All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 121 - Chapter 130

ฉัวะ! ยังไม่ทันหยุด อีกสองร่างก็ล้มร่วงตามไปแทบไม่ทันกะพริบตา“เพียงเศษสวะเช่นพวกเจ้าคิดบังอาจหมายเอาชีวิตข้าและโอรสหรือ… ฝันไปเถอะ” เสียงประกาศกร้าวก้องสะท้อน ยังไม่ทันพักหายใจ นักฆ่าอีกสามคนก็โถมเข้าใส่พร้อมกัน ดาบคู่หนึ่งแทงตรง อีกคนฟาดจากด้านข้าง อีกคนตวัดต่ำหมายตัดขาท่วงท่าล้วนมุ่งสังหารในทีเดียว หลงเจิ้งหยางเบี่ยงตัวไปด้านซ้าย มือขวาหวดแนวโค้ง ปัดดาบที่พุ่งมาทางสีข้าง ก่อนใช้ส้นเท้าถีบพื้นดีดตัวพุ่งขึ้นกลางอากาศ หมุนหนึ่งรอบ มือขวาหวดดาบตวัดเป็นวงเสี้ยวจันทร์“อั่ก!” เสียงกระอักเลือดดังขึ้นพร้อมกันสองราย ร่างล้มคว่ำบนพื้น เลือดอาบหญ้าสีเขียวกลายเป็นแดงฉาน เสียงดาบปะทะเริ่มดังกึกก้องไม่หยุด เสียงหอบหายใจผสานเสียงกรีดร้องของศัตรูเป็นหนึ่งเดียว เสียงโกลาหลประหนึ่งสนามรบแม้เสียเปรียบด้านจำนวน แต่หลงเจิ้งหยางเคยเป็นแม่ทัพผู้บัญชาศึกนับหมื่น ทุกการเคลื่อนไหวของเขาท่วงท่าแต่ละก้าวล้วนแม่นยำ หนักหน่วง ดุดัน และเต็มไปด้วยไหวพริบเชิงกลศึก แต่แล้ว…ฟิ้ววววว! เสียงธนูแหวกอากาศมาจากแนวต้นไม้ด้านหลัง ไม่ใช่ทิศทางที่นักฆ่าที่โอบล้อมเมื่อครู่นี้ หลงเจิ้งหยางสะบัดตัว เบี่ยงหลบได้ครึ่งหนึ่ง

“ท่านแม่…ถ้าท่านแม่ไม่ช่วย…ข้า…จะไม่มีบิดาอีกแล้ว…”หัวใจนางหายวาบ ดวงตาน้อยคู่นั้น สะท้อนแววเศร้า “เสี่ยวเป่า…แม่จะช่วย…แม่จะไม่ยอมให้เจ้าสูญเสียบิดาไป เชื่อแม่” น้ำเสียงนางสั่นไหวแต่หนักแน่นไป๋ลี่เยว่หันหลังไปหยิบมีดเงินด้ามเล็กที่ผ่านการลวกในน้ำเดือดเพื่อฆ่าเชื้อโรค แล้วรอให้เย็น เงามีดส่องใบหน้าของตนเองอย่างพร่าเลือน เสมือนสะท้อนหัวใจที่สับสนเงียบไปชั่วอึดใจ นางยกถ้วยยาอีกครั้ง ทาบยาชาอีกรอบที่รอบแผล มือค้างอยู่ครู่หนึ่ง เสียงที่เคยสงบ กลับสั่นเครืออย่างไม่อาจควบคุม นางเม้มริมฝีปากแน่น มิได้เอ่ยคำใดเมื่อแน่ใจว่ายาชาเริ่มออกฤทธิ์ นางขยับเข้าประชิด ยกมีดเงินขึ้นในมือ“ซูเหวิน หลินซ่าง จับองค์ชายไว้ให้มั่น” เสียงนั้นเยียบเย็นเฉียบขาด ถ้อยคำสะท้อนก้องในเรือน ทว่าใจกลับสั่นไม่หยุด นางใช้ปลายมีดเงินคมกริบที่เฉือนผิวรอบบาดแผล ลูกธนู“จะดึงแล้วนะ”ดวงหน้าเรียวโน้มลงใกล้บาดแผล นางล้วงมือข้างหนึ่งประคองลำตัวด้านหลัง มือบาง อีกมือยึดปลายลูกศรที่โผล่จากหน้าอก กระชากออกในจังหวะเดียวอย่างรวดเร็ว “ซวบ!” เลือดไหลทะลักออกอีกระลอก เขาเพียงสะอื้นหอบหายใจลึก หยาดเหงื่อเกาะตามหน้าผาก แต่ใบหน้าซ

คืนที่สอง องค์ชายสามยังคงนอนไม่ได้สติ เสียงลมหายใจแผ่วเบาในห้องบรรทม สะท้อนเข้ากับเสียงลมวังเวงที่พัดม่านแพรไหวระริก แสงตะเกียงน้ำมันเลือนรางไหวตามลม ร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อย ค่อย ๆ ลืมตาอย่างเชื่องช้า สำนึกแรกที่รับรู้...มิใช่ความเจ็บปวดจากบาดแผล หากแต่เป็นสัมผัสอบอุ่นของฝ่ามือเล็ก ที่เกาะแขนเขาแน่น ดวงตาคมก้มมอง ใบหน้าเล็ก ๆ ของพระโอรส ที่ซบแนบอยู่บนหมอน ดวงตาปิดสนิท แก้มแดงระเรื่อจากคราบน้ำตา มือเล็กเกาะต้นแขนเขาราวเฝ้าระวังไม่ให้ใครพรากบิดาไปได้ก่อนเลื่อนสายตาเลยไปอีก ร่างระหงในชุดคลุมเรียบพิงอยู่ข้างเตียง ไป๋ลี่เยว่ หลับตาพริ้ม ผมสลวยหลุดจากปิ่นไหลคลอไหล่ ใบหน้างามแม้มีรอยอ่อนล้า แต่ยังคงงดงามดุจหยกขาวที่สวรรค์สลักสร้าง เขายิ้มบางเบา ดวงตาฉายแววอ่อนโยนที่ยากจะหาใครได้เห็นนัก“เจ้า…ยังอยู่…” เสียงในใจเขาพึมพำเบา ๆ แม้อยากยื่นมือไปแตะเรียวนิ้วนาง แต่แค่เพียงขยับเล็กน้อย บาดแผลกลับตึงรั้งจนต้องขบฟันแน่น ก่อนได้ยินเสียงฝีเท้าเบาราวเงาก็ปรากฏที่หน้าประตู ซูเหวินกับหลินซ่างรีบก้าวเข้ามา สีหน้ายินดีที่เห็นองค์ชายสามฟื้น แต่เพียงแววตาคมกริบปรายมาทางพวกเขา สององครักษ์พลันเข้าใจทัน

“พวกมันต้องชดใช้ ทั้งแม่ ทั้งลูก ทั้งพ่อ หากฆ่าเด็กนั่นไม่ได้ ก็จงทำลายชื่อเสียงมันเสีย ให้ผู้คนทั้งเมืองรู้ว่าเลือดในกายมันสกปรก ไป๋ลี่เยว่ก็เช่นกัน ข้าจะไม่ให้มันเงยหน้าขึ้นได้อีก และให้เขา...หันกลับมามองข้าทั้งน้ำตา” เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นจากทางเดินด้านหลังม่าน หลี่ซุนเหม่ยหันขวับ ริมฝีปากยังเปื้อนเลือดจากแรงกัดเมื่อครู่ “ท่านพ่อ...” เสนาบดีหลี่ สวมอาภรณ์สีน้ำตาลแก่เดินเข้ามาช้า ๆ ใบหน้ายังเรียบเฉย แต่สายตาคมกริบกวาดมองแจกันที่แตก เศษเครื่องเคลือบ และปิ่นทองที่ถูกปักลงบนโต๊ะอย่างอาฆาต “พอเถอะ ซุนเหม่ย…” น้ำเสียงเรียบเย็นแทงกลางใจ “เจ้ายิ่งทำลายข้าวของมากเท่าไร ความพ่ายแพ้ของเจ้าก็ยิ่งประจักษ์ชัดขึ้นเท่านั้น” คำพูดเรียบเย็นแทงเข้ากลางใจ นางขบริมฝีปากแน่นจนเลือดซึมอีกครั้ง “ข้าถูกเหยียบย่ำต่อหน้าผู้คน... เด็กนั่นยังรอด แล้วท่านพ่อจะให้ข้านิ่งเฉยรึ” “ข้าไม่เคยสั่งให้เจ้าหยุด” น้ำเสียงของเสนาบดีหลี่เด็ดขาด “แต่หากเจ้าจะลงมือ… ก็จงลงให้ลึกพอที่จะถอนราก ถอนโคน อย่าให้เหลือช่องให้มันลุกขึ้นได้อีก มิเช่นนั้นจะพากันไปตายเปล่า” หลี่ซุนเหม่ยนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเชิดหน

“ข้าเคยเว้นนางไว้เพราะเห็นว่าเป็นเพียงสตรีผู้ลุ่มหลงตน…แต่ครั้งนี้ นางบังอาจแตะต้องเลือดเนื้อของข้าเอง” “ซูเหวิน” “พ่ะย่ะค่ะ” “ให้เงาลับสะกดรอยตระกูลหลี่…หลี่ซุนเหม่ย…และองค์ชายสอง อย่าให้พลาดแม้แต่เสี้ยวลมหายใจ หากพบว่าเงาใดที่ข้องเกี่ยว…แม้ปลายผม...ก็จงตามเงามันออกมาให้พบแสง อย่าให้พ้นเงาเงื้อมมือเราไปได้” เสียงสั่งการดังกร้าวขึ้น แต่กดหนักยิ่งกว่าฆ้องศึก “พ่ะย่ะค่ะ” “…นับแต่นี้ไป อย่าไว้ใจแม้เงาตัวเอง” เสียงของเขาราบเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยเพลิงเงียบที่พร้อมจะเผาผลาญความเงียบโอบล้อมห้องอีกครั้ง องค์ชายสามเอื้อมมือยกจอกชา จิบช้า ๆ เพียงน้อย แล้ววางลงเบา ๆ ตามเดิม แววตาเรียบเฉยสงบเย็น แต่ในความนิ่งนั้นคือคมกระบี่ที่พร้อมฟาดฟัน“อย่าให้ข่าวนี้เล็ดรอดออกไป…ไม่ว่าแก่ใครทั้งสิ้น ปล่อยให้พวกมันหลงคิดว่าข้ายังไม่ล่วงรู้”“พ่ะย่ะค่ะ” ซูเหวิน พยักหน้ารับ “ข้าจะรอ…ให้พวกมันเดินเข้ามาใกล้พอ …ถึงค่อยปิดตาข่ายลงมือ” สายตาหลงเจิ้งหยางทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ริมฝีปากหยักยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง อำมหิตและลึกล้ำ “แล้วก็…มิจำเป็นต้องให้คนสะกดรอยใกล้จนเกินไป หากนางคิดลงมืออีก…ก็ปล่อยให้นางลงมือมา” “