Semua Bab ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Bab 81 - Bab 90

เรือนรองนอกเมืองตระกูลซุนยามรุ่งสาง ก่อนแสงแรกของวันจะทอดถึงริมหน้าต่าง กลิ่นกำยานจาง ๆ ยังลอยอ้อยอิ่งในอากาศ คล้ายจะซึมซาบเข้าไปในผืนแพร และผิวกายที่เคยสัมผัสกันยามราตรีหลี่ซุนเหม่ยนั่งเงียบอยู่ข้างเตียง ดวงตาคมงดงามทอดมองชู้รักวัยดึกที่นอนสงบใต้ผ้าห่มหนานุ่ม ราวกับนางกลัวว่าแค่ขยับตัว แสงเช้าก็จะพาเขาจากไปเสนาบดีซุนลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตานั้น แม้จะเคยเฉียบคมต่อศึกการเมืองเพียงใด ยามนี้กลับมีเพียงความอ่อนโยนจนเกินต้าน“เจ้าจะไปแล้วหรือ…” เสียงเขาแผ่วพร่าหลี่ซุนเหม่ยยิ้มบาง ก่อนเอื้อมมือไปแตะแก้มเขาแผ่วเบา ดั่งจะจารจำน้ำหนักสัมผัสนั้นไว้ในวิญญาณ“หากข้าอยู่ต่อ...เราทั้งคู่อาจลืมว่าพรุ่งนี้เราต้องแสร้งไม่เคยใกล้ชิดกัน” นางลุกขึ้นอย่างเงียบงัน แต่มือของเขากลับคว้าแขนเรียวนั้นไว้แน่น“คืนหน้า...เจ้ายังจะมาอีกหรือไม่”คำถามนั้นไม่ใช่คำขอ หากเป็นเพียงเสียงอ้อนวอนจากคนที่รู้ว่าตนไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง หลี่ซุนเหม่ยนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนเอื้อมมือมากุมมือนั้นแน่นขึ้น“คืนจันทร์เสี้ยวหน้า… ข้าจะหาเหตุออกจากจวน แล้วมาพบท่านที่เดิม… หากท่านยังอยากเห็นหน้าข้าอยู่ และหากข้ายังไม่ได้เข้าถวายตัว ถึงแ

ในท้องพระโรงอันโอ่อ่า เสียงพิณที่บรรเลงอย่างละเมียดกลับชะงักลงโดยไม่ได้นัดหมาย คล้ายแม้แต่สายดีดยังสะท้านต่อบรรยากาศที่เริ่มแปรเปลี่ยน เมื่อหลี่ซุนเหม่ยเอ่ย “คนที่พระสนมชิงอวี่และองค์ชายทรงเลือกแล้ว ใครก็ย่อมแตะต้องไม่ได้” หลี่ซุนเหม่ยยังคงส่งเสียงนุ่มนวล แต่แฝงความท้าทาย “ตอนนั้น…คงขึ้นอยู่ที่ฝีมือว่าต้องก้มหัวหรือไม่” คำพูดนั้นแทนที่จะยกตนขึ้นสูง กลับเร้าความขุ่นเคืองแก่ผู้ฟังอย่างพระชายาซูเหยา ผู้เพียงเหลือบตามองอย่างเยือกเย็น ท่ามกลางบรรยากาศที่เริ่มหนักอึ้ง ขุนนางฝ่ายในและภริยาขุนนางใหญ่ทั้งหลายเริ่มกระซิบกระซาบ บ้างยกพัดขึ้นบังใบหน้า บ้างยิ้มมุมปากคล้ายเย้ยหยัน เสียงเงียบปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เสียงของภริยาเสนาบดีหวังจะดังขึ้นทำลายความเงียบอย่างจงใจ “บุปผาที่งามเกินควร บางครั้งก็ยากที่จะหลีกพ้นเงื้อมมือบุรุษ…โดยเฉพาะหากเบ่งบานในยามวิกาล…ก็ย่อมล่อผีเสื้อกลางคืนไม่ผิดนัก…” สายตาทุกคู่หันขวับไปทางฮูหยินหวัง หลี่ซุนเหม่ยชะงัก พัดในมือสั่นไหวเพียงเสี้ยวพริบตา “ฮูหยิน…พูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร” สนมเจินจูเอ่ยเสียงเย็นเฉียบ หากดวงตาวาววับจับจ้อง “หม่อมฉันมิกล้าเอ่ยเกินเลย

ตำหนักชิงอวิ๋น ยามซวี (19:00 น.) “คุณหนูเจ้าคะ แผนให้กระจายข่าวลือของเรานั้นได้ผลเกินคาดจริง ๆ” หงเหมยก้าวเข้ามาภายในห้องโอสถอย่างระวัง ก่อนจะคุกเข่าลงเบื้องหน้ารายงานคุณหนูของตน ดวงตาเป็นประกายระยับ สีหน้าเปี่ยมความพอใจ ไป๋ลี่เยว่ที่กำลังยกมือเรียวหยิบรากแห้งสีเข้มเส้นหนึ่งขึ้นมาชะงักมือชั่วครู่ ก่อนจะวางลงอย่างแผ่วเบาในครกหิน เสียงบดตังกุย แทรกซึมในความเงียบ ความขมหวานของกลิ่นสมุนไพรลอยคลุ้งอย่างแผ่วเบา เพียงครู่ก็หยุดมือเอ่ยขึ้นเบา ๆ “ได้ผลว่าอย่างไร” หงเหมยปรายตาไปทางประตูราวตรวจดูว่าไม่มีผู้ใดแอบฟัง ก่อนโน้มกายกระซิบเสียงแผ่วทว่าชัดเจน “ในงานพระสนมชิงอวี่เมื่อวาน…คำลือก็ระเบิดกลางงานเหมือนน้ำมันราดบนไฟ…ทุกอย่างเป็นไปตามแผนเจ้าค่ะ ข่าวลือที่เรากระพือในตลาด และร้านค้า เรื่องคุณหนูสูงศักดิ์ลักลอบเข้าออกเรือนรองของเสนาบดีใหญ่ ถูกพูดถึงกันทั่วทั้งเมืองหลวง และในงานก็มีการซุบซิบไม่หยุดตั้งแต่ต้นงาน แม้แต่นางกำนัลที่ถวายขนมยังอดพูดกันเบา ๆ ไม่ได้” “แล้วนาง…เป็นเช่นไร” นางเอ่ยเสียงนุ่มเบาราวสายลม แต่ปลายเสียงคล้ายคมมีดบางเฉียบ ขณะที่มือยังบดตังกุยในจังหวะคงที่ “นางแต่งองค์งดงามจ

ตำหนักชิงอวิ๋น – ยามสายกลิ่นสมุนไพรแผ่วเบาโชยอบอวลในห้องบรรทมของพระบิดา เสียงครูดของครกตำยายังคงดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอแว่วมาจากห้องโอสถ คลอไปกับเสียงสายลมเย็นพัดผ่านช่องหน้าต่างเบา ๆ ขณะองค์ชายน้อยหลงจิ่นอวิ๋น นั่งแกว่งขาอยู่บนเก้าอี้ไม้เตี้ย เบื้องข้างมีถาดหยกเล็ก ๆ วางลูกพีชผิวชมพูอมทองไว้สามลูก เขาหยิบลูกหนึ่งขึ้นมากัดเต็มคำ แก้มใสพองนูนเพราะเนื้อพีชนุ่มละมุน แววตาดำขลับเป็นประกายเมื่อได้รสหวานฉ่ำของผลไม้“ลูกพีชนี้หวานดีจริง ๆ” เด็กน้อยพึมพำกับตนเองเบา ๆ หลังจากที่เขาเอาสมุนไพรมาให้พระบิดาดื่มตามคำสั่งมารดา เขาก็ยังคงนั่งเฝ้าไม่ไปไหนหลงเจิ้งหยางนั่งพิงหัวเตียง พลางจ้องโอรสอย่างใช้ความคิด“เสี่ยวเป่า...”เขาเรียกด้วยเสียงนุ่มนวลผิดวิสัย จนเด็กน้อยหันมองด้วยความระแวง“ท่านพ่อ...เรียกชื่อข้าเช่นนี้อีกแล้ว มีอะไรจะให้ช่วยใช่ไหมขอรับ”หลงเจิ้งหยางหัวเราะเบา ๆ ก่อนหยิบถุงผ้าผูกเชือกแพรสีแดงออกจากอกเสื้อ ค่อย ๆ แกะออก เผยให้เห็นลูกแก้วหยกสีเขียวอ่อนส่องแสงวาววับ“เจ้าชอบของเล่นนี่หรือไม่”เด็กน้อยเบิกตากว้าง กระโดดลงจากเก้าอี้ “ของเล่นจากร้านช่างหยู่นี่นา ท่านพ่อไปหาซื้อมาตอนไหน”“ก็ตอน

“ท่านพ่อ ข้าได้กลิ่นหอม ท่านทำอะไรอยู่ขอรับ” เสียงเจื้อยแจ้วของหลงจิ่นอวิ๋นเสียงดังก้องมาแต่ไกล ก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งกระโจนโครมครามมาจากอีกฟากตำหนัก แล้วพรวดเข้ามาในห้องเครื่อง องค์ชายน้อยมาหยุดข้างโต๊ะบิดา ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นบิดาร่างสูงสง่าในชุดเรียบง่าย กำลังนั่งประคองมีดลอกเปลือกเผือกด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ หน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ มีซั่งซูห้องเครื่องนั่งถวายคำปรึกษาอยู่ใกล้ๆ “ทะ...ท่านพ่อ…อย่าบอกนะว่า ท่านกำลังจะทำขนม”“อืม…” หลงเจิ้งหยางยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อ ยิ้มบาง ๆ“ข้ากำลังจะทำซาลาเปาเผือกหวานให้มารดาของเจ้า…ตอนอยู่ข้าเคยอยู่ในจวนไป๋ นางเคยบอกว่า นางชอบกินซาลาเปาเผือกที่ท่านแม่ของนางทำ มันอร่อยที่สุดในใต้หล้า ข้าไม่เคยแม้แต่จะจำ วันนี้...ข้าจำได้แล้ว แต่ข้าไม่เคยทำ…”โอรสน้อยทำตาโต อ้าปากพะงาบ ๆ “ถ้าท่านแม่เห็น นางต้องร้องไห้แน่เลย” เด็กชายหัวเราะคิก จากนั้นก็เอียงคอ พินิจเผือกที่ยังไม่หมดหัว“ว่าแต่…ท่านพ่อปลอกเป็นแน่นะขอรับ”“เป็นสิ เจ้าเห็นหรือไม่บิดาของเจ้าปลอกได้สองหัวแล้ว” “แต่ เวลาผ่านมาได้สักหนึ่งชั่วยามแล้วขอรับ” ขันทีเอ่ยกระซิบองค์ชายน้อยเสียงดัง“ก็ เ