All Chapters of กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า: Chapter 111 - Chapter 120

ชานนท์หันขวับมามองสีหน้าเครียดแต่ไม่ตอบอะไร รีบไปขึ้นรถตัวเองแล้วสตาร์ททันที ไม่สนใจกรณ์ที่รอค้าง“ลุงกับคุณหนูเป็นลม ป้าไปกับรถพยาบาลแล้ว ปื๊ดไปก่อนนะครับคุณกรณ์ก็ รีบตามไปนะ”“เฮ้ย! เดี๋ยวสิ”“โรงพยาบาลปากทางนะคุณกรณ์!” ปื๊ดตะโกนบอกแทนแล้วรีบวิ่งตามไปขึ้นรถเมื่อเสียงแตรดังติดๆ กันหลายครั้งจนเจ้าอ้วนต้องอุดหูรีบขึ้นนั่งข้างคนขับทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม “ใจเย็นๆ นะคุณ หนูเอรินน่าจะไม่เป็นไรหรอกเพราะเป็นบ่อยเหลือเกิน แต่ลุงนี่สิ ปื๊ดไม่เคยเห็นลุงเป็นขนาดนี้มาก่อนเลย ดีว่าป้าเป็นพยาบาลเก่ารู้จักวิธีปฐมพยาบาล” “ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องผู้ชายคนนั้น” “อ้าว... ไม่อยากรู้ได้ยังไง ลุงเป็นพ่อตาคุณนะ” ปื๊ดทำหน้างงจ้องรอคำตอบ ชานนท์รู้ตัวว่าแสดงออกมาเกินไปจึงเปลี่ยนเรื่อง “เอรินไม่สบายบ่อยหรือ” “บ่อยมาก ตอนเด็กก็เกือบตายไปที เข้าไอซียูเป็นเดือนๆ เลยคุณ” “ทำไม” ชานนท์สะกิดใจถาม “ก็โดนรถชนตอนเด็กๆ ห้าขวบได้มั้ง ผ่าตัดข้ามวันข้ามคืน ลุงกับป้าบอกว่ารอดมาได้เหมือนปาฏิหารย์ แต่ก็อย่างว่าแหละคุณ ลุงต้องเป็นหนี้เป็

ไม่พูดพล่ามทำเพลง ชานนท์ทะลุกลางปล้องออกมา ภิรณีย์ถึงกับหุบยิ้ม สีหน้าเครียดขึ้นมาเล็กน้อยแต่ยังทำใจดีสู้เสือ “อะไรกันลูก มาเหนื่อยๆ กินอะไรมารึยัง เดี๋ยวแม่ให้เด็กหาให้ดีไหม” “ไม่ต้องครับ ไม่อยากเสียเวลา เรื่องพ่อของเอรินมีอะไรที่ผมยังไม่รู้อีกบ้าง มีคนบอกว่าคุณแม่รู้ดีที่สุด หมายความว่ายังไงครับ” ชานนท์คาดคั้นไม่สนใจน้ำเสียงห่วงใยภิรณีย์ตาวาวนึกโกรธอติมาที่ไม่จัดการเรื่องกับพัชระอย่างเงียบๆ แต่กลับโบ้ยให้ชานนท์มา“ใครมันคาบข่าวมาบอกละ แม่ไปรู้จักพวกนั้นเสียที่ไหน”“แน่ใจนะครับ แต่แม่เอรินบอกว่าคุณแม่เท่านั้นที่ตอบได้” ชานนท์คาดคั้น มองแม่ตาวาว “ก็ได้! อยากรู้มากใช่ไหมว่าทำไมแม่ถึงขัดขวางลูก เพราะแม่ไม่อยากให้ลูกต้องมาเสียเวลากับเด็กคนนั้น เธอไม่มีอะไรเทียบได้กับลูกของแม่สักอย่าง”“เอาอะไรมาวัดว่าใครเหมาะหรือไม่เหมาะกับผม”ภิรณีย์ทำหน้าเศร้าเข้าเกาะแขนลูกชาย เอาน้ำเย็นเข้าลูบ “แม่ก็ไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่ว่า” “กับเอรินไม่ว่าต้องเสียเวลามากเท่าไหร่ผมก็ไม่แคร์ เธอเป็นเมียผม เป็นผู้หญิงของผม แม่อย่าขัดขวางเราเลยได้ไหมครับ” ชานนท์

“เฮ้ย! ฉันไม่เกี่ยว แกก็รู้ว่าฉันอยู่สมุยจะไปรู้เรื่องอะไรด้วย” กองปฏิเสธเสียงเข้ม“ก็ให้มันจริงเถอะ ถึงยังไงบ้านนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ดองกันแล้วพี่ก็รู้ ฉันรู้ด้วยว่าทั้งหมดมันเพราะฝีมือพี่”พิมพามองค้อนพี่ชาย น้ำเสียงจริงจังเหมือนตำหนิ ทำให้กองขยับตัวอึดอัดแล้วถามด้วยความข้องใจ“แล้วแกจะเดือดร้อนทำไม ดูให้มันเป็นเรื่องสนุกไปสิ”“สนุกไม่ไหวหรอก ฉันรู้ว่าลูกมันรักเขาข้างเดียวมานานแล้ว แต่พี่ใจดำมากนะ ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ใคร เขาเป็นหลานของเราเหมือนกัน หรือว่าพี่ลืมไปแล้ว”“ฉันก็แค่อยากให้ไอ้พัชมันกระอัก”กองสีหน้าสับสน วูบหนึ่งพิมพารู้สึกว่าเขารู้สึกถึงสำนึกผิดชอบ แต่เพราะอารมณ์โกรธเกลียดบังตาทำให้เรื่องที่ผ่านไปแล้วย้อนกลับมาให้วุ่นวายใจอีก“อโหสิกันไปไม่ได้เหรอ พี่พัชเขาก็เป็นพ่อหลานสะใภ้ของเราแล้ว” “แกพูดง่าย จำไม่ได้หรือไงที่มันหยามเรา” น้ำเสียงกราดเกรี้ยวยามที่พูดถึงคนที่เป็นเหตุให้น้องสาวตนต้องลาจากโลกนี้ไปก่อนวัยอันควร ทำให้พิมพาถึงกับสะดุ้ง“มันไม่ได้เกี่ยวกันเลย นั่นมันเป็นอุบัติเหตุพี่เข้าใจไหม!” พิมพาขึ้นเสียงบ้าง“ไม่รู้เว้ย! ถ้ามันไม่มาแทรกกลางแ

“คือ... หนู” เอรินอึกอักเขินอาย กองหัวเราะลั่นตอบแทน “โฉนดที่ดินบ้านสวนของเธอ พี่คืนให้เป็นของขวัญให้เหลน” อติมามองหน้าทั้งสามสลับกันไปมา ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจที่รู้ข่าวเอรินจะมีลูก ถึงจะรู้จากปากคนอื่นก็ตาม ยิ่งคิดถึงเรื่องที่ภิรณีย์กรอกหูเมื่อวันก่อนยิ่งคิดหนักสีหน้าสับสนปนเป “แม่จ๋า ... คืออาหมอเพิ่งบอกว่าหนูตั้งครรภ์ได้สามอาทิตย์แล้วจ้ะ” “ห๊ะ! โธ่... ลูก” อติมาพูดไม่ออกได้แต่โอบกอดเอรินเอาไว้แนบอก เศร้าใจเหลือประมาณเพราะไม่รู้เรื่องใดๆ ที่เกิดขึ้นในห้องคนป่วย โดยเฉพาะไม่รู้ว่าลูกสาวและลูกเขยไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันแบบที่เข้าใจ “เรากลับบ้านกันนะแม่ ขอบคุณนะคะลุงกอง แต่ของขวัญของลุง หนูไม่เข้าใจค่ะ ทำไมโฉนดบ้านสวนถึงไปอยู่กับลุงได้” “เรื่องมันยาว เอาไว้ค่อยถามพ่อหนูเองก็แล้วกัน เอาเป็นว่ารับไว้ก่อนนะ” “ค่ะ แต่ว่า... ” “ไม่มีแต่ ลุงกับป้าพิมต้องกลับก่อน ว่าแต่เจ้ากรณ์มันหายหัวไปไหนแล้ว ทิ้งแม่มันไว้แบบนี้ได้ไง ใช้ไม่ได้เลยไอ้หลานคนนี้” “หนูรู้ค่ะ ก

เสียงเบรกรถดังลั่นในระยะกระชั้นชิดพร้อมเสียงชนเข้ากับอะไรบางอย่างเรียกความสนใจ ผู้คนมารุมล้อมดูเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ตรงหน้า ดอกกุหลาบสีชมพูประดับยิปโซฟิลาช่อใหญ่กระจัดกระจายอยู่บนถนน พร้อมรอยเหยียบย่ำจากผู้คนที่ไม่ได้สนใจมัน...ฝนยังคงตกโปรยปรายต่อเนื่อง กระจกรถแท็กซี่สีฟ้าคันที่นั่งมาจากโรงพยาบาลขึ้นฝ้าด้วยความเย็นของแอร์ภายในกระทบความระอุร้อนของถนนภายนอก เอรินนั่งเบาะตอนหลังคู่กับแม่ที่นั่งอยู่ฝั่งซ้าย มือเรียวเล็กไล้ไปมาบนกระจกหน้าต่างรถวนไปมาเป็นรูปวงกลม ความคิดเหม่อลอยล่องออกไปยังนอกหน้าต่าง แล้วบางสิ่งบางอย่างก็ดึงความสนใจให้ปรับอิริยาบถจากที่เอนหลังสบายขึ้นมามอง กุหลาบสีชมพูและยิปโซฟิลากระจัดกระจายอยู่บนพื้นถนน ไม่เป็นรูปทรง ช่อดอกไม้บี้แบนหมดสภาพความงามตามจินตนาการของใครบางคน เอรินเหลียวมองตามจนลับสายตา สะกิดใจเล็กน้อยกับร่องรอยคราบสีแดงบนพื้นถนนที่ถูกน้ำชะล้างจนเบาบางหลงเหลือเป็นคราบจางๆหัวใจกระตุกวูบเหมือนอะไรบางอย่างฉุดรั้งจิตใจให้คิดฟุ้งซ่านถึงที่มาและเจ้าของมัน อติมามองตามสายตาลูกสาวด้วยความฉงนใจ “ดูอะไรอยู่ลูก เห็นสนอกสนใจจัง” เอรินถึงกับสะดุ้งหันมาม