บททั้งหมดของ ชายาอ๋องตัวร้าย: บทที่ 21 - บทที่ 30

‘หากนางมีถุงหอมที่เจียวซินทำ เช่นนั้นนางย่อมต้องเป็นสหายที่เจียวซินสนิท หรือข่าวลือเรื่องที่ข้ามีใจให้ชินอ๋องจะเป็นเพราะเจียวซินเอามาปล่อย’ ฟางหนิงหลินนั่งคิดทบทวนอยู่ในใจ เพราะเริ่มแรกนางนั้นไม่ได้แสดงออกชัดเจนว่ามีใจให้องค์ชายรอง เพียงแต่นางมักเขินอายยามที่เหยาหวังเหว่ยเดินผ่านหรือตอนที่ได้พบเจอกัน จนในที่สุดองค์หญิงเหยาลี่เซียนและเจียงเจียวซินก็จับพิรุธนางได้หลังจากนั้นไม่นานนักก็มีข่าวลือว่านางหลงใหลองค์ชายรองไปทั่วทั้งเมือง ทางตระกูลฟางและตระกูลตู้ก็ส่งสตรีในจวนมาสอบถามนาง แต่นางไม่คิดปิดบังผู้อาวุโสจึงตอบไปตามความจริง ทั้งสองตระกูลจึงไม่ได้สอบสวนหาคนปล่อยข่าว ทีแรกนางคิดว่าเป็นเพราะนางเก็บอาการไว้ไม่ดี นางกำนัลขันทีได้เห็นจึงเล่าลือต่อ ๆกันจนข่าวนี้เล็ดลอดออกมานอกวังนานวันเข้าเมื่อมีคนรู้กันทั่วแล้ว นางจึงไม่คิดปิดบังและเริ่มที่จะมอบของให้ชินอ๋องด้วยตนเอง แต่ที่นางกล้าทำเช่นนี้ก็เพราะมีเจียงเจียวซินคอยยุยงส่งเสริม ตอนนั้นนางคิดว่าเจียงเจียวซินหวังดีอยากให้นางสมหวัง และอีกอย่างเรื่องที่นางมีใจให้องค์ชายรองก็มีข่าวแพร่ไปทั่วแล้ว ในเมื่อนางมีของที่อยากให้ไยจึงต้อง

เช้าวันนี้ทั่วทั้งเมืองหลวงไม่มีผู้ใดไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงน้ำชาไป่เหอ ไม่ว่าจะเป็นข่าวมงคลของชินอ๋องเหยาหวังเหว่ยกับคุณหนูสกุลฟาง หรือเรื่องราวความจริงของฟางหนิงหลินที่ทุกคนล้วนเข้าใจผิดมาตลอด แม้กระทั่งเรื่องความดีงามของคนตระกูลฟางและตระกูลตู้ก็กลายเป็นเรื่องที่ชาวบ้านพากันพูดถึงจนหนาหูแต่เรื่องของคุณหนูสกุลจางกลับไม่ได้เอ่ยเสียหายมากนักอย่างที่ฟางหนิงหลินคิดไว้ แต่นั่นก็ถือเป็นเรื่องดี เพราะอย่างไรเสียนางก็ยังอยากให้ตระกูลจางช่วยนางเรื่องค้าขาย หากคุณหนูสกุลจางถูกด่าว่าเพราะนางมากนัก นางอาจไม่กล้าสู้หน้าและขอความช่วยเหลือจากจางซวงซวงก็เป็นได้ หากจะมีคนพูดถึงจางซวงซวง พวกเขาก็ล้วนแต่พูดเพื่อเตือนคนที่สนทนาด้วยว่าให้ดูเป็นเยี่ยงอย่างเท่านั้น เพราะทุกคนก็เคยว่ากล่าวนินทาฟางหนิงหลินด้วยกันทั้งนั้น พวกเขาเลยไม่กล้าเอ่ยตอกย้ำซ้ำเติมสตรีสกุลจางมากนัก เพียงแค่กล่าวว่าเป็นวันซวยของพวกนางก็เท่านั้นเรื่องการอภิเษกของชินอ๋องถึงจะเป็นเรื่องมงคล แต่ก็มีสตรีมากมายที่เสียใจกับข่าวนี้ เพราะคำขอของฮองเฮาพระองค์ก่อนสร้างความหวังให้สตรีทั่วแคว้นมีความหวังที่จะไ

“หุบปาก” เหยาหวังเหว่ยและสวีจื้อซานประสานเสียงเอ่ยพร้อมกันเหยาซิงอีถึงกับตกใจเสียงของทั้งสองคนที่เอ่ยว่าเขา เขาเชิดหน้าหนีราวน้อยใจ ก่อนที่จะนั่งลงจิบชาแต่ก็ยังคงเหลือบมองค้อนผู้เป็นพี่“ได้ พรุ่งนี้ข้าจะให้เสด็จพ่อพระราชทานงานแต่งให้ หวังว่าเมื่อถึงยามนั้น องครักษ์สวีคงไม่สอดมือเข้ามายุ่งอีก” เหยาหวังเหว่ยเอ่ยพร้อมจ้องหน้าสวีจื้อซานตาเขม็ง“ไม่ได้เพคะ” ฟางหนิงหลินที่ยืนอยู่ด้านหลังสวีจื้อซานเอ่ย พร้อมเดินออกมายืนด้านข้างบุรุษที่นางนับถือเหมือนพี่ชายทุกคนในห้องโถงต่างหันมามองฟางหนิงหลินเป็นสายตาเดียวกัน เพราะทุกคนล้วนคิดว่าการแต่งเป็นชายาของเหยาหวังเหว่ยคือสิ่งที่นางต้องการมากที่สุด แต่ไยบัดนี้นางจึงเอ่ยปฏิเสธโดยที่ไม่ลังเลแม้แต่น้อยมีเพียงแต่เหยาซิงอีที่คิดว่าคุณหนูสกุลฟางทำเช่นนี้ ก็เพื่อเพียงเรียกร้องความสนใจจากเสด็จพี่ของเขาเท่านั้น“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” เหยาหวังเหว่ยเอ่ยถามทันทีอย่างร้อนใจ“ตั้งแต่เมื่อวานหม่อมฉันก็คิดมาตลอด ว่าต่อแต่นี้จะไม่ยอมให้ผู้ใดมาต่อว่าหม่อมฉันให

ตั้งแต่วันนั้นเมื่อเหยาซิงอีมองหน้าเหยาซีฮันและเหยาหวังเหว่ย เขาก็ยิ่งอดสงสารพี่ใหญ่ไม่ได้ เพราะมันช่างทรมานเหลือเกินทั้งที่เขาเพิ่งรู้ยังเจ็บปวดขนาดนี้ เขาแทบนึกไม่ออกเลยว่าพี่ใหญ่ของเขาที่ต้องทนทรมานมานานถึง10ปีจะเจ็บปวดรวดร้าวมากเพียงใดใจหนึ่งเขาก็อยากสังหารหลัวฮองเฮาเพื่อชำระแค้นให้มารดาผู้ให้กำเนิด แต่เขาก็ไม่อยากให้พี่ใหญ่ที่เติบโตมาด้วยกันต้องเจ็บปวดมากไปกว่านี้ และมิอาจทำลายความสัมพันธ์ที่มีมานานได้ เขารู้ดีว่าหากเสด็จแม่มองอยู่ ก็คงไม่อยากให้เขาทำเช่นกันไม่เพียงแค่นั้นหากเขาทำลงมือฆ่าหลัวฮองเฮา พี่รองก็ต้องรู้สาเหตุการตายของเสด็จแม่ พี่รองของเขาหาได้ปรานีเช่นเขาไม่ หากเป็นเช่นนั้นคนที่เกี่ยวข้องกับหลัวฮองเฮาและตระกูลหลัวคงต้องมอดม้วยไปตามกัน แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เหยาซิงอีสนใจ เพียงแต่เขากังวลเรื่องโกลาหลที่จะตามมาภายหลังมากกว่าแต่หากจะให้เขาไปฟ้องเสด็จพ่อทั้งที่ไม่มีพยายาทหลักฐาน ต่อให้เสด็จพ่อมีคำสั่งรื้อค้นคดี ก็ไม่ต่างจากเทพเซียนต่อสู้กัน ผีน้อยรับเคราะห์ เหล่าผู้น้อยอย่างพวกนางกำนัลขันทีรวมถึงหมอหลวงที่ดูแลเสด็จแม่ก็คงไม่อาจพ้นผิดและถูกโบ้ยความผ

เจียงจี้ต๋าเดินมานั่งที่เก้าอี้ โดยมีเจียงเจียวซินมารินน้ำชาให้ผู้เป็นบิดา บุรุษวัยกลางคนจิบชาที่บุตรสาวรินให้ก่อนที่จะถอนหายใจ เสียงถอนหายใจของเขาบ่งบอกถึงความผิดหวังที่มีต่อบุตรสาวและภรรยา“พวกเจ้าสองแม่ลูกพอเท่านี้เถอะ ตอนนี้ครอบครัวของพวกเราก็อยู่ดีกินดี มีเกียรติมีศักดิ์ศรี ถึงอำนาจจะไม่มีมากมายนัก แต่ก็ใช่ว่าใคร ๆ ก็สามารถรังแกได้” เจียงจี้ต๋ากล่าววาจาหนักแน่น สีหน้าจริงจัง“ท่านพี่หมายถึงสิ่งใด” เจียงฮูหยินตีหน้านิ่งย้อนถามผู้เป็นสามี“เจ้าคิดว่าข้ามัวแต่ทำงานนอกบ้านจนละเลยพวกเจ้าสองแม่ลูกอย่างนั้นหรือ ที่ผ่านมาที่ข้าไม่พูดไม่ใช่ไม่รู้ แต่เพราะอย่างไรเสียพวกเจ้าก็ยังมิได้ล้ำเส้นจนพาตระกูลไปสู่หายนะ แต่หากพวกเจ้ายังก้าวเดินต่อไปในเส้นทางนี้ ข้าคงไม่อาจอยู่เฉยได้”“ท่านพ่อ ท่านจะให้ข้ายอมนางไปเสียทุกอย่างเพียงเพราะท่านเป็นลูกน้องใต้บัญชาการของบิดานางอย่างนั้นหรือ ที่ผ่านมาข้ายังยอมนางไม่มากพอใช่หรือไม่” เจียงเจียวซินเอ่ยเสียงสั่นด้วยความน้อยใจบิดาที่เห็นบุตรสาวผู้อื่นดีกว่าเจียงจี้ต๋าส่ายหน้าไปม