All Chapters of กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า: Chapter 61 - Chapter 70

“ลุงเห็นพนักงานมาเสิร์ฟอาหารเคาะเรียกที่หน้าประตูวิลล่าอยู่นานสองนาน ลุงก็ว่าจะมาถามเรื่องเรือยอร์ชว่าจะเอาอยู่ไหม ได้ยินจากวินว่าคุณจะไม่เช่าแล้ว โทรเข้ามือถือก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ”“คือหนูทำโทรศัพท์หายเมื่อคืนค่ะ” เอรินแก้ตัว ทั้งประหม่าเมื่อเห็นสายตากองมองหล่อนในชุดคลุมหมิ่นเหม่หัวจรดเท้าชานนท์ตั้งใจไม่บอกว่าโทรศัพท์หล่อนอยู่กับเขาและรอดูท่าทีของกองต่อ “ว่าไงคุณ ตกลงไม่เอาเรือยอร์ชแล้วใช่ไหม ก็ดีเหมือนกันท่าทางพายุจะเข้าถึงอยากจะไปก็น่าจะไม่ได้หรอก ดีนะที่ตัดสินใจมาถาม ไม่งั้นไม่รู้เลยว่ามีเรื่องบัดสีเกิดขึ้นที่นี่”“ลุงครับ มันไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอก ลุงกำลังเข้าใจเราผิด” ชานนท์ออกรับแทน“นี่ขนาดเข้าใจผิดนะ ถ้าเข้าใจถูกจะขนาดไหน ดูแต่งตัวเข้า คนนึงใส่ชุดนอน อีกคนใส่ชุดคลุมอาบน้ำแบบนี้”“เราไม่ได้ทำอะไรนะคะ หนูมาดูคุณเขาไม่สบายก็เลยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ แล้วหนูก็ลืมกุญแจเข้าห้องไม่ได้กำลังจะโทรบอกพนักงานรีสอร์ต แต่ลุงก็มาซะก่อน”“ลุงไม่สนใจตรงนั้น เพราะภาพที่เห็นมัน” “หนูก็แค่... เอ่อ... จูบ” เอรินตอบเสียงอ่อย“แค่จูบงั้นหรือ ถ้าลุงไม่เข้ามาหนูจะเป็นยังไง จะเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

เอรินลุกพรวดพราดเดินหันหลังจะออกไปจากห้อง แต่ก็ถึงกับสะดุ้งเมื่อร่างทั้งร่างถูกเขาอุ้มจนตัวลอยมาวางบนเตียงนุ่ม พร้อมกับพาร่างกายใหญ่โตเต็มไปด้วยมัดกล้ามทาบทับ“ฉันไม่ให้เธอไป เราเป็นผัวเมียกันแล้ว และตอนนี้ฉันก็อยากเข้าหอกับเธอมาก” เขากระซิบถ้อยคำหวานหู เอรินใจเต้นไม่เป็นส่ำ กลัวจนนิ่งงันไม่มีปฏิกิริยาต่อต้านจนตัวเองยังนึกประหลาดใจ ชานนท์ค่อยยิ้มออกเมื่อภรรยาตัวน้อยไม่มีทีท่ารังเกียจเขา “คืนนี้อยู่กับฉันนะ เอริน” ชานนท์ลูบไล้ริมฝีปากบางอย่างทนุถนอมจนหญิงสาวรู้สึกประหม่า แต่คำพูดถัดมาของเขากลับทำให้หล่อนถึงกับเปลี่ยนสีหน้าโดยฉับพลันทันที “ฉันชอบเธอ ชอบเธอมากจริงๆ ไม่คิดว่าจะมีใครทำให้ฉันเป็นเอามากได้ขนาดนี้นอกจากเธอ ” คำพูดแผ่วเบาข้างหูแทนที่คนฟังจะรู้สึกดีใจกับความในใจที่เขาเพิ่งบอก แต่กลับเป็นคำที่บาดหูเหลือทน “คุณบอกว่าชอบฉันหรือคะ” เอรินถามเสียงสั่นจนชายหนุ่มถึงกับงง แต่ก็พยักหน้ารับคำอย่างไม่ทันได้คิดอะไร ร่างบอบบางลุกขึ้นนั่งและผลักคนตัวโตกว่าออกห่าง ชานนท์ถึงกับงงด้วยความไม่เข้าใจ“เกิดอะไรขึ้น! เอริน”

“ทำไมละ เท้าเมียน่าเกลียดตรงไหน ผิวนิ่มๆ ถลอกแล้วเห็นไหม” “แผลถลอกเท่าปลายก้อย ฉันไม่เจ็บเท่าใจที่โดนทำร้ายด้วยคำพูดหรอกค่ะ”ชานนท์เหลือบมองด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายก่อนจะพูดกับหล่อนแบบใจเย็น แล้วดึงกระดาษชำระใกล้มือเช็ดให้“คุณไม่ต้องมาทำเป็นดีเลย” เอรินเสียงอ่อย “นี่คงเป็นแผนแกล้งให้ฉันตายใจอีกแล้วสินะคะ”ชายหนุ่มส่ายหน้า มือยังคลึงบริเวณข้อเท้าให้ ก่อนจะพูดหยอกเย้าหมายให้บรรยากาศดีขึ้น“ฉันเริ่มจะสงสัยแล้วสิ ว่าเธอจะเป็นพวกชอบซาดิส”“ห๊ะ! จะบ้าหรือคุณ คิดได้ไงเนี่ย” เอรินชักเท้ากลับแล้วหันหลังให้ลงนอนซุกตัวใต้ผ้าห่มเป็นดักแด้เหมือนเคย“ก็จริงไหมละ คุยกันก่อนสิเอริน อย่าหันหน้าหนี”ชานนท์จับหัวไหล่คนนอนจะให้หันมาคุยด้วย แต่หญิงสาวดึงผ้าห่มไว้แน่นขืนตัวไว้ไม่ยอมหันร่างกำยำถอนหายใจแล้วแกล้งล้มตัวลงนอนข้างๆ มองหล่อนจากด้านหลัง ทำให้คนระวังถึงกับสะดุ้งที่ที่นอนยุบยวบ หันกลับมามองถึงกับตาเบิกโพลงเมื่อสบเข้ากับดวงหน้าคมขึ้นไรหนวดประปรายในระยะประชิดชานนท์ได้ทีโอบกระชับเอวคอดที่ยังเร้นกายใต้ผ้าห่มให้ขยับไปไหนไม่ได้แล้วเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบ“เราเป็นสามีภรรยากันแล้วนะเอริน”“แล้วทำไมคะ”“

“บ้า... พูดออกมาได้ ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย” เอรินพูดแก้เก้อก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพายหลังพร้อมด้วยกระชับหมวกปีกใบโตเตรียมพร้อมลงจากเรือ “อ้าว! ตกลงนี่เราไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกหรือ ฉันก็นึกว่าเราเป็นผัวเมียกันตั้งแต่เมื่อคืนแล้วซะอีก” ชานนท์สวนทันควัน เอรินถึงกับหน้าแดงแจ๋ เหลียวซ้ายแลขวากลัวจะมีคนได้ยิน“คุณน่ะ! พูดจาลามก ฉันไม่พูดด้วยแล้ว” “เอ๊า! ลามกตรงไหน” ชานนท์ได้แต่มองปฏิกิริยาเอรินอย่างขำๆ ก่อนจะแย่งกระเป๋าเป้ของหล่อนมาสะพายไว้กับของตนเอง“เอามานี่มา”เอรินเหลียวมามองชานนท์ที่แบกกระเป๋าสองใบตามหลัง ถึงจะหนักแต่ก็ยังมีสีหน้ายิ้มแย้มให้เห็นทำให้หล่อนรู้สึกสบายใจมากขึ้นที่เขายังคงเอาใจใส่ดีกรณ์เดินทางมาถึงบ้านสวนโฮมสเตย์เอาเมื่อบ่ายของวันเดียวกันกับที่ชานนท์และเอรินเดินทางถึงเกาะสมุย สภาพอากาศแปรปรวน เมฆสีเทาครึ้มเต็มฟ้าต้อนรับพายุฝนตั้งเค้า ทำให้เป็นห่วงเอรินที่พาลูกทัวร์ท่องทะเลไม่ทันได้แวะเข้าบ้านของตนที่อยู่ถึงก่อนบ้านสวนของเอรินด้วยซ้ำ เพราะความร้อนใจที่ติดต่อหญิงสาวไม่ได้ ชายหนุ่มเดินยิ้มแย้มเข้ามาพร้อมถุงของฝากในมือ โดยพัชระและอติมาเดินตามปื้ดออกมาต้อนรับเพื่อนรัก

หญิงสาวได้แต่มองส่งหนุ่มรุ่นน้องกลับไปอย่างไม่ค่อยสบายใจ ทั้งสองหนุ่มมีบางอย่างที่คล้ายกันมากแต่หล่อนก็ยังไม่รู้ว่าคืออะไรนอกจากความรู้สึกแปลกๆ เมื่อได้พินิจกรณ์ตรงๆ ส่วนคนใจร้อนก็ต้องขับรถฝ่าสายฝนกลับบ้านที่อยู่ห่างจากบ้านของสิมิลันเกือบห้าสิบกิโลเมตรด้วยความหงุดหงิด ทันทีที่ติดต่อตามเบอร์ที่ให้มาไม่ได้ ถึงกับโยนโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดทิ้งลงบนเบาะข้างที่นั่งอย่างขัดใจ “โธ่เว้ย! มันจะอะไรกันนักกันหนา อุตส่าห์มาตามเอาเบอร์ถึงที่นี่ก็ดันติดต่อไม่ได้อีก ยายเอรินจอมดื้อด้าน...กลับมาฉันจะดูเธอไม่ให้คลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียวเลย คอยดูสิไอ้หมอนั่นมันมาตีสนิทกับเธอต้องการอะไรกันแน่... ฉันจะต้องรู้ให้ได้เลยยายบ้า” กรณ์ฉุนเฉียวอยู่คนเดียวในรถ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้ท่ามกลางสายฝนภายนอกที่เทลงมาอย่างหนักจวบจนค่ำมืด ไอเย็นและละอองฝนปะทะกระจกจนเป็นฝ้า ชานนท์บรรจงเลื่อนม่านลงมาปิด ในห้องจึงมืดสลัวมีเพียงแสงริบหรี่จากเทียนหอมที่จุดพอให้มีแสงสลัวและกลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้คนนอนหลับคู้ถึงกับเคลิ้มฝัน “ฉันรักคุณลุงค่ะ” เสียงละเมอเบาๆ ปล