All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 91 - Chapter 100

“พระชายา…” ไป๋ลี่เยว่ยืนอยู่ใต้เงาไม้หน้าแผงสมุนไพร ใบหน้านิ่งสงบใต้ชุดขาวสะอาดปลายชายแพรบางพลิ้วปลิวไหวตามแรงลม ดวงตาคู่งามทอดมองภาพเบื้องหน้าอย่างนิ่งงัน ราวหยั่งลึกไปถึงก้นบึ้งแห่งจิตใจ ภาพที่สะท้อนเข้าสู่ดวงตานั้น…คือบุรุษผู้เป็นพระสวามี กำลังโอบประคองสตรีอีกนางไว้แนบอก วูบหนึ่ง ดวงตาเงียบงันของนางสั่นไหวอย่างปิดไม่มิด… ก่อนจะดับวูบกลายเป็นเพียงความว่างเปล่าเย็นเยือก เบื้องหลังนาง มีบ่าวรับใช้และคนของร้านสมุนไพรที่ติดตามมาเงียบ ๆ พวกเขาต่างชะงักเมื่อเห็นภาพเดียวกันนั้น หลี่ซุนเหม่ย เหลือบตาเห็นไป๋ลี่เยว่เช่นกัน นางก้มหน้าลงอย่างแนบเนียน ราวกับสตรีบอบบางที่เพิ่งเผลอพลาดล้ม ทว่าส่วนลึกภายในใจกลับยิ้มเย็นอย่างผู้ที่ลอบแทงสำเร็จ นางขยับเคลื่อนตัวเบียดแนบชิดองค์ชายสามอย่างเหมาะเจาะ ไม่มากเกินให้ถูกตำหนิ…แต่ก็ไม่น้อยพอให้หลบสายตาผู้คน ท่วงท่าพอดีประหนึ่งถูกชั่งน้ำหนักมาแล้ว หลงเจิ้งหยางเมื่อสบตาสตรีที่ยืนอยู่อีกฟากก็พลันชะงักงันอย่างตกใจ ดวงตาสะท้อนวูบ หัวใจเหมือนถูกบีบแน่น รีบปล่อยร่างหลี่ซุนเหม่ยจากอ้อมแขนในทันควัน ก่อนเร่งสาวเท้าเข้าไปหาไป๋ลี่เยว่ “เยว่เอ๋อร์… เจ้ามาได้อย่าง

จวนเสนาบดีหลี่ “โผล๊ะ” เสียงสะท้อนดังของกล่องหยกขนาดย่อมตกกระแทกพื้นอย่างแรง แทรกก้องไปทั่วห้องนอนของคุณหนูประจำตระกูล จนข้ารับใช้ที่คอยเฝ้าอยู่ถึงกับตัวสะดุ้งเฮือก ราวกับถูกสะเก็ดเพลิงกระทบกาย“เขากล้าดีอย่างไร…” เสียงหวานแฝงพิษร้ายเอ่ยลอดไรฟัน ร่างอรชรในชุดนอนแพรเนื้อละเอียดสีอ่อนนั่งตัวตรงหน้ากระจกทองเหลือง เส้นผมยาวดำขลับหลุดมวยและปล่อยสยายราวม่านไหม ใบหน้างามล้ำที่ครั้งหนึ่งเคยหยิ่งผยอง ยามนี้บิดเบี้ยวด้วยเพลิงโทสะ นางหันไปหาพี่เลี้ยง“ข้ารึ... อุตส่าห์เดินหมากด้วยความอ่อนน้อม โอนอ่อนราวสตรีบอบบาง แม้ต้องโผเข้าหา ก็ยังทำให้ดูประหนึ่งบังเอิญ ทว่ากลับมิอาจเรียกแม้เพียงแววตาแลเหลียวจากเขา…” เสียงนางพร่ำกล่าว ขณะเล็บยาวจิกแน่นลงบนโต๊ะไม้หอม เสี้ยวหน้าที่สะท้อนในกระจกฉายเพียงเงาเคียดแค้นอันลึกเร้น กลิ่นเครื่องหอมจากเตาทองอวลอบคลุ้งไปทั่วห้อง ม่านแพรบางปลิวไหวตามสายลมราตรี หากแต่ไม่อาจปลอบประโลมจิตใจที่พลุ่งพล่านของนางให้สงบได้เลย...แม้แต่น้อย“คิดว่าข้าไม่รู้หรือ ว่าไป๋ลี่เยว่กำลังหึงหวงเขา” นางแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ แต่น้ำเสียงกลับเหมือนเคียดแค้นในอก“ก็ดี… เช่นนั้นข้าจะไม่ให้พ

เทศกาลชมบุปผา ณ วังต้าเฉิง เสียงขลุ่ยอู่อวลดั่งลมวสันต์พัดผ่านยอดไม้ ขับกล่อมคลอคู่ไปกับทำนองพิณเจ็ดสายที่บรรเลงดังกังวานอยู่เหนือศาลากลางสวน กลีบดอกเหมยปรายปลิวตามสายลมบางเบาราวหิมะโปรย ล้อแสงตะวันอ่อนยามสาย ดอกบ๊วย และดอกท้อก็ไม่น้อยหน้าเบ่งบานราวแข่งกันอวดโฉมทั่ววังต้าเฉิง ราวแดนสวรรค์จำแลงลงสู่หล้าลานชมบุปผาในสวนหลวง ถูกประดับประดาด้วยม่านแพรบางสีมรกตห้อยระยับประดับอัญมณี ลานหินปูงามสลับแสงเงาอวลด้วยกลิ่นบุปผาและเครื่องหอมชั้นเลิศ ราวถูกเนรมิตให้เป็นแดนสวรรค์บนพื้นพิภพที่งดงามตระการตา เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่และเชื้อพระวงศ์ทยอยเข้าสู่ลานงานพร้อมภริยาและบุตรหลาน สตรีจากตระกูลใหญ่ต่างแต่งองค์ประดับกายด้วยผ้าแพรไหมพริ้วพราย มุกน้ำงาม เครื่องประดับหยก หยกขาวหยกเขียวส่องประกายระยิบ ภายใต้รอยยิ้มแย้มล้วนซ่อนสายตาวัดใจลอบประเมินกันอย่างไม่เปิดเผยดุจดาบในฝัก เสียงฮือฮาเบา ๆ พลันดังขึ้น เมื่อครอบครัวเสนาบดีหลี่ปรากฏกายในงาน เสนาบดีหลี่ในชุดขุนนางครามเข้มขลิบทอง ยืนตระหง่านดั่งผู้ควบโชควาสนาแห่งราชสำนัก ฮูหยินหลี่เคียงข้างในผ้าไหมสีชมพูปักลายเมฆมงคล ขับใบหน้าเยือกเย็นให้ดูงามเฉียบแต

เสียงฆ้องเบา ๆ ดังสะท้อนก้องไปทั่วลานชมบุปผา คล้ายปลุกให้ผู้คนทั้งงานหยุดลมหายใจ ขับให้บรรยากาศแห่งสงบหนักอึ้งปกคลุม ราวฟ้าดินล้วนรอฟังชะตากรรมที่กำลังจะถูกกำหนด เสนาบดีหลี่ค่อย ๆ ลุกออกจากแท่นที่นั่ง ก้าวทีละก้าวเข้าสู่เบื้องพระพักตร์ฮ่องเต้ ก้าวย่างของเขามั่นคง สีหน้าเขาสงบนิ่งดังผืนน้ำ หากแต่ในดวงตากลับวูบไหวประหนึ่งคลื่นใต้น้ำที่พร้อมจะถาโถม เมื่อเหลือบมององค์ชายสามหลงเจิ้งหยาง ผู้ประทับอยู่เคียงพระชายาสามอย่างเด่นสง่าครั้นถึงเบื้องหน้า เขาทรุดกายคุกเข่า ก้มศีรษะลงแทบพื้นหินเย็น ร่างทั้งร่างกดต่ำอย่างถวายตน“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมีเรื่องใคร่ทูลถวาย ขอโปรดทรงพิจารณา…” น้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง แต่เต็มไปด้วยความมุ่งหวัง แต่ทุกถ้อยคำอวลด้วยความหมายลึกซึ้งที่ผู้คนโดยรอบกายล้วนจับได้ว่า…นี่มิใช่เพียงคำถวายธรรมดา หากเป็นการยื่นหมากสำคัญบนกระดานราชสำนัก“กระหม่อมใคร่ขอถวายบุตรีแห่งตระกูลหลี่ แด่องค์ชายสาม เพื่อช่วยดูแลตำหนัก และเป็นข้ารับใช้ถวายงานปรนนิบัติใกล้เบื้องพระพักตร์โดยแท้อย่างภักดี หากใต้หล้าจะมีสตรีใดคู่ควรเคียงข้างองค์ชายสามในฐานะพระชายารองแล้วไซร้ กระหม่อมเห็นว่า… หามีผู

“หากองค์ชายทรงตรัสเช่นนั้นแล้ว... หม่อมฉันย่อมมิกล้าบังอาจเพ้อฝันเกินตนอีกต่อไปเพคะ”สุ้มเสียงของหลี่ซุนเหม่ยอ่อนหวาน นุ่มนวลดุจสายลมแรกวสันต์ นางก้มศีรษะลงเล็กน้อย พร้อมถอนหายใจแผ่วเบา ประหนึ่งยอมจำนนต่อโชคชะตา ทว่าในดวงตาที่หลุบต่ำกลับฉายประกายดื้อรั้นและความทระนงไม่ยอมจำนนประหนึ่งเปลวไฟซ่อนเร้นที่มิอาจดับสิ้นนางเอื้อนเอ่ยต่อด้วยเสียงเรียบอ่อนน้อม แต่ทุกถ้อยคำแฝงหนามพิษ “หม่อมฉันเพียงประสงค์พิสูจน์ตนให้เทียบเท่าหรือไม่ได้ด้อยกว่าผู้อื่น หาได้มีเจตนาหมายคิดช่วงชิงสิ่งใดจากผู้ใด ถึงตอนนี้แล้วหม่อมฉันขอทูลฝ่าบาท หากพระองค์ทรงพระเมตตาและทรงเห็นสมควร... ขอโปรดพระราชทานโอกาสแก่หม่อมฉันได้แสดงความสามารถ ทั้งศาสตร์แห่งสติปัญญา ศาสตร์การปรุงยา และศิลปะการยิงธนู เพื่อถวายเป็นของขวัญและความเพลิดเพลินในงานชมบุปผาในวันนี้ เพคะ”สิ้นคำของนาง เสียงฮือฮาก็เริ่มดังขึ้นแผ่ก้องรอบลานศาลา เหล่าขุนนางและสตรีชั้นสูงทั่วทั้งศาลาประทับ ต่างพากันกระซิบกระซาบดังอื้ออึง บ้างหัวเราะแผ่ว บ้างแลดูด้วยความแปลกประหลาดใจ บ้างขมวดคิ้วด้วยความฉงนขุนนางเฒ่าผู้หนึ่งซ่อนรอยยิ้ม ก่อนกระแอมเสียงแหบๆ “ตระกูลหลี่ ดื้อด้า