All Chapters of กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า: Chapter 21 - Chapter 30

นับตั้งแต่ถูกส่งตัวมาอยู่อังกฤษ เขาก็ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้อาณาจักรสิทธรากรุ๊ปที่แผ่ขยายสาขาในหลายประเทศโดยเฉพาะเกาหลีและยุโรป แต่เขาอยู่สาขาในเกาหลีไม่ได้เพราะไม่ถูกชะตากับพ่อเลี้ยงดีที่พ่อของสิมิลันให้ชีวิตใหม่ที่ลอนดอนทำให้เรียนจบจากสถาบันการศึกษาที่ดีที่สุด และเริ่มทำงานจากตำแหน่งเล็ก ๆ จนเข้มแข็งสามารถดูแลโรงแรมจนทุกวันนี้แต่หลังจากมีเรื่องสิมิลันเข้ามาทำให้เขาคิดได้ว่าต้องยืนด้วยลำแข้งของตัวเองโดยการใช้เงินเก็บที่มีไม่มากไม่น้อยมาบุกเบิกโรงแรมที่นี่ เอรินกินตราเมซซินี่แซนด์วิชขนาดกลางหมดตามด้วยเจลาโต้ไอศกรีมยี่ห้อดังที่สุดของอิตาลีขนาดกลางอีกหนึ่งถ้วยหมดไปก็พรูลมหายใจอึดอัด ชานนท์ได้แต่ส่ายหน้า“กินซะพุงกางแสดงว่าอร่อยจริง” ชายหนุ่มอมยิ้มขำแล้วยื่นแก้วให้ “ลองดูไหมที่นี่ต้องจิบกรัปปาหลังมื้ออาหารเป็นธรรมเนียม” “ฉันไม่กินเหล้าค่ะ มันผิดคอนเซ็ปต์ อย่างฉันขอน้ำนางเอกก็แล้วกัน” “อะไรคือน้ำนางเอก” คิ้วเข้มขมวดมุ่นมองดวงหน้านวลอมลมเต็มแก้มด้วยความขัดใจ “พวกผู้หญิงนี่แปลก ๆ” “เอ้า... แปลกที่ไหนกันคะ น้ำนางเอกก็น้ำส้มไง คุณลุงนี่ไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ วันทั้งวันทำ

เอรินหยิบคอร์เนตโตไส้แยมชิ้นใหญ่มากัดกินพร้อมทั้งคนช็อกโกแลตร้อนแก้วโตไปมาอย่างขัดเขิน ชานนท์จิบอเมริกาโนกรุ่นร้อนอย่างอารมณ์ดี นึกถึงเช้านี้ที่ตื่นขึ้นมาพบสาวน้อยนอนหลับใหลซุกตัวในอ้อมกอดสัญชาติญาณภายในกายถูกปลุกขึ้นจนแทบจะทนไม่ไหว ค่อนรุ่งแสงสว่างรำไรเขาก็หลับไม่ลงต้องลุกมาออกกำลังกายที่ริมระเบียงดับอารมณ์ดิบพุ่งพล่านในกาย แต่หล่อนไม่แม้แต่จะรู้ตัวสักนิดว่าทำใครให้ฟุ้งซ่านเข้าให้แล้ว “คุณคะ...” เอรินเรียกอีกฝ่ายเสียงเบาหวิว แต่เขากลับนิ่งมองหล่อนราวกับอากาศธาตุ “คุณ! “หืม...”“วันนี้เราจะไปเที่ยวไหนกันคะ”ชานนท์รู้ตัวเปิดกระเป๋าหยิบกล้องตัวใหญ่ออกมาเช็คทำความสะอาดก่อนเหลือบมองหล่อนที่นั่งตาแป๋วรอคำตอบก็พลันถอนใจ งานนี้เห็นทีไม่ตอบหล่อนคงสงสัยจนกินอะไรไม่ลงอีก“เดินเที่ยวดูเปียซซ่าในเมืองก็แล้วกัน” “เย้! คุณน่ารักที่สุดเลยค่ะ”“ตอนเด็กใครก็ชมว่าผมน่ารัก”“แหม...” หล่อนค้อนขวับเพียงเห็นสีหน้าจริงจังของเขา “คุณถ่ายรูปให้ฉันด้วยนะคะ ถ่ายให้เยอะที่สุดเท่าที่จะเยอะได้เลย ฉันอยากเก็บรูปของเราไว้เป็นที่ระลึกค่ะ” “เรา?”“ค่ะ... เรา ทำไมหรือค

หล่อนอมยิ้มพยักหน้ารับคำสองมือเผลอจับมืออีกฝ่ายที่บังแสงให้อย่างซาบซึ้งใจ ก่อนจะหลบสายตาเฉไฉไปมองรูปปั้นที่อยู่รายล้อมรอบตึกอีกครั้งหล่อนกำลังใจเต้นไม่เป็นส่ำเพราะแฟนวันเดียว แถมยังแก่กว่าถึงสิบปี สายตากรุ้มกริ่มของเขาทำให้หล่อนสะบัดร้อนสะบัดหนาว หัวใจสาวเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ ได้แต่ไล่ความรู้สึกหวั่นไหวก่อนจะพรูลมหายใจหน่วงถ้าหากจะคิดเข้าข้างตัวเองเพียงแค่วันนี้ก็คงไม่ผิด หล่อนกับเขาเป็นได้แค่แฟนวันเดียวก็ยังดี...ชานนท์เอียงหน้ามองดวงหน้ากลมครุ่นคิดจนหัวคิ้วขมวดมุ่นแล้วก็กระแอมให้หล่อนรู้ตัว เอรินถึงกับหน้าแดงก่ำที่เผลอคิดเข้าข้างตัวเองได้แต่เดินหนีไปอีกทางโดยมีชานนท์เดินยิ้มกริ่มตามไปบทที่ 4 เจ็บกายแต่ใจอุ่น“ชอบแอบดูหนุ่มเปลื้องผ้าก็ไม่บอก รีบเดินมาดูเชียว อันนี้เดวิดตัวปลอม ตัวจริงอยู่ในหอศิลป์อัคคาเดเมีย”เอรินถึงกับสะดุ้งโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “ฉันเปล่านะคะ”“แต่ผมว่านิดนึงคุณต้องจินตนาการในหัวแน่”“เปล่าสักหน่อย คุณดูสิคะ แบบนี้คนอื่นก็แอบดูกันหมดแล้วสิคะ ทั้งเดวิด เฮอร์คิวลิส ไหนจะเพอร์ซิอุสอีก โป๊ ๆ ทั้งนั้นเลย”“รู้ดี แสดงว่าชอบ”เอรินฟังแล้วถึงกับหน้าแดงแจ๋มองชายหนุ่มสลับกับร

“เปล่าค่ะ ไม่ได้ทำอะไร ฉันแค่โดนตบทีนึงแต่ฉันเอาแจกันในห้องน้ำฟาดหัวมันก่อนจะหนีออกมาเจอคุณค่ะ แต่คุณสิคะโดนทั้งต่อยทั้งโดยฟาดที่ขาหนักกว่าฉันอีก”“ไม่เป็นไรหรอก” ชานนท์ตอบเสียงเบาเมื่อเห็นสีหน้าเป็นห่วงเหมือนจะร้องให้“ขอฉันดูแผลที่ขาคุณหน่อย ”หล่อนเอื้อมดึงขากางเกงข้างที่โดนตีเลิกขึ้น ซีอีโอหนุ่มรีบยกมือปัดป้องแต่เมื่อเห็นสายตาแสดงความเป็นห่วงจึงชะงักยอมให้ดูแต่โดยดี มือนุ่มนิ่มของหญิงสาวกดเบา ๆ รอบรอยแผลแต่ดูเหมือนรอยช้ำจะขยายวงกว้าง“โอ๊ย!” ชานนท์หดขาโดยอัตโนมัติ “เจ็บชะมัด”“ดีที่ไม่แตกแต่บวมเชียวค่ะ พรุ่งนี้คงช้ำขึ้นสีแน่ ๆ เดี๋ยวฉันลงไปซื้อยานวดให้คุณดีกว่า”เอรินผลุนผลันลุกขึ้น แต่ถูกดึงไว้แถมคำตอบปฏิเสธ“ไม่ต้องหรอก ผมไม่เป็นไร”“แต่...” “ผมทนได้ ไม่ต้องไปหรอก ไม่งั้นผมคงต้องห่วงคุณอีกรอบ ทำแผลปากที่แตกก็พอ” เอรินละล้าละลัง แต่ก็ต้องยอมเมื่อคนเจ็บไม่ต้องการ ชายหนุ่มครวญครางทันทีที่แอลกอฮอล์แสบซึมซับเข้าบาดแผลมุมปากที่เลือดออกซิบๆ “โอ๊ย! แสบ”“ขอโทษ! ขอโทษค่ะ มันจะแสบนิดนึงฉันจะเบามือ”มือขาวนุ่มจับคางสากไปด้วยไรหนวดครึ้มให้อยู่นิ่ง ดวงตาส

“ตื่นได้แล้วสาวน้อย ได้ยินไหมถ้าไม่ตื่นฉันจะจูบเธอ... ถ้าไม่ตื่นฉันจะจูบเธอ” น้ำเสียงอ่อนโยนคุ้นหูดังแว่วจากความทรงจำเมื่อครั้งอดีต เอรินพึมพำทั้งยังหลับตาพริ้ม “ตื่นแล้ว... ตื่นแล้วค่ะคุณลุง” ร่างบอบบางบิดขี้เกียจบนเตียงนอนยับยู่ยี่ อติมาหรี่ตามองด้วยความสงสัยนั่งลงข้างเตียงจ้องมองลูกสาววัยใกล้เบญเพสที่ละเมอเพ้อพกแต่เช้า “เอริน... ตื่นได้แล้วลูก เกือบเจ็ดโมงแล้วนะ” “อื้อ อย่ามาทำเสียงรำคาญเลียนแบบแม่ฉันนะ คุณลุง ” คนหลับพึมพำลากเสียงยาวขัดใจ พลิกตัวนอนคว่ำเอาหมอนอีกใบข้างกายมากอดแน่นหลับตาพริ้ม เลยเจอตีต้นแขนด้วยฝ่ามืออวบ ๆ ของมารดาเข้าให้“นี่แน่ะ! ลูกคนนี้นี่จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน แม่จะฟ้องพ่อว่าลูกสาวท่าทางจะเพี้ยนหนัก สงสัยต้องเร่งเจ้ากรณ์ให้รีบจัดการเรื่องบริษัททัวร์ให้เสร็จเร็ว ๆ แล้ว จะได้ทำงานทำการกับเขามั่ง”“รอให้เสร็จก่อนน๊า... หนูจะขยัน”อติมาส่ายหน้าทอดถอนใจตีก้นลูกสาวอีกรอบ“หาแต่ข้ออ้าง แล้วยังไม่ตื่นอีก ขี้เกียจสันหลังยาวแบบนี้ แม่จะบอกกรณ์ไม่ต้องรับว่าที่ไกด์ขี้เกียจ ให้อยู่เฝ้าบ้านสวนนี่แหละไม่ต้องไปไหนแล้ว”