All Chapters of กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า: Chapter 91 - Chapter 99

อติมาเกาะแขนเอาใจ แต่พัชระส่ายหน้าปฏิเสธ“ไม่ต้องหรอก พ่อจะไปคุยเรื่องเงินกู้ มีปัญหานิดหน่อย อยู่ดีๆ ทางนั้นก็บอกว่าให้รอก่อน แต่แม่ไม่ต้องห่วงไม่มีอะไรหนักหนา พ่อจัดการได้ แม่อยู่ทางนี้ดูแลบ้านสวนไปก็แล้วกันนะ เดี๋ยวบ่ายๆ พ่อกลับมาว่าจะคุยกับลูกเรื่องผู้ชายคนนั้นหน่อย”“พ่อจะพูดเรื่องอะไร”“ไม่ต้องคิดมากนะแม่ ยังไงก็ไม่ให้เราต้องเสียลูกค้ารายใหญ่แน่” พัชระโอบไหล่ภรรยาเบาปลอบใจเมื่อเห็นสีหน้าวิตกกังวล ไม่ไกลกันนั้นชานนท์แอบมองทั้งคู่อยู่อย่างเงียบเชียบ ได้ยินบทสนทนาทุกประโยคและนิ่งฟังอย่างตั้งใจ นัยน์ตากร้าวขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ปรับเปลี่ยนโดยพลันเมื่อนึกไปถึงเอรินชายหนุ่มสลัดความคิดกังวลออกไปก่อนจะตัดสินใจกดโทรศัพท์ แต่ยังไม่ทันที่ปลายสายจะรับ เสียงใครบางคนก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อนจนเขาต้องรีบวางสาย “ดูคุณจะมีลับลมคมในนะ เห็นออกมาตั้งนานเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วหรือ ทางนี้ไม่ใช่ทางไปห้องน้ำนะ” กรณ์ยืนกอดอกพิงกำแพงอีกฝั่งของร้านอาหาร จ้องเขม็งด้วยสายตาเคลือบแคลง ชานนท์ถึงกับเก้อเสเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง “ก็ไม่มีอะไร พอดีโทรศัพท์เข้าก็

“เอรินตัวเล็กนิดเดียว แกติดเด็กคนนั้นมากเพราะเขาเป็นเด็กผู้ชายคนเดียวในละแวกบ้าน ตอนนั้นกรณ์ยังไม่ย้ายมาอยู่ข้างบ้าน น้าไม่เห็นว่าแกออกไปตอนไหนมารู้อีกทีก็โดนรถของเด็กคนนั้นชนจนต้องเข้ารักษาในโรงพยาบาล แกบาดเจ็บหลายแห่งเลือดตกภายใน เกือบไม่รอด โดยเฉพาะหัวใจบอบช้ำมากจนต้องผ่าตัด เรามีเงินรักษาไม่พอ ช่วงนั้นพ่อเอรินวิ่งเต้นหาเงินมารักษาแกจนวุ่นไปหมด แต่คนบ้านนั้นกลับนิ่งดูดาย”“แล้วพ่อแม่เด็กคนนั้นล่ะครับ”“ตายวันเดียวกันค่ะ” อติมาเล่าสีหน้าหดหู่ “อุบัติเหตุรถตกเหวระเบิดไฟคลอกทั้งผัวทั้งเมีย แถมลูกชายที่ขับตามกันไปก็รถคว่ำไหม้เป็นตอตะโก ว่ากันว่าเด็กคงตกเหวไปด้วย”ชานนท์มือไม้เย็น คุ้นเหตุการณ์นั้นเหมือนความทรงจำที่ขาดหายถูกเติมจนเต็ม... เขาคือเด็กชายคนนั้น!เป็นเขาเองที่ขับรถชนเอริน... ทำไมถึงจำไม่ได้!ชานนท์กุมขมับ หัวหมุนติ้วอย่างไม่เคยเป็น รู้แต่ว่าเขาต้องรักษาตัวอยู่นานมาก หลังจากอุบัติเหตุคราวนั้นทำให้ความทรงจำแรกเริ่มขาดหายไป มีเพียงแม่บุญธรรมที่ยืนมือเข้าช่วยเหลือและรับอุปการะ จนหายดีพ่อของสิมิลันก็ส่งเขาไปอยู่เกาหลีกับแม่บุญธรรมและสุดท้ายได้มาร่ำเรียนจนจบปริญญาที่อังกฤษ เขาไม่เ

ราเชลเลิกคิ้วสูง มองคนถามด้วยสายตาแปลกๆ กรณ์เหลียวมองยิ้มมุมปากก่อนพูดต่อ“ไม่ใช่อะไร เป็นห่วง มีห้องนอนสองห้อง คุณไปพักที่นั่นก่อน ผมจะได้อยู่เป็นเพื่อนไม่ต้องตีรถกลับประจวบคืนนี้ โอเคไหม” “ไม่เอาหรอก เกิดใครเข้าใจผิดจะว่ายังไง” “ไม่ต้องกลัวหรอกน่า คุณอายุมากกว่าผมตั้งเยอะ เป็นพี่สาวผมได้ ใครจะกล้าคิดอะไร เอาตามนี้เถอะ ผมขี้เกียจเทียวไปเทียวมาคอนโดกับโรงแรมเพื่อไปรับคุณอีก พักที่คอนโดผมเถอะคืนเดียวเอง โอเค๊” “ก็ได้”“บทจะตกลงก็ง่ายงี้เลย” เขาถามสีหน้าประหลาดใจ“ก็ใช่นะสิ สองหัวดีกว่าหัวเดียว ฉันยิ่งกลัวๆ อยู่ไม่รู้พรุ่งนี้จะเจออะไรบ้าง”“ไม่น่าเชื่อ คุณก็อ่อนแอเป็นเหมือนกัน” “ฉันไม่ใช่วันเดอร์วูแมนนะ” เพราะความเหงาว้าเหว่ที่จู่โจมหัวใจในยามนี้ ทำให้ราเชลเผลอจ้องเด็กหนุ่มคนข้างๆ ที่กำลังบาดเจ็บจากความรักเช่นเดียวกันกับหล่อน บางทีการมีใครสักคนที่พอจะเป็นที่พึ่งคอยอยู่เป็นเพื่อนปรับทุกข์ คงเป็นความรู้สึกที่ไม่เลวทีเดียว... ท้องฟ้ายามค่ำไม่มีแสงดาวระยิบระยับเหมือนเคย มีเพียงแสงฟ้าแลบคำรามเป็นระยะ ราวกับกำลังจะเกิดพายุใหญ่ ราเชลยืนพิงราวเหล็กระเบียงคอนโดมิเนียมชั้นเกือบบนสุดปล

กว่าจะเคลียร์เรื่องราวทุกอย่างกับพ่อของราเชลโดยนัดเจรจากันที่ลอนดอนลงตัวโดยที่ราเชลไม่รู้ เขาต้องเสียไปหลายอย่าง ทั้งหุ้นโรงแรมในลอนดอนและบ้านสีขาวหลังนั้นที่ทีแรกเขาคิดจะรีโนเวทเป็นโรงแรมในเครือสิทธรา แต่ที่นั่นมีความทรงจำเลวร้ายที่เขาอยากลืม... “ขอบใจนะมิน พี่ฝากโครงการนั้นให้เราสานต่อกับพ่อราเชลเลยก็แล้วกัน ไม่มีแต่ มินทำได้อยู่แล้วนึกว่าช่วยพี่” ชานนท์ยิ้มพึงใจก่อนวางหู สิมิลันยอมช่วยรับภาระบ้านสีขาวหลังนั้นไปแทนโดยที่เขาไม่ต้องเห็นมันให้รกตาอีก ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะบอกคนขับ “เร็วหน่อยครับ ผมมีธุระต่อ” ไม่เพียงแต่ตกลงกับพ่อราเชล เขายังเข้ารับการบำบัดฟื้นฟูความทรงจำจากเพื่อนที่เป็นจิตแพทย์กว่าสิบชั่วโมงภายในเวลาหนึ่งอาทิตย์ แล้วเขาก็ได้รู้ทุกอย่างเมื่อความทรงจำฟื้นคืนกลับมา ทุกอย่างเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครตั้งใจให้เกิดแม้แต่แม่บุญธรรมของเขา ถ้าหากเขาจะเจรจา... หวังว่าหล่อนคงยอม...เมื่อรถแท็กซี่จอดหน้าเรือนไม้บ้านสวน ชานนท์ก็วิ่งวุ่นตามหาเอรินไปทั่ว ในที่สุดเขาก็พบหญิงสาวเดินลงมาจากทางเดินบนเนินเขาทางไปบ้านต้น