บททั้งหมดของ Sucked Me, Mafia Dark: บทที่ 71 - บทที่ 80

Biglang bumilis ang paghinga ni Cheska. Napatingin siya sa paligid, tila hinahanap kung may makakatulong sa kanya. Pero wala. Wala siyang ibang kasama—kami lang dalawa ang naroon."Tangina mo, Dark," bulong niya, matalim ang tingin. "Hindi ka makakalusot dito."Ngumiti ako, isang mabagal at nakakatakot na ngiti. "Subukan mo akong pigilan."Bago pa siya makapagsalita, agad akong humakbang papalapit, ang anino ko ay halos bumalot na sa kanya. Ramdam ko ang kaba niya, kahit pa pilit niyang tinatago ito.Sa pagitan naming dalawa, ang hangin ay mabigat, puno ng panganib. Isang maling galaw, isang maling desisyon—at maaaring matapos na ang buhay niya, dito at ngayon.Mabilis akong lumapit kay Cheska, ang mga daliri ko ay handang dumapo sa kanyang leeg. Kita ko sa mga mata niya ang takot, pero hindi siya umurong. Hinanda na niya ang sarili niya sa maaaring mangyari."Hindi ka pwedeng mabuhay," malamig kong bulong habang unti-unti kong i

"Parang marami kang nararamdaman, ah," sabi niya sabay ngumiti. "Pero, kung gusto mong maging masaya, minsan kailangan mong bitawan ang mga bagay na pilit mong hinahawakan."Sabay kaming tumahimik, at ramdam ko na ang kwentuhan namin ay isang simula lang ng mga hindi pa nasasagot na tanong, at pati na ang mga desisyon na naghihintay sa mga susunod na araw."Paano kjng hindi ko naman talaga siya gusto? Pero lagi ko na siyang iniisip?" Tajong ko sa kaniyaNapatingin siya sa akin, at parang nag-isip ng mabuti bago sumagot. Ibinaba niya ang baso niya at nagsimula siyang mag-ayos ng buhok, isang bagay na parang nagpapakita ng konting kalituhan sa kanya. Alam kong may malalim siyang pag-iisip bago magsalita.“Baka hindi mo pa alam, pero may mga bagay na hindi natin kayang kontrolin. Kung hindi mo siya gusto, pero patuloy mo pa rin siyang iniisip, siguro may dahilan din kung bakit.” sagot niya ng mahinahon. “Minsan, hindi lang ang ‘gusto’ ang nakakapagpa

Narinig ko ang sariling sigaw ko, ang galit at kaba na parang sumabog mula sa aking dibdib. Tumilapon ang bawat salita, puno ng tensyon at emosyon, na halos hindi ko na kayang kontrolin. Dahil sa hindi inaasahang galit, nagdulot ito ng matinding kaba sa akin, at ang sakit ng hindi pagkakaroon ng kalinawan sa kung anong mangyayari. Ang bawat sigaw ko ay sumabog, ang bawat patak ng pawis sa aking noo ay parang nagsasabing may isang bagay akong hindi kayang tanggapin—si Red, ang kaibigan ko, ang kasama ko, ay nagtataksil sa akin.Tinutok ko ang mga mata ko sa pinto ng condo, parang gusto ko itong buksan nang sapilitan. Sinadya ko bang magtakda ng labanan sa kanila? Baka nga. Baka hindi ko na kayang tanggapin ang lahat ng mga kaganapan, lalo na kung si Red ang may kinalaman sa pagpapalalim ng sakit na nararamdaman ko. Kung ang mga pader sa paligid ko ay naglaho, ito na ang moment ko para iparating sa kanila ang sakit at galit ko.Naramdaman ko ang panginginig sa mga ka

Si Quicee ay hindi umimik, at ako'y napaisip na baka hindi ko na kayang ayusin ang mga pagkakamali ko sa kanya.Habang naririnig ko ang mga salitang iyon mula kay Quicee, parang may isang matalim na bagay na tumama sa puso ko. Ang bawat salita ay tumagos sa aking isipan, ang bigat ng mga katagang binitiwan niya ay para bang tinanggalan ako ng lahat ng lakas. Hindi ko alam kung anong klaseng sakit ang nararamdaman ko—galit, pagkabigo, at pinaka masakit sa lahat, ang pag-aalala na baka hindi ko na kayang ayusin ang lahat."Huwag mo akong ganituhin," sabi ko, ang boses ko ay tila may kasamang panginginig. Hindi ko kayang makita si Quicee na ganito, parang ang mga mata niya ay puno ng hinagpis at galit, ngunit ang sakit na ipinapakita niya ay ang dahilan ng bawat tanong sa aking isipan.“Bakit? Nasasaktan ka ba?” sagot ni Quicee, at may halong sarcasm sa kanyang mga mata. Tila ba tinanong niya ako para sa kanyang sariling kasiyahan, ngunit sa aking mga mata, n

Papunta sa elevator. Papunta sa labas. Papunta sa giyera. Pupunta pa rin ako. Kahit na hindi puwede. Kahit na bawal. Kahit na delikado. Kahit ang mundo pa ang pumigil. Agad akong bumalik sa unit ko, hawak pa rin ang cellphone ni Cheska—iniwan niya ito, at para sa akin, malinaw na senyales iyon na may nangyaring masama. Pagkapasok, kinuha ko agad ang sarili kong phone at tumawag sa emergency hotline. Tut—tut—ilang saglit lang, may sumagot. “Emergency hotline, ano pong maitutulong namin?” “Hello. This is Quice Smith,” sabay habol ko sa hininga, “Kailangan ko po ng tulong. Dinukot po ang kaibigan ko, si Cheska. Tumawag sa akin si Red—kaibigan din namin. Sabi niya dinala siya sa isang lugar na tinatawag na Lockout.” “Miss Smith, may exact location po ba kayo?” “Opo. Ibinigay po sa akin ni Red. Siya ang sumusunod ngayon sa