวงตาวาวโรจน์จ้อง “หากไม่ปล่อย ข้าจะร้องให้คนช่วย” หลี่ชงเหอกระตุกยิ้มมุมปากกระชับร่างอรชรแน่