Sucked Me, Mafia Dark のすべてのチャプター: チャプター 91 - チャプター 100

Flashback... Ilang araw matapos akong magising sa hospital… Hindi ko na alam kung ilang araw na akong nandito sa kwarto ng ospital, pero isang bagay lang ang sigurado ako—hindi umalis si Yhlorie sa tabi ko. Sa una, inakala ko na baka dala lang ng konsensya ang lahat. Na baka isa lang ‘to sa mga paraan niya para magmukhang “mabait” matapos akong tamaan ng bala na para kay Cheska. Pero habang lumilipas ang bawat oras, bawat araw… hindi ko maiwasang maramdaman na totoo. Hindi siya umaalis. Hindi siya nagpapalit. At higit sa lahat—hindi siya napapagod. Umaga pa lang, bago pa ako dumilat, naroon na siya. Hindi lang basta nakaupo sa gilid ng kama—minsan siya na ang nag-aabot ng tubig ko, siya ang nag-aayos ng unan ko, at siya rin ang unang bumati ng, “Good morning, Quice.” Ganoon siya ka-soft spoken pag ako ang kausap. Wala na ‘yung intimidation factor ng pagiging mafia. Wala na rin ‘yung galit na lagi kong nababasa sa

Author's Note:hello everyone, Ang bilis naman nasa chapter 93 na Pala tayo. sana ay hindi kayo magsasawnag magbasa ng mga works ko, yun lang po and happy reading. thank you po very muchhhhhh. may kiss kayo sa akinnnnFlashback continued...Hindi ko alam kung ano ang mas mabilis—yung tibok ng puso ko o yung pagtaas ng kilay ni Mommy nang lumapit si Yhlorie sa kama ko.Katatapos lang ng usapan namin nina Mommy at Cheska nang biglang pumasok si Yhlorie, bitbit na naman ang paborito kong prutas at may kasamang maliit na stuffed toy na may nakasabit na keychain. Para raw ‘di ako mabagot habang nagpapagaling.Ngumiti siya, ‘yung tipikal na Yhlorie smile—medyo mahinhin, medyo misteryoso. Pero mukhang hindi ‘yon sapat para palamigin ang paningin ng nanay kong matalas pa sa lie detector."So… ikaw pala yung nagbabantay sa anak ko," malamig at diretso ang tanong ni Mommy, sabay tayo at harap sa kanya, ‘yung parang ready na sa interrogatio

"Eh 'di ba prof ka? Paano mo nagawang haluan ng personal mong vendetta ang trabaho mo?!" tanong pa ng isa, halatang gigil."Alam kong hindi ko na mababawi ‘yung tiwala ng ilan sa inyo," sagot ko, tapat at diretso. "Pero hindi ko rin hahayaang isisi n’yo kay Quice ang pagkakamali ko."May isa pang sumigaw, "So fake lahat ng pinakita mo? Guro ka lang pala sa papel, pero kriminal sa totoong buhay?"Napayuko ako sandali. Ang bigat sa dibdib, lalo na’t alam kong karapat-dapat naman sila sa totoo mula sa simula. Pero nagsalita rin ako ulit."Ang totoo... natutunan ko ring mahalin ang pagtuturo. Hindi ko ginamit ang klase para manipulahin kayo. Lalo na si Quice. Wala siyang alam sa lahat ng ito hanggang sa huli. At kung meron akong dapat panagutan, tanggap ko. Pero sana… sana bigyan n’yo ako ng pagkakataon na itama ang pagkakamali ko, kahit hindi bilang guro, kundi bilang tao."Tahimik ang ilang segundo. Pero kahit gano’n, ramdam ko pa rin ang p

Si Cheska naman, na nagmamasid lang sa gilid, ay naglalakad papunta sa akin. Ang mukha niyang seryoso ngunit may halong malasakit. Nang tumapat siya sa harap ko, tinitigan niya ako ng ilang segundo. Hindi siya agad nagsalita, pero nang magsalita siya, naramdaman ko ang bigat ng mga salitang bibitawan niya. “I don’t know what you expect from me, Yhlorie. But I’m glad you did this. Hindi madali ‘to para sa ‘yo, and I respect that.”Ang mga salita ni Cheska ay parang lasang gamot sa sakit na nararamdaman ko. Alam kong hindi agad niya ako kayang patawarin, pero ang presensya niya sa mga oras na iyon ay isang uri ng pagpapatawad na hindi ko inaasahan. Tumango ako ng dahan-dahan at nagsalita, “I’m sorry, Cheska. I know it’s not enough... but I’m trying. I want to be better.”Red, na nakatayo sa gilid, ay nagsalita muli, “We all have our own demons, man. But this right here... this is a big step. And you did it.”Ngumiti siya at hinaplos ang balikat ko. Para bang

Hindi ko alam kung mahal pa niya ako, o kung yun lang ang pamamaalam niya.Ang alam ko lang, sa bawat tanong na ibinabato sa’kin ng mundo, ako pa rin ang kailangang sumagot, kahit na ang puso ko’y hindi pa buo.“Mahal, tapos na school mo?”Biglang narinig kong boses ni Dark mula sa likuran. Mabilis siyang lumapit, dala ang laging preskong itsura—shirt na hapit sa dibdib, backpack na iisang strap lang, at ngiting laging kayang pawiin ang pagod. Pero sa pagkakataong ito, mas seryoso ang mga mata niya. Parang nabasa niya ang tensyon sa ere kahit hindi pa siya lumalapit.Tumigil siya sa tabi ko, saka hinawakan ang kamay ko. Mainit ang palad niya—kabiyak ng lamig ng buong sitwasyon.“Okay ka lang ba?” bulong niya, halos hindi marinig.Bago pa ako makasagot, narinig ko ang tinig ni Cheska—hindi na pigil ang inis.“Babe, inaaway ako nito,” sumbong niya kay Red na papalapit din, halatang kabababa lang ng motor. Pawisan, pero alerto ang tindig.