บททั้งหมดของ Sucked Me, Mafia Dark: บทที่ 81 - บทที่ 90

Ilang ulit ko pang tinangkang magsalita, pero ang bawat salitang binibigkas ko ay parang nagiging sagabal sa aking katawan. May mga luha akong pilit pinipigilan. “Hindi ko alam kung paano ko matatanggap lahat ng ito. Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang lahat ng nararamdaman ko para sa iyo, Cheska. Hindi ko alam kung anong nangyari sa ating dalawa.” Hinawakan ko ang aking tagiliran, ang sugat na tumutulo ng dugo, at habang pinipilit kong huminga, nararamdaman ko na ang aking katawan ay tuluyan nang bumabagsak.Bago ko pa magawang tapusin ang lahat ng gusto kong sabihin, ramdam ko ang aking mga mata na lumalabo. Red—narinig ko siya, naramdaman ko ang kamay niyang hinihila ako, ngunit wala na akong lakas upang magtulungan pa. “Red…” ang pangalan na bumulong mula sa labi ko. “Si Cheska… mahalin mo siya… maging masaya ka…” Ang mga ulap sa aking mata ay nagsimulang magbura ng lahat ng nakapalibot sa akin, pati ang boses ni Dark na tinatawagan ako.“I’m sorry…” a

Ilang saglit pa, nakita ko si Dark na tinangka niyang lumapit. Ngunit sa bawat hakbang niya, ang galit ko ay parang pag-aalab na apoy. "Mahal mo siya dahil lang sa nangyari sa kanya!" Ang sigaw ko, na tila umaabot sa mga dingding ng hospital. “Hindi mo ba naiisip ang mga sakripisyo ni Quicee para sa iyo? Hindi ko kayang makita siyang masaktan at mangyari ito dahil sa iyo!”Si Dark ay napahinto sa sinabi ko. Ang mga mata niya ay puno ng kalungkutan. Pero wala siyang nasabi. Ang mga salita ko ay nagpatuloy, at sa bawat tanong ko, parang ang bawat sagot ay nakabaon sa mga sugat na hindi ko kayang pagalingin.Habang nakatayo si Dark sa tabi ko, ang sakit ay patuloy na bumangon mula sa aking dibdib. Ang mga salitang ipinapaabot ko sa kanya ay parang mga matatalim na pangungusap na sinusubok niyang tanggapin, pero hindi ko kayang pigilin ang galit ko. Quicee ay patuloy na binabantayan sa hospital, ngunit ang mga tanong ko kay Dark ay nagsisilbing mga sugat sa pagitan nam

Bigla siyang tumakbo papalapit. Hindi ko pa man naiaangat nang maayos ang sarili ko, niyakap niya ako nang mahigpit, halos hindi ko na maramdaman ang kirot sa sugat ko sa lakas ng tibok ng puso ko. Nanginginig ang balikat niya habang dumidikit sa leeg ko.“Lagot talaga ako kay Tita at Tito kung hindi ka nagising,” naiiyak niyang bulong.Ramdam ko ang panginginig ng boses niya. Ramdam ko ang bigat na ibinaba niya sa yakap na iyon—yung takot, yung guilt, yung kaba, at higit sa lahat, yung pagmamahal.Hinaplos ko ang buhok niya. Mahina, pero may lakas ng loob.“Bakit ka ba kasi ang lakas magpanic… hindi pa nga ako patay,” biro ko, kahit ako mismo ay napapaluha na rin.Narinig ko si Mr. Dark na bahagyang natawa, pero hindi rin maitago sa mukha niya ang lungkot at pagsisisi. Tumayo siya sa paanan ng kama, tinitingnan kami ni Cheska na parang hindi sigurado kung may lugar pa siya sa kwento naming dalawa.Pero hindi ko siya tinaboy. Tiningnan ko

"Sinabi ko naman sa’yo na hindi mo kailangang maghiganti," sabi ni Mommy. Ang boses niya ay malumanay, ngunit puno ng lungkot. Hindi ko siya kayang tingnan ng diretso. "May ginawa ka ba?"Isang saglit na katahimikan. Tila baga ang bawat tanong ay parang patalim na dahan-dahang humuhugot ng mga alaala na hindi ko kayang yakapin. Ang mga salitang binitiwan niya ay pumapansin sa lahat ng mga ginawa ko—lahat ng pagsisisi, galit, at pagkatalo ko sa mga nangyari.Naalala ko ang mga gabi ng pagpaplano, ang mga desisyong itinulak ko sa aking sarili, ang mga pagsuway ko sa mga utos ng mga magulang ko, at ang lahat ng ginawa kong hakbang upang maghiganti. Lahat ng iyon ay parang bula, na parang hindi ako nakinig sa kanya."I—" Nahirapan akong magsalita. Hindi ko alam kung saan magsisimula. "Hindi ko alam, Mom." Tumango ako ng dahan-dahan, at nakita kong unti-unting lumabas ang mga luha sa aking mata. "Ginawa ko ang lahat ng iyon dahil naniwala ako na tama ako, na da

At sa mga salitang iyon, naglakad ako palabas ng kwarto ko, tumungo patungo sa hospital. Ang bawat hakbang ko ay may takot, ngunit may pag-asa rin. Ang aking puso ay puno ng kaba, ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, alam ko na ito ang pinakamahalaga—na umpisahan ko ang pagpapakita ng malasakit kay Quicee.Habang naririnig ko ang mga salitang iyon mula kay Mommy, parang may malaking pader na nabangga sa puso ko. "Paano kung simulan ko ngayon?" ang tanong ko, sabay ng isang malalim na hinga. Ang mga mata ko ay nakatingin sa kanya, at sa mga salitang iyon, para bang may bahagyang liwanag na nagsimulang maglaro sa aking dibdib. "Para mapatawad ka niya, maghintay ka sa hospital." Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin, ngunit naramdaman ko na ang pagnanais ko na magsimula na, na hindi na maghintay pa. Isang bahagi ko ang nagsasabi na maghintay lang, na bigyan ko siya ng espasyo, ngunit isang bahagi ko naman ang nagsasabing kailangan ko nang gawin ang lahat ng maaari kong ma