All Chapters of กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า: Chapter 81 - Chapter 90

ร่างอ้วนกลมชี้มือพร้อมทำปากบุ้ยใบ้ไปทางชานนท์อย่างหงุดหงิด ตาเรียวเล็กหรี่มองชายหนุ่มที่ไม่ทำตามคำพูด“แต่คุณนี่สิปิดล็อคประตู จะเรียกก็กลัวป้ากับลุงจะได้ยิน ถามจริงเหอะคิดอะไรอยู่ ใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีคุณหนูเป็นผู้หญิงมีแต่เสียหาย” “อะ... อืม ฉันรู้ ขอโทษ” ชานนท์เหลือบมองเอรินชั่วครู่ แต่คนตัวอ้วนกลมดันหลังชายหนุ่มไปทางประตูอีกทาง “ไปทางประตูฝั่งสวนนะ ป่านนี้ลุงกับป้าเข้าบ้านมาแล้วแน่ๆ อีกเดี๋ยวก็ต้องมาหาคุณหนู เร็วๆ เถอะคุณ ปื๊ดจะช่วยครั้งนี้ครั้งเดียว คราวหน้ามารุ่มร่ามกับคุณหนูอีกจะหาว่าไม่เตือนไม่ได้นะ”คนเจ้ากี้เจ้าการดันหลังร่างสูงกว่าตนเกือบศอกให้พ้นออกไปจากประตูอย่างรวดเร็วทำเอาคนโดนผลักแทบเสียหลัก ชานนท์หันมาสบตาสาวน้อยที่ยืนเคว้งมองอยู่ในห้องด้วยแววตาสับสน ใจอยากประกาศออกไปเหลือเกินว่าพวกเขาสองคนเป็นอะไรกัน แต่เมื่อเห็นแววตาขอร้องจากเอริน เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้ “รู้แล้วๆ ผลักอยู่ได้ เจ้านี่นี่ เอริน... เดี๋ยวฉันโทรหานะ” ชานนท์ตะโกนบอกหญิงสาวในห้องเสียงไม่ดังนัก เอรินได้แต่พยักหน้ารับอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร จะเดินตามออกมาก็ไม่

ชานนท์ถึงกับหันขวับมามองด้วยสายตากร้าวและเอ่ยถามราเชลเสียงขุ่น “ไปรู้อะไรมา” “คุณคิดว่าฉันรู้อะไรละ” หล่อนยิ้มเยาะเป็นต่อ “คุณคิดได้ยังไง ทำแบบนี้สุภาษิตไทยเขาเรียกเกลียดตัวกินไข่เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง ใช่ไหม... อเล็กซ์”ชานนท์จ้องกลับดวงตาวาวโรจน์มองหญิงสาวคาดโทษก่อนจะเน้นชัดถ้อยชัดคำ “ไม่ใช่เรื่องของคุณ ขอเตือนว่าอย่ามายุ่งอย่ามาล้ำเส้น ไม่อย่างนั้นจะหาว่าไม่เตือนไม่ได้นะ” “แตะต้องไม่ได้จริงๆ สินะ” ราเชลตะโกนไล่หลัง“แล้วคุณจะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้กับฉัน”“เพราะคุณเป็นแบบนี้ไง ผมถึงรักคุณไม่ได้” ชายหนุ่มทิ้งประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะเดินจากไปด้วยความรู้สึกหนักหน่วงตั้งแต่ความทรงจำเลือนรางที่เคยหายไปค่อยๆ ย้อนกลับคืนมาทีละนิด จิตใจที่เคยสงบกลับสับสนจนหาข้อยุติไม่ได้ ยิ่งมารู้ว่าหญิงสาวที่เขาตามหามาตลอดคือยายกุหลาบตัวยุ่งที่คอยปั่นป่วนกวนใจในเวลาเพียงไม่นานแต่กลับทำให้เขารู้สึกผูกพันกับหล่อนนานปีแต่หล่อนกลับเป็นลูกสาวของผู้ชายที่เคยสร้างความร้าวฉานให้กับครอบครัวของเขาจนบ้านแตกสาแหรกขาดคงเป็นเพราะเหตุนี้ที่ทำให้ตัดสินใจทำอะไรโง่ๆ ลงไป... บางทีเข

เอรินสะอึกสะอื้นทั้งยังยกสองมือกางกันไม่ให้เขาเข้าประชิดตัวได้ ชานนท์ไม่พูดพล่ามทำเพลง คว้าร่างบอบบางได้ก็ดึงเข้ามากอดจูบที่ขมับอย่างปลอบโยน “ตีฉันเลย ฉันรู้ว่าไม่เอาไหนที่ไม่ปฏิเสธราเชลให้จริงจัง แต่ฉันรักเธอนะ ฉันต้องการเธอ... แค่เธอคนเดียวที่ฉันผูกพันทั้งร่างกายและจิตใจ เธอคนเดียวที่ฉันจะยกย่องให้เป็นภรรยาและยอมผูกมัดตัวเองด้วยการจดทะเบียน เธอรู้ใช่ไหมว่าทั้งหมดนั้นไม่เคยมีใครได้มันแม้แต่ราเชล” “ฉันไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากรู้แล้ว” เอรินสะอึกสะอื้น“อะไรนะ! หมายความว่าไงที่ว่าจดทะเบียน” อติมาถึงกับอุทานกับสิ่งที่ได้ยิน ร่างอวบเดินเข้ามาใกล้ดึงลูกสาวออกจากวงแขนชายหนุ่มโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว เอรินถึงกับหน้าถอดสีมองแม่ทีคนรักทีไม่รู้จะทำอย่างไร ในขณะเดียวกันกับที่ชานนท์ก็โดนกันไว้ไม่ให้เข้าใกล้“ใครจะบอกฉันได้ ที่พูดว่าจดทะเบียนหมายความว่ายังไง เอริน!” “แม่จ๋า หนู ขอโทษ ขอโทษนะจ้ะแม่”“ขอโทษเรื่องอะไร” อติมาเขย่าแขนลูกสาว “บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ”“หนูขอโทษ หนูจดทะเบียนสมรสกับเขาแล้ว”“ได้ยังไง! ทำแบบนี้ได้ยังไง ลูกเห็นแม่เป็นอะไร ทำไมท

“โทษที ฉันลืมตัวไป” ชานนท์ได้แต่รับผิดเสียงอ่อย “ฉันนอนกอดเธอทุกคืนจนเป็นความเคยชินไปแล้ว”เอรินได้ฟังถึงกับหน้าแดงก่ำก่อนจะตีเพียะที่แขนล่ำ “บ้า... คุณมันบ้าอยากให้ฉันหัวใจวายตายจริงๆ สินะ อ๊ะ!” ไม่ปล่อยให้โดนร่างบอบบางแต่ฝีปากกล้าค่อนขอดนาน ชายหนุ่มประทับจูบลงบนริมฝีปากบางแผ่วเบา เอรินไม่ทันตั้งตัวถึงกับยืนนิ่งพอหนำใจแล้วชานนท์ก็โอบกอดแนบแน่น อ้อมกอดอบอุ่นทำให้ร่างเล็กกว่าอ่อนระทวยเคลิบเคลิ้ม กว่าจะรู้สึกตัวผละออกห่าง แต่เขากลับกอดรัดแน่นเข้าไปอีกพร้อมเสียงกระซิบแผ่วเบา “ฉันไม่เข้าใจเลยเอริน”“ไม่เข้าใจอะไรคะ” หล่อนแนบใบหน้าเข้าหาไหล่กว้างของชายหนุ่ม “ฉันไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะรักเธอได้มากถึงขนาดนี้ เมื่อก่อนฉันคิดว่ารักมินมากจนต้องลงสนามแย่งชิงกับนายโอม แต่พอแพ้ฉันกลับอยู่มาได้อย่างไม่เจ็บปวดมากนัก” ชานนท์นึกถึงเรื่องราวในอดีต “แต่พอเป็นเธอ เธอกลับทำให้ฉันรักจนแทบบ้า”“ทั้งที่เรายังรู้จักกันไม่มากพอเลย” หล่อนแย้ง “ฉันจะไม่ยอมให้มีอะไรมาพรากเราจากกันอย่างแน่นอน” ชานนท์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “แต่ก็เป็นคำที่ทำเอรินถึ

ราเชลคว้าแขนชายหนุ่มไว้แล้วดึงโน้มร่างสูงใหญ่ลงมาจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากหนา กรณ์ถึงกับตะลึงตาเบิกโพลงตกใจ “คุ... คุณ ทำไม!” กรณ์ลนลานถามยิ่งมองแววตาระริกไหวและริมฝีปากแย้มยิ้มของราเชลที่ดูฝืดเฝือแล้วยิ่งต้องคิดหนักอดไม่ไหวโพล่งถามออกไป “ทำไมทำแบบนี้”“ไม่มีอะไร ก็แค่จูบบำบัด”“ศาสตร์ไหนของคุณผมไม่เคยได้ยิน”สีหน้าชายหนุ่มดูจริงจังมากจนราเชลได้แต่ฝืนยิ้มรสจูบของชายหนุ่มให้ความรู้สึกหวามไหวจนหล่อนแทบหยุดหายใจ “ขอบใจนะ จูบของเด็กหนุ่มนี่ให้รสชาติไม่เลวเลย ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะ” หล่อนพูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอนห่มผ้าหันหลังให้เสร็จสรรพ เหมือนไม่เคยมีเหตุการณ์ชวนใจระทึกเมื่อครู่สักนิดกรณ์มองแผ่นหลังบางใต้ผ้าห่มแล้วใจอ่อนยวบ ร่างบอบบางไหวระริกเหมือนร้องไห้ แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นที่จะปลอบหล่อนให้หายสนิทได้ร่างสูงเก้งก้างได้แต่ถอนหายใจแล้วออกไปจากห้อง แต่ความจริงแล้วไม่ได้ไปไหนไกลกลับนั่งอยู่เชิงบันไดหน้าบ้านอย่างนั้น ท้องฟ้ายามเช้าวันใหม่ยังคงครึ้มสลัวคล้ายจะมีเมฆฝนใหญ่ เอรินยืนอยู่ริมหน้าต่างของห้องพักที่เห็นมุมของสวนไม้หอมสีขาวนวลบานสะพรั่ง หญิงสาวสูดลมหายใจ