ตอนที่41.2 แซ่เหยา

“เจ้าคิดหรือว่าหากไม่มีคนตระกูลหลัวแล้ว เจ้าจะอยู่ในตำแหน่งองค์รัชทายาทได้อย่างมั่นคง” หลัวฮองเฮาโต้กลับเสียงดุดัน

“เสด็จแม่มิต้องเป็นห่วง ต่อให้ไม่มีตระกูลหลัวสนับสนุนลูกก็มิได้กลัวจะเสียตำแหน่งนี้ไป เพราะลูกมีคนตระกูลเหยาสนับสนุนอยู่” เขาเอ่ยพร้อมยกยิ้มให้มารดา

ปกติคนเป็นแม่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของลูกมักจะรู้สึกดีใจ แต่หลัวฮองเฮาตอนนี้เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของบุตรชายกลับรู้สึกเดือดดาลมากขึ้นกว่าเก่า

“เช่นนั้นข้าจะคอยดูว่าตระกูลเหยาที่สนับสนุนเจ้า จะสนับสนุนเจ้าจริงหรือไม่”

“หากไม่มีอันใดแล้วเช่นนั้นลูกขอตัวก่อน” เหยาหวังเหว่ยประสานมือคารวะมารดา ก่อนที่จะหันหลังก้าวเท้าเดิน แต่ยังไม่ทันพ้นจากประตูห้องโถง เสียงของมารดาก็ดังลอยตามมา

“เจ้าอย่าลืมว่าข้ามิได้มีเจ้าเป็นบุตรเพียงคนเดียว”

เหยาซีฮันหยุดฟังมารดาแต่มิได้ตอบโต้อันใด หากเป็นแต่ก่อนมารดาพูดเช่นนี้ เขาคงหันกลับไปฟังคำขอของมารดา เพราะไม่อยากให้มารดาไปบังคับน้องสาว แต่ตอนนี้เขารู้ทันมารดาแล้วจึงได้เดินจากไป

หลัวฮองเฮารู้สึกโกรธบุ