All Chapters of Bad Love คู่ร้าย: Chapter 71 - Chapter 80

ผมรับปากปู่ส่งเดชเพราะมัวแต่คิดนั่นนี่ กว่าจะเจอปู่ก็เดินมาตามพอดี“เฮ้อ เรานี่นะเจ้าคี ทำอะไรให้มันตั้งใจหน่อย”“ก็ผมหาอยู่ แต่นี่เจอแล้วฮะ”ผมชูม้วนแพทเทิร์นกระดาษขาวเก่าจนแทบจะเปลี่ยนเป็นสีขาวขุ่นส่งให้ ปู่รับไปไม่พูดไม่จาตรงไปที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่มุมห้อง รีดแพทเทิร์นกับเตารีดโบราณเก่าคร่ำคร่าแล้วขมักเขม้นกับมัน โดยที่ผมได้แต่มองเพราะช่วยอะไรไม่ได้เฮ้อ รู้สึกแย่ชะมัด!ผมนึกอะไรได้ก็เลยล้วงนามบัตรในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูแล้วก็ต้องเบ้หน้าด้วยความหมั่นไส้“ตรีคชา เจริญศิริกุล ชื่อก็เพราะดี ตรีคชา นายสามช้าง หรือนายช้างสามตัว หรือนายแรงช้างยกกำลังสามกันแน่”ผมสลัดชื่อหมอนั่นออกจากหัวสมองไม่หลุดเลย ทำไมผมต้องจำชื่อเขาเหมือนเคยได้ยินมาจากไหนสักที่กันนะ “แกว่าอะไรเขาอีกล่ะ เจ้าคี” “เปล่านะปู่ ผมยังไมได้ว่าอะไรคุณหนูของปู่เลย”ผมปฏิเสธแต่ไขว้นิ้วชี้กับนิ้วกลางไว้ด้านหลัง ก็ไม่ได้ว่าแค่นินทาออกสื่อนิดหน่อยแค่นั้น แต่นินทาเขาในใจเยอะเลยน่ะสิก็ใครใช้ให้เขาทำให้ผมหมั่นไส้ล่ะ! ผมขี้เกียจให้ปู่ถามต่อจึงเลี่ยงเข้าห้องไป แต่ก็ยังมีหมอนั่นอยู่ในความคิดชนิดสลัดเท่า

หรือเพราะคนที่ตายเป็นพี่ที่พ่อหมายฝากธุรกิจให้ดูแล ไม่ใช่ผมคนนี้...กระทั่งมีเสียงเปิดประตูและพยาบาลเข็นถาดยาตรงเข้ามาอีกฟากของเตียง ผมจึงลุกขึ้นถอยไปยืนมองห่างๆ เธอเช็คอาการของพ่อก่อนจะเปลี่ยนน้ำเกลือขวดใหม่ให้ “วันนี้ดูหน้าตาสดชื่น มีอะไรดีๆ รึเปล่าคะ”“วันนี้บ่ายหลานสาวมาเยี่ยม”“มาเมื่อตอนกลางวันใช่ไหมคะ เสียดายจังดิฉันเข้าเวรดึกเลยไม่เจอคุณหนูนาราเลย”“หนูอยากเจอเด็กดื้อเหรอ” พ่อถามยิ้มๆ แต่ยิ้มนั้นช่างอ่อนระโหยจนผมใจหาย“อยากสิคะ เจ้าสัวอารมณ์ดีแบบนี้ คงต้องให้คุณ... เอ่อ คุณพ่อพามาเยี่ยมทุกวันแล้วนะคะ จะได้มีกำลังใจ”พยาบาลสาวหยอกเย้าและเหลือบตามองผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่ผมรู้ว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นแฝงความกังวลผมรู้ว่าอาการของพ่อหนักมาก...ที่พาลพาโลทะเลาะกับผมเพราะพ่อแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง เรื่องนี้ผมรู้ดี รู้ดีที่สุด...วันก่อนพ่อถูกหามเข้าไอซียูแต่ไม่วายสั่งให้ผมไปสั่งตัดสูทชุดใหม่กับอากงสมศักดิ์ พ่อบอกว่าจะได้ดูดีเวลามีแขกผู้ใหญ่มารดน้ำศพ พ่ออยากดูดีแม้วินาทีสุดท้ายราวกับรู้ว่าเวลาของพ่อเหลือน้อยลงเต็มที ทั้งที่ผ่าตัดลำไส้ไปแล้วแต่มะเร็งยังคงลุกลามจนเข้าสู่ระยะสุดท้าย ผมนึกไปถึ

“สำคัญสิฮะ”ผมอึ้ง ส่วนเขาก็นิ่งไป ครู่หนึ่งจึงได้ยินเสียงเขาตอบกลับมา “คุณอย่าลืมส่งที่อยู่ที่จะให้ส่งสูทมาทางนี้ด้วยนะฮะ ผมจะได้ไม่ต้องโทรกวนคุณอีก”“อืม”“ไปละ บาย”เหอะ...ผมกดตัดสายแล้วไถหน้าจอดูโพรไฟล์ของเขาในไลน์ แล้วสะดุดเข้ากับโพสหนึ่งอย่างจัง เป็นประโยคสั้นที่ดูเหมือนคนโพสจะตัดพ้อต่อว่าชะตาชีวิตอย่างไรพิกล...กล้ำกลืนคำพูดคนดูแคลนแปรเปลี่ยนเป็นพลัง...…แล้วมันจะผ่านไป......สู้ๆ นะตัวเรา...“นายพูดว่าอะไรนะครับ”คำถามจากสนธยาทำให้ผมสะดุ้งรีบปฏิเสธ “เปล่าหรอก แค่อ่านอะไรขำๆ ไม่คิดว่าเด็กคนนั้นจะเขียนอะไรแบบนี้ สงสัยอยากเป็นไลฟ์โค้ช”“เด็กคนไหนครับอยากเป็นไลฟ์โค้ช อย่าบอกว่าเป็นเจ้าหนูสกปรกคนนั้นนะครับนาย”ผมแทบสำลักกับคำพูดของสนธยา รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก “ต่อไปนายอย่าเรียกเด็กนั่นว่าหนูสกปรกอีกนะ ฉันไม่ชอบ”“ครับนาย”“เพราะฉันเรียกได้คนเดียว”“ครับ”ผมกระแอมเบาๆ แล้วเมินหน้าออกไปนอกหน้าต่าง รู้สึกว่าน้ำเสียงตัวเองเมื่อครู่ห้วนจัดจนสนธยาที่ลอบมองต้องหลบตานี่ผมคงบ้าไปแล้วที่เคืองคำพูดของสนธยาแทนเด็กนั่นทั้งๆ ที่ผมเองแท้ๆ ที่เป็นคนเรียกก่อน“ส่งฉันเสร็จแล้วนายก็รีบไปพักเถอะ” ผมต

“ไม่หรอกปู่ พี่จุลไม่ใช่คนแบบนั้น” ผมตอบอย่างมั่นใจปู่ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ผมรู้ว่าปู่เป็นห่วงเรื่องที่ผมหายไปทุกเย็นหลังเสร็จจากรับจ้างขนผักกับของสดในตลาดไปส่งตามร้านอาหาร ผมชอบแวะไปบ้านพี่จุลเพื่อเรียนเปียโนกับเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเล็กน้อยและมักจะได้สารพัดขนมติดมือกลับมากินแล้วเผื่อแผ่มาถึงปู่ ปู่เคยบอกว่ามือไม้ก็มีให้ทำมาหากินอย่าเอาแต่แบมือขอ แต่ผมไม่ได้ขอ ที่ได้มาเพราะพ่อแม่พี่จุลใจดีกับผม ทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่พวกท่านมีน้ำใจให้โดยเฉพาะพี่จุล...คนที่แสนจะใจดี คนที่ชีวิตนี้ผมไม่รู้เลยว่าจะเจอคนดีๆ แบบพี่เขาได้ที่ไหนอีก...“เออนี่... เจ้าคี”“ฮะ”“แกคิดว่าคุณตรีเป็นยังไงบ้าง”จู่ๆ ปู่ก็ถามเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา มือยังคงเป็นระวิงกับการถอนเข็มหมุดขณะเร่งฝีเข็มจักรอย่างขมักเขม้น ผมสงสัยนิดๆ แต่ก็ไม่คิดว่ามีอะไรพิเศษจึงตอบปู่ไปโดยไม่ต้องคิดเลย“ก็เป็นคนหน้าตาดี”“แกชอบเขาไหม”“ไม่ชอบ ผมไม่ถูกชะตา” ผมตอบไม่คิดสักนิด“แต่เขาเป็นคนดีที่พึ่งพาได้”“ผมก็ไม่เคยคิดพึ่งเขาสักหน่อย”“แต่ปู่อยากให้แกชอบเขา แกต้องชอบเขาเข้าใจไหมเจ้าคี”“ทำไมอะ!”“ก็ไม่ทำไม บอ

มะลิคงเห็นผมมีพิรุธเพราะไม่ยอมสอบตาเธอ จึงคะยั้นคะยออีก“มีงานอะไรเหรอ บอกได้ปะ”มะลิเหมือนนกรู้ เห็นท่าทีผมแปลกๆ เธอย่อมจับทิศทางได้ก็เลยรีบบอกไปจะได้จบเรื่อง “จะไปงานเลี้ยงจบการศึกษาของพี่จุลฮะ”“วันนี้เหรอ!”“ฮะ”“มิน่าล่ะ คีของเราใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว”มะลิตาวาว ผมหรี่ตามองเธอบ้าง เห็นท่าทีกระตือรือร้นของมะลิก็ยิ่งขัดเขิน“งั้นมานั่งนี่เลย”เจ้นีคู่หูมะลิบอกพลางคว้าแขน ดันผมไปที่เก้าอี้แล้วจับไหล่ผมกดลงนั่งประจำที่ โดยที่ผมยังงงๆ“ทำอะไรอะเจ้”“มาๆ เจ้จะจัดโบนัสพิเศษทำผมสีน้ำตาลขนกวางเทรนด์ใหม่มาแรงแห่งปีให้”“น้ำตาลขนกวางเลยเหรอ” ผมมองหน้าตากับทรงผมกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรงของตัวเองหน้ากระจกแล้วรีบปฏิเสธ “ไม่เอาอะ ผมไปดีกว่า”“ไม่ด้าย!”มะลิกดไหล่ผมสองข้างลงนั่งตามเดิมแล้วมายืนซ้อนหลังช่วยเจ้นีจับ สองมือเธอจับแก้มผมหันซ้ายหันขวาสีหน้าครุ่นคิด ผมพยายามปฏิเสธแต่เธอไม่ยอม“ไม่เอานะเจ้นี เจ้ลิ ผมอายเค้า”“ไม่ต้องอาย อยู่ในกำมือเจ้แล้ว คีของเจ้ใหญ่ไฟกะพริบต้องโดดเด้ง ใครๆ ก็ต้องเหลียวมอง เข้าใจไหม”“แต่ผมว่า...”“เงียบ!”ผมหุบปากแทบไม่ทัน มะลิกับเจ้นีไม่ฟังผมเลย เธอจัดแจงตรึงผมไว้กับ