All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 81 - Chapter 90

หลงเจิ้งหยางยืนนิ่งซ่อนกายอยู่เบื้องพุ่มไม้… ใจเขากระตุกแปลบ เขาไม่เคยรู้เลยว่าโอรสที่ดื้อรั้นนักหนาเมื่อยามเจอเขา จะกลายเป็นเด็กที่อ่อนโยนเชื่อฟังและรักการเรียนรู้เช่นนี้และเขายิ่งไม่เคยรู้เลยว่า… ไป๋ลี่เยว่สามารถเป็นมารดาที่สมบูรณ์แบบได้เพียงนี้ นางงดงามราวบุปผาแรกแย้ม เผยความอบอุ่นที่แม้ตำหนักไหนในวังหลวงก็ไม่อาจมีได้ ใจเขาเต้นแรงยิ่งกว่าการออกรบ เส้นเลือดปูดนูนบนมือใหญ่ที่กำสาบเสื้อแน่น เขาเพิ่งรู้วันนี้เองว่า พระชายาที่เคยที่ดื้อรั้นจะสมรสกับเขา ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดในคืนแต่งงาน แต่กลับไม่เคยอ้อนวอนสิ่งใด แม้ถูกเขาผลักไสออกจากชีวิต เข้าสู่ตำหนักเย็นเมื่อหกปีก่อน… นางได้สร้างโลกที่สง่างามด้วยสองมือของนางเองโลกที่ไร้เงาของเขา นางสามารถหาเลี้ยงชีพได้ด้วยตนเองเช่นนี้ ไป๋ลี่เยว่… หญิงที่เขาเคยมองว่าเป็นเพียงเงาจาง ถูกเขาผลักไปสู่ตำหนักเย็นเมื่อหลายปีก่อน วันนี้กลับกลายเป็นสตรีที่สง่างาม ดวงตายังเปล่งแสง รอยยิ้มยังอ่อนโยน และเหนือสิ่งอื่นใด ในอดีต เขาเคยคิดว่า “ตำหนักเย็น” คิดว่าเมื่อตัดเบี้ยเลี้ยง ตัดฐานะ ตัดความเป็นพระชายา จะทำลายศักดิ์ศรีนางจนสิ้น นางคงจะอ่อนแอยอมแพ้ แล

หลงเจิ้งหยางถึงกับชะงักตาค้าง พื้นที่ด้านหลังของตำหนักเย็น อดีตสวนรกร้างกลับกลายเป็นแปลงผักและแปลงสมุนไพรขนาดใหญ่ ฝีมือการจัดวางของไป๋ลี่เยว่ ทำให้บริเวณนี้ดูมีชีวิตชีวาอย่างคาดไม่ถึง เขามองแปลงผักตรงหน้าอย่างตะลึง แม้มันไม่ได้หรูหรา…แต่มันดูสดชื่นและเต็มไปด้วยความตั้งใจ “ท่านรดน้ำต้นพวกนี้ ข้าจะไปพรวนดินตรงโน้น” เจ้าตัวน้อยแจกงานอย่างคล่องแคล่ว หลงจิ่นอวิ๋นเอื้อมหยิบจอบด้ามสั้นข้างตัว ก่อนจะพรวนดินรอบต้นเสวียนเฉ่าเบา ๆ ท่ามกลางกลิ่นหอมของดินชื้น… หลงเจิ้งหยางถูกองค์ชายน้อยสั่งให้รดน้ำ เขายกถังไม้ขึ้นอย่างลังเล ก่อนเกี่ยวกับคานไผ่ ใช้ไหล่หนาหาบน้ำจากโอ่งด้านข้าง มารดต้นสมุนไพรทีละต้นอย่างเงอะงะ “อย่าให้น้ำมากเกินไปขอรับ เดี๋ยวรากจะเน่า” เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นพร้อมกับสายตากำกับเข้มข้น “พวกเจ้า…ปลูกพวกนี้เองหมดเลยหรือ” เสียงทุ้มถามอย่างแผ่วพร่า “ข้ากับท่านแม่ทำด้วยกัน ท่านแม่บอกว่า...ต่อให้ถูกทอดทิ้งอยู่ในตำหนักเย็น หากยังพึ่งพาตัวเองได้ แม้มิได้รับความเมตตาจากผู้ใด เราก็มิอับจน” ผู้เป็นบิดานิ่งงันไปครู่หนึ่ง เขามองต้นผักตรงหน้าแล้วนึกถึงไป๋ลี่เยว่ผู้มีด

ณ วัดหลงซื่อ แสงอาทิตย์อ่อนโยนยามอรุณทอดผ่านยอดไม้ใหญ่ ลูบไล้ลงบนกลีบดอกเหมยสีชาดที่กำลังผลิบานทั่วลานวัด กลิ่นธูปลอยฟุ้งปะปนคลอไปกับเสียงสวดมนต์แผ่วเบาของเหล่าสือเหรินที่ดังสะท้อนในวิหารโบราณ บรรยากาศชวนให้จิตใจสงบเย็นอย่างประหลาด “คุณหนูเจ้าคะ ระวังบันไดเจ้าค่ะ” สาวใช้เร่งฝีเท้าเข้ามาประคอง เมื่อเห็นร่างอรชรก้าวลงจากบันไดศาลา หานลี่เยี่ยนในชุดผ้าแพรสีเขียวอ่อนปักลายเถาองุ่น ย่างเท้าอย่างสง่างามผ่านลานหินอ่อนของวัด ใบหน้าขาวนวลงดงามเจือด้วยรอยยิ้มบาง แววตาเปล่งประกายเมื่อได้ทอดมองเหล่าดอกไม้ที่บานสะพรั่งท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่ลอดร่มไม้ลงมา “วัดนี้เงียบสงบยิ่งนัก…” นางกล่าวแผ่วเบา คล้ายรำพึงกับตนเอง “…ดีเหลือเกินที่วันนี้ข้าตัดสินใจออกมา” ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ทว่ายังไม่ทันได้คิดสิ่งใดต่อ เงาร่างสูงในชุดสีน้ำเงินเข้มบ่งบอกสถานะอันสูงศักดิ์ก็ปรากฏขึ้นใต้ต้นเหมยใกล้ศาลา องค์ชายรองหลงเหวินหยาง ยืนอยู่กลางเงาไม้ด้วยท่วงท่าผึ่งผายสง่างามดั่งภาพวาดในม้วนกระดาษ ชายเสื้อคลุมปลิวไหวตามลม พลันสายตาคมกริบของเขาก็หันมาสบกับนางในห้วงขณะเดียวกันอย่างพอดิบพอดี ก่อนที่จะจับจ้องเพื่อความแน่ใ

ระหว่างทางกลับจวนตระกูลหาน แสงตะวันรอนโรยฟากฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีทองอ่อน รถม้าของคุณหนูตระกูลหานกำลังเคลื่อนตัวไปตามเส้นทางที่เงียบสงัดช้า ๆ เสียงกงล้อบดกรวดดังแผ่วขับกล่อมไปพร้อมเสียงนกป่าที่โผกลับรัง สองข้างทางคือแนวป่าโปร่งที่มีกิ่งไม้เอนลู่ลม เสมือนบอกว่าความมืดกำลังใกล้เข้ามาทว่าทันใดนั้น ความสงบกลับถูกรบกวนในบัดดล รถม้าสะดุดหยุดกะทันหัน ม้าคู่หน้าส่งเสียงฮี้แหลมด้วยความตกใจ รถม้าโคลงเคลงจนสาวใช้กรีดร้องระงม“เกิดสิ่งใดขึ้น” หานลี่เยี่ยนขยับแหวกเปิดม่านแพรโผล่หน้าออกมา ทว่ายังไม่ทันพ้นคำ ก็ถูกมือหยาบกร้านกระชากแขนเรียวอย่างแรงโดยชายฉกรรจ์สวมผ้าคลุมหน้า ร่างบอบบางถูกฉุดออกมาจนเสียหลักเซล้มลงกับพื้นดินแข็ง“อ๊ะ กรี๊ด…! ช่วยด้วย” นางเปล่งเสียงร้องลั่นแตกพร่าไปกับลม ขณะที่พี่เลี้ยงกับสาวใช้ต่างพากันหวีดร้องลั่น ทว่าชายฉกรรจ์อีกสองคนที่สวมผ้าคลุมหน้ากลับชักดาบวาววับข่มขู่ เสียงเหล็กเสียดสีกันดังวาบในอากาศราวปีศาจครวญ“จับเอาตัวพวกผู้หญิงทั้งหมดไป โดยเฉพาะนังคนงามนี่” เสียงห้าวของชายฉกรรจ์คนหนึ่งออกคำสั่งดังก้อง พลางออกแรงฉุดลากหานลี่เยี่ยนออกไปทางแนวป่ามืดข้างทางหัวใจนางเต้นแรงราว

ณ ตำหนักเยวียนเหอแสงอาทิตย์ยามสายสาดลอดผ่านช่องลายฉลุเหนือบานหน้าต่างกระทบพื้นหินหยกเขียวเป็นริ้วระยับ ราวผืนน้ำต้องแสงทอง ภายในห้องโถงใหญ่เงียบสงบ มีเพียงเสียงกำยานลอยอบอวลเสนาบดีหานเจิ้ง ก้าวเข้าสู่ห้องโถงด้วยท่วงท่าสงบสำรวม ชุดขุนนางสีน้ำเงินเข้มปักลายเมฆหมอกทองสะท้อนวาวใต้แสงสว่าง เมื่อเขาก้มศีรษะคำนับต่ำ ร่างนั้นยังแฝงความสงบเยือกเย็นอันเป็นคุณสมบัติของผู้ผ่านสมรภูมิแห่งราชสำนักมาอย่างยาวนาน“กระหม่อม หานเจิ้ง ขอเข้าเฝ้า เพื่อถวายคำขอบพระทัยองค์ชาย…ที่เมตตาช่วยชีวิต หานลี่เยี่ยน บุตรีของกระหม่อมให้รอดพ้นเคราะห์ร้ายพ่ะย่ะค่ะ”องค์ชายหลงเหวินหยางประทับอยู่เหนือบัลลังก์ไม้จันทน์ แววตาสงบนิ่งประหนึ่งพญาเหยี่ยวบนท้องฟ้า มิได้แสดงอารมณ์ออกนอกหน้า แต่ก็พยักหน้ารับช้า ๆ อย่างผู้มีบารมีมั่นคง“เรื่องนั้น…หาใช่เรื่องใดใหญ่โตไม่ ท่านเสนาบดีอย่าได้เป็นกังวล คุณหนูหาน บุตรีของท่านหาน เป็นสตรีบอบบาง สมควรได้รับความคุ้มครองจากแผ่นดิน”หานเจิ้งยกยิ้มบาง ริมฝีปากเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่ผ่านการชั่งน้ำหนักมาแล้วอย่างรอบคอบ “บุตรีของกระหม่อม นับว่ามีบุญหนักนักที่ได้รับสายพระเนตร หากแม้นพระองค์ไม่ทรงเข