Lahat ng Kabanata ng ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Kabanata 101 - Kabanata 110

พระบัญชาจากฮ่องเต้ดุจเสียงสายฟ้าฟาดลงกลางลานหินขาว ท่ามกลางความอึ้งงันและงุนงงของผู้คนในงาน ขันทีหลวงก้าวออกมาข้างหน้าขานเสียงชัดเจนก้องสะท้อนทั่วทั้งลาน “วันนี้ เพื่อถวายความเพลิดเพลินแก่ใต้หล้า และเพื่อแสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์แห่งชนชั้นสูง ฝ่าบาททรงโปรดให้จัดการประลองวัดเชาวน์ปัญญาและฝีมือ ระหว่าง... คุณหนูหลี่ซุนเหม่ย บุตรีแห่งเสนาบดีหลี่ กับ องค์ชายหลงจิ่นอวิ๋น พระโอรสแห่งองค์ชายหลงเจิ้งหยาง..” แต่ยังไม่ทันที่ขันทีจะกล่าวประกาศขั้นตอนต่อไป เสียงฮือฮา เสียงคัดค้านหลายระลอกจากเหล่าเชื้อพระวงศ์และกลุ่มขุนนางก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องราวกับระลอกคลื่นกระทบฝั่ง “องค์ชายเพียงห้าชันษา จะต่อกรกับคุณหนูผู้เจนจบจากสำนักบัณฑิตได้หรือพ่ะย่ะค่ะ ขอฝ่าบาททรงพิจารณาอีกรอบเถิด” “องค์ชายน้อยยังเยาว์เกินไปนัก กระหม่อมคิดว่า...ยังไม่ถึงเวลาที่สมควรเปิดศึกต่อหน้าผู้คน ขอฝ่าบาททรงพระกรุณายกเลิกหรือจับคู่การประลองใหม่เถิดพ่ะย่ะค่ะ” “การให้เด็กไร้ประสบการณ์มาต่อสู้กับสตรีผู้เก่งกาจรอบด้านที่ผ่านการฝึกมานับปี ดูจะไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย หากพลั้งพลาด จะมิเป็นการทำให้ราชสกุลเสื่อมเสียหรือพ่ะย่ะค่ะ” “องค์ชา

“ต่อไป ด่านที่สอง ด่านปรุงตำรับยา ขอเชิญท่านหมอหานเซียว หัวหน้าแพทย์หลวง แถลงกติกา” เสียงขันทีประกาศก้องในลานประลองร่างสูงโปร่งของหานเซียว ไท่ยี่หลิ่งวัยชราประจำราชสำนัก ผู้ผ่านร้อนหนาวนับศตวรรษ ลุกขึ้นจากแท่น เขาจัดสมุนไพรหลากชนิดลงบนโต๊ะหินกลางลานด้วยท่วงท่าสงบงาม ก่อนจะวางมือเงยหน้าขึ้นมาเมื่อจัดเสร็จเรียบร้อย สายตาคมกริบทอดมองบรรดาผู้ชมรอบทิศ แล้วยืนหลังเหยียดตรง ดวงตาคมกริบเปี่ยมด้วยอำนาจแห่งผู้คร่ำหวอดในวงการโอสถทั้งใต้หล้า เสียงกังวานชัดถ้อยชัดคำดังขึ้น“สมุนไพรที่เห็นเหล่านี้ ล้วนถูกคัดสรรจากหอแพทย์หลวง ใช้สำหรับปรุงยาแก้พิษไข้ร้อนสลับหนาว ผู้ประลองทั้งสองต้องเลือกสมุนไพรเพียงห้าชนิดจากที่จัดวางอยู่นี้ เพื่อนำมาปรุงยาถอนพิษไข้ ตำรับยาที่ได้ต้องไม่ขัดฤทธิ์กัน และต้องปรุงยาภายในเวลาหนึ่งชั่วยาม ผู้ที่ปรุงยาได้สมบูรณ์และบริสุทธิ์จึงจะถือว่าเป็นผู้ชนะ”เสียงฮือเบา ๆ ดังกระเพื่อมในหมู่ผู้ชม ขณะทุกสายตาจับจ้องโต๊ะประลองทั้งสอง โต๊ะด้านหนึ่ง หลี่ซุนเหม่ยสะบัดแขนเสื้อยาวพลิ้ว ยืดกายขึ้น พลางกวาดตามองสมุนไพรตรงหน้าราวผู้เชี่ยวชาญ เงาหน้างามเงยเชิดอย่างถือดี ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม

“ต่อไป ด่านสุดท้าย การประลองทักษะการยิงธนู” เสียงขันทีประกาศย้ำก้องทั่วลานหลวงสะท้อนก้องดังปานฆ้องศึกสะเทือนหัวใจ ทุกสายตาไม่ว่าขุนนาง ขันที เชื้อพระวงศ์ หรือคุณหนูจากตระกูลสูงศักดิ์ ต่างจับจ้องไปยังลานประลองตรงหน้าแม่ทัพซ่งจิ้น หวู่ซืออาวุโสฝ่ายยุทธกองวังผู้เลื่องชื่อ ก้าวออกมากล่าวเสียงเข้ม “ด่านนี้ ให้ผู้ประลองทั้งสอง ยิงให้ลูกธนูเข้าเป้าหัวใจที่มีผ้าแดงผูกไว้ ข้ามีลูกธนูให้ทั้งหมดคนละสิบดอก ผู้ใดยิงได้แม่นยำกว่าเป็นผู้ชนะ” เสียงแม่ทัพซ่งจิ้น กล่าวแจ้งกติกาเสียงขรึม บริเวณลานประลอง ธนูทองสิบดอกถูกจัดวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ หัวลูกศรล้วนเป็นปลายมนตามกฎสำหรับใช้ในการประลองภายในวังหลวง เบื้องหน้าคือเป้าผ้าแดงผูกไว้กลางแท่นไม้ ระยะห่างจากจุดยิงเจ็ดจั้งโดยประมาณ หลี่ซุนเหม่ย ก้าวออกมาอย่างสง่างาม ชุดอาภรณ์พลิ้วไหวต้องลม แววตาเปล่งประกายมั่นใจ ขณะเดินไปยังตำแหน่ง “หึ...หากให้ประลองธนูกับข้า ก็เท่ากับยื่นถ้วยรางวัลมาให้” นางคิดในใจอย่างหมายมาด ดวงหน้าสวยงามยกเชิดเล็กน้อย ขณะปรายตามององค์ชายน้อยที่สูงเพียงเอวตนด้วยสายตาปรานีปนเย้ยที่อาจหาญมาแข่งกับนาง วันนี้นางคงได้เห็นน้ำตาเ

ตำหนักชิงอวิ๋นยามราตรี หลังกลับจากงานชมบุปผา รถม้าหยุดลงหน้าตำหนักชิงอวิ๋นอย่างช้าๆ ท่ามกลางแสงโคมเลือนลาง หลงเจิ้งหยางก้าวลงมาก่อนโดยอ้อมแขนกว้างโอบร่างเล็กของโอรสน้อยที่หลับสนิทคาอก เขาจัดท่าอุ้มอย่างแผ่วเบา ขณะก้าวเดินผ่านลานหินกรวด ใต้แสงจันทร์ที่ส่องกระทบผิวหน้าลูกน้อยอย่างนุ่มนวล ไป๋ลี่เยว่เดินตามหลังอย่างเงียบเชียบ สายตานางจับจ้องที่สองพ่อลูกไม่วางตา เมื่อเห็นโอรสน้อยกระสับกระส่าย นางก้าวเข้าใกล้ “เดี๋ยวก่อนเพคะ” นางกล่าวเสียงแผ่วเบา หลงเจิ้งหยางหยุดจังหวะการก้าวรอนิ่ง นางหยิบผ้าคลุมไหล่จากในรถม้ามาคลี่คลุมโอบทับร่างเล็กไว้ “เมื่อครู่… จิ่นอวิ๋นตัวอุ่นขึ้นเล็กน้อยเพคะ น่าจะเป็นไข้จากลมเย็นกลางงาน” แววตาของหลงเจิ้งหยางฉายแววกังวลขึ้นทันที เขากระชับอ้อมแขนที่อุ้มพระโอรสไว้แน่น ก่อนจะใช้มืออีกข้างยื่นมือแตะหน้าผากโอรสน้อย ดวงตาคมเข้มฉายแววร้อนรุ่ม “ตัวร้อนจริงด้วย ข้าจะให้คนไปตามหมอหลวงเดี๋ยวนี้” เขาหันมององครักษ์ข้างกาย ไป๋ลี่เยว่วางมือเรียวบนแขนเขา ส่ายหน้าน้อย ๆ “ไม่ต้องถึงกับหมอหลวงหรอกเพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันจัดยาสมุนไพรให้เอง จิ่นอวิ๋นป่วยบ่อย ครานี้คงเพียงแค่เช็ดต

กลางดึก ยามจื่อ เสียงฝนพรำบางเบานอกหน้าต่าง ตกกระทบชายคาเป็นจังหวะ ภายในห้องแสงเทียนวูบไหวด้วยลมราตรีโชยอ่อน เหมือนลมหายใจของค่ำคืนกำลังหลับใหลบนเตียงไม้กลึงประณีต เด็กน้อยนอนซบหมอนผ้าไหม ดวงหน้าซีดเซียว ร่างเล็กยังร้อนผ่าวแม้พิษไข้จะลดลงมากแล้ว “ท่านแม่…” เสียงกระซิบแผ่วเบาราวละเมอ ทั้งที่ยังหลับตา มือเล็กควานหาในความมืด ไป๋ลี่เยว่ที่นั่งอยู่ข้างเตียงสะดุ้งเล็กน้อย นางรีบโน้มกายลงประคองมือเล็กที่ควานหาด้วยสัญชาตญาณของลูกน้อยที่กำลังหวาดกลัว “เสี่ยวเป่า...แม่อยู่นี่ ไม่ต้องกลัวนะลูก” นางกระซิบเสียงนุ่มละมุนดังข้างหู “กินยาสักหน่อยนะเสี่ยวเป่าของแม่จะได้หายเร็วๆ” มือข้างหนึ่งประคองศีรษะเล็กอย่างแผ่วเบา อีกข้างยกถ้วยโอสถขึ้นจ่อริมฝีปากเล็ก รอให้หยดน้ำยาแรกไหลลงคออย่างช้า ๆ ไม่ให้สำลัก มืออีกข้างลูบเส้นผมเปียกชื้นด้วยเหงื่ออย่างแผ่วเบา ทันใดนั้น มือใหญ่ของบุรุษยื่นออกไปกุมมืออีกข้างของโอรส โน้มตัวลงกระซิบ เสียงทุ้มของเขาดังขึ้น...เบาๆ “ท่านพ่อก็อยู่นี่...จะไม่ไปไหนอีกแล้ว...” ไป๋ลี่เยว่ชะงักเล็กน้อยหยุดมือกลางคัน พลางเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขาอีกครั้ง นางเห็นแววอบอุ่นที่ไม่เคยคาดค