51 ผู้มาใหม่

“อย่ามาพูดเล่นแบบนี้นะคะ” เอรินตอบตะกุกตะกักหน้าแดงก่ำ แต่ชานนท์ไม่ต่อความยาวสาวความยืดมีเพียงสายตาที่มองตรงมายังเธออย่างไม่วอกแวก“เธอจะว่ายังไงถ้าฉันกำลังทวงสัญญาเมื่อหนึ่งปีก่อน”ท่ามกลางเสียงอึกทึกที่ดังรายล้อมรอบตัวไม่ได้ทำให้สองหนุ่มสาวละสายตาไปจากกันได้ เอรินมองสบตาชายหนุ่มด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งสับสน ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ คือหล่อนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้“เธอคิดว่าไงเรื่องที่ฉันพูดเมื่อกี้” “วะ... ว่าไง อะไรหมายความว่ายังไงคะ” เอรินตอบตะกุกตะกักคิดคำตอบไม่ทันชานนท์เอี้ยวตัวมาประจันหน้าในระยะประชิด เอรินถึงกับสะดุ้งรีบเอาหมวกปีกกว้างปิดหน้า ชานนท์เอื้อมมือมาดึงหมวกออกแล้วถาม “ฉันให้เวลาเธอตั้งปีนึงแล้วนะ นานพอที่เธอจะเห็นความจริงใจของฉันรึยัง” “ยะ... ยัง! คุณเอาหมวกฉันคืนมานะ” “เรื่องอะไร ฉันอยากคุยกับเธอ ไม่ได้อยากคุยกับหมวกเธอซะหน่อย”เอรินยื้อแย่งหมวกกลับมาถือ แต่ชายหนุ่มแกล้งส่ายหมวกไปมาไม่ให้จับได้ไม่พอยังคว้าเอวเล็กมากอดไว้แนบตัวอีกอย่างย่ามใจ“เอาคืนมา!” เอรินเสียงเข้ม เริ่มอายสายตาคน“ตอบมาก่อนสิ... จะว่าไง”“มะ... ไม่รู้ป

Last Updated : 2025-07-17

52 ห่วงใย

“ขอโทษจริงๆ พ่อหนุ่ม พอดีหนูเอรินเพิ่งติดต่อมา ลุงหาเรือให้ไม่ทันจริงๆ ถ้าไม่บอกล่วงหน้าจะยากมาก อีกอย่างแถบนี้เรือมันน้อยไม่เท่าแถบอันดามัน เรือยอร์ชใหม่ๆ ก็เลยหายาก แต่ลุงขอไว้ให้ได้ลำนึงอาจจะไม่ใหม่นักแต่ก็น่าจะพอได้สักคืนสองคืน ว่าแต่พ่อหนุ่มต้องการพรุ่งนี้เลยรึเปล่าจะได้แจ้งไว้”“ขอบคุณครับ เราจองวิลล่าบนเขาที่ทรายรีไว้สี่คืน คืนแรกคงพักเอาแรงก่อน ขอเป็นพรุ่งนี้กับมะรืนนี้สองวันก็แล้วกันครับ” ชานนท์ตอบหน้าระรื่น แต่เอรินถึงกับตาโต“อ้าว! แล้วที่จองวิลล่าไว้ไม่เสียตังค์ฟรีหรือคุณ แพงนะคะ เรือยอร์ชนั่นอย่าเอาเลยไปเช้าเย็นกลับแค่สปีดโบ้ทก็พอมั้ง” เอรินแย้งแล้วหันไปถามลุงกอง “ลุงคะ เราจองแบบเช้าไปเย็นกลับดีกว่าค่ะ วันเดียวพอ แถวนี้ไม่เห็นมีอะไรมากไม่จำเป็นต้องอยู่ในเรือข้ามวันข้ามคืนหรอกค่ะ”“เอางั้นรึ เผื่อคุณเขาจะอยากตกปลารึเปล่า” กองหันมาถามชานนท์ที่ทำตาดุใส่เอรินพอดี“ตามที่ผมบอกครับลุง แค่นี้ก็รบกวนมากแล้ว ขอบคุณมากครับ” ชานนท์ตอบแล้วโอบไหล่พาเอรินเดินไปหน้าตาเฉย“เดี๋ยวสิคะ แล้วที่จองวิลล่าไว้สี่คืนละว่าไง”“ปล่อยไว้ ช่างมันเถอะ” ชานนท์มัดมือชก “ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า”“ได้ไง” เ

Last Updated : 2025-07-17

53 ราเชล

“แตปื๊ดแอบเล่านะว่าแขกคนนั้นเป็นญาติกับคุณมินน่าจะไว้ใจได้ระดับนึง แต่มันร้อนใจเป็นห่วงก็เลยรีบมาบอกเผื่อแกจะตามไปช่วยดูแลแขกด้วยไง” “โธ่! ถ้าเป็นญาติกับคุณมินก็ดีสิครับ ผมจะได้หายห่วง เคยเจอครอบครัวนั้นตอนส่งดื้อไปงานแต่งเมื่อปีกลาย น่ารักกันทั้งบ้านเลย”“อ๋อ คงเพราะน่ารักกันทั้งบ้านนี่สินะ หนูเอรินถึงมีท่าทีสนิทสนมจับมือถือแขนกับผู้ชายคนนั้นด้วย เหมือนรู้จักกันมานานมากกว่านายจ้างกับไกด์”“อะไรนะแม่!” กรณ์ทวนคำเริ่มอยู่ไม่ติด สายตาสอดส่ายหาเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งขว้างเรี่ยราดบนพื้นก่อนจะคว้ากางเกงมาสวมใส่อย่างทุลักทุเล “แกฟังไม่ผิดหรอก พวกเขาไปกันแค่สองคน เห็นเจ้าปื๊ดบอกว่าหล่อด้วยนะ หนุ่มใหญ่มาดแมน ท่าทางสนิทสนมกันน่าดู ทีแรกเจ้าปื๊ดมันยังเข้าใจว่าเป็นแฟนหนูเอรินซะอีก เห็นจับมือถือแขนกันซะสนิทสนม” “อะไรนะ! จับมือถือแขนกันด้วย ผมจะรีบกลับเดี๋ยวนี้เลย แค่นี้ก่อนนะแม่”น้ำเสียงระล่ำระลักที่จับสังเกตได้หลังจากลูกชายวางหูทำให้พิมพาได้แต่ถอนใจ ลูกชายของหล่อนเป็นประเภทไก่ได้พลอย มีเพชรอยู่ในมือกลับไม่เห็นค่า แจ้นไปหาพลอยราคาถูกจนได้แต่เอือมระอา“นี่ถ้าไม่ใช่หนูเอริน ม

Last Updated : 2025-07-18

54 คู่กัด

กรณ์รีบวางสายทันทีที่หญิงสาวคู่กรณีในชุดคนไข้โรงพยาบาลนั่งรถเข็นออกมาด้วยหน้าตาบูดบึ้ง สภาพผ้าพันแผลรอบหัว ขาขวาเข้าเฝือกยาวถึงโคนเข่าดูเจ็บเอาการกรณ์ถึงกับหน้าเสียยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากถามไถ่อาการว่าอย่างไรก็ต้องเครียดหนักกว่าเดิมเมื่อจำเป็นต้องตกลงเรื่องค่าเสียหายกับคนขับแท็กซี่ที่เดินโขยกเขยกออกมาจากห้องดูท่าจะเรื่องยาวเพราะหน้าตาขึงขังเอาเรื่อง “ตกลงกับผมก่อนก็แล้วกันนะ แล้วค่อยคุยกับคุณผู้หญิงคนนั้น ผมคนทำมาหากินนี่ก็ต้องรีบไปส่งรถอีก เจอค่าปรับแน่ๆ” คนขับรถแท็กซี่หน้าตาขึงขังเอาเรื่อง กรณ์อึกอักแต่เพื่อตัดปัญหาจึงล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบธนบัตรสีเทาในกระเป๋าสตางค์ออกมานับอยู่หลายใบก่อนจะยื่นส่งให้คนขับรถแท็กซี่แบบขอไปที“รถผมประกันหมด อย่าเสียเวลาเลย ลุงเอาเงินนี้ไปคงพอค่าซ่อม ค่ารักษาพยาบาล และค่าเสียเวลา” กรณ์ยื่นเงินให้แต่คนขับแท็กซี่ยังคงเฉย แต่คำตอบกลับทำให้กรณ์แทบกระอัก“คิดว่าเงินสามารถแก้ปัญหาได้ทุกอย่างหรือคุณ ถึงผมจะขับแท็กซี่แต่ก็มีอุดมการณ์ ไม่ใช่ว่าใครจะเอาเงินมาฟาดหัวได้ง่ายๆ ผมน่ะแก่จนจะเป็นพ่อคุณได้อยู่แล้ว ขอโทษสักคำน่ะพูดเป็นรึเปล่า” ชายสูงว

Last Updated : 2025-07-19

55 อดีตที่หลอกหลอน

พัชระลืมตา เหงื่อผุดเต็มใบหน้าซีดเผือด อติมามองด้วยความตกตะลึงไม่เคยเห็นท่าทางอย่างนี้ของเขามาก่อน “พ่อเรียกหาลูกซะเสียงดัง มีอะไรรึเปล่า” อติมาโอบกอดสามีเอาไว้แนบแน่นเป็นหลักให้เขาพักพิงกายเอนมาอย่างอ่อนแรง “เป็นห่วงลูกหรือจ๊ะ” “พ่อรู้สึกเป็นห่วงลูกเรายังไงก็ไม่รู้สิแม่” พัชระมองภรรยาด้วยดวงตาสับสนจนหล่อนต้องปลอบ จิตใต้สำนึกที่คอยตามหลอกหลอนมาตลอดกว่ายี่สิบปีที่ผ่านมา นับตั้งแต่นายน้อยหายไปอย่างไร้ร่องรอยเป็นเวลาเดียวกับที่พ่อและแม่ของเด็กหนุ่มเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์อย่างไร้เบาะแส เขาไม่เคยคิดถึงเหตุการณ์นั้นมานาน...แต่ขณะนี้ความทรงจำเหล่านั้นย้อนกลับเข้ามาหลอกหลอนเขาอีกครั้งยามที่มองสบดวงตาคมกล้าของแขกคนใหม่ของบ้านต้นไม้ ลูกทัวร์คนแรกของลูกสาว “แปลก แปลกมาก ลูกไปแค่ใกล้ๆ แต่พ่อกลับห่วงมากกว่าตอนลูกไปเมืองนอกซะอีก” พัชระพึมพำสีหน้าวิตกกังวลจนอติมาได้แต่ปลอบใจในขณะที่เอรินยังคงนอนหลับคุดคู้อย่างมีความสุขในห้องพักภายในวิลล่าเนินเขา ชานนท์เกาะบันไดสระว่ายน้ำหน้าห้องมองหญิงสาวใต้ผ้านวมผืนหนาหลับตาพริ้มหันหน้ามาทางประตู เพราะสระว่ายน้ำเชื่อมสอง