Lahat ng Kabanata ng ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Kabanata 111 - Kabanata 120

“แต่ข้าขอเตือนท่านก่อนนะขอรับ…” เสียงเล็กนั้นดังชัดเจนเกินวัย หลงจิ่นอวิ๋นค่อย ๆ เงยหน้ามองบิดาด้วยแววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นดุดัน“เสี่ยวเป่า... เจ้ายังเพลียอยู่มาก ควรพักอีกสักหน่อย” ไป๋ลี่เยว่เอ่ยเสียงเบา เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใย นางแตะมือเบา ๆ ลงบนอกโอรสหวังให้หยุดพักแต่เด็กน้อยกลับส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนเอ่ยชัดถ้อยคำ “ท่านแม่...ข้าอยากวางสัญญาลูกผู้ชายกับท่านพ่อเสียก่อนขอรับ” ก่อนหันมาจ้องตาพระบิดาที่นั่งข้างกาย“ข้ามีบางสิ่งจะตกลงกับท่านพ่อ…”“หืม...เจ้าเด็กน้อยของข้า อยากตกลงอันใดกับพ่อล่ะ” ผู้เป็นบิดาเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ เลิกคิ้วเล็กน้อย มองท่าทีจริงจังผิดวิสัยเด็กของพระโอรส“ท่านพ่อ” เสียงเล็กแต่หนักแน่น ผู้เป็นบิดานั่งฟังอย่างสงบแต่ในใจกลับระวังตน “หากวันใดในภายภาคหน้า...ท่านเปลี่ยนใจ หรือคิดหวนไปรับสตรีอื่นเข้าวังหลังล่ะก็...”ตากลมจ้องมองลึกตรงเข้าตาบิดาที่กำลังรอลุ้นว่าโอรสน้อยขีดเส้นตายให้ตนว่าอะไร ร่างเล็กยืดตรงบนเตียงราวแม่ทัพน้อยออกบัญชารบ“ข้าจะพาท่านแม่ไปขอให้ห่วงเย่เย่ทำสัญญาหย่าให้ แล้วพากันออกจากจวนองค์ชายสาม... ไปใช้ชีวิตกันตามลำพังแม่ลูก” เสียงเล็กทุ้มต่ำแต่

ห้องทรงงานยามราตรี ยามไห่ “ท่านแม่ทัพ… ทรงเรียกกระหม่อมมายามดึกเช่นนี้ มีเรื่องใดเร่งด่วนหรือพ่ะย่ะค่ะ” ยามไห่ปลายราตรี ภายในห้องทรงงานเงียบสงบ แสงตะเกียงสาดเงาสะท้อนเงาวูบไหวบนผนังของ ซูเหวิน องครักษ์ซ้ายผู้ซื่อสัตย์ที่ยืนประสานมืออยู่ข้างโต๊ะไม้จันทน์ เหลือบมององค์ชายของตนด้วยความเคารพ เบื้องหน้าร่างสง่างามขององค์ชายหลงเจิ้งหยางนั่งอยู่หลังโต๊ะไม้จันทน์ ในเสื้อคลุมยาวสีน้ำเงินเข้มลายเมฆคราม แผ่นหลังตรงสง่า ผมดำถูกรวบสูงด้วยปิ่นหยก มือใหญ่ถือพัดไม้ไผ่ไว้ในมือ เคาะลงบนขอบโต๊ะอย่างเป็นจังหวะเบา ๆ ฟุบ… ฟุบ… ฟุบ… ฟุบ เสียงนั้นก้องสะท้อนชัด ราวกับจังหวะเต้นของหัวใจที่กำลังครุ่นคิดหนัก “องค์ชายน้อย… ยังไม่ยอมรับข้าโดยเต็มใจ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแผ่วเบา แฝงด้วยความปวดร้าว ซูเหวินกะพริบตาปริบๆ ก่อนประสานมือโค้งคำนับ “พระองค์…ทรงหมายถึงพระโอรสจิ่นอวิ๋นหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”“จะมีผู้ใดอีกเล่า” องค์ชายสาม แค่นเสียงเบา ขุ่นเคืองกับคำถาม “ข้ามีโอรสเพียงคนเดียว แต่ยังไม่ยอมรับข้า แล้วเขากลับตั้งเงื่อนไขกับบิดาตนเอง มิหนำซ้ำยังมองข้าไม่ต่างจากคนแปลกหน้า... พวกเจ้าคิดว่า…ข้าควรทำเช่นไร ถึงจะได้ใจพ

ยามเฉิน ลานฝึกใกล้สวนสมุนไพรฟิ้ว... ฟิ้ว... ฟิ้ว.... ฟิ้ว... ฟิ้ว...เสียงลมต้านแรงเหวี่ยงคมดาบดังสะท้อนก้องทั่วลานฝึกในยามเช้า กลีบใบสนปลิวคว้างเมื่อถูกแรงคมดาบปั่นพัด แสงตะวันแรกยามเช้าทอดอาบลงบนร่างสูงใหญ่ของหลงเจิ้งหยางที่อยู่กลางลานฝึก รายล้อมด้วยทหารองครักษ์ ดาบยาวในมือแหวกอากาศเป็นแนวสายฟ้า ทุกการเคลื่อนไหวของแม่ทัพใหญ่แห่งต้าเฉิงล้วนหลอมรวมไว้ด้วยกลิ่นอายแห่งสมรภูมิ หนักแน่น ทรงพลัง ทุกท่วงท่า เต็มไปด้วยความสง่างาม เปี่ยมด้วยศักดิ์ศรีของยอดขุนพลผู้เกรียงไกรที่กำลังกระโจนหาเหยื่อขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าเล็กเบาราวสายลมก็ดังแว่วมาจากแนวสวนสมุนไพร ร่างน้อยของหลงจิ่นอวิ๋นก็ก้าวผ่านซุ้มไม้เข้าลานและหยุดลงโดยไม่รู้ตัว มือเล็กยังโอบถือถ้วยโอสถอุ่น ๆ แนบอกแน่น แนวคิ้วเรียวเล็กขมวดราวครุ่นคิด แหงนหน้ามองภาพตรงหน้า เห็นบิดากำลังวาดกระบวนดาบอยู่กลางลาน ดวงตาของเด็กน้อยวาววับด้วยความสนใจ ความใคร่รู้ถูกสะกดให้ร่างเล็กแน่นิ่งอยู่ ณ ที่นั้น ดุจต้องมนตร์ ทว่าเพียงเสี้ยววินาทีเมื่อสายตาสบกับสายตาคมของบิดา เด็กน้อยก็รีบยกถ้วยโอสถขึ้นบังหน้า ทำทีไม่ใส่ใจนัก พลางพึมพำเสียงเบา“ฝึกเพลงดาบหรือ...

หลงเจิ้งหยางเห็นโอรสยังคงนั่งเฉย หน้านิ่งไม่ไหวติง ดุจรูปสลักน้ำแข็ง มิได้เผยอารมณ์อื่นใดนอกจากความเฉยชา ความเงียบงันนั้นกลับยิ่งกระตุ้นให้แม่ทัพผู้เกรียงไกรอยากแหย่ อยากเห็นลูกน้อยเผยสีหน้าอื่นบ้างนอกจากแววตาเย็นชาที่แสนจะคุ้นชินนี้“ซูเหวิน…อืม… ข้าได้ยินมาว่า ช่วงนี้ร้าน ต้าเซิงเกาอู๋ มีขนมกุ้ยฮัวเกา ออกมาขายรอบพิเศษ รสดีถึงขั้นที่ฮองเฮายังต้องให้คนไปต่อคิวซื้อให้ ตอนเช้าขายแค่สี่สิบชิ้นก็หมดสิ้นแล้ว…เห็นว่ารอบบ่ายนี้จะเปิดขายอีกแค่ยี่สิบชิ้น ข้าต้องรีบไปแล้ว… หากข้าชักช้า เกรงว่าจะหมดเสียก่อน” เขาเอ่ยเสียงเรียบ พลางสวมเสื้อคลุมตัวนอก ยกมือปัดชายเสื้อราวกำลังจะก้าวออกคล้ายรีบ น้ำเสียงนั้นดังชัดเจนพอให้โอรสที่ยืนอยู่ไม่ไกลได้ยินถนัด“เสร็จแล้วข้าว่าจะแวะไปลองชิม ขนมหนวดมังกรของร้าน จินอวี๋ถัง ดีไหม… ข้าได้ยินมาว่าเด็กๆ ชอบกันนัก หนวดน้ำตาลฝอย ๆ พันนิ้ว ยืดได้เหมือนกล้ามงู… เจ้าเคยลองหรือยัง ซูเหวิน”“ยังไม่เคยพ่ะย่ะค่ะ แต่หากเป็นดังที่ว่ามา วันนี้กระหม่อมคงมิพลาดแน่นอน” องครักษ์หนุ่มก้มศีรษะพลางชำเลืองมององค์ชายน้อย หลงจิ่นอวิ๋นยังคงฟังนิ่ง หางตากระตุกเล็กน้อย แม้ยังทำท่าเฉยชา แต่

“เสี่ยวเป่า เหนื่อยหรือยัง” เสียงทุ้มนุ่มแฝงความอบอุ่นของหลงเจิ้งหยางเอ่ยถาม หลังจากพาโอรสเที่ยวชมตลาดจนทั่วทั้งบ่าย ซื้อของจนเป็นที่น่าพอใจแล้ว ข้าวของที่บรรจุในห่อผ้าถูกองครักษ์ซูเหวินและหลินซ่างถือพะรุงพะรัง ร่างสูงก้มตัวลงอุ้มโอรสน้อยขึ้นแบกไว้บนบ่าอีกครา“ไม่เหนื่อยเลยขอรับ ท่านดูที่มือซูเหวินกับหลินซ่างสิ ข้าได้ขนมที่ข้าชอบมาเยอะแยะเลย”หลงจิ่นอวิ๋นยิ้มกว้าง ตาเป็นประกาย ตอบอย่างร่าเริง ดวงหน้าที่เปล่งปลั่งไร้เดียงสาทำให้ผู้เป็นบิดาหัวใจอ่อนละลาย ข้างกายมีองครักษ์สองนายคอยตามติดถือของและเฝ้าระแวดระวังเคียงข้างมิห่างร่างสูงค่อยๆ พาโอรสน้อย เดินออกจากเขตพาณิชย์ แสงแดดยามอัสดงทอดเงายาวบนพื้นดิน เสียงหัวเราะของผู้คนและกลิ่นเครื่องหอมจากตลาดค่อย ๆ เลือนหายไป เหลือเพียงเสียงฝีเท้าและเสียงลมยามเย็นหวิวเบา ๆ ที่พัดผ่านยอดไม้ ทว่าในขณะที่บรรยากาศยังอบอวลด้วยความอบอุ่น แสงตะวันคล้อยต่ำทอดเงายาวทอดทับพื้นดิน บรรยากาศโดยรอบกลับเงียบงันประหลาด สายตาเฉียบคมของแม่ทัพผู้เคยผ่านศึกสมรภูมิรบพลันแข็งกร้าว เมื่อรู้สึกได้ถึงบางสิ่งผิดแผกในอากาศ ฝีเท้าไร้เสียงจากเงามืด เหมือนสัตว์ป่าลอบล่าเหยื่อใน