Lahat ng Kabanata ng กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า: Kabanata 41 - Kabanata 50

“ถ้าคิดจะดำเนินการจริงๆ ได้ยินว่าอาจมีการประท้วง แล้วพี่นนท์รู้รึเปล่าว่าใครเป็นคนเอ่ยปากคนแรกเรื่องนี้” สิมิลันถามพี่ชายเสียงอ่อนชานนท์ส่ายหน้าปฏิเสธ เขาไม่รู้เรื่องเพราะยังไม่ทันได้ทำอะไรกับโครงการนี้เลย นอกจากให้สิมิลันออกแบบล่วงหน้าไปก่อน“ใครกันที่จะมีปัญหา”“เอ่อ... คือ ได้ยินมาจากพวกคนแถวนั้นว่าเอรินประกาศว่าจะนำขบวนประท้วงถ้ามีการรื้อถอนบ้านสีขาวค่ะ”“เอรินเนี่ยนะ แล้วมาเกี่ยวอะไรกันมันที่ของคุณลุง ไม่ใช่พื้นที่สาธารณะ หรือเรารุกป่าสักหน่อย” ชานนท์ฟังอย่างไม่เชื่อ สีหน้างุนงง สิมิลันได้แต่ส่ายหน้าเพราะเธอก็ไม่รู้คำตอบจริงๆ “พี่นนท์คงต้องคุยกับเอรินเองค่ะ ตอนนี้เธออยู่ข้างบนกับอาร์ม” มินตราแอบกระซิบ “ขึ้นบันได ห้องทางซ้ายนะคะ ว่าแต่พี่นนท์จะทำยังไงกับเอรินคะ” “ไม่รู้สิ รู้แต่ตอนนี้คิดถึงหน้ากลมๆ ผมหางม้าน่าดู ขอไปเจอก่อนแล้วค่อยหาคำตอบ”สิมิลันหัวเราะร่วนกับคำตอบก่อนจะเดินไปหาสามี จงใจหลบฉากให้สองหนุ่มสาวได้เจอกันชานนท์สูดลมหายใจลึก แล้วก้าวขึ้นบันไดแต่ละขั้นอย่างเงียบกริบ ไม่เคยเลยที่หนุ่มวัยย่างสามสิบหกปีอย่างเขา จะประหม่าได้มากเท่ายามนี้ที่จะได้เจอหญิงสาวที่เ

สองสามีภรรยาสบตากันสีหน้าหนักใจ ก่อนที่อติมาจะเสนอทางเลือกให้“ถ้าหากคุณไม่ว่าอะไร ลูกสาวฉันเพิ่งสอบผ่านมัคคุเทศก์ทางทะเลมาหมาดๆ แกจะมีเวลาว่างอยู่สักประมาณเดือนสองเดือนค่ะ พอดีว่าบริษัทที่ร่วมหุ้นกับเพื่อนยังไม่ลงตัวดี ให้แกเป็นไกด์ให้คุณได้ไหมคะ ถ้าหากไม่ถือว่าเป็นผู้หญิงยังเด็กและประสบการณ์น้อย”“จะดีหรือแม่” พัชระขัด “พ่อว่าค่อยหาคนอื่นเถอะ เดี๋ยวพ่อถามเพื่อนให้” “โอกาสดีๆ แบบนี้หายาก แขกดูใจดีออกจะตาย” อติมาส่งสายตาปรามและแย้งขึ้นทันทีไม่ให้สามีพูดต่อ “ถ้ายังไงป้าจะลองถามลูกดูอีกทีนะคะ” คำตอบแบ่งรับแบ่งสู้จากอแม่ของเอริน ทำให้ชานนท์ถึงกับลอบยิ้มออกมาอย่างสมใจ “ตกลงครับ ขอเวลาแค่ห้าวันเพราะผมมีงานต่อที่กรุงเทพ มีค่าตอบแทนให้ห้าหมื่นบาทตลอดการเดินทาง ส่วนเรื่องสวัสดิภาพของเธอผมรับรองด้วยเกียรติครับ” ชานนท์พูดเสียงหนักแน่น “ดีเหมือนกันเพราะผมก็อยากได้มุมมองในส่วนของผู้หญิงบ้างว่าเป็นยังไง” “งั้นก็ดีเลยค่ะ แกอาจจะยังไม่เก่ง แต่ขยันมาก รับรองว่าคุณจะไม่เสียเงินเปล่าแน่นอนค่ะ” อติมาสีหน้าแช่มชื่นขึ้นทันตา แขกกระเป๋าหนักดูภูมิฐานเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่พ

ชานนท์เสียงขุ่นแต่เอรินยังคงก้มหน้าก้มตา สายตาจดจ้องแต่กระดาษที่เตรียมมาโดยไม่มองหน้าคนถูกถามที่เริ่มออกอาการทนไมได้เมื่อเห็นท่าทีไม่สนใจไยดี“จอยกรุ๊ป หรือ เหมาลำ” หล่อนก้มหน้าก้มตาถามต่อ “แต่อย่างคุณนี่ท่าทางจะเหมาสินะ คนรวยใช้เงินมือเติบอยู่แล้วนี่”“เอริน ฉันบอกให้พอไง”“ฉันกำลังขอข้อมูลพื้นฐานจากคุณอยู่ จะได้จัดหาไกด์เก่งๆ ให้คุณได้ตามใจต้องการ ไหนๆ ก็จ้างแพง”“ก็ได้ ฉันต้องการทริปดำน้ำตื้น แต่ต้องเป็นเรือยอร์ชเท่านั้น ไม่ร่วมจอยทริปกับใคร ที่พักขอเป็นรีสอร์ตบนเขาเงียบๆ ต้องเป็นวิลล่า พร้อมสระว่ายน้ำ จากุชชี่ ราคาไม่เกี่ยง ต้องไม่มีคนรบกวนรอบบริเวณ อาหารไทย อิตาเลี่ยน ซีฟู๊ด แล้วแต่จะจัด แต่ฉันต้องการดินเนอร์ส่วนตัวที่ห้องเท่านั้น” ชานนท์ได้แต่มอง ดวงตาคมหรี่มองอย่างหงุดหงิด เมื่อเอรินเอาแต่เขียนรายการตามที่เขาสั่ง“คนรวยก็งี้ละนะ ต่อเลยค่ะ ต้องการอะไรอีกคะ”“วิลล่าขอแบบสองห้องนอน เธอจะได้สบายใจว่าไปกับฉันแล้วจะปลอดภัย” เขาตอบและรอดูท่าที เอรินชะงักไปครู่ก่อนจะพึมพำ“ปลอดภัยตรงไหนกัน คอยแต่จะเอาเปรียบ” หญิงสาวเบะปาก “ต่อเลยค่ะ”“เธอ...” คราวนี้ได้ผล เอรินเงยหน้าขึ้นสบตา เจอรอยย

หน้าเทอเรซกว้างมีเก้าอี้ไม้ตัวยาวหันหน้าออกมองเห็นวิวทะเล ชานนท์สวมเสื้อยืดสีขาวคอโปโลทับด้วยเสื้อเชิ้ตแขนสั้นลายทะเลกางเกงขาสั้นเหนือเข่าดูแปลกตาจนเอรินมองเพลิน “ตกลงตามนี้ เอาเป็นว่าแล้วแต่เธอนำไปก็แล้วกัน แต่ถ้าถึงเกาะเต่าแล้วฉันอยากได้เรือยอร์ชส่วนตัวสักลำ เอาแบบเช่ารายวัน เท่าไหร่ก็ได้ไม่เกี่ยง ฉันไม่ชอบไปกับคนเยอะ แล้วห้องพักพูลวิลล่าบนเนินเขาวิวทะเล แบบสองห้องนอนดีแล้วเธอจะได้สบายใจกินอิ่มนอนหลับ ที่สำคัญต้องเป็นหลังมีรั้วรอบขอบชิด ไม่วุ่นวายกับใครและฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่าม” ชานนท์บอกความต้องการ แต่เอรินยังคงนิ่งไม่มีทีท่าตอบรับหรือจดรายละเอียด จนเขาต้องสะกิดเตือน“เอริน... เอริน ลอยไปถึงไหนแล้ว” ชานนท์เอาไหล่สะกิดไหล่ หล่อนถึงกับสะดุ้ง “อะ... อะไรคะ”“ใจไง... เรียกตั้งนานลอยไปถึงไหน” ชานนท์ยิ้มล้อเลียนดวงตาแพรวพราว “หรือว่าลอยมาทางนี้” เอรินทำหน้างงตามไม่ทันความคิด “เปล่าค่ะคุณลุง... ฉันก็แค่คิดว่าจะหาได้ไหม พูลวิลล่าเป็นหลังๆ” พอนึกได้ถึงกับหน้าเสียเมื่อชายหนุ่มชักสีหน้าไม่พอใจหลังจากได้ยินคำแสลงหู “อีกแล้วนะ อะไรก็คุณล

“ไม่ต้องเล่าหรอกค่ะ ถ้าพี่นนท์ไม่สบายใจ มินก็แค่เตือน ถ้าพี่รักเธอ พี่ควรใช้ความรักความจริงใจแลกมา อย่าให้เธอต้องผิดหวังเสียใจ ถ้าเป็นแบบนั้นเธอจะไม่เหลือความเชื่อใจให้พี่อีก”“พี่รู้” ชานนท์ตอบเสียงเบาหวิว“แต่ก็ยังคิดจะทำ เห็นเอรินเด็กๆ ง๊องแง๊งแบบนั้น แต่เธอเด็ดเดี่ยวนะคะ”“พี่ถึงต้องรวบหัวรวบหาง เอรินจะหนีพี่ไปไหนอีกไม่ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”“พูดอะไรแบบนั้นคะ น่าเกลียด อย่าทำอะไรเอริน ไม่งั้นเรื่องงานของเราเป็นอันล้มเลิก” สิมิลันปรามเสียงเข้มด้วยความเป็นห่วง “อย่าให้ใครเขาว่าเอาได้ เพราะเอรินก็ลูกมีพ่อมีแม่”“พี่สัญญาว่าจะดูแลเอรินให้ดีที่สุด” ชานนท์ตอบได้เท่านั้นเขานึกอยากจะตีตราจองเอรินวันนี้พรุ่งนี้เสียด้วยซ้ำ แต่ติดที่เขาไม่ไว้ใจพ่อของหล่อน มันยังเร็วเกินไป เร็วจนไม่รู้จะจัดการอย่างไร ให้เหมาะสมกับความรู้สึกประดังประเดที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนี้เขารักเอริน แต่...เช้าวันใหม่มาพร้อมอากาศสดใสไร้เมฆขมุกขมัว เอรินในชุดสายเดี่ยวสีดำสวมทับด้วยเสื้อผ้าฝ้ายสีขาวบางแขนยาวกางเกงขาสั้นเหนือเข่าปล่อยชายรุ่งริ่งตามเดิม พร้อมหมวกปีกกว้างผูกสายยาวห้อยคออยู่ทางด้านหลังกำลังจัดสัมภาระอย่