All Chapters of กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า: Chapter 101 - Chapter 110

ผมยาวเป็นลอนสยายถูกรวบสูงเป็นพวง ดวงหน้าเฉี่ยวตกแต่งสีสันอ่อนบางไม่ฉูดฉาดเหมือนเคย ชุดเดรสสั้นสีฟ้าอ่อนทำให้เธอดูเรียบร้อยเหมือนไม่ใช่ตัวเอง ราเชลสำรวจตัวเองในกระจกก่อนจะเดินออกมากรณ์นั่งรอหลังจากบึ่งรถจากปราณบุรีมาหาแต่เช้ามืด ชายหนุ่มยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา ทันทีที่เห็นหล่อนออกมาเขาก็มองอย่างไม่เชื่อสายตา ท่าทางนิ่งเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สมของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มที่มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองหนักหนารู้สึกไม่สบอารมณ์“วันนี้คุณดูเรียบร้อยผิดปกติ กินอะไรผิดสำแดงรึเปล่านี่ หรือว่า...” เขาแกล้งหยอดแต่หล่อนกลับเสไปอีกเรื่อง “ไปกันรึยัง ฉันเสร็จแล้ว” ราเชลคว้ากระเป๋าสะพายใบเล็กเรียบหรูมาคล้องไหล่ ท่าทางนิ่งเฉยราวกับเขาไม่มีตัวตนเช่นเดิม กรณ์มองตามทุกย่างก้าวแต่ไม่ยอมขยับเขยื้อนเริ่มหงุดหงิด “เร็วสิ ฉันรีบนะ อีกสองชั่วโมงจะถึงเวลานัดกับคุณป้าแล้ว” ราเชลเหลือบมองคนจ้องตนหน้านิ่วคิ้วขมวด ดวงตาคมเฉี่ยวตวัดมองแล้วเมินแสดงชัดว่าไม่พอใจที่เขาทำนิ่งเหมือนแกล้ง “ก็ได้ เอาเป็นว่าฉันไปเอง นายจะไปไหนก็ไป คืนนี้ฉันจะไม่มาค้างที่นี่แล้ว ขอบใจที่ดูแลมาตลอดสองเดือน ลาขาดเลยก็แล้วกั

“มากันแล้วหรือ เด็กๆ โอ้โห! หนูราเชลวันนี้สวยมากนะจ๊ะ สมกับเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ป้า” ภิรณีย์เอ่ยทัก ราเชลยิ้มเยาะชานนท์แล้วเข้าไปทำความเคารพภิรณีย์อย่างนอบน้อม “ขอบคุณค่ะ คุณป้า ถึงหนูแต่งสวยยังไงก็ยังมีใครบางคนไม่เห็นค่าอยู่ดี” “ไงเรา เจ้าลูกชาย ว่าที่คู่หมั้นพูดมาแบบนี้ไม่คิดจะชมน้องให้อารมณ์ดีมั่งรึไง” ภิรณีย์หันไปค้อนคนต้นเรื่องชานนท์ถึงกับทำหน้าไม่ถูก ได้แต่พูดแก้เก้อ “ชมคนอื่นทำไม ก็แม่ผมสวยสุดอยู่แล้ว”“โอ๊ย! ไม่ต้องมาแกล้งชมเลย นี่ถ้าแม่ไม่โทรตามวันนี้จะกลับมาไหม แม่กลับมาตั้งนานไม่เห็นหน้าเลย ไปเข้าบ้านกันดีกว่า หนูราเชลด้วย อ้อ พ่อหนุ่มนี่คนขับรถหนูหรือจ๊ะ เข้ามาก่อนนะ” ภิรณีย์ทักทายอย่างใจดี กรณ์ไหว้ทำความเคารพกำลังจะเดินตามเข้าไปโดยที่ราเชลไม่ได้ใส่ใจแม้จะมองด้วยซ้ำแต่การกระทำของชานนท์ก็หยุดทุกคนที่กำลังจะเข้าไปในบ้านให้หยุดชะงัก เมื่อเขาเดินอ้อมรถเบนซ์สีดำฟิล์มมืดสนิทแล้วเปิดประตูรถฝั่งด้านข้างคนขับออก “ลงมาสิ” ชานนท์ค้อมตัวพูดกับเอรินที่อิดออดไม่ยอมเพราะเกรงทั้งภิรณีย์ ทั้งราเชล ไหนจะเพื่อนรักที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย “จะดีห

เอรินนั่งเคว้งคว้างอยู่คนเดียวในห้องอาหารหลังจากชานนท์และภิรณีย์เดินออกไป โต๊ะขนาดใหญ่บรรจุคนได้เกือบยี่สิบที่นั่ง ว่างเปล่าเงียบเหงาจนคนนั่งเหงาต้องถอนหายใจ ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะมาเป็นภาระให้เขาทำไม ยิ่งพอได้เจอภิรณีย์ ก็ยิ่งเกร็งหนักราวกับกำลังถูกครูผู้ปกครองสอบสวนอย่างไรอย่างนั้น “คุณคะ คุณนายสั่งว่าให้คุณไปรอที่ห้องนั่งเล่นนี่คะ หนูว่าคุณไปรอที่ห้องนั่งเล่นจะสบายกว่าไหมคะ” สาวใช้เดินเข้ามาบอกเอริน แววตาอยากรู้อยากเห็นสำรวจตรวจตราลูกสะใภ้ของคุณนายเสียแทบจะทุกซอกทุกมุมจนเอรินได้แต่ยิ้มเหยเก แต่หญิงสาวก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยกับท่าทีเป็นมิตรเมื่อสาวใช้ไม่ได้มีทีท่าใดๆ นอกเสียจากความอยากรู้ราวกับคนโดนสำรวจเป็นสิ่งแปลกใหม่ไม่เคยเห็น “ขอบใจจ้ะ กำลังจะออกไปพอดี ที่นี่เหงาจังนะ โต๊ะอาหารกว้างใหญ่ไม่มีใครเลยสักคน เออ ว่าแต่คุณราเชลกับผู้ชายที่มาด้วยกันล่ะจ๊ะ หายไปไหนแล้ว” เอรินซักด้วยความอยากรู้ สาวใช้ได้แต่อ้ำอึ้งแล้วกระซิบบอกเบาๆ ราวกับกลัวใครจะได้ยิน “อ๋อ คุณราเชลเธอคุยกับคุณกรณ์อยู่ด้านนอกน

คอฟฟีช็อปหนึ่งคูหาในหัวหินบรรยากาศอึมครึม เพราะฝนฟ้าคะนองนอกหน้าต่าง ละอองฝนตกกระทบกระจกหน้าต่างเกิดเป็นฝ้าทั่วกราะจกทั้งบาน อติมานั่งเหม่อมองนอกหน้าต่างด้วยสายตาว่างเปล่า กาแฟร้อนแก้วเล็กเริ่มเย็นชืดไม่ส่งกลิ่นหอมเหมือนตอนแรก เพราะเธอมัวแค่ครุ่นคิดกังวล ภาพเหตุการณ์ในอดีตวนเวียนกลับมาอีกครั้งราวกับภาพจำที่ลืมเลือนไปหากไม่มีใครมาสะกิด นางพยาบาลสาวจบใหม่อย่างหล่อน หน้าตาไม่จัดว่าสวย แต่เป็นคนที่ใครเห็นต่างพากันลงความเห็นว่าเป็นหญิงสาวน่ารัก จิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อย รูปร่างสมส่วนติดจะท้วมนิดๆ ไม่เป็นที่สะดุดตาสะดุดใจชายหนุ่มคนไหน แต่ก็มีความสุขอย่างที่เป็น จนได้มาเจอเขา... ผู้ชายที่เข้ามารักษาตังเพราะบาดเจ็บจากการถูกลอบทำร้าย และหล่อนรับหน้าที่เป็นพยาบาลเฝ้าไข้เนื่องด้วยความจำนงจากเจ้าของไข้ให้มาเฝ้าเป็นกรณีพิเศษ หญิงสาวหอบแฟ้มงานปึกเล็กและหนังสืออ่านเล่นหนึ่งเล่มติดมือมาด้วย แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปก็ได้ยินเสียงโวยวายจากใครบางคนเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน “ฉันบอกให้ทำ แกก็ต้องทำ!” เสียงผู้หญิงกราดเกรี้ยวทำให้หล่อนสะดุ้งชะงักอยู่หน้าประตูแนบหูฟังอย่างเงียบกริบ

เกลียวคลื่นถาโถมซัดหาฝั่งอย่างแรง ลมทะเลพัดต้นมะพร้าวริมแนวทางเดินของหาดเกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณ ชานนท์และพัชระยืนกอดอกมองคลื่นทะเลอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ เวลาผ่านไปนานพอควรก็ยังไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากจนพัชระนึกฉุนอยู่ในใจ พยายามสงบใจไว้แต่ก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี “แกจะเอายังไงว่ามา” ชานนท์เหลือบมองชั่วครู่ก่อนจะหันไปมองทะเลสุดลูกหูลูกตาอีกครั้งโดยไม่พูดอะไร พัชระถึงกับทนมาไหวถามย้ำ“ถ้าแกไม่พูด ฉันจะพูดเองแล้วอย่ามาหาว่าฉันใจร้าย” “คุณเห็นบ้านสีขาวบนเนินฝั่งโน้นไหม” จู่ๆ ชานนท์ก็เปลี่ยนเรื่อง พัชระมองตาม“เห็น ทำไม มีอะไร” พัชระเหลือบมองแล้วตอบเสียงขุ่น ชานนท์ยิ้มมุมปากก่อนจะยื่นข้อเสนอบางอย่าง “นั่นคือบ้านผม” ชานนท์ตอบเน้นคำ พัชระถึงกับตะลึงมองชานนท์อย่างไม่เชื่อสายตา เคยคิดว่าเขาอาจจะใช่ แต่ไม่ได้เตรียมใจว่าคนหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้าจะเป็นลูกชายของผู้มีพระคุณจริงๆ “หมายความว่าไง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรา” “เกี่ยวสิ เพราะไม่ว่าจะที่นั่นหรือบ้านสวนโฮมสเตย์แห่งนี้ มันอยู่ในกำมือผมแล้ว” ชานนท์พูดปด แค่อยากได้ความส