Todos os capítulos de Bad Love คู่ร้าย: Capítulo 91 - Capítulo 100

คีตาของผมยังเซ็กซี่เหมือนเดิม...อันที่จริงผมไม่คิดว่าคีตาจะยอมผมง่ายๆ ผมอยากรื้อฟื้นความหลังกับเขาก็จริง แต่หากเขาไม่ยินยอมผมคงทำอะไรไม่ได้ แต่คีตาก็ยังเป็นคนที่ผมคาดเดาไม่ได้เราสองคนอยู่ในสภาพหมิ่นเหม่ เขาค่อยๆ เอื้อมมือเล็กๆ มาปลดกระดุมเสื้อของผม ล้วงมือเข้ามาลูบลอนกล้ามท้องของผมจากกึ่งกลางอกไล่ลงมาทีละนิดจนผมรู้สึกวูบวาบประหลาดก่อนมือซุกซนจะค่อยๆ ปลดกระดุมกางเกงแล้วรูดซิปกางเกงสแล็คของผมจนมันหล่นลงกับพื้นผมเฝ้ามองการกระทำของเขาไปพลางรู้สึกหลงใหลแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของเขาเป่ามนต์สะกดเข้าให้ผมชอบคีตา...ชอบตั้งแต่แรกเห็น เป็นความรู้สึกที่ไม่เกิดกับใครก็คงไม่มีวันรู้ว่าเป็นเช่นไร…ผมระดมจูบไปทั่วใบหน้านวลเนียนที่ตอนนี้หลับตาพริ้มรับสัมผัสจากผมด้วยความเต็มใจ ทั้งริมฝีปาก พวงแก้มนุ่ม เปลือกตากระทั่งถึงใบหูไม่มีส่วนไหนของเขาที่ริมฝีปากผมไม่ได้สัมผัส ราวกับว่าผมโหยหามันมานานเต็มทีและในที่สุดผมก็ได้ครอบครองมันอีกครั้งหวาน...หวานจนใจเจ็บ...จากทีแรกคีตายังขัดขืนเล็กน้อยแต่ต่อมาเมื่อผมคลุกวงในหนักเข้า มือของคีตาก็กลับโอบรอบคอผมแนบแน่นโดยไม่รู้ตัว คงเพราะเขามีอารมณ์ร่วมกับผมเหมื

“ผมรู้ แต่ว่า...” เขาตอบเสียงแผ่วเบาราวกับเป็นเสียงกระซิบจากสายลมผมรู้ว่าเขาลังเล อาจเพราะเขาไม่ได้มีความรู้สึกดีๆ กับผมมาก่อน แต่ผมไม่แคร์ ไม่ใช่ไม่รู้แต่ยุคสมัยที่มันเปลี่ยนไปอะไรก็เกิดขึ้นได้ ไม่มีใครสนใจใครนอกจากปากท้องของตนเองนักหรอกแต่ผมก็เข้าใจเขา...“งั้นมาเป็นคนติดตามฉัน ทำงานกับฉันไหม”“ทำงานกับคุณเนี่ยนะ” “อืม... เป็นเลขาฉัน ให้ฉันเป็นบอสนาย”ผมนึกอะไรได้ก็ยกแม่น้ำทั้งห้ามาหมด ในเมื่อเขาเกรงสายตาคน ผมก็จะหาตำแหน่งที่สมควรให้พอที่เราจะอยู่ด้วยกันได้และเขาอยู่ในสายตาของผมอันที่จริงผมไม่จำเป็นต้องบอกใครเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำเพราะถึงอย่างไรคีตาก็ถือว่าเป็นลูกบุญธรรมของพ่อผมแล้ว เขากับผมเปรียบไปก็เป็นคนในตระกูลเดียวกัน“คุณจะเป็นบอส แล้วจะให้ผมเป็นเบ๊คุณเนี่ยนะ” คีตาถามไม่พอยังหัวเราะจนตาหยี “ผมเป็นแค่เด็กจบมัธยม ไม่ได้เรียนหนังสือต่อ ความรู้เฉพาะทางอะไรก็ไม่มีนะฮะ”“ของแบบนี้เรียนรู้ได้ไม่ยาก”“แต่ผมไม่ชอบงานแบบคุณ” “ฉันไม่สน ฉันต้องการนาย”คีตาเงียบไป เขาซุกหน้าเข้ากับอกผมจนรู้สึกถึงลมหายใจเข้าบอก ครู่หนึ่งเขาก็พ่นลมหายใจแรงๆ ออกมาก่อนจะเงยหน้าถาม “แล้วน้องน

“พี่ไปเทคคอร์สสั้นๆ แล้วก็มีข่าวเรื่องเรียนมาบอกนายด้วยนะ”“อ๋อ ฮะ” ผมแบ่งรับแบ่งสู้ขณะสบตาเขาด้วยรอยยิ้มไม่เต็มหน้า “แล้วนี่พี่ฟ้าไม่มาด้วยเหรอฮะ”“พี่เลิกกับฟ้าแล้ว”ผมงันไปกับสิ่งที่พี่จุลบอก สีหน้าพี่จุลไม่ได้ดูเศร้ามากมายไม่เหมือนคนที่เลิกกับแฟน หรือที่จริงพวกเขาอาจจะเลิกกันนานแล้วเพราะเวลาก็ผ่านมานานกว่าครึ่งปีแล้วนี่นาผมไม่มีคำถามอีกแต่ปลอบเขาด้วยรอยยิ้มเช่นเคย “เสียใจด้วยนะฮะ พี่จุล”“ไม่เป็นไร” เขาตอบพลางถามผมกลับ “แล้วคีกับแฟนล่ะ”“แฟนผมเหรอฮะ”“อืม... ยังรักกันดีไหม” พี่จุลเข้าใจว่าผมกับนายตรีคชาเป็นแฟนกันจริงๆ เพราะเขาประกาศลั่นกลางงานซะขนาดนั้น แต่ผมกับหมอนั่นก็แค่คนผ่านมาผ่านไป เรื่องระหว่างเราไม่มีอะไรจริงเลย“ผม...”“นายไม่อยากพูดถึงก็ไม่เป็นไร”“ฮะ”ผมกับพี่จุลได้แต่อ้ำอึ้งเหมือนไม่รู้จะคุยอะไรกันต่อ ทั้งที่เมื่อก่อนเราสองคนมีเรื่องคุยกันมากมาย ผมจึงผายมือไปที่ร้านตัดสินใจกลับเข้าไปด้านใน“ผมไปนะ”“นายเปลี่ยนเบอร์เหรอ”ผมนิ่งไป ผมไมได้เปลี่ยนหรอก ก็แค่บล็อกเขาไว้ ทั้งโทรศัพท์ ไลน์ ไอจี เฟซบุ๊ค ทวิตเตอร์ ไม่เหลือสักช่องทาง ทั้งพี่จุลกับนายตรีคชา ผมไม่ติดต่อใค

ผมเห็นพยาบาลสาวสีหน้าพิกลก็อยากหยุมหัวคนปากเสียขี้แกล้ง แต่นั่นยังไม่ขั้นสุดเท่าคำพูดต่อมา“วันนี้ก็เลยถือโอกาสพามาเยี่ยมพ่อสามีสักหน่อย”“คุณ!”“ทำไม” เขายิ้มตาหยีล้อเลียน“พูดแบบนี้ผมเสียหายนะ”“นายเสียหายคนเดียวที่ไหน”“โธ่!” ผมหมดคำจะพูด ไม่คิดว่านายตรีคชาจะหน้าด้านระดับสิบขนาดนี้ “เอ่อ เขาพูดเล่นไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับ”ผมโบกมือปฏิเสธแต่นายตรีคชายังไม่ยอมหยุด เขาโอบไหล่ผมแสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าผู้คน พยาบาลสาวมองผมกับเขาสลับกันแล้วได้แต่อมยิ้ม เขาจึงพาผมที่ยืนตัวแข็งทื่อเดินผ่านวอร์ดที่เต็มไปด้วยพยาบาลและญาติคนไข้ที่มาติดต่อ ไม่สนคนที่ผ่านไปมาและลอบมองเราผมพยายามปลดมือเขาออกอีกครั้งแต่ก็ไม่สามารถทำได้จึงต้องยอมให้เขาลากไปจนกระทั่งถึงห้องคนไข้พิเศษ ผมอ่านป้ายชื่อคนไข้ที่แปะอยู่หน้าห้องในใจนายคชา เจริญศิริกุลเป็นเจ้าสัวคนนั้นจริงๆ ที่ให้คนมาจัดการงานศพให้ปู่ ดีเหมือนกันผมก็อยากจะไปขอบคุณเขาที่ช่วยเป็นธุระจัดงานให้นาฬิกาติดผนังบอกเวลาสี่ทุ่มกว่า ในห้องจึงมีเพียงแสงไฟสลัวจากหัวเตียงและหน้าจอโทรทัศน์ที่ให้ความสว่างภายใน เจ้าสัวคชานอนหลับอยู่บนเตียงคนไข้ ใกล้กันมีเด็กหญิงนารานอน

คีตาเก็บข้าวของออกจากหอพักไปตั้งแต่วันที่เรามีเรื่องกัน ไม่ว่าจะให้สนธยาสืบหายังไงก็ไม่พบแม้เงา เขาหายไปอย่างไร้ร่องรอยโดยที่ยังไม่รู้เลยว่าความเป็นมาระหว่างผมกับเขามีอะไรที่มากกว่านั้นถ้าวันนั้นไม่ติดที่ต้องพานารากลับบ้าน ผมก็คงตามเขาไปไม่คลาดกันและคีตาคงจะรู้ว่าเขาไม่ใช่หลานแท้ๆ ของผม...ไม่ใช่เลย...เราสองคนไม่มีสายเลือดเดียวกันแม้แต่หยดเดียว...เพราะมัวแต่ตามหาคีตาทำให้ผมละเลยนาราจนกระทั่งมีจดหมายเชิญผู้ปกครองไปพบ ผมจึงได้รู้ว่าเธอมีปัญหาทะเลาะกับเพื่อนร่วมชั้นถึงขั้นลงไม้ลงมือจนเพื่อนเธอถึงกับแขนหักเลือดตกยางออกเปรียบไปเส้นทางชีวิตของคีตากับนาราคล้ายกันมากเพราะพี่เอกกับพี่แก้วต่างก็ถูกพ่อกีดกันความรักด้วยกันทั้งคู่ การตายของพี่แก้วทำให้พ่อเข้มงวดกับความรักของพี่เอกจนทำให้เขาอึดอัดที่ต้องรับภาระต่างๆ ของศิริกรุ๊ปและถูกพ่อบังคับให้แต่งงานกับผู้หญิงที่ไมได้รักพี่เอกรับไม่ได้ สุดท้ายก็ฆ่าตัวตายเพราะความกดดันจึงทิ้งลูกน้อยที่เกิดกับภรรยาชาวต่างชาติที่หนีกลับประเทศไปเพราะพ่อไม่ยอมรับนาราเห็นกับตาจึงได้รับผลกระทบรุนแรงจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ส่วนตัวผมเองเป็นคนที่พ่อผ่อนปรนมากที่สุดเพร