All Chapters of กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า: Chapter 31 - Chapter 40

หล่อนกระซิบแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่“คุณไม่เหนื่อยหรือ... ราเชล”ราเชลเลิกคิ้วงงคำถาม แต่เบียดกายชิดมากขึ้น เกาะเกี่ยวโอบรอบคอเขาไว้และพรมจูบทั่วแก้มสาก “ถามอะไรแบบนี้ ก็เราเพิ่ง” ราเชลพูดค้างไว้เท่านั้นริมฝีปากสวยก็ประกบบนริมฝีปากชายหนุ่มอย่างหลงใหล ชานนท์รับสัมผัสเพียงครู่แล้วเบี่ยงหลบ “ผมถามว่าคุณไม่เหนื่อยรึไง ที่ตามผมอยู่อย่างนี้ มันนานเกินไปแล้วนะกับความสัมพันธ์ชั่วคราว ผมว่าเราควรหยุด”“มันไม่ใช่ความสัมพันธ์ชั่วคราวค่ะ ฉันรักคุณ แค่คุณยังให้โอกาสฉันได้ใกล้ชิดคุณเหมือนเดิมก็ดีใจมากแล้ว” หล่อนตอบเสียงอ่อนหวานมีจริตเย้ายวน ชานนท์ถอนหายใจเหนื่อยกับการบอกปัดความสัมพันธ์ที่อีกฝ่ายไม่เคยยอมให้ความร่วมมือ ริมฝีปากหนารับสัมผัสวาบหวาม เรียวลิ้นอุ่นชื้นหวานปนขมปะแล่มด้วยรสชาติของไวน์สัญชาติฝรั่งเศสราคาแพงระยับยังคงติดอยู่ในริมฝีปากเขา ราเชลยิ้มยวนยั่วมองสบตาหวานฉ่ำ “ยังไงฉันก็รักคุณ แต่งงานกับฉันนะ อเล็กซ์” ราเชลมองสบตาคมเข้ม แววตาขอร้องยั่วยวน มือลูบไล้ไหล่เปลือยหนั่นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของชายหนุ่ม แต่ชานนท์จับมือหล่อนไว้ก่อนจะย้ำ

“ไม่ต้องกลัวไม่มีอะไรแล้ว กลับเถอะคนดี” กรณ์ลูบหลังปลอบโยนกระซิบแผ่ว “ไม่มีอะไรแล้ว”กรณ์พยุงร่างบอบบางกว่าจะพาตัวกลับมาถึงบ้านสวนก็เล่นเอาแตกตื่นกันไปหมด“ลูกคนนี้นี่ไม่ค่อยแข็งแรงมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ขอบใจนะจ๊ะ ถ้ากรณ์ไม่ไปเจอมีหวังแย่ แล้วไปเจอกันที่ไหน”“หาดฝั่งโน้นครับ หน้าบ้านร้าง”อติมาเงียบไป สีหน้าซีดเผือดครุ่นคิด“ไปทำอะไรที่นั่นคนเดียวไม่บอกกล่าวนะ”“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน นึกสังหรณ์ใจเลยตามไปดู ผมยังแปลกใจอยู่ ดูเอรินจะรักบ้านหลังนั้นมากเป็นพิเศษ ทั้งที่ก็ไม่ได้รู้จักมักจี่กับเจ้าของบ้านสักหน่อย พอได้ข่าวว่ามีนายทุนซื้อจะเอาไปทุบทำโรงแรมใหม่คงใจหายน่ะครับ”กรณ์ตั้งข้อสังเกต อติมาได้แต่รับฟังโดยไม่ออกความเห็นใดๆ สีหน้าหนักใจขึ้นมาทันที พัชระออกมาจากห้องหลังจากพาคนป่วยไปนอนพัก ถึงกับบ่นอุบ“ทุบๆ ไปซะได้ก็ดี อยู่รกหูรกตามานานแล้ว”“พ่อ! พูดอะไรแบบนั้น”อติมาปรามเพราะมีบุคคลที่สามอยู่ด้วย พัชระชะงักไปก่อนจะเดินหนีไปหน้าเคาน์เตอร์รับแขก กรณ์ได้แต่ยืนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก...เที่ยวบิน TG 947 จากกรุงเอเธนส์ แล่นลงแตะรันเวย์สนามบินสุวรรณภูมิตั้งแต่เช้าตรู่ ชานนท์นั่งมองผู้โดยสารทยอยลงจาก

อินทิรายกช้อนที่มีกล้วยบวชชีครึ่งซีกเป่าเบาๆ เด็กน้อย ยังดิ้นรนไม่หยุด ไม่ไกลกันนักภิรณีย์หัวเราะชอบใจกับหลานตัวน้อยของพี่ชาย“ท่าทางจะตะกละนะคะ” ภิรณีย์โพล่งออกมา สิทธิ์ถึงกับกระแอมเบาๆ ปรามน้องสาวด้วยสายตา “แหม... คุณพี่ รู้แล้วค่ะ น้องก็แค่เอ็นดู” ภิรณีย์เป็นน้องสาวแท้ๆ ของสิทธิ์แต่งงานไปกับสามีชาวเกาหลีแต่ไม่มีลูกด้วยกัน ทั้งสองรับชานนท์เป็นลูกบุญธรรมหลังจากหายป่วยจากอุบัติเหตุภายหลังจึงส่งไปเรียนต่อที่อังกฤษ ส่วนหล่อนใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ที่บ้านเกิดของสามี นานทีปีหนจึงจะได้กลับมาเยี่ยมเมืองไทยสักครั้งชานนท์มองภิรณีย์นิ่งนาน จนสิมิลันสะกิด“อาภิก็มา เหมือนรู้ว่าพี่นนท์จะมา เราเข้าไปหากันเถอะค่ะ”ชานนท์พยักหน้า กำลังจะก้าวเท้าเข้าไป ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงดังแว่วมา“มาหายายคนนี้ดีกว่าลูก อยากหอมสักฟอด เมื่อไหร่อเล็กซ์ของเราจะมีสักคนก็ไม่รู้นะคะคุณพี่” ภิรณีย์เปรยกับสิทธิ์อย่างอารมณ์ดีอเล็กซ์ของเรา...ชานนท์ทวนคำพูดเสียงเบาในลำคอ ตลอดมาเขารู้สึกเสมอว่าตัวเองคือส่วนเกินของแม่และพ่อ ภายใต้ท่าทางที่ดูใจดีและหน้าตาที่สวยงามของแม่ มีบางสิ่งที่ไม่อาจทำให้ชายหนุ่มเข้าห

ชานนท์นั่งคิดทบทวนเงียบๆ คนเดียวบนเก้าอี้เอนริมระเบียง บนโต๊ะมีเกรนวิสกี้ที่พร่องไปกว่าครึ่ง สีหน้าแดงก่ำครุ่นคิดไปถึงเรื่องที่เแอบได้ยินภิรณีย์และสิทธิ์คุยกันเมื่อบ่ายเสียงร้อนรนที่วันนี้เกรี้ยวกราดกับพี่ชายอย่างน่าประหลาด ทำให้ชานนท์ที่กลับจากลงไปส่งสามพ่อแม่ลูกหน้าบ้าน ถึงกับชะงักฝีเท้าแอบฟังด้วยความอยากรู้ “คุณพี่จะให้ที่บนเนินเขานั้นกับอเล็กซ์ทำไมไม่บอกภิสักคำคะ” “ก็กำลังบอกแกอยู่นี่ไง... ยายภิ” สิทธิ์ตอบกลับเสียงเรียบ “กะ... ก็บ้านหลังนั้นมัน มัน... คุณพี่แน่ใจหรือคะ ว่าจะให้อเล็กซ์ทำโรงแรมที่นั่น เกิดเขาจำได้ขึ้นมาจะทำยังไง ทำไมไม่ให้ที่ผืนอื่น คุณพี่ก็มีออกจะเยอะแยะ” “ทำไมละ จำได้ก็ก็ดีสิ ยังไงความจริงก็คือความจริง แกก็รู้ว่าพี่ซื้อที่ผืนนั้นไว้ทำไม พี่ยกให้หลาน ทำไมจะต้องขัดด้วย” “คุณพี่ตั้งใจจะแกล้งน้อง” ภิรณีย์เอ่ยเสียงอ่อนปนสะอื้น “ทิ้งไว้ก็เปล่าประโยชน์ รังแต่ผู้คนจะนินทา ว่าบ้านผีสิงบ้างอะไรบ้าง เจ้าอเล็กซ์เสนอโครงการทำโรงแรมที่ไทยมาให้ เผอิญพี่อยากได้โรงแรมริมทะเลก็เลยใช้ที่ตรงนี้

อาจเพราะเรื่องบางอย่างที่ได้ฟังจากสิทธิ์ ทำให้นอนไม่หลับ ยิ่งเมื่อคิดถึงเรื่องราวที่มันบังเอิญมาเกี่ยวพันกับใครบางคนที่คิดถึง ชานนท์คิดจนแทบบ้าไม่อยากรับรู้เรื่องใด กว่าจะออกเดินทางมาประจวบจึงค่อนสายแล้วชานนท์โทรหาสิมิลันขณะแวะซื้อกาแฟ เขาคงไปไม่ทันมื้อกลางวันอย่างที่ตั้งใจ เพราะตื่นสายเป็นเหตุ “มิน กินข้าวไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอ พี่คงถึงสาย” “อ้าว ทำไมล่ะคะตอนนี้ถึงไหนแล้ว” สิมิลันถึงกับตกใจเพราะเพิ่งวางสายจากเอรินไปครู่ใหญ่ “น่าจะเลยชะอำมาไกลพอสมควรแล้วล่ะ” “โอ๊ยยังอีกไกลเลยแล้วอย่างนี้จะทันเอ... เอ๊ยไม่ใช่ เอาเป็นว่าพี่นนท์รีบมาเลยนะ” น้ำเสียงร้อนรนหลังจากวางสาย จนอธิปกอดรู้สึกแปลกใจ ต้องปลอบภรรยาให้หายอาการวิตก “ใจเย็นที่รัก เราก็ดึงตัวเอรินไว้ให้เล่นกับเจ้าอาร์มไปพลางก็ได้ ไม่ต้องห่วงหรอก ไปจัดโต๊ะรอพวกเค้ากันดีกว่านะ ตั้งโต๊ะที่ไหนดี ในบ้าน นอกชานหรือริมทะเลดี”“ตามใจเถอะ ขอเวลาคิดแป๊บนึง” แม่สื่อจำเป็นบอกสามีอย่างขอไปที อธิปกที่อุตส่าห์ไม่เข้าบริษัทเพราะอยากอยู่ร่วมลุ้นจึงจัดแจงอย่างเงอะงะเอาอาหารสดพร้อมเตาย่าง