All Chapters of กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า: Chapter 71 - Chapter 80

แล้วกรณ์ก็ต้องวิ่งสุดชีวิตเข้าไปภายในรั้วบ้านสีขาวที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้รกร้างทันทีที่ปื๊ดมาส่ง และพบว่ากำลังมีการรื้อถอนตัวตึกบางส่วนพร้อมทั้งปรับสภาพภายในบริเวณบ้านด้วยคนมากมาย ชายหนุ่มถึงกับหน้าซีดทันทีที่เห็น “นี่พวกคุณ! ทำอะไรกัน” เสียงตะโกนมาแต่ไกลของกรณ์ทำให้ เสกสรร หัวหน้าคนงานเขม้นมองด้วยความสงสัย ก่อนจะรามือจากการทำงานเดินตรงเข้ามาหา แล้วคำถามชวนหาเรื่องหลังจากเห็นสีหน้าไม่เป็นมิตรของกรณ์ที่มองมา ทำเอาเสกสรรนึกเคืองขุ่นอยู่ไม่น้อย “โรงแรมสร้างใหม่ แล้วคุณละเป็นใคร” “ผม... เอ่อ แค่อยากรู้ว่าพวกคุณมาทำอะไรกับบ้านหลังนี้ พอดีบ้านผมอยู่ใกล้ๆ เห็นบ้านหลังนี้มานานก็เลยอยากรู้แค่นั้นเอง แล้วที่ว่าจะทำเป็นโรงแรม เจ้าของเป็นใคร” กรณ์ถามอ้อมแอ้มสีหน้าไม่สู้ดี เมื่อเห็นคนงานหลายคนรามือจากงานแล้วเข้ามายืนดูอย่างสนใจ “อ้อ... ที่แท้ก็พวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ถ้าอยากรู้ก็ไปถามคนบนรถตู้ที่จอดหน้าบ้านโน่น เธอเป็นสถาปนิกออกแบบโรงแรมนี้”กรณ์มองตามเสกสรรที่ชี้มือไปยังรถตู้คันที่เห็นอยู่ไม่ไกล รีบเดินออกไปตรงจุดที่รถตู้คันเป้าหมายจ

รถญี่ปุ่นสี่ประตูสีขาวสภาพกลางเก่ากลางใหม่แล่นเข้ามาจอดยังลานจอดรถของโรงแรมหรูใจกลางกรุงเทพ กรณ์ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีดำเปิดกระดุมสองเม็ดบนและกางเกงสแล็คสีดำสนิทลงมาจากรถด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ มือข้างหนึ่งกำโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดแนบหูก่อนจะปิดประตูรถเดินตรงมายังลิฟท์โดยสารจุดมุ่งหมายคือห้องพักของหญิงสาวเอาแต่ใจที่อยู่ชั้นสิบ กรณ์ถึงกับถอนหายใจที่ต้องมาเจอกับคู่กรณีสาวที่ถึงแม้จะสวยเซ็กซี่ถูกสเป็คของเขาไม่เบา แต่เจ้าหล่อนก็น่ารำคาญที่คอยบงการราวกับเขาเป็นทาสในเรือนเบี้ยก็ไม่ปาน “โอเค โอเค... เจอกัน” “จะไปไหนกันอีกนะ ยายคุณนาย เมื่อไหร่จะหายซะทีชักจะมากไปแล้ว เจอหน้าคงต้องโวยกันหน่อย”หลังจากวางสายจากสาวเอาแต่ใจที่กำลังจะเจอ กรณ์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันหมายมั่นปั้นมือว่าจะเอาเรื่องราเชลให้ได้ ทันทีที่ประตูห้องเป้าหมายเปิดออกตามเสียงกริ่งรัว ราเชลในชุดเสื้อยืดแขนกุดสีแดงกางเกงยีนส์ขาสั้นสีฟ้าถึงต้นขาคลุมทับด้วยเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีขาวบางเบายืนเท้าแขนสีหน้าหงุดหงิดอยู่หน้าประตู ขาเรียวสวยมีเฝือกหนาอยู่ตรงข้อเท้าขึ้นมาเกือบถึงเข่าขวาทำให้กรณ์ท

ปื๊ดเดินนำไปที่รถ ปากก็ยังพร่ำพูดไม่หยุดตามประสาคนพูดไปเรื่อย เอรินที่ได้ฟังถึงกับตาโตตรงรี่เข้าไปประชิดคนปากมาก หยิกหมับเข้าให้ที่บั้นเอวกลมของคนพูดมากจนร้องโอดโอยอย่างน่าหมั่นไส้“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะปื๊ด อยากโดนสิท่า นี่แน่ะ” “โอ๊ย... คุณหนู จี้ใจดำแน่แบบนี้ คนฉลาดอย่างปื๊ดก็งี้แหละคร๊าบ รู้ทันคุณหนูตลอดๆ” เจ้าปื๊ดทำหน้าล้อเลียนเสร็จรีบวิ่งฉากไปที่รถอย่างรวดเร็ว จนเอรินจะวิ่งตามไปจัดการแต่ไม่ทันเมื่อชานนท์คว้าแขนไว้เสียก่อน“เอาน่า ยังไงฉันก็เป็นลูกเขยของพ่อแม่เธออยู่ดี ไม่เห็นต้องอายเลย” “แต่เราตกลงกันว่าไงคะ เราจะยังไม่บอกพ่อกับแม่ฉัน อย่างน้อยก็จนกว่าฉันจะเกริ่นกับพ่อแม่ก่อน แม่ยิ่งไม่ค่อยสบาย ฉันกลัวท่านป่วยซะก่อน”เอรินออดเบาๆ สีหน้าลำบากใจ แต่ชานนท์กระซิบข้างหู “ได้ยังไง บอกพวกท่านเลยเถอะ ฉันเหงานะถ้าไม่มีเมียสุดที่รักนอนกอดทุกคืน เอาเป็นว่าฉันรับผิดชอบเองท่านคงไม่ฆ่าไม่แกงลูกเขยที่พาลูกสาวแก่นกะโหลกของพวกท่านลงจากคานหรอกใช่ไหม” เอรินถึงกับหน้าขึ้นสีกับคำพูดเห็นแก่ได้หน้าตาเฉยของชานนท์ หญิงสาวตอบอ้อมแอ้มเบี่ยงเบนประเด็

บ้านสวนโฮมสเตย์เงียบผิดปกติทั้งที่เป็นวันหยุด เอรินแปลกใจที่ไม่เจอพ่อกับแม่ มีแต่นักท่องเที่ยวยืนรออยู่หน้าเคาน์เตอร์หลายรายต่างบ่นพึมพำ หญิงสาวได้ยินแล้วสีหน้าไม่สู้ดี หันกลับมาสบตาชานนท์ที่เดินตามเข้ามาทีหลัง “มีแขกมารอค่ะ สงสัยพ่อกับแม่จะอยู่ไม่ไกลแถวนี้ คุณไปที่บ้านต้นไม้ก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันหยิบกุญแจให้นะคะ ปื๊ดฝากเอากระเป๋าไปส่งคุณเค้าทีนะ” เอรินหันไปพยักเพยิดกับปื๊ดก่อนจะเดินไปหยิบลูกกุญแจยื่นส่งให้อย่างรวดเร็ว ชานนท์คว้ามือเอรินมากุมไว้ ท่ามกลางสายตาจ้องมองตลอดเวลาของปื๊ดที่อยากรู้อยากเห็นเป็นที่สุด “ไม่ไปด้วยกันหรือ” “ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันต้องดูแลแขกให้เรียบร้อยก่อน”เอรินจะผละไป แต่ชานนท์กลับดึงมือนุ่มนิ่มไว้พร้อมทั้งมองบางสิ่งบางอย่างที่สะท้อนแวววาวบนลำคอขาวที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตสีขาวรำไร “ไหนขอดูหน่อยซิ” “อะ... อะไร คุณ ประเจิดประเจ้อ” เอรินหน้าแดงซ่านหลบตา พูดตะกุกตะกักทันทีที่เหลือบมองดวงตาคม ชานนท์อมยิ้มพอใจก่อนจะดึงปกเสื้อเชิ๊ตของเอรินให้เข้าที่ปิดบังบางอย่างที่อยู่ภายในไว้ให้มิดชิดกว่าเดิม

“เพิ่งต่อเติมเสร็จไม่นาน ลุงออกเงิน คุณกรณ์ออกแรงหาคนมาช่วยกันทำให้นี่ล่ะครับ แบบบ้านได้มาพร้อมกับบ้านต้นไม้ คุณมินคนสวยอุตส่าห์ให้มาฟรีไม่คิดเงินด้วย ใจดีสุดๆ ปื๊ดละปลื้มใจที่ชอบคนไม่ผิด” “แหม พูดซะยายมินคงตัวลอยถ้าได้ยิน”ชานนท์หัวเราะขำท่าทางคนตัวกลมที่ช่างจำนรรจา และดูแลลูกค้าได้ดีเยี่ยม ถึงจะห่ามและชอบสอดรู้ไปบ้าง แต่ก็ประสาคนไหวพริบดี ชานนท์อดนิยมชมชอบอยู่ไม่น้อย จนรู้สึกสนิทสนมได้อย่างรวดเร็ว “คุณหนูโชคดีตะหากครับ ได้เพื่อนดี” ปื๊ดพูดไปสายตาก็ชะเง้อชะแง้มองผ่านหน้าต่างเข้าไปภายในห้อง บิดลูกบิดประตูเล่นอย่างคนมือซน“ประตูไม่ล็อค คุณหนูนี่จริงๆ เลย” “ถามหน่อยสิ กรณ์คือใคร แล้ว” ยังไม่ทันที่คนสงสัยจะได้พูดอะไรต่อ ปื๊ดก็จุ๊ปากขัดจังหวะจนชายหนุ่มต้องเงียบเสียง “ตามผมมา เร็วๆ”ปื๊ดกวักมือเรียกให้ตามเข้าห้อง แต่ชานนท์ยื้อไว้ก่อนแทรกตัวเข้าประตูไปและกดล็อคลูกบิด ทั้งส่งเสียงไล่ปื๊ดที่ยืนงงให้กลับไปทำงานของตนตามเดิม“เฮ๊ย! อะไรกันคุณ ทำแบบนี้ได้ไง เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ” ปื๊ดหน้านิ่งคิ้วขมวด “ฉันเข้าไปดูเอรินเอง นายไปทำงานเหอะ”