All Chapters of Sucked Me, Mafia Dark: Chapter 101 - Chapter 108

Sa isang cozy milk tea café sa tapat lang ng campus, nagkumpulan ang apat sa isang sulok na booth—maliit pero sapat na para maging ligtas sa mga mata ng ibang estudyanteng tila patuloy pa rin ang bulungan sa labas.May halo-halong ilaw ang loob—soft yellow at warm orange, may fairy lights pa sa kisame. Tahimik ang background music, lo-fi beats na parang ginagawang mas mabagal ang mundo, na para bang sinasadyang bigyan sila ng oras para huminga.“Gusto ko ng wintermelon, large, with pearls and pudding, and less ice!” mabilis na order ni Cheska, habang excited na pumipindot sa tablet na ginagamit ng café para sa self-order.“Babe, ako na rin mag-oorder sa’yo. Alam ko naman taste mo. Hindi mo rin naman gets menu,” sabay ngisi kay Red.“Tama ka na naman. Basta matamis, okay na ‘ko,” sagot ni Red habang inaayos ang jacket niya. Pero pansin ni Quicee na panay pa rin ang sulyap ni Red sa cellphone niya—parang alerto pa rin, parang hinihintay na may mangyari.

Kinagabihan.Tahimik ang biyahe pauwi, pero mas tahimik ang loob ko. Pagdating ko sa tapat ng bahay, ilang sandali akong napatitig lang sa gate—parang inaalam ko pa kung karapat-dapat ba akong pumasok. Parang matagal na akong hindi tumira rito, kahit ilang araw lang talaga ang lumipas.Bitbit ko ang sling bag ko sa balikat, may hawak na maliit na paper bag ng fries na hindi ko rin natapos.Hindi ko na piniling bumalik sa hotel.Hindi ko alam kung dahil sa pagod, sa gutom, o sa kung anong emosyon na hindi ko pa rin mabigyang pangalan. Basta alam ko lang—kailangan kong makauwi.Kahit saglit lang.Binuksan ko ang gate. Kumalabog ito nang bahagya—kilalang tunog ng bahay, ng pag-uwi. Ang amoy ng gabi—yung halimuyak ng damong nadiligan, ng alikabok sa kahoy na pinto, ng luma ngunit pamilyar na hangin—lahat ‘yon ay tila yumakap sa akin.Pagbukas ko ng pintuan, sinalubong ako ng katahimikan.Walang tao.Tulog na siguro s

Habang nilalagyan ko ng butter ang pandesal ko, napansin kong biglang tumigil si Daddy sa pagbabasa ng diyaryo. Hindi siya agad tumingin sa akin, pero naramdaman kong may bumigat na katahimikan sa mesa—yung uri ng katahimikang alam mong may susunod na tanong na may laman."Kamusta kayo ni Yhlorie?" tanong niya, diretso, pero walang halong pamimilit.Napatigil ang kamay ko. Sandaling natigilan ang paggalaw ng kutsilyo sa ibabaw ng tinapay.Napatingin ako sa kanya—sa mata niyang palaging kalmado pero laging nakakabasa. Hindi niya ako tinatapangan. Tanong lang talaga. Pero alam kong hindi siya basta curious. Concerned siya.Huminga ako ng malalim at pilit ngumiti."Okay lang po," sagot ko, maiksi pero may diin, parang gustong tapusin agad ang usapan.Pero ngumiti lang si Daddy, ‘yung tipong may kasamang payo na hindi binibitawan."Huwag kang maging masungit sa kaniya ha," sabi niya habang muling humigop ng kape, pero hindi inaalis an

Pagkatapos ng agahan, dala-dala ko pa rin ang bigat ng naging pag-uusap namin ni Daddy. Parang ang daming gumugulo sa isip ko—mga alaala, mga pangakong binitiwan noon, at mga tanong na kahit anong pilit ay hindi ko pa rin kayang sagutin.Dahan-dahan akong umakyat sa hagdan. Tahimik ang buong bahay, tanging marahang pag-ikot ng ceiling fan sa sala lang ang naririnig ko. Pagkarating ko sa kwarto, agad kong isinara ang pinto at sinarado ang ilaw, hinayaang ang liwanag mula sa bintana ang magbigay ng munting sinag sa loob.Inalis ko ang tsinelas at dahan-dahang lumapit sa kama.Pagbagsak ko sa kutson, naramdaman ko ang buong bigat ng katawan ko na para bang sumuko na rin sa pagod. Niyakap ako ng malamig at malambot na sapin. Hinayaan kong humimlay ang likod ko sa pagitan ng unan at kumot, habang pinapikit ko ang mga mata kong nanlalabo pa mula sa kakaisip kagabi.Napabuntong-hininga ako.Amoy ko pa ang bahagyang lavender scent ng punda ng una